Η μάδερ μας μεγάλωσε λες και στα 18 θα περνούσαμε από τεστ για να δει το κράτος αν κάναμε υγιεινή διατροφή ως παιδιά. Παγωτά, αναψυκτικά, γλυκά, ο,τι ζητάει κάθε παιδί, ήταν απαγορευμένο.

Βασικά δεν τα ζητούσαμε καν, γιατί δεν τα βλέπαμε σπίτι, δεν υπήρχαν. Αυτό που υπήρχε παντού και πάντα ήταν το κουτί με τα Cream Crackers Παπαδοπούλου.

Στην κόκκινη συσκευασία, πριν έρθουν αυτά της ολικής άλεσης, της βρώμης, κτλ. Κόκκινα, ωραία, η μάδερ τα είχε πάντα δίπλα της. Στην τσάντα, στην παραλία, στο αμάξι, παντού.

Αυτά ναι, μπορούσαμε να τα ζητήσουμε, δεν υπήρχε πρόβλημα, είχαν απόλυτη έγκριση και σφραγίδα. Κι αν δεν το κάναμε, η προσφορά ερχόταν από μόνη της. “Φάε ένα κρακεράκι”.

Οι αναμνήσεις όμως δεν σταματούν εκεί. Βλέποντας τη διαφήμιση της Παπαδοπούλου, οι αναμνήσεις έγιναν περισσότερες.

Στην εφηβεία τα πράγματα χαλάρωσαν. Οπότε η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ δεν έφερνε μόνο τις κόκκινες συσκευασίες των Cream Crackers. Μαζί έρχονταν και οι αγαπημένοι κύλινδροι.

Έλα, ξέρεις ποιους λέω. Αυτούς που είχαν τα γεμιστά μπισκότα Παπαδοπούλου. Άλλη πίστα από τα κρακεράκια, κακά τα ψέμματα.

Γεμιστά, με σοκολάτα. Αυστηρά. Αυτή ήταν πάντα η επιλογή. Και το μοναδικό πρόβλημα ήταν μη γίνει το λάθος και πάρουμε μόνο μία συσκευασία.

Τι να φτουρήσει, ποιος να πρωτοπάρει. ΟΚ, ας είμαστε ειλικρινείς, υπήρχε κι άλλο πρόβλημα, τα ψίχουλα που άφηνα πίσω μου, αλλά μικρό το κακό.

Μετά ήρθε ο νέος έρωτας. Άλλη συσκευασία, διάφανη. Τα πτι μπερ, παρατεταγμένα σαν ράβδοι χρυσού. Με μερέντα στη μία πλευρά, ένα όνειρο, μια πανδαισία.

Και τώρα; Τώρα, Caprice. Άλλη iconic συσκευασία κι αυτή. Σταθερή αξία. Καναπές, τηλεόραση, ποδόσφαιρο και τα Caprice ανά χείρας.

Κι αν δεν έχει ποδόσφαιρο, τότε ένα rewatch στο Last Dance είναι πάντα απολαυστικό. Βλέπεις τον Τζόρνταν και κρατάς τα Caprice σαν πούρα ανάμεσα στα δάχτυλα.

Όσοι προσπάθησαν να παίξουν μπάσκετ σαν τον Μάικ δεν είναι περισσότεροι από εκείνους που έκαναν πουράκια τα Caprice πριν τα απολαύσουν.

It’s right there, δεν μπορείς παρά να το κάνεις, είναι αναπόφευκτο.