Σύμφωνοι, οι παραδόσεις γίνονται για να σπάνε. Αλλά ως παραδόσεις, γιατί να μην συνεχίζονται κιόλας; Σε δέκα οριακά ευρωπαϊκά παιχνίδια, επί εποχής Αρσέν Βενγκέρ, η Άρσεναλ μετράει μόλις δύο νίκες, έναντι εφτά ηττών και μιας ισοπαλίας. Γιατί να αλλάξει αυτό κόντρα στον Ολυμπιακό;

Οι δύο (εντός έδρας) εξαιρέσεις

Την σεζόν 2003-04, η Άρσεναλ έφτανε στην τελευταία αγωνιστική της φάσης ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, ούσα δεύτερη (7 β.) πίσω από την Λοκομοτίβ Μόσχας (8 β.), ισόβαθμη με την Ίντερ και με έναν βαθμό περισσότερο από τη Ντιναμό Κιέβου, με τον αποκλεισμό να μην είναι απίθανος.

Υποδεχόμενη την Λοκομοτίβ Μόσχας στο «Χάιμπουρι», έδειξε χαρακτήρα, νίκησε 2-0 (12' Πιρές, 67' Λιούνγκμπεργκ) και τερμάτισε πρώτη, με δεύτερη την Λοκομοτίβ και εκτός συνέχειας την Ίντερ, η οποία έμεινε στο 1-1 με τη Ντιναμό στο Κίεβο.

Η άλλη εξαίρεση στον κανόνα, νίκη - πρόκριση ή καλύτερο πλασάρισμα δηλαδή, έλαβε χώρα έναν χρόνο (παρά τρεις ημέρες) μετά από εκείνη τη νίκη επί της Λοκομοτίβ Μόσχας.

Πριν από την τελευταία αγωνιστική της φάσης ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, οι «Κανονιέρηδες» είναι δεύτεροι (7 β.), πίσω από την Αϊντχόφεν (10 β.) και μπροστά από τον Παναθηναϊκό (6 β.), ο οποίος μαθηματικά είχε πιθανότητες πρόκρισης. Οι «Πράσινοι» διαλύουν τους προκριθέντες Ολλανδούς με 4-1, αλλά μένουν με την όρεξη.

Ο λόγος; Η Άρσεναλ, αγωνιζόμενη και πάλι στο «Χάιμπερι», επικρατεί με περίπατο της Ρόζενμποργκ με 5-1 (3' Ρέγιες, 24' Ανρί, 29' Φάμπρεγας, 41' πέν. Πιρές, 84' Φαν Πέρσι - 38' Χόφτουν) και, εκτός από την πρόκριση, παίρνει και την πρώτη θέση του ομίλου.

Η νίκη αγνοείται

Με εξαίρεση τους δύο «κανονικούς» τελικούς (θα τους βρείτε παρακάτω), η Άρσεναλ επί Βενγκέρ έχει δώσει άλλους έξι «τελικούς» με έπαθλο, είτε την πρόκριση στην επόμενη φάση, είτε καλύτερο πλασάρισμα στον όμιλό της. Δεν νίκησε σε κανένα από αυτά, αλλά πέτυχε τον στόχο της σε τρεις περιπτώσεις.

Τον Μάρτιο του 2001, στο Μόναχο και κόντρα στην Μπάγερν, ηττήθηκε με 1-0 (10' Έλμπερ), αλλά πήρε την πρόκριση ως δεύτερη και ισόβαθμη με την Λιόν, η οποία την ίδια ώρα απέτυχε να νικήσει την Σπαρτάκ στην Μόσχα (1-1). Τότε υπήρχε δεύτερη φάση ομίλων, μην το ξεχνάτε!

Τον Μάριο του 2002, στο Τορίνο και με αντίπαλο την Γιουβέντους, έχασε επίσης με 1-0 (76' Ζαλαγιέτα) και αποκλείστηκε από την συνέχεια, όπως άλλωστε και η αντίπαλός της, αφού αμφότερες έμειναν πίσω από Μπάγερ Λεβερκούζεν και Λα Κορούνια.

Τον Μάρτιο του 2003, στην Βαλένθια, ηττήθηκε με 2-1 (34', 57' Κάριου - 49' Ανρί) και αποκλείστηκε (ξανά), αν και την βόλευε και η ισοπαλία. Τερμάτισε τρίτη (7 β.), πίσω από Βαλένθια (9 β.) και Άγιαξ (8 β.).

Τον Δεκέμβριο του 2006, αντιμετώπισε την Πόρτο, σε ένα «άνετο» βαθμολογικά ματς, αφού αμφότερες οι ομάδες είχαν προκριθεί και πάλευαν για την πρώτη θέση. Ήθελε ισοπαλία και την πήρε «σβηστά» με 0-0.

Τον Δεκέμβριο του 2008, ίδιο γήπεδο («Ντραγκάο»), ίδιος αντίπαλος (Πόρτο), διαφορετικό αποτέλεσμα. Ήττα με 0-2 (39' Μπρούνο Άλβες, 54' Λισάντρο Λόπες), πρόκριση αλλά ως δεύτερη.

Τον Δεκέμβριο του 2013, τέλος, η Άρσεναλ φτάνει στην τελευτα

Δύο τελικοί, δύο ήττες

Εντός (αγγλικών) συνόρων, η Άρσεναλ επί Βενγκέρ έχει δώσει δώδεκα «τελικούς», είτε που κρίνουν τρόπαιο, είτε καλύτερο πλασάρισμα. Ο απολογισμός, άκρως ικανοποιητικός, με εννέα νίκες - τρεις ήττες και εννέα επιτυχημένες απόπειρες.

Εκτός αυτών, όμως, και πέρα από τους προαναφερθέντες «τελικούς», η ομάδα του Λονδίνου έχει δύο κανονικούς ευρωπαϊκούς τελικούς, γνωρίζοντας ισάριθμες ήττες και απώλειες των πολυπόθητων τροπαίων.

Στις 17 Μαΐου του 2000, στο «Πάρκεν» της Κοπεγχάγης, η Άρσεναλ ηττάται στον τελικό του Κυπέλλου UEFA από την Γαλατάσαραϊ των Φατίχ Τερίμ, Γκεόργκι Χάτζι (αποβλήθηκε στο 84') και Χακάν Σουκούρ. Ο τελικός κρίνεται στα πέναλτι, όπου οι «Κανονιέρηδες» χάνουν με 4-1.

Η δεύτερη πίκρα ήρθε ακριβώς έξι χρόνια αργότερα (17 Μαΐου του 2006). Στο «Σταντ ντε Φρανς» του Παρισιού και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, η Άρσεναλ μένει στο 18' με δέκα λόγω αποβολής του Γενς Λέμαν (πρώτη αποβολή παίκτη σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ).

Παρ' όλα αυτά, προηγείται της Μπαρτσελόνα με γκολ του Σολ Κάμπελ (37'), χάνει ευκαιρίες για να «καπαρώσει» το τρόπαιο και λυγίζει στο φινάλε, από τα γκολ των Σαμουέλ Ετό (76') και Ζουλιάνο Μπελέτι (81'). Εντάξει να σου βάλει γκολ ο Ετό, αλλά και ο Μπελέτι, μεσιέ Βενγκέρ; Αμαρτία!