Final Four 2025: Αφού τους πρήξαμε ας τους αφήσουμε να παίξουν και μπάσκετ
Ο Γιάννης Φιλέρης θυμάται ως γνήσιος μπούμερ το παρελθόν και γράφει για το μιντιακό ορυμαγδό των τελευταίων ημερών, τη φρενίτιδα για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Ειδικά τους παίκτες των δυο αιωνίων που απάντησαν στο μακρύ μας και το κοντό μας. Ώρα να τους αφήσουμε να παίξουν και μπάσκετ…
Πάλι καλά που μπήκαν στο αεροπλάνο για το Άμπου Ντάμπι οι αποστολές Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, να απομονωθούν -όσο γίνεται βεβαίως- επί αραβικού εδάφους και να αφιερωθούν μόνο στο μπάσκετ. Εντάξει κάποιες υποχρεώσεις στα μίντια υπάρχουν ακόμη, η συνέντευξη Τύπου και οι ανοιχτές για ένα τέταρτο προπονήσεις της Πέμπτης, αλλά το γάιδαρο -που λέει ο λόγος- τον έφαγαν οι αιώνιοι. Κι ήταν πολύ μεγάλος. Τώρα τους μένει μόνο η ουρά, ώστε να προσπαθήσουν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους για τα οποία δεν σταμάτησαν να μιλάνε εδώ και δεκαπέντε μέρες.
Με όλο τον σεβασμό και την απεριόριστη εκτίμηση στη δουλειά των συναδέλφων μου, συνοδοιπόρων από το πρώτο final four της Γάνδης το 1988 όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε εξαφανίσει την ομάδα του Άρη κάπου μέσα στα δάση και στην περίφημη “Φωλιά του Ψαρά” και νεότερων που έφυγαν ήδη ως απεσταλμένοι των μέσων τους κρατώντας… μια ερώτηση επιπλέον για τους πρωταγωνιστές στο Άμπου Ντάμπι, αν ήμουν στη θέση Μπαρτζώκα ή Αταμάν, πολύ περισσότερο των παικτών μιας εκ των δυο ομάδων, μπαίνοντας στο τσάρτερ για το Άμπου Ντάμπι, θα έβγαζα ένα μεγάλο αναστεναγμό ανακούφισης.
Θα τους έδινα και συγχαρητήρια, ωστόσο, γιατί άντεξαν κάθε είδους ερώτηση, ενοχλητική η μη, περίεργη ή όχι, που κάθε τόσο και λιγάκι ένας η μία ρεπόρτερ με ένα μαρκούτσι στο χέρι, τους απεύθυνε χαμογελαστός/στη. Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, με δυο λέξεις, τους… πρήξαμε!
Και τι προτιμάς, θα ρωτήσετε. Να γυρίσουμε στα χρόνια που τα στόματα ήταν ερμητικά κλειστά, οι δηλώσεις γίνονταν έξω από τα αποδυτήρια, ενώ αν ρωτούσε κανείς τίποτε… ασυνήθιστο εισέπραττε παρατήρηση του (ιωαννιδικού) στιλ “από ποια εφημερίδα είσαι”. Τότε που οι ρεπόρτερ περνούσαν σχεδόν απαρατήρητοι ή εν πάση περιπτώσει παρέμεναν -την περισσότερη ώρα- σιωπηλοί;
Οι δηλώσεις, πολύ περισσότερο οι συνεντεύξεις, γίνονταν με το στανιό, ίσως να είχαν μεγαλύτερη αξία καθώς δεν ήταν μια ακόμα συνέντευξη, ανάμεσα σε χίλιες τόσες, αλλά μιλάμε για μια ολότελα διαφορετική δημοσιογραφία. Κυρίως των εφημερίδων, που κανείς δεν διαβάζει πλέον.
Μια άλλη εποχή για όλους μας
Δεν θα πω ότι τότε ήταν καλύτερα -έχοντας διατελέσει και Γραφείο Τύπου ομάδας για σχεδόν μια δεκαετία ομολογώ ότι κάποιες φορές ήταν πολύ χειρότερα- αν και δηλώσεις που έγραψαν ιστορία όπως “η δασκάλα μου στο δημοτικό μας είχε βάλει μια έκθεση με θέμα τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι” (Ιωαννίδης 1994, πριν από το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στην επίσημη συνέντευξη Τύπου) ή “με πήρε πάλι τηλέφωνο η σύζυγός μου και μου είπε, πάλι μπλέξαμε, παίζεις με τον Ομπράντοβιτς” (Μεσίνα, πριν από τον τελικό Παναθηναϊκού-ΤΣΣΚΑ, το 2009) στον τωρινό ορυμαγδό, όπου η μία δήλωση, διαδέχεται την άλλη, δεν θα είχαν την ίδια απήχηση.
Το διαπίστωσα για μια ακόμη φορά, φτιάχνοντας το καθιερωμένο χρονικό των final four, οι παλιότερες λίγες δηλώσεις έμειναν στην ιστορία, οι πιο πρόσφατες είναι δεκάδες και χάνουν, σχεδόν, το νόημα τους.
Το ξέρω στην άκρως μιντιακή εποχή μας, η επικοινωνία έχει μεταλλαχθεί, οι απαιτήσεις του κοινού και η το επάγγελμά μας επίσης. Οπότε και οι παίκτες, οι προπονητές και οι παράγοντες προσαρμόζονται και … υπομένουν. Καμιά φορά χαράζουν κι οι ίδιοι την επικοινωνιακή πολιτική (και όχι μόνο) της ομάδας τους, καλή ώρα, ο πολύ δραστήριος στο Instagram, Δημήτρης Γιαννακόπουλος.
Ο αείμνηστος πατέρας του είχε μια άλλη σχέση με την επικοινωνία. Έπαιρνε ο ίδιος τηλέφωνο τους δημοσιογράφους και τους ενημέρωνε ότι ο “αθλητής Γκάλης υπέγραψε στον Παναθηναϊκό”.
Τώρα, τα ίδια τα κλαμπ, που παλιότερα απέφευγαν τη δημοσιότητα όπως ο διάολος το λιβάνι, επιδιώκουν την προβολή, φτιάχνουν τα δικά τους στόρι, είναι πολύ δραστήρια στα social media, συναγωνίζονται σε έμπνευση το ένα το άλλο, η κάμερα τους εισβάλλει παντού, καταγράφει ομιλίες προπονητών, συγχαρητήρια προέδρων.
Το ίδιο κάνει και η διοργανώτρια για να δώσει την αντίστοιχη αίγλη στην κορυφαία ετήσια συνάντηση των κορυφαίων ομάδων μπάσκετ της Ευρώπης. Και δεν είναι μόνο αυτά. Από κοντά έρχονται και οι σπόνσορες, οι εταιρείες που υποστηρίζουν τα δυο κλαμπ – ή την ίδια τη διοργάνωση κάνουν τις δικές τους παραγωγές, σε δημοσιογραφικό, ή διαφημιστικό επίπεδο.
Το μακρύ μας και το κοντό μας…
Λόγω και της γνωστής μας ροπής προς την υπερβολή, αλλά και τη μοναδική όπως λέει και ο Σπύρος Καβαλιεράτος πρωτιά του μπάσκετ στα ελληνικά μίντια, οι παίκτες των δυο ομάδων, όλες αυτές τις μέρες, ρωτήθηκαν για τα πάντα. Όλες οι ερωτήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν, το μακρύ μας και το κοντό μας, δηλαδή, εύστοχες ή άστοχες, αναμενόμενες και όχι, τους έγιναν.
Έχοντας προσαρμοστεί, πλέον, στη σύγχρονη πραγματικότητα -κάποιοι άλλωστε έρχονται από το ΝΒΑ όπου οι κάμερες μπαίνουν στα αποδυτήρια εδώ και δεκαετίες- οι παίκτες με στωικότητα και χιούμορ τα υπέμειναν όλα. Ακόμα κι αν αναγκάζονταν να πουν τα ίδια πράγματα, όχι μία και δύο, αλλά είκοσι δύο φορές. Εξ ου και ο Γιώργος Μπαρτζώκας στις δηλώσεις του στο αεροδρόμιο, πριν από την αναχώρηση του Ολυμπιακού, σχολίασε με νόημα: “Έχουμε πει τα πάντα για το final four”.
Αυτή η φρενίτιδα, πάντως, είναι ένα ελληνικό φαινόμενο. Σχεδόν αποκλειστικό των ελληνικών μέσων ενημέρωσης. Ούτε οι παίκτες της Μονακό, ούτε της Φενέρ, δεν βομβαρδίστηκαν τόσο πολύ αυτές τις μέρες με κάθε είδους δημοσιογραφική απορία. Προφανώς μίλησαν στα εγχώρια και διεθνή μίντια, δεν έγινε όμως αυτή η… μάχη όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.
Και μεταξύ μας, συμβαίνει εδώ και 30 χρόνια. Επιστρέφοντας σαν γνήσιος μπούμερ στο παρελθόν, θυμάμαι τη δημιουργία δυο ξεχωριστών Γραφείων Τύπου, ένα για τον Ολυμπιακό και ένα για τον Παναθηναϊκό, που θέλοντας να εντυπωσιάσουν την FIBA στα δυο πρώτα final four το 1994 και το 1995, εγκαταστάθηκαν στο επίσημο ξενοδοχείο της διοργάνωσης. Μόνο που το 1995 στη Σαραγόσα, η Ρεάλ τους έκανε … σκόνη, φτιάχνοντας κι αυτή μια σπέσιαλ αίθουσα Τύπου, βάζοντας στη βιτρίνα τα εφτά κύπελλα πρωταθλητριών που είχε κατακτήσει μέχρι τότε!
Πέραν, όμως, της υπερβολικής έκθεση στα μίντια, είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα γίνονται και υψηλού επιπέδου μπασκετικές αναλύσεις. Πάντα υπήρχε, άλλωστε, αυτή η προσέγγιση που εξελίσσεται όπως και το ίδιο το άθλημα. Άλλωστε, αφού τους πρήξαμε για τα καλά, τώρα τους περιμένουμε πως και πως να παίξουν μπάσκετ! Και θα τους κρίνουμε για αυτό…
ΥΓ: Το final four που θα δούμε στο Άμπου Ντάμπι για 38η φορά, παραμένει η κορυφαία διοργάνωση, η συνάντηση των κορυφαίων, το τουρνουά που δεν έχει φαβορί. Από την άλλη, με την Ευρωλίγκα να γίνεται τόσο επίπονη και ανταγωνιστική στην κανονική περίοδο, ενδεχομένως να μπαίνει σοβαρά στο τραπέζι η ιδέα για σειρά τελικών, ανάμεσα στις δυο καλύτερες ομάδες της σεζόν…
ΥΓ 2: Η είδηση από την Ισπανία ότι Ρεάλ και Μπαρτσελόνα ετοιμάζουν να κλείσουν τις ακαδημίες τους, ώστε να μην καλλιεργούν φυτώρια για το NCAA που επελαύνει πλέον σε όλη την Ευρώπη (και στην Ελλάδα) κλέβοντας με το αζημίωτο τα κορυφαία ταλέντα είναι πολύ πιο σοβαρή απ’ όσο νομίζουμε…