Για να νικήσει αυτό το ματς ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν βέβαια τον σούπερ ήρωα Ντουέιν Μπέικον και ... έναν ακόμα. Ο Πάρις Λι δεν αρνήθηκε την πρόκληση, έγινε ο Ρόμπιν του Μπάτμαν Μπέικον και μαζί πήραν την ομάδα τους από το χεράκι οδηγώντας την σε μια επική ανατροπή και βέβαια σε μια υπερπολύτιμη νίκη. Την τέταρτη συνεχόμενη που δείχνει (ακόμη και) οκτάδα.

Δεν ήταν εύκολα όλα αυτά. Η Αρμάνι Μιλάνο ερχόταν από σερί εφτά σερί ήττες, είχε σημαδέψει το ματς σχεδόν σαν τελικό και αφετηρία αναγέννησης, προηγούταν σταθερά σε όλο το παιχνίδι (ακόμη και με +15 πόντους διαφορά) αντί όμως να ... το τελειώσει, παραδόθηκε στον δυναμικό Παναθηναϊκό και την αντεπίθεση διαρκείας που είχε σαλπίσει το δίδυμο Μπέικον και Λι.

Ο Παναθηναϊκός που χωρίς τον Νέιτ Γουόλτερς δεν είχε τον άνθρωπο που θα μοίραζε την μπάλα, θα ηρεμούσε τους συμπαίκτες του και θα πετύχαινε ξεκούραστους πόντους στην επίθεση, του έλειπε και ο Γκριγκόνις, είχε την κούραση από το ντέρμπι της Δευτέρας στο ΣΕΦ και σε όλο το ματς κυνηγούσε το σκορ.

Πήραν την ευθύνη οι δυο Αμερικανοί. Ο χαρισματικός Μπέικον το έκανε και στο πρώτο μέρος, πολλές φορές υπερβάλλοντας, γιατί προσπαθούσε να νικήσει μόνος του μια ολόκληρη άμυνα. Η ανεπανάληπτη αίσθηση που έχει στο σκοράρισμα, η ικανότητα του να βάζει τα ... καλάθια που πρέπει και βέβαια η αφέλεια των φιλοξενουμένων που τον άφησαν να παίζει με 4 φάουλ από την αρχή της τέταρτης περιόδου τον έφεραν σε νέο ρεκόρ πόντων (31) με το ΟΑΚΑ να αποθεώνει ένα αυθεντικό σκόρερ από το ΝΒΑ.

Για να φανεί, όμως, η συνεισφορά του Μπέικον, έπρεπε ο Πάρις Λι να κάνει αν όχι το κορυφαίο, ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του στην Ευρωλίγκα. Ο βραχύσωμος γκαρντ, που επωμίστηκε την οργάνωση και τη δημιουργία, μπορεί να ... ταλαιπώρησε την μπάλα (δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς ελλείψει άλλου πλέι-μέικερ), να πήρε τραβηγμένες προσπάθειες, έβγαλε ωστόσο όλη την ενέργεια του και ηλέκτρισε εξέδρα και ομάδα.

Ο Λι πέτυχε τους 21 από τους 22 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο και στην παράταση. Ήταν το στήριγμα που αναζητούσε στις δυο πρώτες περιόδους ο Μπέικον, ώστε να μην αισθάνεται μόνος στο σπίτι, τώρα που έρχονται και τα Χριστούγεννα. Παίρνοντας δύναμη από το ασίγαστο πάθος που βγάζει πιέζοντας την μπάλα, ο 27χρονος γκαρντ, άρπαξε όλες τις ευκαιρίες που του έδωσε η άμυνα του Μιλάνου και δικαιώθηκε.

Το δικό του τρίποντο (2:15 πριν από το τέλος της τρίτης περιόδου) το πρώτο μετά από τέσσερις αποτυχημένες προσπάθειες έριξε τη διαφορά κάτω από τους 15 πόντους κι ήταν αυτός, που φάνηκε να το πιστεύει περισσότερο απ' όλους. Όταν ο Μπέικον συνειδητοποίησε ότι το ματς μπορούσε να ανατραπεί άναψε ξανά τον αναπτήρα και δεν τον έσβησε ποτέ.

Οι δυο τους, πέτυχαν τους 40 από τους 57 πόντους του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο και την παράταση. Σίγουρα είναι ... 59, αν μετρήσουμε και την ασίστ του Λι, 8.5'' πριν από τη λήξη της κανονικής περιόδου, όταν δηλαδή στην πιο κρίσιμη επίθεση ο Αμερικανός είχε την ψυχραιμία να πασάρει ιδανικά για το άλει ουπ της ισοφάρισης από τον Παπαγιάννη.

Είχε προηγηθεί το τρίποντο του Μπέικον (το πρώτο μετά από πέντε άστοχα!) που έφερνε τον Παναθηναϊκό σε απόσταση αναπνοής. Εντάξει, για να ισοφαρίσει ο Παναθηναϊκός και στο τέλος μάλιστα να κάνει και σουτ νίκης (χωρίς επιτυχία) βοήθησε ... σημαντικά και ο Λουβαβού Καμπαρό. Ο Γάλλος που είχε κάνει ζημιά στις αρχές της τρίτης περιόδου με τα δυο τρίποντα και τα φάουλ που πήρε από τον Μπέικον, έγινε στο τέλος ο καλύτερος ... φίλος του Παναθηναϊκού.

Το άστοχο σουτ από το ένα μέτρο κι ενώ δεν είχε αντίπαλο, αλλά και το επιθετικό φάουλ που έκανε στην τελευταία επίθεση (μαεστρική άμυνα από Καλαϊτζάκη, ομολογουμένως) έδωσαν στον Παναθηναϊκό τις ανάσες και την ευκαιρία να ισοφαρίσει. Ακόμη κι αν αστόχησε στο τέλος, η παράταση όπως εξελισσόταν το ματς, δεν μπορούσε παρά να γείρει προς το μέρος των γηπεδούχων, με την εξέδρα να παραληρεί και να γιορτάζει ένα θρίαμβο!

Τι σας θυμίζει αυτό το φινάλε; Μα τη νίκη επί της Μπολόνια. Τότε ήταν ο (επίσης Γάλλος) Τζαϊντέ που είχε αστοχήσει σε σίγουρο καλάθι (εξ' επαφής) και ο Λι είχε ισοφαρίσει 76-76. Η νίκη είχε έρθει (πάλι) στην παράταση.

Η άμυνα του έδωσε ελπίδα

Ο Παναθηναϊκός ενώ ήταν χειρότερος για τριάντα λεπτά, κατάφερε να πάρει αυτή την τεράστια νίκη, γιατί αποφάσισε να παίξει άμυνα. Κι εδώ είχε ... άλλους μικρούς ήρωες να τον βοηθάνε. Κάτι σαν υποστηρίγματα στην πυραμίδα των πόντων που έχτιζαν οι Λι και Μπέικον. Ο Αρτούρας Γκουντάιτις, κόντρα στην παλιά του ομάδα, πήρε πολύ χρόνο όταν ο Ράντονιτς ήθελε δυναμικά χετζ άουτ. Ο Λιθουανός αν και δεν φημίζεται για την ταχύτητα του, έδεσε πολύ την άμυνα, οι αντίπαλοί του δεν θέλησαν να τον νικήσουν στα πόδια και συνήθως σταματούσαν πάνω στο θηριώδες κορμί του.

Προσθέστε και τους πέντε πόντους που πέτυχε, τελειώνοντας ή σώζοντας χαμένες φάσεις, για να βγάλετε μια αθόρυβη παρουσία που βοήθησε πάρα πολύ στην τελική ανατροπή.

Δίπλα του ο πάντα πρόθυμος να κάνει μια βουτιά, Ματέους Πονίτκα, έδωσε λύσεις, έκλεισε τρύπες, έκλεψε μπάλες, έφυγε στον αιφνιδιασμό και μαζί με τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη έκαναν την καλύτερη δουλειά στα πράσινα μετόπισθεν.

Ο Παναθηναϊκός που είχε δεχθεί 42 εύκολους πόντους στο πρώτο ημίχρονο, μείωσε την παραγωγικότητα των Ιταλών κατά δέκα στο δεύτερο, με πολλά hustle plays που λένε και οι Αμερικανοί, όταν οι αμυντικοί βουτάνε να πιάσουν την μπάλα, μπλέκουν χέρια, πόδια και κορμιά. Θυμηθείτε πόσες τέτοιες φάσεις έγιναν στο δεύτερο μέρος.

Ναι, οι "πράσινοι" δεν έπαιξαν θεαματικό μπάσκετ (αν και σε αυτό το κομμάτι υπάρχει ο Μπέικον που προσφέρει θέαμα για ... πέντε) είχαν μόλις 10 ασίστ σε αγώνα 45 λεπτών, έβγαλαν ωστόσο πολλή δύναμη και ακόμη περισσότερη ψυχή για να γυρίσουν το παιχνίδι και να νικήσουν.

Την ίδια ώρα η λαβωμένη όχι μόνο αγωνιστικά (Σιλντς, Πάνγκος, Βόιτμαν, Ντατόμε, είναι τραυματίες) αλλά κυρίως ψυχολογικά Αρμάνι Μιλάνου δείχνει να έχει εγκλωβιστεί στην παραζάλη που προκαλούν οι συνεχόμενες ήττες (οκτώ, πλέον). Ο Μεσίνα δείχνει να τα' χει κι αυτός χαμένα, ή να μη μπορεί να βρει λύσεις σε μια ομάδα που στο ξεκίνημα της χρονιάς είχε θεωρηθεί -όχι άδικα- ένα από τα φαβορί της χρονιάς.

Κερδίζει και τον κόσμο του

Στον αντίποδα ο Παναθηναϊκός που μεγάλωσε το σερί του και έφτασε πλέον στο 6-6, άφησε για τα καλά πίσω του τις ημέρες της απαξίωσης, έχει ένα σουπερ-σταρ στο ρόστερ του, βλέπει οκτάδα και κυρίως μοιάζει να κερδίζει και τον κόσμο του.

Αυτή θα είναι ίσως η πιο σημαντική επιτυχία μιας ομάδας που βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στην αρχή, βρήκε όμως τον δρόμο της και αν ανακτήσει την εμπιστοσύνη του δύσκολου κοινού του, μόνο καλύτερο μπορεί να είναι το μέλλον.

Η Ευρωλίγκα, βέβαια, είναι μαραθώνιος. Και η διπλή εβδομάδα που έρχεται σε Βαλένθια και Βαρκελώνη θα τον δοκιμάσουν για τα καλά σε εκτός έδρας σπουδαία παιχνίδια...