Στις 10 Ιουνίου του 2018, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφυγε από τη ζωή. Σ’αυτήν τη ημερομηνία οι φίλοι του Παναθηναϊκού γίνονται ένα και θυμούνται με περηφάνια τον κορυφαίο πρόεδρο, χρηματοδότη, ηγέτη στην ιστορία του συλλόγου. Ταυτόχρονα, αρκετοί φίλοι άλλων ομάδων θυμούνται έναν παράγοντα που ήταν αντίπαλος, αλλά ήταν και ξεχωριστός, παλαιάς κοπής, σεβαστός.

Δύο χρόνια μετά, στις 10 Ιουνίου του 2020, ο κόσμος του Παναθηναϊκού πέρασε τη μισή μέρα αναπολώντας και τιμώντας το ένδοξο παρελθόν και την υπόλοιπη μισή κοιτώντας με απόγνωση το παρόν.

Ποστ, φήμες, ατάκες, βίντεο, ύβρεις, αντεγκλήσεις, ντου, μηχανάκια, μαχαίρια, λοστοί.

Καταγγελία με εικόνα για επίθεση Γιαννακόπουλου σε σουβλατζίδικο οπαδού.

Σοκ και δέος, ακολουθεί επίθεση οπαδών στο σπίτι του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, σε ζωντανή σύνδεση.

Εμφύλια βία, διχασμός. Όχι ένα ηφαίστειο που ξυπνά, αλλά ένα ηφαίστειο που δίνει εκρήξεις εδώ και καιρό, ολοένα και συχνότερα. Κάθε έκρηξη δίνει την εντύπωση πως είναι η μεγαλύτερη, η τελική. Αλλά ακολουθεί μεγαλύτερη. Κάθε φορά.

Πριν μερικούς μήνες είχαμε "ντου" και ξύλο μετά τη λήξη του τελικού στο βόλεϊ, στο τμήμα που έχει υιοθετήσει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Απίστευτο περιστατικό, που πλέον φαίνεται light σε σύγκριση με όσα έγιναν στις 10 Ιουνίου. Μια μέρα πριν, στις 9 Ιουνίου ο Παναθηναϊκός έθεσε ξανά δημόσια το θέμα των αθλητικών εγκαταστάσεων, αυτό που μάθαμε να λέμε "γηπεδικό". Θέμα που από μόνο του μπορεί να γίνει βιβλίο, με τη μακρά ιστορία που έχει, τις διάφορες τοποθεσίες και τις εξελίξεις σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση.

Τέθηκε ξανά, δια στόματος Δημήτρη Γιαννακόπουλου αυτή τη φορά. Βοτανικός. Διπλή Ανάπλαση, σαφές και έντονο αίτημα του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ να δοθεί λύση που θα καλύπτει τα πάντα. Ποδοσφαιρικό γήπεδο, κλειστό μπάσκετ, εγκαταστάσεις για τα ερασιτεχνικά τμήματα. Όχι ενοίκιο, χρήματα για τη συντήρηση των εγκαταστάσεων. Δεν υπάρχει φίλος του Παναθηναϊκού που να μην πιστεύει πως το γηπεδικό είναι η μεγάλη, ανοιχτή πληγή του ποδοσφαιρικού τμήματος. Δεν υπάρχει φίλος του Παναθηναϊκού που να μην ονειρεύεται αυτήν την Παναθηναϊκή Πολιτεία, όπου κι αν αυτή θα ήταν δυνατόν να γίνει πραγματικότητα.

Αλήθεια, όμως, υπάρχει φίλος του Παναθηναϊκού που σήμερα να νιώθει πως όλα τα υπόλοιπα βαίνουν καλώς και το μόνο που λείπει είναι τα γήπεδα; Υπάρχει φίλος του Παναθηναϊκού που να πιστεύει πως, αν ως δια μαγείας οι εγκαταστάσεις ήταν έτοιμες αύριο, ο Παναθηναϊκός θα ήταν αυτομάτως ένας 100% υγιής οργανισμός; Υπάρχει φίλος του Παναθηναϊκού που λαχταρά να δει στη δική του πράσινη πολιτεία τα συγκεκριμένα τμήματα, στη κατάσταση που βρίσκονται αυτή τη στιγμή;

Το ποδοσφαιρικό γκρεμίζεται για να χτιστεί για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια από την αρχή, με ιδιοκτήτη τον Γιάννη Αλαφούζο, με ελάχιστο, αν όχι μηδενικό, έρισμα στον κόσμο της ομάδας. Το μπασκετικό ετοιμάζεται να μπει στην πρώτη του σεζόν χωρίς χέρι Γιαννακόπουλου στο τιμόνι για πρώτη φορά από το 1987. Χωρίς οικονομικές ενέσεις, με διαχείριση εσόδων, χωρίς σιγουριά για την ευρωπαϊκή διοργάνωση που θα συμμετάσχει την επόμενη σεζόν, με ένα εγχώριο πρωτάθλημα χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον.

Ουδείς αμφισβητεί το δικαίωμα του Παναθηναϊκού σ’αυτές τις γηπεδικές εγκαταστάσεις. Αλλά μπορεί να αναρωτηθεί τι έχει, σήμερα στις 11 Ιουνίου του 2020, ο σύλλογος να βάλει μέσα σ' αυτές. Στο χορτάρι, στο παρκέ, στις κερκίδες. Στη συνέντευξη Τύπου πέρα από το γηπεδικό αίτημα, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ανακοίνωσε τη δική του αποχώρηση. Υπό αίρεση, αλλά αποχώρηση. Η ΚΑΕ, το ένδοξο τμήμα του συλλόγου, ο εξάστερος, αναζητεί αγοραστή. Δεν δίνεται τσάμπα, τιμάται 25 εκατομμύρια ευρώ, παρότι είναι μια επιχείρηση που ζητάει χρήματα, χωρίς να τα επιστρέφει.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος γλαφυρά περιέγραψε πως στην προσπάθειά του να βρει αγοραστή, επενδυτή, έκανε το γύρο του κόσμου, έφτασε μέχρι και τη Νιγηρία. Τον ίδιο γύρο του κόσμου έκαναν ήδη και θα κάνουν αρκετές φορές ακόμα, όσα απίστευτα έγιναν χθες σε ζωντανή μετάδοση. Εξακολουθούν να είναι τα 25 εκατομμύρια ευρώ η τιμή-αξία της ΚΑΕ Παναθηναϊκός; Αποτελούν όλα αυτά διαφήμιση για τον όποιο υποψήφιο επενδυτή, εντός ή εκτός συνόρων; Θα σηκώσει το τηλέφωνο για να δείξει ενδιαφέρον ή θα απομακρυνθεί τρέχοντας;

Το πρωί της 10ης Ιουνίου ο κόσμος του Παναθηναϊκού κοίταξε με υπερηφάνεια και συγκίνηση το παρελθόν του με αφορμή τα δύο χρόνια από το θάνατο του Παύλου Γιαννακόπουλου. Το βράδυ της ίδιας ημέρας κοίταξε με απόγνωση το παρόν. Σήμερα, στις 11 Ιουνίου 2020, το ερώτημα είναι ένα. Τι συναισθήματα προκαλεί η ματιά του φίλου του Παναθηναϊκού στο μέλλον όταν αντικρίζει κατάματα αυτό το παρόν; Ο αθλητισμός είναι όνειρα. Για το επόμενο ματς, την επόμενη σεζόν, τον επόμενο ξένο παίχτη που θα ξεσηκώσει, τον επόμενο προπονητή που θα ηγηθεί, τον επόμενο πιτσιρικά που θα λάμψει. Για το επόμενο ντέρμπι, το επόμενο γκολ στις καθυστερήσεις, το επόμενο buzzer-beater. Για τον επόμενο τίτλο και, γιατί όχι, το επόμενο αστέρι.

Ποια ρεαλιστικά όνειρα μπορούν να γίνουν σήμερα για τον Παναθηναϊκό; Αν το παρόν ενός συλλόγου δεν φτιάχνει όνειρα για το μέλλον, ο κόσμος απομακρύνεται. Αραιώνει από το γήπεδο, αλλάζει κανάλι στην τηλεόραση. Φθίνει, ατονεί. Όλη η Ελλάδα ξέρει πως στα χρόνια που το ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού ήταν απογοητευτικό, το μπάσκετ ήταν αυτό που όχι μόνο κρατούσε ζωντανό τον κόσμο, αλλά τον έκανε να σηκώνει το κεφάλι ψηλά. Όχι απλό αποκούμπι, αλλά σημαία στον ιστό, που καθοδηγεί το πλήθος, το κρατάει κοντά στον σύλλογο. Το ένα πόδι του συλλόγου ήταν τσακισμένο, γονατισμένο, αλλά το άλλο έστεκε, άντεχε. Αν λυγίσει κι αυτό, ο γίγαντας που λέγεται Παναθηναϊκός θα είναι στα γόνατα, γκρεμισμένος. Εκ των έσω.

Η θέση του Sport24.gr