Αν ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσιζε κάποια στιγμή να κάνει μια αναδρομή των διοικητικών πεπραγμένων του και δη εκείνων που αφορούσαν κι επηρέαζαν το αγωνιστικό κομμάτι του Παναθηναϊκού, ίσως να έβλεπε - και να καταλάβαινε έστω αργά - ότι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη του στα τόσα που «υπέγραψε» επί των ημερών του, ήταν οι συνεχείς αλλαγές στη χάραξη στρατηγικής και πολιτικής του κλαμπ.

Του Κώστα Γουλή, από το ΕΘΝΟΣΠΟΡ του Σαββάτου

Κάθε έξι μήνες κι ένα νέο «πρότζεκτ», μία νέα στροφή στη φιλοσοφία του Παναθηναϊκού. Ενα αέναο «ράβε-ξήλωνε» στο ρόστερ, το οποίο στο τέλος της ημέρας πολλαπλασίασε το «βάρος» στις πλάτες της ομάδας κι είχε τεράστιο κόστος, στο ήδη ταλαιπωρημένο οικονομικό status της «πράσινης» ΠΑΕ.

Κι αν για την πρώτη «ανεπίσημη» χρονιά του στην ηγεσία του «τριφυλλιού» (2012-13), κατά την οποία μοιράστηκε τον προεδρικό «θώκο» με τον Δημήτρη Γόντικα, υπήρχε η «δικαιολογία» από το περιβάλλον του σύμφωνα με την οποία «ο Γιάννης τώρα μαθαίνει», η συνέχεια (απ)έδειξε ότι ο 61χρονος εφοπλιστής αποδείχθηκε εν τέλει ανεπίδεκτος μαθήσεως.

Με φωτεινή εξαίρεση τη σεζόν 2013-14, τη μία και μοναδική χρονιά επί των ημερών του που έκλεισε επιτυχημένα (με την κατάκτηση του Κυπέλλου και την έξοδο στα προκριματικά του Champions League), ως έναν βαθμό και την επόμενη, όταν ο Παναθηναϊκός διεκδίκησε έως το παρά… δύο τον τίτλο, σε όλες τις άλλες περιόδους επικράτησε η λογική τού «άλλα θέλω να κάνω τώρα κι άλλα θα γίνουν σε λίγους μήνες».

Ασφαλώς έπαιξαν τον ρόλο τους και οι συνεργάτες που εμπιστευόταν κάθε φορά, όπως επίσης και το περιβάλλον του. Μα πάνω απ’ όλα η ευκολία με την οποία ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού «μαγευόταν» από τα πρόσωπα και τα λόγια τους. Από τον Ούγκο Βαρέλα (Πορτογάλο τεχνικό διευθυντή με τη σκιώδη παρουσία, επί ημερών Ζεσουάλδο Φερέιρα) μέχρι τον Αντρέα Στραματσόνι.

ΦΤΟΥ ΚΙ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Το αποτέλεσμα ήταν το ρόστερ να «ξηλώνεται» συθέμελα κάθε λίγο και λιγάκι, βάζοντας ο Παναθηναϊκός στη διαδικασία δημιουργίας ομάδων από την αρχή. Με κόστος, μεγάλο οικονομικό κόστος! Και με μηδενική ποδοσφαιρική λογική, η οποία εξαφανίστηκε από την παναθηναϊκή καθημερινότητα όταν τον Νοέμβριο του ’14, ο Αλαφούζος απέλυσε τον Νίκο Νταμπίζα. Ηταν τότε που αποφάσισε να αφήσει στην άκρη το αρχικό (αποτελεσματικό) πλάνο της δημιουργίας και οικονομικής εγκράτειας για να περάσει στην εποχή της αλόγιστης σπατάλης.

Κι όταν κάποια στιγμή - είτε από συγκυρίες, είτε επειδή το ποδόσφαιρο θέλησε να του δώσει μία δεύτερη ευκαιρία - βρέθηκαν δύο άνθρωποι, ο Νίκος Λυμπερόπουλος και ο Μαρίνος Ουζουνίδης, που απέδειξαν ότι μπορούσαν να επαναφέρουν αυτήν τη χαμένη λογική στον Παναθηναϊκό, ο Αλαφούζος εξώθησε τον πρώτο σε παραίτηση (εδώ έβαλαν το χεράκι τους και οι συνεργάτες του) και τράβηξε το χαλί της χρηματοδότησης κάτω από τα πόδια του δεύτερου, του Μαρίνου Ουζουνίδη.

Οι αριθμοί είναι ξεκάθαροι και αποτυπώνουν ανάγλυφα με απλά μαθήματα την αποτυχημένη ποδοσφαιρική και (πάνω απ’ όλα) οικονομική διαχείριση της εποχής Αλαφούζου. Σε κάτι περισσότερο από 5,5 χρόνια διοικήσεων του 61χρονου εφοπλιστή, ο Παναθηναϊκός πραγματοποίησε 76 μεταγραφές (εκ των οποίων η μία, αυτή του Κλωναρίδη, ήταν διπλή)! Με συνολικό κόστος (μισθούς, ομάδες, δανεισμούς, Εφορίες, αποζημιώσεις, προσφυγές) πάνω από 55 εκατ €!

Εξ αυτών μόνο οι 46 έγιναν τα τελευταία 2,5 χρόνια, όταν ο Αλαφούζος επέλεξε να «τζογάρει» και να ρίξει περισσότερα λεφτά στην αγορά, δίχως να ζυγίσει (ή να τον απασχολεί από ένα σημείο και μετά) μέχρι πού έφτανε το... σεντόνι του. Από το καλοκαίρι του 2015, όταν ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού εκτίμησε μετά τα όσα έγιναν στο ντέρμπι «αιωνίων» της Λεωφόρου, ότι «ήρθε η ώρα να “χτυπήσουμε” τον Ολυμπιακό» έγιναν τεράστια λάθη σε επενδύσεις τύπου Εσιέν, Βέμερ, Τελάντερ, αλλά και Ιμπάρμπο, Σαμπά, Ιβανόφ, τις οποίες ακόμη πληρώνει σε «χρυσάφι» ο σύλλογος.

Ξοδεύτηκαν τεράστια - για τη σημερινή κατάσταση της ομάδας - ποσά σε επιλογές νεαρών παικτών, όπως ο Ευαγγέλου (300.000 ευρώ), μόνο και μόνο για να μην τον πάρει ο Ολυμπιακός. Η εποχή του οικονομικού συμμαζέματος και της μείωσης του χρέους είχε παραχωρήσει πλέον τη θέση στην άνευ λογική σπατάλη.

ΣΥΝΕΧΕΣ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ

Σε πέντε συνεχόμενες μεταγραφικές περιόδους (από το καλοκαίρι του ’15 έως το καλοκαίρι του ’17), ο Παναθηναϊκός «ξήλωσε» ισάριθμες φορές το ρόστερ του. Με διαφορετικές συνθήκες κάθε φορά, μα πάντα υπό την κεντρική κατεύθυνση που καθοριζόταν από τον Αλαφούζο.

Ακόμη και η ομάδα του περσινού β’ εξαμήνου, όταν ύστερα από ένα «καταστροφικό» πρώτο μισό επί Στραματσόνι, είχε βρει «σταθερές» με τον Ουζουνίδη κι έμοιαζε έτοιμη (με 2-3 «πινελιές») να διεκδικήσει ξανά την κορυφή, οδηγήθηκε σε «αποδόμηση» με ξεπούλημα ηγετικών ποδοσφαιριστών, όπως ήταν ο Μπεργκ και ο Ζέκα. Διότι η εντολή ήταν «ρίξτε το μπάτζετ στο μισό». Κι όταν αυτή εκτελέστηκε με την αναδημιουργία ενός λιγότερου κοστοβόρου ρόστερ, στη λογική μιας πιο συγκρατημένης προοπτικής, το τράβηγμα της (οικονομικής) πρίζας από τον ιδιοκτήτη το βράδυ της 21ης Σεπτεμβρίου, οδήγησε τις εξελίξεις στο αναπόφευκτο.

Στο 6ο συνεχόμενο και πιο «βίαιο» από κάθε άλλη φορά «ξήλωμα» του ρόστερ, το οποίο είναι πλέον σε εξέλιξη, προκειμένου να μην χρειάζεται να βάζει άλλα λεφτά ο Αλαφούζος…