Ο χρόνος σταμάτησε την ώρα που ο Κρίστιαν Έρικσεν σωριάστηκε στο τερέν προδομένος από την καρδιά του. Μαζί με τη δική του σταμάτησε και ο σφυγμός εκατομμυρίων ανθρώπων που παρακολουθούσαν την αναμέτρηση Δανίας Φινλανδίας.

Εκείνες τις στιγμές, κάποιοι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι όχι απλά να μην "παγώσουν", αλλά να λειτουργήσουν άμεσα τηρώντας όλα τις προβλεπόμενες διαδικασίες για να πετύχουν την ανεκτίμητη ανατροπή ζωής.

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους, ο γιατρός του Ολυμπιακού Χρήστος Θέος, έχει ζήσει αρκετές παρόμοιες καταστάσεις. Λειτούργησε με τους συνεργάτες του στο όριο, κράτησε την ψυχραιμία του, έκανε αυτό που έπρεπε για να επαναφέρει στη ζωή όχι μόνο αθλητές, αλλά ακόμη και απλό κόσμο που χρειάστηκε τη φροντίδα του.

Ο επικεφαλής του ιατρικού επιτελείου των "ερυθρολεύκων", είχε αναφερθεί σε όλα αυτα τα περιστατικά που έζησε μέσα στο γήπεδο, στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε παραμονή Χριστουγέννων πριν από 2, χρόνια στο SPORT24. Είχε μιλήσει και εξηγήσει το τι ακριβώς συνέβη και πως αντιμετωπίζονται καταστάσεις όπως αυτή του Κρίστιαν Έρικσεν, όπως συνέβη με τον Ολαϊτάν, τον Διούδη, τον άτυχο φίλαθλο που τελικά έφυγε στην εξέδρα του "Γ. Καραϊσκάκης".

Τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

-Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από τοπεριστατικό που άγγιξε πολύ κόσμο με τον άτυχο φίλο του Ολυμπιακού στην εξέδρα του “Γ. Καραϊσκάκης”. Πως το βίωσες;

"Σίγουρα είναι έντονες οι στιγμές, όταν προσπαθείς να σώσεις έναν άνθρωπο. Απαιτεί και ιδιαίτερη σωματική κόπωση, επειδή επί 40 λεπτά δίναμε τη μάχη μαζί με τους συνεργάτες... Υπήρχε κι ένας φίλος μου καρδιολόγος, ο οποίος ήταν στην εξέδρα και ήρθε να βοηθήσει. Ήταν πολύ έντονη η στιγμή και συναισθηματικά φορτισμένη, αλλά πρέπει να ακολουθηθεί ψύχραιμα η διαδικασία. Πρέπει να σκεφτείς και να λειτουργήσεις ήρεμα και μεθοδικά για να σώσεις τον άνθρωπο. Στην ουσία κάναμε καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση.

Περιττό να σου πω πως μόλις έφτασα εκεί, ο άτυχος φίλαθλος δεν είχε καμία επαφή, είχε διαταραγμένη αναπνοή και εικόνα προθανάτιου ρόγχου. Παρά ταύτα προσπαθήσαμε. Κάναμε μαλάξεις, συμπιέσεις θωρακικές, εμφυσήσεις. Τοποθετήσαμε μια λαρύγγικη μάσκα για να οξυγονώνεται, κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό. Πέσαμε πάνω του τέσσερις-πέντε άνθρωποι, μέχρι και αναισθησιολόγος, καταφέραμε να τον διασωληνώσουμε. Συνεχίσαμε τις συμπιέσεις μέχρι να τον φέρουμε στο Μετροπόλιταν, αλλά δεν τα κατάφερε...".

-Το τι γινόταν γύρω σου εκείνη τη στιγμή μπορούσες να το αντιληφθείς;

"Δεν βλέπω γύρω μου εκείνες τις στιγμές. Ήταν εκατοντάδες άνθρωποι, είχαν αγωνία. Δύσκολα διαχειρίζεσαι τέτοιες καταστάσεις, αλλά πρέπει. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Έπρεπε να μείνω συγκεντρωμένος. Απ' την άλλη θεωρώ ότι έχει να κάνει και με την εκπαίδευση μας ως γιατροί. Εκτός από ορθοπεδικός χειρουργός, έχω παρακολουθήσει μαθήματα κι έχω εμβαθύνει στην καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση. Ακόμη και τώρα, όταν έχω χρόνο, προσπαθώ να εμπλουτίζω τις γνώσεις μου. Όσο πιο πολλά όπλα έχουμε για να αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις, τόσο το καλύτερο".

-Δέκα λεπτά πριν συμβεί αυτό με τον άτυχο φίλο του Ολυμπιακού, έτρεχες για να βοηθήσεις, μαζί με το τιμ του Παναθηναϊκού, τον τραυματισμένο Διούδη.

"Ο κάθε γιατρός θα το έκανε. Είναι η δουλειά μας. Έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Αν κάνω καλά ή όχι τη δουλειά μου, δεν θα το κρίνω εγώ. Ας το κρίνουν άλλοι. Εγώ απλά απολαμβάνω αυτό το ταξίδι. Απολαμβάνω αυτή τη σχέση, που δεν είναι μια εύκολη σχέση. Έχει πάνω και κάτω, αλλά είναι μια έντονη σχέση. Αυτή είναι πλέον η ζωή μου και μέσα από τη σχέση με τον Ολυμπιακό έχω ωριμάσει σε πολλά".

-Κοντά στον Διούδη πως βρέθηκες;

"Πρώτα απ' όλα, δεν κοιτάζω ποτέ το χρώμα της φανέλας. Τα παιδιά είναι αθλητές, νιώθω ότι όλοι τους είναι παιδιά μου, όχι μόνο του Ολυμπιακού. Αυτό ισχύει για όλους τους γιατρούς. Το ίδιο είμαι σίγουρος ότι θα έκανε αντίστοιχα για δικό μας ποδοσφαιριστή και ο γιατρός του Παναθηναϊκού, ο κ. Λεβάκος. Όπως έτρεξα εγώ να βοηθήσω, έτσι θα έτρεχε κι εκείνος. Γιατί έτρεξα; Είδα ότι υπήρξε μια κατάσταση πανικού και ήθελα να βοηθήσω".

-Θυμάσαι πόσες φορές χρειάστηκε σε αυτά τα οκτώ χρόνια να βάλεις πλάτη για έναν ποδοσφαιριστή, φίλαθλο, έναν άνθρωπο αντίπαλης ομάδας; Υπάρχει κάποιο περιστατικό που σου έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στη μνήμη;

"Θυμάμαι παίζαμε με τη Δόξα Δράμας στο "Καυτανζόγλειο" και ο Αραβίδης είχε ένα θλαστικό τραύμα. Με τον γιατρό της ομάδας του, χρειάστηκε να κάνουμε ράμματα μέσα στο γήπεδο. Είχα μαζί μου το ειδικό συρραπτικό και από κοινού, μπορέσαμε και το αντιμετωπίσαμε. Έχουν τύχει κι άλλα τέτοια περιστατικά, σου ανέφερα ένα. Αυτή, όμως, επαναλαμβάνω, είναι η δουλειά μας".

-Δεν είναι τυχαίο, όμως, ότι έχεις επέμβει σε πολλά. Ακόμη και με αντίπαλους οπαδούς...

"Στην Τουρκία όταν ήμασταν, στο Αφιόν Καραχισάρ, παίζαμε με τη Φενέρ, θυμάμαι με φώναξε ο Γιάννης ο Μανιάτης: “Γιατρέ έλα γρήγορα έξω! Υπάρχει ένας φίλαθλος της Φενέρ που κάνει σπασμούς και βγάζει αφρούς από το στόμα!”. Έκανε μια επιληπτική κρίση δηλαδή. Στην ουσία δεν κάνεις κάτι ιδιαίτερο όταν αυτό συμβαίνει. Απλώς προσπαθείς να ελέγξεις να μην προκαλέσει τραυματισμό στον εαυτό του. Προσπαθείς να προστατεύσεις τον αυχένα του.

Όπως φαίνεται δεν είχε πάει κάποιος από την τουρκική ομάδα, μπορεί και να μην το είχαν αντιληφθεί οι άνθρωποι. Έχει σημασία ότι εμένα μου το είπε παίκτης του Ολυμπιακού. Στο κάλεσμά του δεν μπορώ να πω "άσε με ρε Γιάννη, είναι Τούρκος, δεν έρχομαι". Ο γιατρός δεν βλέπει ούτε χρώμα, ούτε εθνικότητα, ούτε θρησκεία. Αυτό πιστεύω κι αυτό υπηρετώ. Έχει σημασία, όμως, και το πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι οι ίδιοι οι αθλητές. Όταν σε φωνάζουν τα παιδιά της ομάδας να πας να προσφέρεις τη βοήθειά σου, ασφαλώς και πας. Τι θα πω; Δεν πάω επειδή είναι Παναθηναϊκός; Ή είναι Τούρκος; Έτυχε εκείνη τη στιγμή να είμαι εγώ εκεί και πήγα να βοηθήσω".

-Από περιστατικά με αντιπάλους δεν θυμάσαι κάτι άλλο έντονα;

"Του Διούδη ήταν το πιο έντονο. Αν θυμάσαι παλιότερα είχε υπάρξει μια ανάλογη κατάσταση σε έναν άλλο παίκτη του Παναθηναϊκού. Τον Μαρινάκη, σε ένα παιχνίδι με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη. Κι εκεί ο συνάδελφος του Παναθηναϊκού, τότε ήταν ο κύριος Κουλουμέντας, έτρεχε και πέρασε μία ανάλογη διαδικασία, με ανάλογη αντιμετώπιση. Στη δική μας ομάδα, το αποκορύφωμα ήταν στο περιστατικό με τον Ολαϊτάν.

Τότε είχε μπει στο γήπεδο και το ιατρικό τιμ του Παναθηναϊκού. Είναι το καθήκον του γιατρού να πάει να προσφέρει. Ήρθαν από πάνω, ήρθαν να δουν τι συμβαίνει, να μας βοηθήσουν. Αλλά η πιο έντονη στιγμή σε αντίπαλο, ήταν εκείνη του Διούδη. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα!".

- Κάποιοι άνθρωποι σε είδαν στα αποδυτήρια μετά από το ατυχές συμβάν με τον οπαδό, παρότι ζεις δεκάδες περιστατικά, να λες ότι δεν μπορείς να το πιστέψεις πως χάθηκε άνθρωπος μέσα από τα χέρια σου παρ' όλη την προσπάθεια που έκανες.

"Υπήρχε γενικά απογοήτευση απ’ όλη την ομάδα, αλλά δεν γινόταν κάτι περισσότερο. Πολλές φορές δεν μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω".

-Είναι αλήθεια ότι συνέβησαν τρεις ανακοπές και κάνατε δύο φορές ανάνηψη;

"Σε κάποια φάση φάνηκε ότι αντιδρούσαν οι κόρες των ματιών του, είχε κάποια αντανακλαστικά, πήγε να δώσει κάποιο ρυθμό, αλλά δεν άντεξε παρά την προσπάθεια. Είμαι ικανοποιημένος για τη λειτουργία και την προσπάθεια της ομάδας μας σε αυτό το πολύ δύσκολο περιστατικό, αλλά...".

-Είναι οι ρυθμοί τέτοιοι στο ποδόσφαιρο που ενώ έχει υποβληθεί ένας ποδοσφαιριστής σε πλήρεις εξετάσεις και είναι υπό διαρκή έλεγχο μπορεί να παρουσιαστεί περιστατικό όπως αυτό που συνέβη με τον Ολαϊτάν;

"Δεν είχε κάποιο απαγορευτικό καρδιολογικό πρόβλημα ο Ολαϊτάν που να τον εμποδίζει να παίζει ποδόσφαιρο. Έπαθε μια ιογενή μυοκαρδίτιδα. Με αποτέλεσμα να του προκαλέσει αρρυθμία μέσα στο γήπεδο και να προκληθεί το συγκοπικό επεισόδιο που όλοι ζήσαμε. Ευτυχώς, όμως, το θετικό είναι πως είναι ζωντανός. Για θυμήσου την περίπτωση του Πιερμάριο Μοροζίνι (σ.σ. Ιταλός ποδοσφαιριστής, ο οποίος υπέστη καρδιακή ανακοπή στο Πεσκάρα – Λιβόρνο στις 14 Απριλίου του 2012, αλλά ενώ επανήλθε αρχικά στη συνέχεια, η καρδιά του σταμάτησε για πάντα).

Θυμήσου τον Πούερτα της Σεβίλλης που έπαθε 20 ανακοπές και πέθανε μετά από τρεις ημέρες. Τον Καμερουνέζο Φοέ... Στην περίπτωση του Πιερμάριο Μοροζίνι, μάλιστα, που είπε ένας φίλος μου Ιταλός γιατρός ότι δεν υπήρχαν τα κατάλληλα μέσα. Δεν υπήρχε απινιδωτής, δεν ακολουθήθηκε σωστά η διαδικασία αναπνευστικής αναζωογόνησης. Εκεί είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι εμείς. Εκεί προσπαθούμε από τις Ακαδημίες μας, παιδιά από 10-12 ετών, έως την πρώτη ομάδα, να τους εκπαιδεύσουμε, να γνωρίζουν τα βασικά της καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης".

-Δηλαδή;

"Τους κάνουμε ειδικά σεμινάρια. Τόσο στα παιδιά που ανήκουν στο επιτελείο μου, όσο και στους δικούς μας αθλητές, ώστε να γνωρίζουν, αν συμβεί κάτι να μπορούν να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής Πανεπιστημίου για να μπορείς να προστατεύσεις κάποιον αεραγωγό ή να ακινητοποιήσεις τον αυχένα".

-Υπήρξε περιστατικό μέχρι και στο Emirates στον αγώνα με την Άρσεναλ που χρειάστηκε να προσφέρεις τις υπηρεσίες σου.

"Ήταν φίλαθλος της ομάδας μας σε εκείνη τη νίκη μας με 2-3. Με Μάρκο Σίλβα και Φινμπόγκασον τελευταίο γκολ. Φοβερές στιγμές. Ετοιμαζόμαστε να γυρίσουμε στα αποδυτήρια, το κλίμα είναι πανηγυρικό και παρατηρώ στην κάτι γίνεται στην εξέδρα τω οπαδών μας. Με φωνάζουν ότι κάτι έχει συμβεί. Φεύγω πηδάω από τα διαχωριστικά, μπαίνω μέσα με κοιτούσαν οι Άγγλοι, λέω είμαι ο γιατρός της ομάδας, τον έβαλα κάτω, είχε βγάλει τον ώμο του και τον ανατάξαμε. Από τότε τον συγκεκριμένο οπαδό τον έχω δει κι άλλες φορές κι έχουμε αναπτύξει φιλική σχέση...".