Αγαπημένος αγώνας για τον καθέναν είναι κάτι διαφορετικό, δεν είναι αναγκαίο να είναι και ο πιο σημαντικός της σεζόν ή από τους πιο σημαντικούς των τελευταίων ετών.

Υπάρχουν πολλοί αγώνες που μου έχουν μείνει χαραγμένοι στη μνήμη. Το 3-2 με ανατροπή της Πορτογαλίας επί της Αγγλίας στο Euro 2000, το ντέρμπι τίτλου του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ το 2002, το Μπαρτσελόνα - Παναθηναϊκός με τη χαμένη ευκαιρία του Βλάοβιτς. Αυτό όμως της Βραζιλίας με τη Γαλλία είχε τη δική του σημειολογία λόγω του πρωταγωνιστή του στο παραπροτελευταίο ματς του πριν κρεμάσει τα παπούτσια του.

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ - ΚΑΜΙΚΑΖΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ

Πρώτο έτος στο Μαθηματικό και πρώτο καλοκαίρι ως φοιτητής. Πρώτο καλοκαίρι στην Αθήνα γενικά, τελοσπάντων. Η καλοκαιρινή εξεταστική είχε μετατεθεί για διπλή Σεπτεμβρίου - δεν θυμάμαι για ποιο λόγο - και από τον Απρίλιο, Μάιο (κάπου εκεί) είχαμε φύγει διακοπές.

Δεν υπάρχει καλύτερο από πρωτοετή μέχρι και... αιώνιο άνδρα φοιτητή από το να έχει ελεύθερο το καλοκαίρι για Μουντιάλ.

Έπαιζα κάθε μέρα στοίχημα εννοείται, είχε ρίξει όμως και νικητή διοργάνωσης. Δεν ξέρω πώς μου κόλλησε κι έριξα τη Γαλλία.

Το πρώτο σίγουρα γιατί είχε μεγάλη απόδοση - δεν πήγε ούτε καν ως φαβορί στη Γερμανία - τόσο μεγάλη για να μπορώ με δέκα ευρώ να βγάλω τριψήφιο νούμερο.

Το δεύτερο ήταν ο Ζιντάν που ξέραμε ότι θα έδινε μια τελευταία παράσταση. Και ό,τι παράσταση και να ήταν - καλή, τέλεια, κακή, αποτυχία - θα ήθελες να τη δεις. Εγώ όχι μόνο ήθελα, πόνταρα κιόλας.

ΟΛΑ ΕΔΕΙΧΝΑΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Η Γαλλία ήταν σε όμιλο θεωρητικά "της πλάκας". Η Ελβετία από τότε και μετά θα καθιερωνόνταν με συστηματική παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η Νότια Κορέα ξέραμε ότι ποτέ δεν ξανάκανε αυτό που είχε κάνει με αρκετό σπρώξιμο ως οικοδέσποινα της διοργάνωσης πριν από τέσσερα χρόνια, το 2002.

Το Τόγκο έβγαινε για πρώτη φορά σε αχαρτογράφητα νερά με παρτιζάνο τον Αντεμπαγιόρ και δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από μια μέτρια αφρικανική ομάδα που δεν θα έχει βαρύτητα η φανέλα, δεν θα έχει αρχή, μέση και τέλος όταν τα πράγματα στραβώνουν.

Κι όμως η Γαλλία υπέφερε, μάτωσε κυριολεκτικά. Ισοπαλία δίχως γκολ (0-0) με την Ελβετία στην πρεμιέρα, ισοπαλία με γκολ (1-1) με τη Νότια Κορέα. Απλά αυτή τη φορά εμφανίστηκε πιο συνεπής από το 2002 (και το κάζο με Σενεγάλη, Δανία και Ουροουγουάη) στα γήπεδα της Νότιας Κορέας.

Νίκησε το Τόγκο την τρίτη και τελευταία αγωνιστική και πήρε μια πρόκριση ως δεύτερη που δεν πανηγύρισε κανείς. Έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι την έβλεπαν να πηγαίνει πολύ μακριά με τέτοια εικόνα.

Η ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΝΤΟΜΕΝΕΚ, ΤΑ "ΓΕΡΟΝΤΙΑ" ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΦΟΥΡΝΙΑ

Ο Ραϊμόν Ντομενέκ έμοιαζε με καρικατούρα, δεν έπειθε ούτε με το βιογραφικό του, ούτε με την εν γένει παρουσία του. Ένα ακόμη δείγμα σοβινισμού των Γάλλων που δεν θα μπορούσαν ν' ανεχτούν ξένο ομοσπονδιακό στο τιμόνι.

Ο Ζιντάν στα τελειώματα, ο Μπαρτέζ το ίδιο, ο Τουράμ με τον Μακελελέ επίσης. Ο Σανιόλ με τον Γκαλάς βρήκαν λόγω συγκυριών πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο Ανρί, ο Τρεζεγκέ και ο Βιεϊρά θύμιζαν κάτι από την καλή ομάδα των μπλε, προστέθηκαν και οι ανερχόμενοι τότε Ριμπερί και Μαλουντά.

Το σταύρωμα στους 16 έφερε την Ισπανία, η οποία από τότε είχε καλή ομάδα, αλλά ούτε τότε μπόρεσε να ξορκίσει την κατάρα.

Προφανώς και αυτό το τουρνουά ήταν χρήσιμο για τον Αραγονές και τους παίκτες προκειμένου ν' ακολουθήσουν οι back 2 back επιτυχίες.

Η ρόχα προηγήθηκε με τον Βίγια κι ενώ όλα έδειχναν επιστροφή στη Γαλλία, αυτή όχι μόνο ισοφάρισε, αλλά πήρε και τη νίκη στην κανονική διάρκεια και την πρόκριση

Η ΣΑΜΠΑ ΤΟΥ ΖΙΝΤΑΝ

Όσο κυλούσε το τουρνουά και στα δυο τελευταία ματς καταλάβαινε κάποιος ότι ήταν μια ομάδα που είχε χτιστεί γύρω από τον Ζιντάν, χωρίς απαραίτητα να την είχε χτίσει ο ίδιος ο Ζιζού.

Ήταν σίγουρα ο προπονητής εντός γηπέδου, έμοιαζε πολλές φορές να είναι κι εκτός. Μπορεί δίκαια όλοι να έχουμε σταθεί στο μεγάλο τελικό με την Ιταλία και την κουτουλιά στον Ματεράτσι, ωστόσο η εμφάνισή του κόντρα στη Βραζιλία ήταν μνημειώδης.

Η σελεσάο είχε περάσει άνετα από τον όμιλο με Αυστραλία, Κροατία και Ιαπωνία, ενώ στους 16 καθάρισε την Γκάνα με 3-0.

Ήταν σε καλό φεγγάρι, αλλά δεν είχε συναντήσει κάποιο θηρίο ακόμη στο δρόμο. Με προπονητή που είχε γραμμένη τη συνταγή κατάκτησης παγκοσμίου Κυπέλλου από το 1994, Κάρλος Αλμπέρτο Περέιρα, και στην ίδια ενδεκάδα Καφού, Ρομπέρτο Κάρλος, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Ζουνίνιο, Κακά, Ροναλντίνιο, Ρονάλντο.

Φανταστείτε ότι στον πάγκο έμειναν επειδή δεν χωρούσαν ο Ρομπίνιο και ο Αντριάνο. Όλα έδειχναν Βραζιλία, η κοινή λογική το έδειχνε.

Κι όμως ο Ζιντάν έκανε ό,τι ήθελε σε εκείνο το ματς. Έδειχνε τρομερά άνετος. "Σαπέου" στον Ρονάλντο - το Φαινόμενο - απίθανα κοντρόλ μπροστά στον Καφού, χορός μπροστά στον Κακά.

Μπορεί η σάμπα να είναι σήμα-κατατεθέν των Βραζιλιάνων, αλλά σάμπα εκείνο το βράδυ χόρεψε ο νυν προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης.

ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΚΑΙ Ο ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ

Η καναρίνια μπήκε πιο δυνατά στο ματς. Χωρίς όμως ν' απειλήσει. Ο Ρονάλντο βγήκε δυο φορές οφσάιντ, μία ο Ζουάν, ενώ τα φάουλ του Ροναλντίνιο δεν είχαν τύχη.

Αφού δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα στο πρώτο κύμα επιθέσεων οι Γάλλοι βγήκαν μπροστά, πήραν και σε ποσοστό την κατοχή της μπάλας.

Ίσως και να το πίστεψαν πιο πολύ. Ο Ζιντάν συνέχιζε να κάνει τα δικά του και να μεταδίδει στους συμπαίκτες του μια αίσθηση εμπιστοσύνης.

Αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι ούτε ο Ντίντα απειλήθηκε ουσιαστικά στο πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο οι Γάλλοι έγιναν πιο ουσιαστικοί, πάτησαν καλύτερα στην περιοχή.

Το μοναδικό γκολ, αυτό που έκρινε το ματς, μπήκε στο 57ο λεπτό. Ο Ζιντάν με μαγικό άγγιγμα από αριστερά σε εκτέλεση φάουλ βρήκε μόνο του τον Ανρί στο δεύτερο δοκάρι, ο οποίος στην κίνηση έστειλε την μπάλα στα δίχτυα.

Ίσως και να ήταν αυτός ο μοναδικός συνδυασμός για να γραφτεί έτσι η ιστορία. Η εφυία και η τεχνική του Ζιντάν σε συνδυασμό με την εφυία και την εκτελεστική ικανότητα του Ανρί.

Το πώς γράφτηκε (η ιστορία) γνωστό. Με τον Ζιζού η Γαλλία πέταξε έξω και την Πορτογαλία στα ημιτελικά και έχασε το τρόπαιο σε εκείνον τον αλησμόνητο τελικό με την Ιταλία.

My favourite game: Κάθε μέρα ένας συντάκτης γράφει για τον αγαπημένο του αγώνα