Η αργία, η απεργία και η κόκκινη εργατιά του Ολυμπιακού

Το Σάββατο στον απόηχο του Game 2 στο ΣΕΦ έπαιρνα αφορμή από την παρουσία του Γιώργου Λάνθιμου και σχολίαζα εδώ τον πλούτο της… φτώχειας του Ολυμπιακού…

Χθες (29.4) το βράδυ όμως στον τρίτο αγώνα που επέφερε τη νίκη της Ρεάλ ο Λάνθιμος είδε από την τηλεόραση να επιβεβαιώνεται ακριβώς ο τίτλος της ταινίας του…

«Poor things», το δίχως άλλο!

Σαν να λέμε ότι μετά τον πλούτο της φτώχειας ο Ολυμπιακός παρασύρθηκε από τη συγκυρία της προηγούμενης ημέρας, έπεσε κι ελόγου του σε black out και συνειδητοποίησε ότι ενίοτε μπορεί να υπάρχει και η φτώχεια του… πλούτου του!

Όσα φέρνει η ώρα,  δεν τα φέρνει ο χρόνος

Το βέβαιο είναι πως όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος κι αυτό οι Πειραιώτες το βίωσαν σκληρά στο πετσί τους βλέποντας τη νίκη να γλιστράει αργά και βασανιστικά από τα χέρια τους…

Οι λεγάμενοι έτρεξαν ένα επί μέρους σκορ 23-6, προηγήθηκαν με διαφορά οκτώ πόντων (36-44), αλλά δεν πρόλαβαν να χαρούν αυτό το προβάδισμα και πάντως το είδαν να εξαϋλώνεται τσάμπα και βερεσέ όχι μονάχα από το πλούσιο κίνητρο των Μαδριλένων, αλλά και από τη δική τους αγωνιστική ένδεια.

Το παραδέχθηκε αυτό grosso modo ο Γιώργος Μπαρτζώκας που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι απαραίτητη η ανασύνταξη των δυνάμεων ώστε οι Μαδριλένοι να μην πάρουν α λα μπρατσέτα τον Ολυμπιακό και να τον σύρουν σε ένα ούτως ή άλλως επίφοβο Game 5.

Είναι κιόλας οι ενδεκάκις πρωταθλητές Ευρώπης οι μόνοι στην ιστορία της διοργάνωσης που έχουν πετύχει την ολική επαναφορά από το 0-2 στο 3-2 (πρόπερσι κόντρα στην Παρτίζαν) και προφανώς θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να το διαπράξουν ξανά.

Η αφέλεια και ο αδικημένος εαυτός του

Ο Ολυμπιακός δεν είναι αφελής για να μεριάσει ώστε να διαβούν, αλλά χθες ομολογουμένως επέδειξε μια αφέλεια στο παιχνίδι του και αδίκησε τον εαυτό του στον επίλογο της αναμέτρησης…

Εδώ κολλάει αυτό που επισήμανα νωρίτερα γι’ αυτά που δεν φέρνει ο χρόνος, αλλά τα φέρνει η ώρα και μάλιστα η κακιά η ώρα!

Εννοώ μια αλληλουχία φάσεων που προκάλεσαν ένα δεύτερο (αγωνιστικό αυτή τη φορά) χάος στη Μαδρίτη, μετά το ανακουφιστικό και ζωοφόρο τρίποντο του Σάσα Βεζένκοβ από τις 45 μοίρες κι ενώ απέδιδε, όπως είχε συμβεί και στο δεύτερο δεκάλεπτο το σχήμα με τους τρεις γκαρντ:

Το ταμπλό, οι βολές και το στόμα του λύκου

• Με το σκορ στο 72-70, προϊόν ενός σερί 8-0 (από το 72-62) ο Μοουζες Ράιτ κτύπησε το χέρι του στο ταμπλό και ως εκ τούτου μέτρησε το καλάθι-φάντασμα του Φακούντο Καμπάσο!

• Ένα λεπτό και 23 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της αναμέτρησης αστόχησε σε δυο ελεύθερες βολές ο Τόμας Γουόκαπ.

• Στην επόμενη επίθεση ο Ράιτ πήγε ατσούμπαλα πάνω στον Έντι Ταβάρες και έπεσε στο στόμα του λύκου με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να χάσει άλλη μια ευκαιρία να μειώσει περισσότερο τη διαφορά, ενώ στένευαν τα χρονικά περιθώρια…

• Είτε σκόραραν, είτε αστοχούσαν στις τελευταίες κατοχές μπάλας οι Πειραιώτες, έβλεπαν τους οικοδεσπότες να απαντούν και μάλιστα όχι με καλάθια εντός παιδιάς, αλλά με 6/6 βολές στα τελευταία 100 δευτερόλεπτα: 4/4 δια χειρός Φακούντο Καμπάσο που σκόραρε τους 6 από τους τελευταίους οκτώ πόντους και 2/2 από τον Αλμπέρτο Αμπάλδε.

Τα ρέστα των Μαδριλένων και τα κόκκινα κανονάκια

Στο τέλος της βραδιάς η Ρεάλ υπό το κράτος της αφόρητης πίεσης που δημιούργησε ο φόβος του βροντώδους αποκλεισμού, διαχειρίσθηκε με επιτυχία το λεγόμενο «elimination game», νίκησε, μείωσε σε 2-1 και αύριο το βράδυ θα ξαναπαίξει τα ρέστα της για να ισοφαρίσει και να επιστρέψει στον Πειραιά.

Στην αντίπερα όχθη ο Ολυμπιακός είδε το πρώτο κανονάκι του να αποβαίνει άσφαιρο και κούφιο, αλλά έχει στη διάθεση και στη διακριτική ευχέρεια του, άλλα δυο match balls για να καθαρίσει την μπουγάδα και να ταξιδέψει στο Άμπου Ντάμπι…

Ο χθεσινός αγώνας αποτελεί έναν οδηγό τόσο στο επίπεδο των πράξεων και των καλών πρακτικών, όσο και σε αυτό των παραλείψεων και των κακοτεχνιών…

Η Εργατική Πρωτομαγιά και το προλεταριακό μπάσκετ

«After all, tomorrow is another day», όπως έλεγε και η Βίβιαν Λι στο ρόλο της Σκάρλετ Ο’ Χάρα στην κλασική επική ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος».

Όντως αύριο είναι μια άλλη ημέρα: τυγχάνει κιόλας να είναι η Εργατική Πρωτομαγιά, που (ανεξαρτήτως της επιστροφής του Εβάν Φουρνιέ) πρέπει να βάλει και τον Ολυμπιακό σε αυτό το τριπάκι…

Τι εννοώ;

Να βρει περισσότερα και πιο παραγωγικά εργατικά χέρια και να παίξει ένα κατά το μάλλον ή ήττον προλεταριακό μπάσκετ!