Για να ξεκινήσουμε από το τεχνικό μέρος αν θέλεις να κάνεις πραγματικό καλό καψώνι σε κάποιον το οργανώνεις λίγο καλύτερα. Μπορεί οι 11-12 ώρες με πούλμαν από Κωνσταντινούπολη μέχρι Αθήνα να φαντάζουν πολλές (ειδικά σερί) αλλά αν είσαι πιο δημιουργικός βρίσκεις και καλύτερη λύση. Μπορείς να τους στείλεις με τούρκικο ΚΤΕΛ παράλια Μικράς Ασίας, μέχρι ένα πέρασμα με Ελλάδα, να τους περάσεις με βαρκάκι (νόμιμα πάντα μην το παρακάνουμε κιόλας) απέναντι σε ένα νησί μας, να πάρουν το πλοίο της γραμμής (ή ακόμα καλύτερα κανένα φέρι με νταλίκες), να ξεμπαρκάρουν στην έδρα του αιωνίου αντιπάλου, στον Πειραιά και να πάρουν τον ΗΣΑΠ μέχρι το φτωχικό τους!

Και πάλι καλά, για τους παίκτες, δηλαδή που δεν έπαιξε στη Μόσχα ο Παναθηναϊκός, γιατί θα βίωναν καταστάσεις όπως η επιστροφή του Ναπολέοντα από τη Ρωσία.

Υποθέτουμε ότι το αφεντικό του Παναθηναϊκού σκέφτηκε πολύ παρορμητικά μετά το 3-0 από τη Φενέρ και διάλεξε πιο εύκολο καψώνι από αυτό που θα μπορούσε πραγματικά να κάνει. Με λίγη προσπάθεια και οργάνωση επιπλέον, θα μπορούσε η αποστολή να επιστρέψει σε κανένα τριήμερο στην έδρα της. Λογικά έτσι , στον επόμενο αγώνα, θα έπαιζαν τρεις φορές καλύτερα απ' ότι θα παίξουν τώρα, μετά το φοβερό road trip. Γιατί -υποθέτουμε και πάλι- αυτός πρέπει να είναι ο λόγος της τιμωρίας. Οι παίκτες να παραδειγματιστούν, να σκεφτούν και να παίξουν σαν σκυλιά στα επόμενα ματς που έχουν, μέχρι το τέλος της σεζόν.

Μπορεί κάποιος να φανταστεί κάποιον άλλον λόγο για αυτή την κίνηση; Μήπως για να συζητηθεί ο Παναθηναϊκός σε όλη την Ευρώπη; Μα αυτό συμβαίνει ήδη. Και επειδή, οι Πράσινοι, είναι τεράστιο μέγεθος στο μπάσκετ, με αυτά που έχουν δημιουργήσει με το σπαθί τους, τα τελευταία είκοσι χρόνια, αλλά και γιατί αυτό το μεγάλο μέγεθος -το τεράστιο όνομα που προκαλούσε θαυμασμό στην Ευρώπη- τα τελευταία πέντε χρόνια δεν το δικαιολογούν, όποτε φτάνει να καίει η μπάλα, στην Ευρώπη. Θα πείτε βέβαια ότι τέτοιου είδους (όχι θετικό) ενδιαφέρον για τον Παναθηναϊκό είναι απόρροια αποτελεσμάτων όπως το 0-3 με πλεονέκτημα έδρας (κάτι που δεν είχε γίνει στην ιστορία της Ευρωλίγκας μέχρι τώρα). Και, πως, για τέτοια αποτελέσματα αυτοί που φταίνε είναι οι παίκτες. Ο Καλάθης που δεν μπορεί να σταυρώσει καλάθι, ο Τζέιμς που είναι ταλεντάρα αλλά και παιδική χαρά, ο Μπουρούσης που δεν είναι όσο πειθαρχημένος πρέπει και ζοχαδιάζεται εύκολα, ο Γκιστ που εξαφανίζεται στα κρίσιμα, ο χαμένος στο διάστημα Φελντέϊν, ο λίγος Νϊκολς και...κάτι θα βρούμε (άμα ψάξουμε) ακόμα και για Ρίβερς, Σίγκλετον.

Προσοχή παρακαλώ! Όλα τα παραπάνω είναι αυτά που χρεώνονται κατά καιρούς σε αυτούς τους παίκτες. Δεν θα αναλύσουμε εδώ αν είναι σωστά ή λάθος (που τα περισσότερα ΔΕΝ είναι σωστά). Το θέμα είναι ότι, όλοι οι παραπάνω, είναι απλά κάποιοι από τους δεκάδες παίκτες που έχουν περάσει τα τελευταία πέντε χρόνια από τον Παναθηναϊκό. Από τα χέρια αρκετών προπονητών (κοντά στους δέκα μαζί με τους υπηρεσιακούς και τις...διπλές θητείες) που δεν κατάφεραν να οδηγήσουν ξανά τον Παναθηναϊκό, στην κορυφή ή έστω τόσο κοντά σε αυτή ώστε να νιώθει καλά με τον εαυτό του.

Αυτοί είναι, λοιπόν, που τιμωρούνται τώρα. Αυτοί πάνω στους οποίους σκάσει όλη η μπόρα, είναι απλά η σταγόνα των λανθασμένων επιλογών σε όλα τα επίπεδα. Και μπορεί κάποιοι από αυτούς να μην κάνουν όντως να παίζουν στον Παναθηναϊκό, άρα γι αυτόν ακριβώς τον λόγο να μην “μπορούν” και μέσα στο γήπεδο να παρουσιάσουν την ομάδα που είχαν συνηθίσει οι φίλοι του να βλέπουν. Αλλά δεν υπάρχει παίκτης που μπαίνει στο γήπεδο και δεν θέλει να κερδίσει. Ειδικά όταν έχει την τιμή να φοράει μια μεγάλη και βαριά φανέλα. Ό,τι και να λέει ο οποιοσδήποτε αυτό δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Μπορούμε όμως να καταλήξουμε ότι αυτός που κάνει τις επιλογές, έχει τέτοια άθροισμα λανθασμένων επιλογών που φτάνει στο τέλος να ξενερώσει ακόμα και αυτούς που μπορούν να προσφέρουν.

“Τι μας λες τώρα ρε φίλε δηλαδή; Ο Γιαννακόπουλος φταίει που βάζει και το χέρι στην τσέπη;”. Όχι δεν φταίει, αλλά το ότι κάποιος πληρώνει δεν του δίνει και δίκιο στα πάντα. Π.χ. Όταν ξεκινάς τη σεζόν με λάθος προπονητή και μετά από ένα δίμηνο δίνεις τα τριπλάσια λεφτά για να πάρεις μια φίρμα δεν ξεμπερδεύεις με τις επιλογές σου. Γιατί αυτός που επέλεξες στην αρχή και μετά αποφάσισες ότι δεν σου κάνει (για δεύτερη φορά) έφτιαξε την ομάδα με τα δικά του στάνταρ. Αν λοιπόν δεν έχεις καταλάβει ότι με το “ράβε-ξήλωνε” ειδικά στη διάρκεια της σεζόν, ακόμα και στο μπάσκετ δεν βλέπεις προκοπή τότε απλά κάνεις λάθος. Και το χειρότερο, για εσένα, είναι πετάς τα λεφτά σου (και δεν είναι λίγα!) σε μια μαύρη τρύπα.

Η παραδοχή των λαθών μας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ειδικά για έντονους χαρακτήρες και ανθρώπους επιτυχημένους στην κανονική τους δραστηριότητα (το μπάσκετ ήταν, είναι και θα είναι πάντα ένα ακριβό χόμπι). Η “ζοχάδα” οδηγεί σε τέτοιου είδους αποφάσεις. Αν ο Δ. Γιαννακόπουλος δεν ήταν τόσο παρορμητικός θα έλεγε κάποιος πως αυτή η πρωτοφανής απόφαση είναι ένα επικοινωνιακό τρικ για να “πιάσει” τον σφυγμό του κόσμου που σέρνει τα μύρια όσα σε Πασκουάλ και παίκτες. Αλλά σίγουρα δεν λειτουργεί έτσι. Προφανώς, αυτό ένιωσε αυτό έκανε. Το ότι τέτοιες αποφάσεις μπορεί να οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη δαπάνη τον ίδιο, τη νέα σεζόν, για να φέρει στην ομάδα μεγάλους παίκτες που θα σκέφτονται ότι μπορεί να γυρίσουν με πούλμαν από την Ισπανία καμιά μέρα και πρέπει να πάρουν κάτι παραπάνω για να πειστούν, είναι κι αυτό ένα πρόβλημα όμως. Όπως και το τι σημαίνει πια το όνομα “Παναθηναϊκός” στο εξωτερικό μετά από τέτοια αποφάσεις.

Όταν όμως βάζεις έναν σκασμό λεφτά τόσα χρόνια σε μια ομάδα, ίσως να έχεις δικαίωμα να κάνεις τα πάντα. Ίσως όμως να έχεις και την υποχρέωση να πας μέχρι το πούλμαν και να κάτσεις μπροστά-μπροστά αναγνωρίζοντας το μέρος της ευθύνης που σου αναλογεί.