ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Το τριπάκι με προλήψεις, χούγια, υποχονδρίες και τα σχετικά...

Το τριπάκι με προλήψεις, χούγια, υποχονδρίες και τα σχετικά...

Το ποδόσφαιρο και όλος ο κόσμος του αθλητισμού εμπιστεύονται τα γούρια τους και ο Βασίλης Σκουντής μπαίνει σε αυτό κόλπο με γούρια και... παγούρια!

Ο Γιάννης Ιωαννίδης, καλή του ώρα, όταν ένιωθε πως έπρεπε (όχι τάχα να απολογείται, αλλά) να υπερασπίζεται την εμμονή τους σε διάφορες προλήψεις, τα ‘ριχνε στους αρχαίους Έλληνες!

«Αυτοί είχαν τους οιωνούς τους και εγώ τα γούρια μου» έλεγε και έκοβε την κουβέντα μαχαίρι!

Πλάκα πλάκα, οι προλήψεις, οι δεισιδαιμονίες και τα κάθε λογής γούρια συνθέτουν μια κατάσταση η οποία είναι σύμφυτη με τον αθλητισμό...

Ο λόγος;

Προφανής, διότι πλείστοι όσοι αθλητές, προπονητές και παράγοντες προσπαθούν κατά το μάλλον ή ήττον να κρατήσουν μακριά τα αρνητικά vibes και να νιώσουν την ασφάλεια της προστασίας τους από τη θετική αύρα των πραγμάτων.

Δεκτόν!

Στα χρονικά του ελληνικού αθλητισμού, σε κάθε εποχή και σε όλα τα σπορ, υπήρξαν και εξακολουθούν να κυκλοφορούν προληπτικοί, μάλιστα πολλές φορές αυτό το «κουσούρι» τους οδήγησε σε ακραίες, ευτράπελες και ενίοτε κωμικοτραγικές σκηνές!

Το τριπάκι με προλήψεις, χούγια, υποχονδρίες και τα σχετικά...
PEXELS

Αυτά τα 44 χρόνια που βρίσκομαι στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι, πολλές φορές ρωτώ με περιέργεια τους συνεντευξιαζόμενους μου εάν έχουν γούρια και να μου τα κατονομάσουν κιόλας.

Κάποιοι από δαύτους δεν είχαν πρόβλημα να δώσουν... διευθύνσεις και ονόματα, άλλοι τσιμουδιά! Άλλωστε το γούρι για τον καθένα είναι κάτι προσωπικό, κάτι μοναδικό. Αν έχεις κι εσύ κάποιο γούρι, μπορείς απλά, αποκαλύπτοντάς το, να κερδίσεις μια θέση σε μια premium βραδιά τελικού στο House24 παρέα με τη Visa. Μπες στο Facebook ή Instagram post της Visa ακολούθησε τη διαδικασία.

Το τριπάκι με προλήψεις, χούγια, υποχονδρίες και τα σχετικά...


Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να ρωτήσω τον εαυτό μου εάν έχω γούρια...

Γούρια ή... παγούρια, που λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις...

Δεν έχω, στο λόγο της τιμής μου: δεν έχω γούρια, αλλά κυριεύομαι από υποχονδρίες που ώρες ώρες είναι χειρότερες από δαύτα!

Μέσα στη ρουτίνα μου λοιπόν, νιώθω ότι εγκλωβίζομαι συχνά μέσα σε κουτάκια που με κάνουν ψυχαναγκαστικό και ανυπόφορο για τους γύρω μου.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ως ομοιοπαθής, όχι απλώς δικαιολογώ, αλλά υποστηρίζω αναφανδόν και υπερθεματίζω όλες αυτές τις παραξενιές που έχει και παρουσιάζει στην αγωνιστική ρουτίνα του ο Ράφα Ναδάλ!

Με πιάνουν τα γέλια όταν τον βλέπω να ξύνει τα φρύδια, τη μύτη και τα... οπίσθια του, να περιμένει τον αντίπαλο του να καθίσει πρώτος στη θέση του, να μην πατάει τις γραμμές και να στοιχίζει με θρησκευτική ευλάβεια τα μπουκαλάκια με το νερό και τα ισοτονικά ποτά, αλλά την ίδια στιγμή τον αποθεώνω, διότι κι εγώ έχω όχι τα ίδια, αλλά πολλά τέτοια χούγια!

Από το πώς βάζω τα πράγματα μου στην τσάντα μέχρι το τι γράφω στα περιθώρια των σημειώσεων μου για τις μεταδόσεις και από το πώς κλειδώνω το σπίτι και το αυτοκίνητου μέχρι το πώς κάνω τη βραδινή προσευχή μου και δεν συμμαζεύεται!

Δραττόμενος της ευκαιρίας, μου έρχονται στο μυαλό δυο περιστατικά που έχουν να κάνουν με τα γούρια αλλωνών...

Πριν από 38 χρόνια σε μια αποστολή με τον Άρη στο Βαρέζε χαρμάνιαζα ένα ολόκληρο βράδυ (της παραμονής του αγώνα) διότι δεν είχα αναπτήρα ν’ ανάψω το τσιγάρο μου και στην ολονύχτια κατήχηση που μας έκανε ο Γιάννης Ιωαννίδης, αρνιόταν να δώσει τον δικό του.

Ο «Ξανθός» έδινε και την ψυχή του, αλλά ποτέ τον (κίτρινο) αναπτήρα του παραμονή και την ημέρα του αγώνα!

Το τριπάκι με προλήψεις, χούγια, υποχονδρίες και τα σχετικά...
UNSPLASH

Έναν χρόνο αργότερα, πριν από έναν αγώνα του Πανιωνίου με τον Άρη, τον οποίο μετέδιδα στην ΕΡΤ ήρθε ο συχωρεμένος ο έφορος της ομάδας της Νέας Σμύρνης και καλός φίλος Παύλος

Κορκίδης και άφησε μπροστά μου τα κλειδιά του αυτοκινήτου του.

«Γιατί μου τα δίνεις;» τον ρώτησα απορημένος.

«Για να μας φέρεις γούρι» μου είπε και κατευθύνθηκε προς τον πάγκο!

Όντως σε εκείνο το ματς ο Πανιώνιος νίκησε και όταν πήγα να του δώσω πίσω τα κλειδιά μου είπε «κράτα τα για την επόμενη φορά»!

Η επόμενη φορά έγιναν πολλές επόμενες φορές και τον περασμένο Μάιο που έφυγε από τη ζωή, συνειδητοποίησα σοκαρισμένος ότι εκείνα τα κλειδιά του Audi δεν τού τα γύρισα ποτέ!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ