Η καθημερινότητα όλων μας άλλαξε τόσο γρήγορα και απότομα και ακόμα βρισκόμαστε σε μια διαδικασία κατά την οποία προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα νέα (σκληρά) δεδομένα. Ο κορονοϊός δεν αστειεύεται και τούτες τις ώρες απαιτείται ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση και υπομονή, γιατί ο δρόμος είναι δύσβατος.

Ο σπουδαίος Ισπανός σέντερ, Πάου Γκασόλ, έστειλε μέσω του « The Players Tribune » το δικό του μήνυμα προς όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται σκληρά και προσπαθεί να σταθεί όρθιος.

Ας δούμε το κείμενό του:

« Αισθανόμαστε ότι τις τελευταίες τρεις εβδομάδες έχουμε ζήσει ένα χρόνο. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα. Μια μέρα πήγαμε στις δουλειές μας, κάναμε παρέα με φίλους και πηγαίναμε σε εστιατόρια. Τα πλέι οφ του ΝΒΑ ήταν ένα μήνα μακριά. Ήμουν απασχολημένος αποκαθιστώντας έναν τραυματισμό που με κράτησε έξω από τη δράση. Για σχεδόν ένα χρόνο. Οι Ολυμπιακοί του Τόκιο ήταν στον ορίζοντα και ανυπομονούσα να είμαι έτοιμος για να συμμετάσχω με την εθνική ομάδα της Ισπανίας. Θα ήταν οι πέμπτοι Ολυμπιακοί Αγώνες μου. Τότε, ξαφνικά βρεθήκαμε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ο κόσμος σαν να σταμάτησε.

Για τους σοβαρά άρρωστους, είναι μια θανατηφόρα έκτακτη ανάγκη. Βρίσκονται απομονωμένοι στα νοσοκομεία. Αντιμετωπίζουν μόνο τον ιό, με μόνο ιατρικό προσωπικό. Άλλοι είναι άρρωστοι στο σπίτι. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης. Τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους τεχνικούς. Δικαίως τους χαρακτηρίζουμε ως ήρωες, αλλά συχνά απομονώνονται από τους αγαπημένους τους, καθώς εκτίθενται σε λοίμωξη για να θεραπεύσουν τους ασθενείς τους. Οι υπόλοιποι από εμάς απομονώνονται με διαφορετικό τρόπο.

Είμαστε περιορισμένοι στα σπίτια μας. Είμαστε περιστοιχισμένοι από τους φίλους, την οικογένεια, τους γείτονες και τους συναδέλφους μας και η μόνη διαθέσιμη σύνδεση είναι μέσω των τηλεφώνων, των τηλεοράσεων και των υπολογιστών μας. Έχουμε γίνει κάτοικοι των δικών μας ξεχωριστών νησιών.

Η ελπίδα και η πεποίθησή μου είναι ότι η απομόνωσή μας θα επιβραδύνει την εξάπλωση του ιού. Αν είμαστε τυχεροί, ξοδεύουμε αυτόν τον χρόνο με την οικογένειά μας. Αλλά δεν είναι όλοι τόσοι τυχεροί. Έχουν χαθεί θέσεις εργασίας. Οι επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Τα σχολεία έχουν κλείσει. Τα νοσοκομεία είναι συγκλονισμένα και ο ιατρικός εξοπλισμός είναι ελλιπής. Η αβεβαιότητα κρέμεται πάνω από τα πάντα. Θα μολυνθούν οι αγαπημένοι μου; Πότε θα υπάρξει εμβόλιο; Πότε η ζωή θα επανέλθει στο φυσιολογικό; Ο φόρος για την ψυχική και σωματική υγεία μας μπορεί να μεγαλώσει περισσότερο από ό, τι μπορούμε να φανταστούμε.

Η Ισπανία, η πατρίδα μου, είναι μια από τις περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο στον κόσμο. Έχω ακούσει την κατάσταση που περιγράφεται ως αποκαλυπτική. Ο αριθμός των νεκρών στην Ισπανία είναι τώρα ο δεύτερος στον κόσμο πίσω από την Ιταλία. Ολόκληρος ο πληθυσμός είναι υπό αυστηρή τάξη να παραμείνει σε εσωτερικούς χώρους. Οι επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου εργάζονται όλο το εικοσιτετράωρο και τουλάχιστον το 14% των εργαζομένων στην υγειονομική περίθαλψη στην Ισπανία έχουν μολυνθεί από τον ιό.

Μία πρόσφατη ιστορία από την Ισπανία με σόκαρε. Σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της Μαδρίτης, υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο που ονομάζεται Palacio de Hielo. Είναι ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο με καταστήματα και εστιατόρια και το κύριο αξιοθέατο είναι ένα παγοδρόμιο με ολυμπιακό μέγεθος. Σήμερα, όμως, το εμπορικό κέντρο είναι άδειο, καθώς οι Ισπανοί παραμένουν στα σπίτια τους. Το παγοδρόμιο πλέον έχει μετατραπεί σε νεκροτομείο. Αυτός είναι πόση ζωή έχει αλλάξει στην Ισπανία σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Την περασμένη εβδομάδα, ο Ράφαελ Ναδάλ και εγώ συνεργαστήκαμε με τον Ερυθρό Σταυρό για να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία που καλούμε το «NuestraMejorVictoria» («Η μεγαλύτερη νίκη μας»). Στόχος μας είναι να ενθαρρύνουμε τους αθλητές να υποστηρίξουν τον αγώνα κατά του COVID-19. Ελπίζω ότι αυτό είναι μόνο η αρχή.

Οι άνθρωποι στα παράθυρά τους είναι μια καθημερινή υπενθύμιση της πείνας του ανθρώπου για αλληλεγγύη και αγάπη, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ως άνθρωποι όλοι σίγουρα θέλουμε την ασφάλεια, την αγάπη, την υγεία, την ελευθερία και μια καλή ζωή για τους αγαπημένους μας και τις μελλοντικές γενιές.

Κάποια μέρα αυτή η κρίση θα περάσει. Μία από τις μεγάλες ανησυχίες μου είναι ότι, καθώς πολεμάμε αυτόν τον αόρατο εχθρό, έρχεται ένας άλλος. Αυτή την εβδομάδα, τα Ηνωμένα Έθνη προειδοποίησαν ότι η μάχη κατά του κοροναϊού θα οδηγήσει σε «αυξημένη αστάθεια, ενισχυμένη αναταραχή και ενισχυμένη σύγκρουση». Τους επόμενους μήνες, η ζωή μπορεί να επανέλθει στο φυσιολογικό με κάποιους τρόπους, αλλά με άλλους τρόπους θα έχει αλλάξει. Οι άνθρωποι θα αισθάνονται πληγωμένοι, ευάλωτοι και θυμωμένοι. Οι ζωές και τα μέσα διαβίωσης θα έχουν χαθεί. Καθώς αγωνιζόμαστε τώρα με τον ιό, πρέπει να προετοιμαστούμε για αυτή την πραγματικότητα στον ορίζοντα. Και όταν έρθει η ώρα αυτή, θα ήταν μια τεράστια κακομεταχείριση σε όλους όσους αγωνίστηκαν κατά της εκδήλωσης και όσοι πέθαναν από αυτό, δεν έμαθαν τίποτα από αυτό.

Με κάνει να σκεφτώ κάτι που έμαθα από έναν πρώην συμπαίκτη μου. Ο τρόπος που ανταποκρίθηκε στις αποτυχίες ήταν ένα από τα πιο αξιοσημείωτα πράγματα που έχω δει στη ζωή μου. Θεώρησε τις αντιξοότητες ως σπουδαίο δάσκαλο και την ευκαιρία να αναπτυχθεί.

Αυτός ο συμπαίκτης ήταν ο Κόμπι Μπράιαντ. Λείπει πραγματικά το Κόμπι αυτές τις μέρες και τα πράγματα που με δίδαξε είναι πιο δυνατά από ποτέ στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Αυτή τη νοοτροπία χρειαζόμαστε τώρα».