Το σημειωματάριο που γέμισε και η ελληνική σημαία
Ο Χάρης Σταύρου γράφει για το σημειωματάριο με το οποίο μεγάλωσε και τα παπούτσια που τελικά δεν έφεραν γούρι το καλοκαίρι του 2022. Αν και δημιούργησαν υποσχέσεις για απόλυτο σερί.
Έχω μεγαλώσει με παράγοντες που με έβγαζαν εκτός γηπέδου αν φώναζα “μέσα” στο σουτ ενός παίκτη που έβρισκε σίδερο. Έχω μεγαλώσει με ιστορίες που μου ακούγονταν από ψεύτικες έως παρανοϊκές. Εδώ και 18 χρόνια στο επάγγελμα, έχω δει δημοσιογράφους να ζουν καθημερινά με συγκεκριμένες ρουτίνες, με συγκεκριμένες συνήθειες, κυριολεκτικά με ένα πάρα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα τις ημέρες κρίσιμων αγώνων.
Στα δικά μου μάτια και στα δικά μου αυτιά, οι ιστορίες που “έντυναν” κυρίως προπονητές έμοιαζαν υπερβολικές. Τι θέλω να πω… Δεν θεωρούσα ποτέ ότι μία μαύρη γάτα μπορεί να σημαίνει ήττα. Ήμουν όμως κι εγώ από αυτούς που ακολουθούσαν τη ρουτίνα τους.
Ως μαθητής ακόμη , παρακολουθούσα όλους τους αγώνες της ανδρικής και της γυναικείας ομάδας του Σπόρτιγκ. Είχα πάντα μαζί μου ένα μεγάλο σημειωματάριο, στο οποίο σημείωνα πόντο-πόντο, όλα τα στατιστικά. Δεν γινόταν να φύγω στις 15:00 του Σαββάτου ή στις 11:00 της Κυριακής από το σπίτι μου χωρίς το σημειωματάριο, δεν γινόταν να φύγω χωρίς το μπλε στιλό.
Κάποια στιγμή, οι σελίδες γέμισαν. Είχα κάνει μεγάλη προσπάθεια για να στριμώξω αριθμούς, ονόματα, στατιστικά και να εκμεταλλευθώ κάθε κενό που υπήρχε σε αυτό το σημειωματάριο, όμως κάποια στιγμή απλά γέμισε. Δεν μπορούσα να πάρω ένα οποιοδήποτε και εκείνα τα χρόνια, στα τέλη των 90s και στις αρχές των 00s, το διαδίκτυο δεν θύμιζε σε τίποτα το σημερινό internet στο οποίο μπορείς να βρεις τα πάντα.
Για κάποιο λόγο, ήθελα να βρω ένα ίδιο. Έπρεπε να βρω ένα ίδιο. Το θεωρούσα γούρικο, δεν μπορώ να πω αν ήταν ή όχι, εγώ έτσι ένιωθα και δεν με ενδιέφερε η πραγματικότητα.
Αν είσαι άνθρωπος της ρουτίνας, είσαι άνθρωπος της ρουτίνας στα σπορ κι αυτό δεν αλλάζει ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν μεγαλώσεις. Μην νομίζετε, υπάρχουν πολλοί σαν εμένα, μπορείτε να δείτε και στο παρακάτω post και άλλους που μοιράζονται το δικό τους γούρι.
Γράφοντας στα σχόλια του δικό σας γούρι στο Facebook ή Instagram της Visa μπορείτε να να βρεθείτε σε μια premium βραδιά μαζί με την Visa στο House24. Για να δούμε πόσοι έχετε το δικό σας "σημειωματάριο".
Τελικά το σημειωματάριο το βρήκα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, στο οποίο δεν είχα σκεφτεί καν να κοιτάξω. Και όμως ήταν εκεί, ολόιδιο, καινούργιο, λες και περίμενε για να το βρω και να το αγοράσω. Μου κράτησε παρέα για 2-3 χρόνια και πάντα το ένιωθα παρέα μου, γούρι μου, ήταν μέρος του εαυτού μου και της ρουτίνας μου τα Σαββατοκύριακα στα γήπεδα. Τα έχω κρατήσει, τα βλέπω ακόμη και συγκινούμαι, γιατί μου θυμίζουν από που ξεκίνησα, πώς ξεκίνησα και πόσα έζησα μέχρι να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα.
Για την ιστορία, μία φορά άφησα το σημειωματάριο στην άκρη, για να απολαύσω με την ησυχία μου έναν τελικό κυπέλλου μπάσκετ γυναικών. Ο Σπόρτιγκ έχασε και μέχρι το 2005 που βρήκα την πρώτη μου δουλειά ως δημοσιογράφος, δεν το άφησα ποτέ από τα χέρια μου.
Κι αν ακόμη λέω ότι δεν έχω γούρια, μη με πιστεύετε!
Στο EuroBasket 2022 φορούσα ένα συγκεκριμένο ζευγάρι παπούτσια που στο εσωτερικό τους έχουν μία μικροσκοπική ελληνική σημαία. Τα είχα κρατήσει ένα χρόνο για να τα φορέσω στους αγώνες της Εθνικής. Κερδίσαμε το πρώτο ματς. Κερδίσαμε το δεύτερο. Κερδίσαμε το τρίτο, κερδίσαμε και το τέταρτο, κερδίσαμε και το πέμπτο. Ήμουν σίγουρος ότι το γούρι λειτουργούσε. Κερδίσαμε και το πρώτο knockout, απέναντι στην Τσεχία.
Ήμουν πια ΠΟΛΥ σίγουρος γι’ αυτά τα παπούτσια. Τα φορούσα μόνο στους αγώνες, όχι στις ημέρες που μεσολαβούσαν από το ένα παιχνίδι στο επόμενο. Δεν έπρεπε να χαλάσει η ρουτίνα. Μου την χάλασαν οι Γερμανοί. Το γούρι καταστράφηκε, αλλά έτσι συμβαίνει πάντα με τα γούρια. Μας κάνουν παρέα, μας δίνουν ελπίδα, χτίζουν την ψυχολογία μας και κάποια στιγμή αυτοκαταστρέφονται απλώς για να βρούμε το επόμενο…