H ήττα με 32 πόντους στο κεφάλι δεν σηκώνει «ναι μεν αλλά». Σκύβεις το κεφάλι, ψάχνεις όσο μπορείς να τις βρεις τις ανάσες σου και προσπαθείς να προχωρήσεις. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, το ερώτημα είναι αν … υπάρχουν ανάσες. Γιατί η εικόνα του τόσο με τον ΠΑΟΚ, όσο και με την Μπασκόνια , μαρτυρούσαν κάτι άλλο.

Ένα παντελώς βασανισμένο συγκρότημα, που περισσότερο έμοιαζε να παίζει στο τελείωμα μιας κοπιαστικής περιόδου, παρά στα μέσα της σεζόν, όπου θεωρητικά αρχίζει το φορτσάρισμα.

Μπορεί η κοιλιά να είναι παροδική, να οφείλεται στους απανωτούς τραυματισμούς που κράτησαν κάποιους πίσω, υπερφόρτωσαν κάποιους άλλους. Μπορεί πάλι σε δυο τρεις εβδομάδες, ο Ολυμπιακός να πετάει πάνω στο παρκέ.

Αυτό, που βλέπουμε όμως τη δεδομένη χρονική στιγμή συνάδει με δυο βαριές ήττες. Τόσο στο πρωτάθλημα, όσο και στην Ευρωλίγκα, όπου βέβαια το επίπεδο είναι πολύ υψηλό, άρα και οι διαφορές καταλήγουν «ντροπιαστικές».

Στον αθλητισμό, βεβαίως, η ήττα δεν είναι ντροπή. Αν την αποδεχθείς, βγάζεις χρήσιμα συμπεράσματα και λύνεις προβλήματα πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζουμε. Το πιο εύκολο είναι να βγάζουμε λόγους, να ζητάμε κεφάλια, ή να κάνουμε τους καμπόσους όπως επιχείρησε ο … ευφυής τζένεραλ μάνατζερ της Κίμκι, Πάβελ Αστακόφ , που βιντεοσκόπησε το λογύδριό του στα αποδυτήρια και έκανε όλη την Ευρώπη είτε να μελαγχολήσει, είτε να χασκογελάσει.

Στην περίπτωση του Ολυμπιακού έχει αποδειχθεί ότι προπονητής και παίκτες έχουν τον τρόπο να τα βρουν και να προχωρήσουν. Το έκαναν μέσα στη χρονιά μια φορά (μετά την δεύτερη ήττα από τον ΠΑΟ στο ΣΕΦ) μπορούν να το ξανακάνουν άλλη μία.

Επαναλαμβάνουμε, όμως, με βάση την εικόνα της ομάδας πάνω στο παρκέ το ζήτημα δεν είναι η διάθεση, ή η θέληση. Αυτή δεν λείπει. Το ερώτημα είναι πόσο επιτρέπουν στον Ολυμπιακό οι φυσικές δυνάμεις.

Μετά τους τραυματισμούς, τα πήγαινε έλα των παικτών από τις αποθεραπείες στα παρκέ βλέπουμε ότι:

• Στην περιφέρεια, ο Σπανούλης και ο Μάντζαρης τραβάνε το κάρο, χωρίς όμως να παίρνουν βοήθειες από Ρόμπερτς-Στρέλνιεκς που ταλαιπωρήθηκαν το τελευταίο δεκαήμερο. Ο Αμερικανός έχει προϊστορία στο να αργεί να επανέλθει (το έκανε και στο ξεκίνημα της χρονιάς) ενώ ο Λετονός δείχνει πολύ κουρασμένος. Ακόμη και η σκέψη του λειτουργεί σε δεύτερο χρόνο κι ενώ για παράδειγμα έχει ελεύθερο τρίποντο, κάνει ντρίπλα και χάνει την ευκαιρία.

• Μέσα στη ρακέτα ο Μιλουτίνοφ, επανήλθε μεν αλλά όχι όπως … ήταν πριν χτυπήσει. Λογικό είναι. Οι ψηλοί θέλουν τον χρόνο τους, ο Σέρβος αρχίζει και πατάει πιο σταθερά, την ώρα όμως που ο Μακ Λιν βγάζει σημάδια κόπωσης ίσως γιατί στα προηγούμενα παιχνίδια έβγαλε πολλή ενέργεια και πάθος.

• Και στο «4», ο Γιώργος Πρίντεζης μετά την επιστροφή του ναι μεν πατάει γερά, δείχνει όμως κουρασμένος. Ο Γουίλτζερ έχει το σουτ, έχει τη διάθεση, αλλά μην τον περιμένετε να … κάνει «μαγικά», ειδικά εκτός έδρας. Ο Παπαπέτρου που παίζει και στο «4» δίνει βοήθεια, παραμένει όμως πολύ άστοχος από τα 6.75μ

• Στο «3» δεσπόζει η μορφή του Παπανικολάου, που είναι μακράν ο πιο σταθερός παίκτης της ομάδας σε άμυνα και επίθεση. Θα περάσει κι αυτός μια κάμψη. Ίσως να την περνάει κιόλας. Ο Σφαιρόπουλος ενώ στη δεδομένη χρονική στιγμή έχει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει και τον Τόμπσον, δεν το κάνει. Φοβάται, κατά τη γνώμη μας περισσότερο απ’ όσο πρέπει, την «επιπολαιότητα» με την οποία αντιμετωπίζει τα συστήματα ο Αμερικανός. Κι όμως, πολλές φορές το απρόβλεπτο παιχνίδι παικτών όπως ο Τόμπσον βοηθάει περισσότερο, έστω κι αν είναι έξω από τα όρια του «ελεγχόμενου από τον προπονητή» παιχνιδιού. Με την Μπασκόνια, ο Τόμπσον έπαιξε μόλις ένα λεπτό στο πρώτο ημίχρονο, προφανώς γιατί δεν έκανε κάτι καλά στο σύστημα της ομάδας. Εντάξει, να κάτσει στον πάγκο. Δηλαδή οι άλλοι που … ακολουθούσαν το σύστημα, τα έκαναν πολύ καλύτερα από τον Χόλις;

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΚΑ ΝΕΑ

Το ευχάριστο για τον Ολυμπιακό είναι ότι έχουν επιστρέψει όλοι. Στην τελική ευθεία, μάλιστα, βρίσκεται και ο Τιλί που έχει αρχίσει να προπονείται ολοένα με πιο εντατικούς ρυθμούς.

Τα κακά νέα είναι ότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν … καθόλου χρόνο προετοιμασίας ώστε να μπορέσουν να ανασυγκροτηθούν. Τα ματς διαδέχονται το ένα το άλλο, ακολουθεί μάλιστα εβδομάδα με διπλούς αγώνες, οπότε η όποια αντιστροφή του κλίματος και κυρίως της εικόνας τους, μπορεί να έρθει μέσω των νικών τους.

Θα επιδιώξουν, λοιπόν, να κερδίσουν όπως μπορούν ακόμη και με μισό πόντο και την Μακάμπι και την Κίμκι, εκτός έδρας. Ειδικά ο αγώνας με τους Ισραηλινούς την Τρίτη έχει κομβική σημασία. Κερδίζοντας ο Ολυμπιακός θα φτάσει στις 13 νίκες. Θα θέλει δηλαδή στις επόμενες 11 αγωνιστικές έξι ή εφτά νίκες για να σιγουρέψει το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι-οφ.

Θυμηθείτε ότι πέρσι οι 19 νίκες έδωσαν αβαντάζ. Φέτος, μπορεί να μην φτάνουν και να απαιτείται μια παραπάνω για να σιγουρευτεί η είσοδος στην δεύτερη φάση με τη δύναμη της έδρας.

Η αλήθεια είναι ότι τον Ολυμπιακό η ήττα στην Μπασκόνια τον πόνεσε . Κυρίως πείραξε ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, αμαχητί χωρίς αντίδραση από κάποιο σημείο και μετά. Αν γίνει το 2-0 σε αυτή την διπλή εβδομάδα, το άλλο Σάββατο, ενδεχομένως κανείς να μη θυμάται αυτό το -32. Σε αυτή την Ευρωλίγκα δεν προλαβαίνεις ούτε να πανηγυρίσεις, ούτε να απογοητευτείς. Παραζάλη…