Θα μπορούσε, άνετα, σε τούτο το σημείωμα για την κλήρωση του ομίλου της Εθνικής για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2026, να έμπαινε ακριβώς, ίδιο, το αντίστοιχο, περυσινό, τέτοιες μέρες πάνω κάτω για την κλήρωση του ομίλου της γαλανόλευκης εφόσον προκρίνονταν στην τελική φάση του Euro.

Αντίπαλοι, τόποι και ονόματα θα άλλαζαν μόνο, τίποτα άλλο. Το πλαίσιο και το περίγραμμα μιας – οποιαδήποτε – κλήρωσης, δεν αλλάζει. Δεν έχει όρια. Δεν βάζει φρένα. Στα όνειρα, στη φιλοδοξία, στα σενάρια. Όλα δεκτά, όλα επιτρεπτά. Είναι κομμάτι του νοητού ταξιδιού που αντανακλαστικά, μια τέτοια διαδικασία συνεπάγεται.

Δεν σημαίνει όμως τίποτα για το πραγματικό ταξίδι. Ακριβώς η πορεία τούτου του χρόνου και η σύγκριση της περυσινής θεώρησης αποτελεί το καταλληλότερο, το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα της απόστασης μεταξύ σκέψης, ονείρου και πραγματικότητας, πράξης.

Η Εθνική, τότε, πέρυσι, είχε εκλέκτορα τον Γκουστάβο Πογέτ. Γνώριζε ποιον θα αντιμετώπιζε στην τελική φάση της κατηγορίας της στο Nations League, τα οποία και θα χάριζαν στο νικητή και ένα εισιτήριο για τα τελικά του Euro, μόνο ως προς το… ήμισυ. Τον αντίπαλο στον εντός έδρας ημιτελικό, Καζακστάν.

Για τον τελικό, κανείς από τους πιθανούς εκεί φιναλίστ, Γεωργία ή Λουξεμβούργο δεν απασχολούσε τόσο. Νοητά, έτσι κι αλλιώς, το άλμα είχε προσπεράσει το ενδιάμεσο μεν, πλην όμως επιβεβλημένο ανοιξιάτικο στάδιο και είχε βρεθεί ήδη στην καλοκαιρινή παρέλαση των γερμανικών γηπέδων.

Εννοείται πως δεν χρειάζεται καμία υπενθύμιση του τι, τελικά, έγινε. Μόνο η επισήμανση ακριβώς αυτού που έγινε, της πιο επώδυνης στιγμής του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος από το 2015 και μετά, από την ώρα που ανέλαβε τα ηνία ο Μίχαελ Σκίμπε, φτάνει και περισσεύει.

Και αυτό επειδή ήταν στιγμή ικανή να προκαλέσει σοβαρές αμφιβολίες, ερωτηματικά στην καρδιά αυτής της προσπάθειας για επιστροφή σε μια τελική φάση ύστερα από εκείνη του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014: στα αποδυτήρια, στους ποδοσφαιριστές, στο γκρουπ.

Γνωρίζουν πρώτοι, γνωρίζουμε – ακόμη και αν ενίοτε ή συνήθως, βιαζόμαστε – τις δυνατότητες που έχει αυτό το γκρουπ. Τις εμπειρίες, τις παραστάσεις όσων το επανδρώνουν.

Τα όσα παραμερίζουν τα μέλη του για να βρίσκονται, ομόψυχοι και ομοούσιοι, διεκδικώντας κάτι πρώτα και κύρια ταιριαστό στο δικό τους ταλέντο, στο δικό τους ποδοσφαιρικό στάτους, στο θυμικό που φιλοδοξούν να συμπληρώσουν δίπλα στην σταδιοδρομία με τις ομάδες τους, τόσο ατομικά όσο και συνολικά.

Πόνεσε πολύ η ήττα από τη Γεωργία. Πόνεσε γιατί και αυτοί είχαν πιστέψει πως τα δύο παιχνίδια που τους χώριζαν από τα τελικά του περασμένου Euro ήταν, ακριβώς, στα μέτρα τους. Πόνεσε περισσότερο γιατί όντως ήταν. Την υπέρβαση, όσο καλή παρουσία και αν είχαν τον Ιούνιο, οι Γεωργιανοί την έκαναν.

Η ευκαιρία και το κατάλληλο timing

Η επόμενη ευκαιρία, η επόμενη στιγμή, το Παγκόσμιο Κύπελλο της αμερικάνικης ηπείρου σε δύο χρόνια. Μάθημα το πάθημα, απαραίτητη όμως πλέον και προς όλους (μας) η επανάληψη και η υπογράμμισή του. Δεν είναι εκεί η Εθνική. Οι μόνες τρεις από τις 48 – αριθμός ρεκόρ στην ιστορία της διοργάνωσης - που έχουν ήδη εξασφαλίσει παρουσία, είναι οι οικοδεσπότες (ΗΠΑ, Καναδάς, Μεξικό). Κανείς άλλος. Οι υπόλοιποι 45 θα περάσουν τον επόμενο ενάμιση χρόνο τη βάσανο των προκριματικών.

Άλλοι έχοντας έναν και μόνο δρόμο, άλλοι – όπως το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα – έχουν κερδίσει και περισσότερους (εν προκειμένω μέσω της πολύπλοκης και ακόμη αχαρτογράφητης επακριβώς διαδικασίας που εμπλέκει και το Nations League). Αυτός που σήμερα προέκυψε με την κλήρωση, ναι, δεν δείχνει απαγορευτικός.

Ειδικά με την πιθανή, ρεαλιστικά, συνθήκη να έρθει ως επικεφαλής του γκρουπ η Δανία, μετά το δικό της συναπάντημα με την Πορτογαλία στα επερχόμενα τελικά του Nations League. Προς αποφυγή οποιαδήποτε παρεξήγησης και παρερμηνείας: σε αυτή τη δική μας δεκαετή αποχή, έχουν γίνει πέντε μεγάλες διοργανώσεις. Από αυτές, οι Δανοί έλειψαν μόνο από το Euro 2016.

Η διαφορά ξεκάθαρη, σαφής για να υποτιμηθεί ακόμη και αν το "βολικό" σενάριο επιβεβαιωθεί. Όχι πως επιτρέπεται οποιαδήποτε αφ’ υψηλού θεώρηση της Σκωτίας, αντιπάλου που έτσι κι αλλιώς θα τη μάθουμε, αλλά και θα μας μάθει, απ’ έξω και ανακατωτά ελέω της κόντρας και για τον προβιβασμό στην κορυφαία κατηγορία του Nations League.

Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται. Η διαφορά που χρειάζεται να επισημανθεί και καταδεικνύει τον δρόμο που έγινε σε αυτόν τον χρόνο, στο ενδιάμεσο των δύο κληρώσεων. Πέρυσι, στην αντίστοιχη του Euro, η Εθνική είχε μόλις ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις της στην τρίτη τη τάξει κατηγορία του Nations League. Η φετινή την βρήκε να διεκδικεί σε λίγους μήνες την άνοδο στην ελίτ.

Να έχει σταθεί επάξια κόντρα στη δις, στη σειρά, φιναλίστ των τελευταίων Euro, Αγγλία, χάνοντας την πρωτιά στο γκρουπ μόνο και μόνο εξαιτίας της διαφοράς τερμάτων. Στον πάγκο είναι ένας προπονητής ο οποίος εμπνέει τους πάντες. Και οι προηγούμενοι είχαν "αέρα" και θετικό αντίκτυπο στα αποδυτήρια (εκεί που κυρίως μετράει), κανείς όμως δεν έχει την καθολικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Πολυεπίπεδα - γιατί δεν είναι μόνο τα αποδυτήρια, δεν είναι μόνο το γήπεδο - η προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια για συνολική ανασυγκρότηση του οικοδομήματος της Εθνικής, φαίνεται να είναι αποδοτικότερη, λειτουργικότερη. Γενικά, ό,τι χρειάζεται να υπάρχει, "φωνάζει" πως υπάρχει.

Και αυτό είναι το σημαντικότερο. Πρώτα η ομάδα, πρώτα τα όσα την αποτελούν, την ενδιαφέρουν, την περικλείουν και μετά όλα και όλοι οι υπόλοιποι, οι (οποτεδήποτε και οπουδήποτε) πιθανοί και απίθανοι αντίπαλοι. Όλα στην ώρα τους. Όλα όπως και όποτε πρέπει. Και έτσι όλα, θα γίνουν.

Ακόμη και το νοητό ταξίδι που δημιουργεί η όποια κλήρωση ως την πραγματικότητα της παρουσίας στα τελικά.