Η δημοσιογραφία είναι πάθος. Για να ασχοληθεί κάποιος με αυτήν και να πετύχει, πρέπει να την αγαπάει πραγματικά. Με τα πάνω της και με τα κάτω της. Με την επιτυχία και με την αποτυχία. Με τη νίκη και με την ήττα. Όσο κι αν εξελίσσεται, όσο κι αν δυσκολεύει, λόγω των νέων τεχνολογιών, που φέρνουν μαζί τους νέες απαιτήσεις.

Πλέον, η δημοσιογραφία, και κυρίως η ψηφιακή δημοσιογραφία, απαιτεί ακόμα περισσότερα εφόδια από τον δημοσιογράφο, ώστε να κάνει με σιγουριά τις κινήσεις του στο χώρο αυτό και κατ' επέκταση να πετύχει.

Αυτά τα απαραίτητα εφόδια προσφέρει το σύγχρονο εκπαιδευτικό πρόγραμμα Journalism & content in the New Media Era ,ένα σεμινάριο 72 ωρών, που στοχεύει στο να εξοπλίσει εκείνους που ενδιαφέρονται για τον κόσμο της ψηφιακής δημοσιογραφίας με τα απαραίτητα ερεθίσματα και τις πρακτικές ώστε να διακριθούν.

Το πόσο πολύτιμα είναι όλα αυτά τα εφόδια, το γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους οι ήδη διακεκριμένοι δημοσιογράφοι. Πέντε αθλητικοί συντάκτες του Sport24.gr, με πολυετή εμπειρία στο χώρο, μας συστήνονται και μας μιλούν για το επάγγελμά τους.

Γιατί επέλεξαν αυτήν την καριέρα, τι είναι αυτό που ξεχωρίζουν στο χώρο τους, ποιο κομμάτι της δουλειάς τούς αρέσει περισσότερο, πώς βλέπουν την αθλητική δημοσιογραφία σήμερα συγκριτικά με το παρελθόν και πώς τα νέα μέσα έχουν εξελίξει και βελτιώσει τον τομέα.

ΧΑΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ

Γιατί, λέει, διάλεξες να γίνεις δημοσιογράφος; Για περισσότερους από έναν λόγους και άντε τώρα να τους καταγράψεις έναν-έναν. Καταρχάς γιατί δεν είχα ούτε το μέγεθος, ούτε το ταλέντο για να παίξω μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο, άρα να ζήσω από αυτό που αγαπώ. Κατά δεύτερον γιατί πάντα μου άρεσε να γράφω και να σημειώνω ό,τι μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό. Κατά τρίτον επειδή ονειρευόμουν να βρίσκομαι κάθε μέρα σε ένα διαφορετικό γήπεδο. Μπάσκετ, ποδοσφαίρου, βόλεϊ, σε ένα στάδιο για να δω στίβο. Τώρα που το κοντέρ γράφει 13 χρόνια στο χώρο, μπορώ να πω ότι το πάθος είναι ακόμη περισσότερο, το πείσμα ακόμη πιο έντονο, η αγάπη ακόμη μεγαλύτερη για έναν κλάδο υπέρμετρα δημιουργικό, αλλά ταυτόχρονα αρκετά παρεξηγημένο και ανυπόφορα πιεστικό.

Από την πρώτη μέρα που έγραψα το ρεπορτάζ του γυναικείου μπάσκετ στον "Φίλαθλο", πίσω στο Μάρτιο του 2005, μέχρι σήμερα που προετοιμάζω το δεύτερο ταξίδι μου σε All-Star Game του ΝΒΑ, έχουν περάσει 13 χρόνια γεμάτα ιστορικές στιγμές, θριάμβους, δάκρυα χαράς και απογοήτευσης. Η νίκη της Εθνικής Ελλάδας απέναντι στους NBAers των ΗΠΑ, Final Four της EuroLeague, Eurobasket, Παγκόσμια Κύπελλα Ποδοσφαίρου, μεγάλες διοργανώσεις, σπουδαίες στιγμές, πολλαπλάσια πίεση από αυτή που φαντάζεται ο μέσος αναγνώστης, τόνοι πίεσης και ελάχιστες ώρες ύπνου για ένα επάγγελμα που στα δικά μου μάτια, δεν συγκρίνεται με κανένα. Δημιουργικό, αλλά έτοιμο να σε "καταπιεί" αν δεν προσαρμοστείς στις ανάγκες του.

Τι είναι δημοσιογραφία; Μεγάλη συζήτηση, με υποκειμενικές απόψεις. Για εμένα η δημοσιογραφία είναι τρόπος ζωής και αντιμετώπισης καταστάσεων. Είναι κάτι "μαγικό", σαν ένα αυτοκίνητο-αντίκα που χρειάζεται προσοχή στη διαχείρισή του, καθημερινή συντήρηση και αγάπη. Κι αν με ρωτήσετε πώς θα ήθελα να είναι η καθημερινότητά μου ως αθλητικός συντάκτης, θα σας απαντήσω πως ιδανικά βρίσκεται μακριά από ένα γραφείο, στον έξω κόσμο, σε κάθε γωνιά της Γης που υπάρχει ένα αντικείμενο θαυμασμού και εξερεύνησης. Αν εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές σκοπεύεις να ασχοληθείς με τον κόσμο της ψηφιακής δημοσιογραφίας, για τον οποίο σε προετοιμάζει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα Journalism & content in the New Media Era , τότε πρέπει να προετοιμαστείς και για "θυσίες". Έχεις την όρεξη; Είσαι αποφασισμένος να πετύχεις; Η τεχνολογία θα σε βοηθήσει για να τα καταφέρεις, όμως φίλε, θα πρέπει να το λέει και η καρδούλα σου.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ

Πάντα αντιμετώπιζα ως πρόκληση τον αθλητισμό. Κι επειδή, δεν κατάφερα να τον κάνω κομμάτι της ζωής μου, τον έκανα της καθημερινότητάς μου. Ανέκαθεν μου άρεσε να γράφω για κάτι που βλέπω, ακούω -και ζω. Και να το μοιράζομαι. Υπήρξα από τους ρομαντικούς που ήθελαν να κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα και από τους τυχερούς που η πρώτη μου επαφή ήταν με ηλεκτρονική εφημερίδα και όχι με την παραδοσιακή - έντυπη. To 1996 η "Sportline" -αργότερα Sport.gr- μου έδωσε ερεθίσματα και εφόδια να αντιμετωπίσω αυτά που έρχονται. Και να που ήρθαν...

Θωρακισμένος με γνώσεις, αντιλαμβάνομαι -όσο περνούν τα χρόνια- ότι σημασία δεν έχουν οι τίτλοι, αλλά οι ρόλοι. Τον τίτλο, μπορεί να στον δώσουν, το ρόλο (σου) τον καθορίζεις εσύ ο ίδιος. Το επάγγελμα του αθλητικογράφου θέλει γερό στομάχι και μεράκι. Να εξελίσσεσαι και να προσαρμόζεσαι στις απαιτήσεις που θα αλλάζουν μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα. Να δοκιμάζεις τα όριά σου και να λες "ναι" στις προκλήσεις και τις προοπτικές, που σου κλείνουν το μάτι εκεί έξω. Οι εποχές έχουν αλλάξει, μαζί και ο τρόπος που επιλέγει κάποιος να προσεγγίσει ένα γεγονός. Αυτό που δεν πρέπει να αλλάξει και να αλλοιωθεί -σε βάθος χρόνου- είναι ο εαυτός του καθενός. Ακόμη κι αν μεταβληθεί σε digital. Άλλωστε, εκεί είναι η μεγάλη πρόκληση...

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Η δημοσιογραφία του 1992 με τη δημοσιογραφία του 2018 είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, όμως οι αρχές και ο στόχος παραμένουν ίδιοι. Μέσα σε αυτή τη διάρκεια των 26 ετών, άλλαξε ο κόσμος όλος και όποιος δεν κατάφερε να ακολουθήσει την εξέλιξη έμεινε πάρα πολύ πίσω.

Αν θυμηθώ το Σεπτέμβρη του 1992 που πρωτοπέρασα την πόρτα της αθλητικής εφημερίδας "Φίλαθλος" στον Ταύρο, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να πάρω μια κάρτα για να μπορώ να πηγαίνω σε όλα τα γήπεδα του μπάσκετ. Στην πορεία, αντιλήφθηκα πως όλα όσα ήξερα και υπολόγιζα να κάνω στη ζωή μου περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Οι ώρες δουλειάς πάντα ήταν "οι ανάποδες" με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Όταν οι άλλοι τελείωναν, εγώ άρχιζα. Τουλάχιστον μέχρι να ανακαλυφθεί και να μπει στη ζωή μας το κινητό τηλέφωνο και στη συνέχεια το internet.

Μέχρι κάπου το 1994 ή το 1995, όλα γίνονταν με το σταθερό τηλέφωνο, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο είχαν την αμεσότητα της είδησης και οι εφημερίδες έκαναν τις αποκαλύψεις και τις αναλύσεις.

Κάπου στο 1996 μπήκε και το internet στη ζωή μας, αλλά δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το κινητό τηλέφωνο σού έδινε την αμεσότητα της είδησης, το ωράριο πήγε περίπατο, αφού πλέον δούλευες ακόμα κι αν δεν ήσουν στο γραφείο, 24 ώρες το 24ωρο. Ο σωστός δημοσιογράφος δεν κλείνει ποτέ το τηλέφωνο άλλωστε, είδηση μπορεί να προκύψει ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Πλέον, η δημοσιογραφία έχει αλλάξει. Κάποτε η επιτυχία κρατούσε μία ώρα και η αποτυχία μία εβδομάδα. Η πραγματική είδηση έχτιζε καριέρες, το τρέξιμο και το ταλέντο ήταν δεδομένο πως θα επιβραβευτούν.

Πλέον ο αθλητικός συντάκτης πρέπει πάνω απ' όλα να διαχειρίζεται σωστά την τεχνολογία. Χρειάζεται η είδηση, όμως μέσα σε 5 λεπτά οτιδήποτε δημοσιευτεί μπορεί να κάνει το γύρο του κόσμου.

Η αφοσίωση, η εγκυρότητα, η συνέπεια και η συνέχεια επιβραβεύονται και τώρα, αλλά όποιος έχει μείνει στο παρελθόν δεν έχει μέλλον. Η σύνταξη ενός κειμένου ή το κυνήγι της είδησης δεν φτάνουν. Όποιος δεν είναι ταυτόχρονα φωτογράφος, εικονολήπτης ή τεχνικός, δεν έχει καμία απολύτως τύχη.

Ο χρόνος τρέχει και όποιος είναι στάσιμος, βλέπει τις εξελίξεις να τον προσπερνούν. Όποιος μπορεί να κάνει περισσότερα από ένα πράγματα, θα προοδεύσει. Ένα όμως δεν αλλάζει ποτέ. Η μαγεία αυτού του επαγγέλματος. Η συναναστροφή με ανθρώπους, τα ταξίδια, οι διαφορετικές παραστάσεις. Και είτε κρατάς μια μηχανή κόντακ και ένα μπλε κινητό ή το τελευταίο smartphone με ενσωματωμένη κάμερα, θέλει μεράκι, αγάπη και ΘΥΣΙΕΣ για να παραμείνεις στην κορυφή. Αλλιώς, ένα άλλο επάγγελμα σε περιμένει εκεί έξω.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΡΕΤΗΣ

Backto80s: καλοκαίρι, στην αυλή του σπιτιού στο χωριό. Μπάνια, παγωτά, μπάλα, ποδήλατο. Και αναμονή για την ημέρα της κλήρωσης του πρωταθλήματος. Να πάρουμε τον "ΦΙΛΑΘΛΟ" από το πρακτορείο του Αγίου Κωνσταντίνου, να αρχίσουμε την αντιγραφή στο τετράδιο. Τρία πινακάκια σε μια σελίδα. Αποτελέσματα, σκόρερς, βαθμολογία.Handmade. Στο τετράδιο. Κάθε χρόνο. Μέχρι τα 18, κάθε καλοκαίρι.

Πώς να φανταστείς ότι αυτή η παιδική εμμονή θα ήταν το "διαβατήριο" για την αθλητική δημοσιογραφία στα 19; Ένα γράμμα στον αείμνηστο κορυφαίο στατιστικολόγο Γιώργο Παγιωτέλη για δυο διορθώσειςτου πιτσιρικά στα δικά του στοιχεία, μια τηλεφωνική επαφή, μια τετ α τετ συζήτηση, "τσουπ" στην "Αθλητική Ηχώ" ο Γιαννάκης. Το 1994, πρωί σχολή, από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ εφημερίδα. Πριν το φανταριλίκι. Β’ και Γ’ Εθνική. Ατρόμητος, Αιγάλεω, Προοδευτική… Όχι Ιωνικός, έπαιζε στην Α’ Εθνική. "Μένεις στο Περιστέρι, πάρε αυτές τις ομάδες": χωρίς αυτοκίνητο ακόμα…

Κάπως έτσι άρχισε το ταξίδι. Και μετά, με ισχυρή δόση τύχης και ατέλειωτες ώρες εργασίας, ακολούθησαν πολλά. Όλα άλλαξαν λόγωinternetαρχικά. Λόγω κινητών τηλεφώνων εν συνεχεία. Λόγω massmediaκαι έκρηξης στον ελληνικό έντυπο Τύπο από το 1995 και έπειτα. Όλα αλλάζουν κάθε μέρα. Και κάποιοι σαν και εμένα, εθισμένοι στη δύναμη της συνήθειας, τρέχουμε αγκομαχώντας να προλάβουμε τις εξελίξεις.

Ο όγκος τεράστιος πια, αμέτρητες οι ιστοσελίδες, ασυναγώνιστη η έννοια του συναγωνισμού. Να μάθεις, να γράψεις, να παρουσιάσεις, να συντονίσεις. Πρώτα τον εαυτό σου! “Selfmanagement skills” που λεν' και στο χωριό μου. Δύσκολο πολύ, μα ακόμη περισσότερο γοητευτικό. Η (αθλητική) δημοσιογραφία είναι τρέλα! Με την καλή και την κακή της όψη. Αληθινή σχεδόν καθημερινή παράνοια! Ειδικά στην Ελλάδα. Θες - δεν θες, θα καταπιαστείς με το οικονομικό, το ιατρικό, το αστυνομικό, το δικαστικό, το ελεύθερο, το οικονομικό, ακόμη και το πολιτικό ρεπορτάζ. Όλα σε ένα!

Κάνε την καλύτερη προσπάθειά σου με αξιοπρέπεια και καθαρή συνείδηση: αυτό είναι το μότο. Και με όσο το δυνατόν περισσότερα και πιο αποτελεσματικά εφόδια.Ένα από τα θεμελιώδη πλέον; Όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις για το χώρο τωνdigitalmedia. Γνώσεις πανταχόθεν! Στο Πανεπιστήμιο, στην ιδιωτική σχολή, στην πρακτική εξάσκηση, παντού! Ναι, και στα εξειδικευμένα σεμινάρια όπως το εκπαιδευτικό πρόγραμμα Journalism & content in the New Media Era στοAthensTechCollege.

Σαν στρατιώτες σε μάχη είμαστε έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί πλέον οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα. Και στη δημοσιογραφία και παντού! Όσο περισσότερα τα "όπλα", τόσο περισσότερες οι πιθανότητες για τον καθένα: πρώτα για το ζην, μετά για το ευ ζην. Ένα από τα σημαντικότερα είναι πλέον η κατάρτιση, η μόρφωση και η επιμόρφωση, η διαρκής εξέλιξή μας στo digital δημοσιογραφικό περιβάλλον. Ακόμα κι αν - ποιος το ξέρει άραγε - κληθούμε κάποια στιγμή να εργαστούμε στο εξωτερικό ή και μακριά από το χώρο της δημοσιογραφίας. Τοdigitalήρθε, τα σάρωσε όλα και θα συνεχίσει σαν κοχλάζον ηφαίστειο με γιγάντιο τσουνάμι να κυριαρχεί παντού. Πυρ, δημοσιογραφία και θάλασσα: όχι, δεν είναι τα τρία κακά της μοίρας μας! Το ταξίδι είναι σαγηνευτικό και μας περιμένει πάνω στηνdigitalιστ(ι)οσανίδα μας! Ανεβαίνουμε, μαθαίνουμε, ισορροπούμε και φύγαμε…

ΘΕΜΗΣ ΚΑΙΣΑΡΗΣ

Ελάχιστοι αθλητικοί συντάκτες θα πουν κάτι διαφορετικό. Ο πρωταρχικός λόγος της ενασχόλησής μας, η πρώτη σπίθα δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό απ' την αγάπη για τον αθλητισμό. Όποιο κι αν είναι το άθλημα, ακόμα κι αν είναι πάνω από ένα, αυτό που σε σπρώχνει σ' αυτή τη δουλειά είναι το γεγονός πως δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου απ' το χορτάρι, το παρκέ, το ταρτάν, κτλ.

Ναι, στην πορεία οι σκέψεις και τα όνειρα έχουν μικρόφωνα, μεταδόσεις, ρεπορτάζ, άρθρα, σχόλια. Αλλά αυτά ακολουθούν και με κάποιο τρόπο έρχονται εκείνα σ' εσένα, δεν είναι πάντα απαραίτητο να τα κυνηγήσεις.

Το μεγαλύτερο κέρδος της ενασχόλησης με τον αθλητισμό είναι το ίδιο το αντικείμενο. Αν η δουλειά σου ή ακόμα και η ζωή σου έχουν ως επίκεντρο τον αθλητισμό, τότε ουσιαστικά δένεσαι με κάτι που δεν σταματά ποτέ να εξελίσσεται.

Απ' όλα εκείνα που μπορεί να διδάξει ο αθλητισμός, το βασικότερο είναι η ίδια η εξέλιξη. Οι παίκτες που μπαίνουν στο προσκήνιο παιδιά και πριν το καταλάβεις βρίσκεις τον εαυτό σου να γράφεις για την προπονητική τους καριέρα. Οι ομάδες που ξαφνικά ακμάζουν και μεγαλώνουν, την ώρα που οι γίγαντες της εφηβείας σου είναι πια νάνοι.

Οι ήρωες που αγάπησες και σε πρόδωσαν όταν ήσουν μικρός δεν μοιάζουν πια και τόσο μισητές φιγούρες όταν πλέον γνωρίζεις πως "έτσι πάει το πράγμα, αν έχουν καλύτερη πρόταση θα φύγουν". Τα ίδια τα αθλήματα, που εξελίσσονται, αλλάζουν, βελτιώνονται και ξαφνικά οι εικόνες του (όχι και τόσο μακρινού) παρελθόντος φαίνονται σαν να ανήκουν σε άλλο σπορ.

Μαθαίνεις, αργά ή γρήγορα, πως όλα μπορούν να συμβούν. Συμβιβάζεσαι με την ιδέα της έκπληξης, της ανατροπής, της εξέλιξης που σχεδόν πάντα έρχεται πιο γρήγορα απ' όσο υπολόγιζες, είτε για καλό, είτε για κακό. Όλα αλλάζουν και το κάνουν σε ρυθμούς ξέφρενους.

Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή, αλλά στη ζωή δεν σταματάμε να κοιτάξουμε. Κάποιες φορές συνειδητοποιούμε την αλλαγή αφού έχει συμβεί, αρκετά αργότερα, κάποιες άλλες μπορούμε ακόμα και να την αρνηθούμε πεισματικά. Στον αθλητισμό όλα συμβαίνουν γρήγορα, όλα αλλάζουν και η συνειδητοποίηση δεν είναι επιλογή.

Και μην ξεχνάμε πως το επίκεντρο είναι άνθρωποι ταλαντούχοι. Είτε μιλάμε για τους κορυφαίους, είτε μιλάμε γι' αυτούς που απλώς συμπληρώνουν το καστ, δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε πως κάνουν κάτι ξεχωριστό. Συνηθισμένοι άνθρωποι, αλλά με ασυνήθιστο ταλέντο.

Δεν ισχύει μόνο για το νικητή των 100 μέτρων, ισχύει και γι' αυτόν που φτάνει μέχρι τον ημιτελικό. Δεν ισχύει μόνο γι' αυτόν που παίζει στην Μπαρτσελόνα, ισχύει και γι' αυτόν που παίζει στον Ατρόμητο. Όλοι τους έχουν ξεχωρίσει ανάμεσα σε εκατομμύρια παιδιά, έχουν βγει νικητές σε αμέτρητες μάχες για να φτάσουν να βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο, ώστε να τους βλέπει ο κόσμος και εσύ κι εγώ να γράφουμε και να συζητάμε γι' αυτούς.

Κι αφού ήρθαμε σε εμάς, στους απ' έξω, να πούμε πως είμαστε απίστευτα προνομιούχοι. Ζούμε στην εποχή που κάθε ομάδα, κάθε πρωτάθλημα, κάθε παίκτης είναι μερικά κλικ μακριά. Ό,τι κι αν είναι αυτό που θέλουμε να παρακολουθήσουμε φανατικά, μπορούμε να το κάνουμε.

Ο κόσμος μπορεί να βλέπει τα πάντα και πλέον οι απαιτήσεις απ' τα Μέσα είναι τεράστιες. Η άποψη δεν είναι προνόμιο των συντακτών, ο κόσμος βλέπει ό,τι βλέπουμε κι εμείς και δικαιούται να έχει και τη δικιά του. Όλοι κρινόμαστε πιο αυστηρά, γιατί όλοι έχουμε περισσότερα και καλύτερα εργαλεία στα χέρια μας.