Με άδεια χέρια έφυγε ο Ολυμπιακός από το San Siro, παρά το γεγονός ότι για 70 λεπτά είχε το προβάδισμα με τη γκολάρα του Γκερέρο από το 14'. Ωστόσο ένα δεκάλεπτο ήταν αρκετό για τη Μίλαν, που εκμεταλλεύτηκε συγκεκριμένους παράγοντες του παιχνιδιού για να φτάσει στην ανατροπή και το τρίποντο.

Με τους Πειραιώτες να μην έχουν πάντως χρόνο να σταθούν στα "πώς και γιατί", καθώς σε τρεις μέρες ακολουθεί το ντέρμπι με την ΑΕΚ, ανάλογα με την έκβαση του οποίου μπορούν να οριοθετηθούν σε σημαντικό βαθμό οι στόχοι του Ολυμπιακού για τη συνέχεια της σεζόν.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΔΕΔΟΜΕΝΟ

Η ενδεκάδα του Ολυμπιακού στο San Siro ήταν βέβαιο που θα αντιμετωπίσει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα προϊόντος του χρόνου. Έλλειψη ρυθμού και ανάσες. Εκτός των Ρόντερικ, Φετφατζίδη και Γκερέρο, κανείς από τους υπόλοιπους παίκτες στο βασικό σχήμα δεν είχε παραπάνω από ένα 90λεπτο στα πόδια του.

Τοροσίδης, Τουρέ, Ναουέλ και Νάτχο δεν είχαν κανένα και οι Σα, Κούτρης, Σισέ, Γκιλιέρμε μόλις από ένα. Ήταν λοιπόν δεδομένο πριν καν τη σέντρα στο Μιλάνο, ότι ο Ολυμπιακός από ένα σημείο και μετά θα ήταν υποχρεωμένος να καλύψει και αυτό το χάντικαπ.

Εκεί λοιπόν που οι Πειραιώτες είχαν καταφέρει να ελέγξουν σε ικανοποιητικό βαθμό ένα παιχνίδι που παιζόταν στα 20-25 μέτρα, μετά την μια ώρα αγώνα που η κούραση έκανε την επίσκεψη της στα πόδια και το μυαλό, οι χώροι άρχισαν να μεγαλώνουν και αυτό ήταν προς όφελος των γηπεδούχων.

ΟΙ ΕΥΚΟΛΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ Η "ΚΡΥΜΜΕΝΗ" ΑΛΗΘΕΙΑ

Το διάστημα 70' -79' είναι αυτό που στοιχίζει στον Ολυμπιακό, που καταρρέει αγωνιστικά και ψυχολογικά μετά το 1-1. Με το τέλος του αγώνα, ξεκινά και η κουβέντα για το ποιος φταίει. Μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ έγραψα ότι το πρότζεκτ του καλοκαιριού με τον Μαρτίνς στο τιμόνι πρέπει να στηριχτεί σε όλη τη διάρκεια της σεζόν no matter what και δεν παίρνω κουβέντα πίσω. Στο San Siro πράγματι ο Πορτογάλος τεχνικός άργησε να φρεσκάρει τον άξονα που φώναζε για βοήθεια μετά το 60', ενώ ακατανόητη μοιάζει η αλλαγή του Ναουέλ.

Ο μικρός στα 70 λεπτά που παίζει δεν έχει αφήσει ποτέ μόνο του τον Κούτρη απέναντι στον πιο επικίνδυνο παίκτη της Μίλαν δημιουργικά, τον Σούσο. Είναι πάντα εκεί και προσφέρει γωνία κάλυψης, δεν αφήνει τον μπακ του να γίνει "γιογιό" ανάμεσα στον Καλάμπρια και τον Ισπανό εξτρέμ. Είναι άγουρος ακόμη στον τρόπο που πρέπει να επιτεθεί, αλλά τρέχει ακατάπαυστα και είναι συνεπέστατος αμυντικά.

Αντίθετα, ο Φετφατζίδης εξαιτίας και της έλλειψης σωματικών προσόντων, δεν μπορεί να ακολουθήσει με συνέπεια μπακ όπως ο Ροντρίγκες. Όσο αντέχουν οι κεντρικοί χαφ να δίνουν κάλυψη, το πρόβλημα δεν στοιχίζει. Η φάση του 1-1 όμως, είναι χαρακτηριστική. Μην βλέπετε την κατάληξη της, δηλαδή το εύκολο, αλλά πώς αυτή δημιουργείται.

Η Μίλαν σε φάση σετ παιχνιδιού και όχι μετάβασης (έχει τεράστια διαφορά) ακουμπάει τη μπάλα στον Ροντρίγκες. Ο Φετφατζίδης έχει χάσει πανηγυρικά τον παίκτη του, στον οποίο αναγκαστικά πρέπει να βγει ο Τοροσίδης. Στον χώρο του "Τόρο" πηγαίνει ο Ρόντερικ για να καλύψει την κίνηση του Ιγκουαΐν, μετατόπιση που αναγκαστικά ακολουθεί και ο Σισέ.

Αυτό το ένα μέτρο που κάνει δεξιά για να μειώσει το κενό, δίνει τον χώρο στον Κουτρόνε να σκοράρει ουσιαστικά αμαρκάριστος.

Έρχεται από τον πάγκο ο Ποντένσε στη θέση του Ναουέλ και καταρρέει η αριστερή πλευρά του Ολυμπιακού. Ο Πορτογάλος εξτρέμ μπαίνει στο ματς με μηδενική συγκέντρωση και κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Στην πρώτη του επαφή με τη μπάλα την δίνει σε αντίπαλο (από πλάγιο του Κούτρη) και ο Σούσο μόνος του στην πλευρά (τρέχει να καλύψει ο καταπονημένος Νάτχο) δημιουργεί ευκαιρία για τη Μίλαν...

Τρία λεπτά αργότερα ο Ποντένσε "ακυρώνει" την τρομερή προσπάθεια του Κούτρη από αριστερά, πουλώντας τη μπάλα φτηνά, ο Νάτχο μαζεύει την απόκρουση, ο Κούτρης μένει ψηλά για να δώσει επιλογή, ο Φετφατζίδης με τη σειρά του χάνει εκνευριστικά εύκολα την κατοχή και ο Σούσο ξανά μόνος του βγάζει σε προϋποθέσεις για γκολ τη Μίλαν.

Δεν περνά παρά ένα λεπτό, όταν από άνοιγμα του Τουρέ ο Ποντένσε ξαναχαρίζει την μπάλα σε αντίπαλα πόδια, ο Σούσο βρίσκει απέναντι τον Τσαλχάνογλου, αυτός τον Ιγκουαΐν και το 2-1 είναι γεγονός... Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Ο... κακός Ναουέλ βγήκε στο 70' και ο παίκτης που πήρε τη θέση του έκανε τρία λάθη σε πέντε λεπτά (72', 75', 76'), τα οποία έφεραν τη Μίλαν να χτυπά την πόρτα του γκολ μέχρι που το βρήκε. Με βάση τις ανάγκες του αγώνα και την μορφή που είχε πάρει μετά το 60', ο Ναουέλ ήταν απείρως χρησιμότερος στην οικονομία του παιχνιδιού από τους Φετφατζίδη και Ποντένσε.

Μπορεί οι Σισέ, Ρόντερικ και ο Μαρτίνς να είναι οι εύκολοι στόχοι, ωστόσο η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική. Και αυτό γιατί οι δύο πρώτοι πλήρωσαν τις αδυναμίες που δημιούργησαν νωρίτερα στις φάσεις των γκολ οι συμπαίκτες τους, ενώ ο Μαρτίνς πόνταρε στην ικανότητα δύο παικτών να κρατάνε τη μπάλα και αυτοί τελικά έκαναν τα κρισιμότερα λάθη. Που να το φανταζόταν και ο Πορτογάλος...

ΨΑΧΝΕΙ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΕΚ

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, η αναμέτρηση της Κυριακής με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ είναι οριακού χαρακτήρα για τον Ολυμπιακό. Και όχι μόνο για βαθμολογικούς λόγους, αλλά κυρίως για ψυχολογικούς. Η ιστορία έχει δείξει πως ο μεγαλύτερος σύμμαχος των "ερυθρολεύκων" είναι η ηρεμία.

Αν αυτή χαθεί, δύσκολα επανέρχεται χωρίς απώλειες. Και αυτό είναι που ψάχνει πρωτίστως ο Ολυμπιακός στο επερχόμενο ντέρμπι. Να κερδίσει την ΑΕΚ και μαζί την ηρεμία του για να συνεχίσει χωρίς τριγμούς την προσπάθεια του μέσα στη σεζόν. Θα το ξαναπώ: Καλώς ή κακώς, η πραγματικότητα είναι πως οι Πειραιώτες αποτελούν μια ολοκαίνουρια ομάδα που δεν μπορεί να κριθεί ως έτοιμη και ο προπονητής ακόμη ανακαλύπτει παιχνίδι με παιχνίδι τις δυνατότητες και τα ευάλωτα σημεία του ρόστερ του.

Είναι μια διαδικασία που δεν έχουν συνηθίσει οι φίλοι του Ολυμπιακού, αλλά είναι και μονόδρομος για έναν οργανισμό που θέλει να ξαναβάλει τις βάσεις για να κατακτήσει ξανά την κορυφή. Και ο δρόμος αυτός δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Photo credits: eurokinissi