Ο αγαπημένος μου αγώνας: Ελλάδα - Κροατία, "Γιώργο, κάνε κάτι"
Μια χαμένη ευκαιρία για μετάλλιο σε Παγκόσμο, άλλη μία σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το κακό δεν γινόταν να τριτώσει. Ο Γιώργος Αφρουδάκης γράφει για τον αγώνα της ζωής του, τον μικρό τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος το 2005.
Ο αγώνας της ζωής μου, ήταν ο τρίτος συνεχόμενος μικρός τελικός για την Εθνική ομάδα πόλο, που έφερε το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο του Μόντρεαλ του 2005. Είχαν προηγηθεί οι δυο χαμένοι, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2003 με αντίπαλο την Σερβία,και στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 με αντίπαλο την Ρωσία.
Γράφει ο Γιώργος Αφρουδάκης
Αντίπαλος μας αυτή τη φορά ήταν άλλη μια παραδοσιακή δύναμη της Παγκόσμιας υδατοσφαίρισης, η Κροατία.
Ήμασταν μια πολύ ταλαντούχα ομάδα, με χαρισματικούς αθλητές, και με τον παγκόσμιας κλάσης προπονητή Σάντρο Καμπάνια. Είχαμε δουλέψει πάρα πολύ σκληρά τα τελευταία τρία χρόνια, πραγματικά αξίζαμε και έπρεπε να φέρουμε το πρώτο μετάλλιο στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Ο ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΕΚΑΝΕ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ
Δεν θα επικεντρωθώ στις προηγούμενες μέρες και σε όσα έγιναν πριν φτάσουμε στον αγώνα για το μετάλλιο με τους Κροάτες. Υπάρχει μία λεπτομέρεια που ο κόσμος δεν γνωρίζει, ένα γεγονός που έγινε μια μέρα πριν από τον μικτό τελικό και αποδείχτηκε καθοριστικό για το αποτέλεσμα
Ο προπονητής μας καλεί εκτάκτως στο δωμάτιο του. Έχει συμβεί πειθαρχικό παράπτωμα από συμπαίχτη μου στον ημιτελικό με την Ουγγαρία.
Η πρόταση του είναι ξεκάθαρη. Ο αθλητής είναι εκτός ομάδας. Περιμένει όμως να ακούσει τη δική μου άποψη σαν αρχηγός. Η ομιλία μου είναι σύντομη.
"Καταδικάζω το γεγονός και έχει 100% δίκιο ο προπονητής, αλλά έχουμε ήδη δυο αθλητές με μικροτραυματισμούς. Από αυτή τη μάχη κανείς δεν περισσεύει. Είναι τόσο μεγάλη η προσμονή και η θέληση για το μετάλλιο που έστω για λίγες ώρες αυτές οι διάφορες πρέπει να μπουν στην άκρη".
Ο προπονητής πήρε μία απόφαση ενάντια στα πιστεύω του και για το καλό της ομάδας έκανε δεκτό το αίτημα των αθλητών του.
ΟΜΟΛΟΓΩ ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΗΚΑ "ΠΑΛΙ ΧΑΣΑΜΕ"
Έφτασε λοιπόν η ώρα του μεγάλου αγώνα, όπου υπήρχε μία μεγάλη διαφορά σε σχέση με τους δυο προηγούμενους μικρούς τελικούς. Τις προηγούμενες φορές, η σκέψη μας ήταν να πάμε και ό,τι καλύτερο έρθει, εκείνη την μέρα στο Μοντρεάλ η μόνη σκέψη ήταν το μετάλλιο. Είχαμε πια ωριμάσει και το νερό είχε μπει στο αυλάκι.
Για μεγάλο διάστημα στον αγώνα οι δυο ομάδες φαινόμασταν ισάξιες, με το προβάδισμα να αλλάζει συνεχώς. Οι Κροάτες συνήθιζαν να παίζουν σκληρά και ορισμένες φορές αντιαθλητικά. Καμία αμάδα δεν απέκτησε σοβαρό προβάδισμα σχεδόν μέχρι να λήξει ο αγώνας.
Φτάσαμε στο τελευταίο λεπτό με το σκορ σε ισοπαλία, με τις δυο ομάδες να έχουν από μια επίθεση. Οι Κροάτες εκμεταλλεύονται ένα απίθανο λάθος μας και αποκτούν προβάδισμα με 9-8, 32 δευτερόλεπτα πριν την λήξη.
Εκείνη την στιγμή ομολογώ πως πάγωσε το μυαλό μου, έβλεπα εικόνες από τους δυο προηγούμενους χαμένους τελικούς. Ομολογώ πως σκέφτηκα "πάλι χάσαμε"
Στην τελευταία επίθεση ισοφαρίζουμε σε 9-9 και στέλνουμε το παιχνίδι στην παράταση, αλλά για μένα ήταν τόσο μεγάλο το σοκ από το προηγούμενο γκολ των Κροατών, που ίσως να είναι η μοναδική φορά στην καριέρα μου που δεν αντιλήφθηκα (ούτε πανηγύρισα) τη σημασία του συγκεκριμένου τέρματος .
ΤΟ ΓΚΟΛ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
Στην παράταση και οι δυο ομάδες είχαμε σκοράρει από ένα τέρμα και είχαμε την τελευταία επίθεση δίκη μας μετά από time out. Σε αυτή την διακοπή του ενός λεπτού πίεσα αφάνταστα το μυαλό μου. Σκεφτόμουν "Γιώργο κάνε κάτι, μην αφήσεις χαμένη και αυτή την ευκαιρία".
Η μπάλα γύρισε στην επίθεση και κατέληξε στα χέρια μου. Δούλεψα δυνατά τα πόδια μου, έφερα λίγο την μπάλα προς τα αριστερά μου και στην συνεχεία προς τα δεξιά, κάνοντας ένα γυριστό σουτ, με πλάτη στην εστία, από τη θέση του φουνταριστού.
Άμεσα γύρισα το βλέμμα μου προς το τέρμα, είδα την μπάλα να περνάει στο τσακ τη συμβολή των δοκαριών και να καταλήγει όπως χαριτολογώντας είπε μετά τον αγώνα ο αδελφός μου "εκεί που κάνουν έρωτα οι αράχνες".
Ήταν το μοναδικό γκολ της καριέρας μου, που ξέρω ότι μπορεί το δικό μου χέρι να έκανε το σουτ, όμως είμαι βέβαιος πως κάποια άλλη δύναμη έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα.
Η στιγμή της λήξης του αγώνα, με την μπάλα να μένει στα χέρια μου και να δέχομαι την ζέστη αγκαλιά του αδερφού μου, θα μείνει για πάντα χαραγμένη και ζωντανή στην μνήμη μου.
ΔΙΚΑΙΩΣΗ
Το πρώτο μετάλλιο ήταν γεγονός, τα πανηγύρια αξέχαστα. Όλοι μας κάναμε σαν μικρά παιδιά και γίναμε ένα κουβάρι στο κέντρο της πισίνας.
Το βάρος και η πίεση είχαν φύγει. Το μετάλλιο ήταν απωθημένο και όλοι είχαμε κάνει απίστευτες θυσίες για να φθάσουμε σε αυτό το σημείο. Η δικαίωση για το πλάνο τριετίας του προπονητή, της ομοσπονδίας και των παιχτών είχε έρθει.
Βέβαια το τι έφταιξε και αυτή η ομάδα ποτέ δεν έκανε το επόμενο βήμα δεν είναι της παρούσης για ανάλυση.
Το καλοκαίρι του 2005 δεν θα σβηστεί ποτέ από την μνήμη μου, αφού η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Μοντρεάλ συνδυάστηκε με τον γάμο μου, ένα μήνα αργότερα στην Αθήνα.
