Ο τελικός του Champions League το 2005 ήταν στο ημίχρονο. Η Μίλαν νικούσε 3-0 τη Λίβερπουλ μετά τα πρώτα 45’. Μακριά από την Κωνταντινούπολη, στα νότια προάστια της Αθήνας, μια παρέα φίλων λίγο πριν τα 30 είχε μαζευτεί για να παρακολουθήσει τον τελικό.

Στην ανάπαυλα το θέμα συζήτησης ήταν ένα, το Πάμε Στοίχημα. Όλοι τους είχαν παίξει τη Μίλαν. Κάποιοι την είχαν βάλει νικήτρια του αγώνα, κάποιοι άλλοι την είχαν παίξει για απλή κατάκτηση του τροπαίου. Άπαντες ήταν χαρούμενοι, δικαιωμένοι για την επιλογή τους.

Ένας, ο πιο απαιτητικός, ο μονίμως γκρινιάρης, εξέφραζε μια μικρή δυσαρέσκεια. “Τι λάθος κάναμε, ο πιο σίγουρος τελικός όλων των εποχών, έπρεπε να έχουμε ποντάρει περισσότερα, έπρεπε να το έχουμε παίξει από ημίχρονο, και όβερ. Που θα βρούμε ξανά τέτοια ευκαιρία, τόσο σίγουρο τελικό, πάει τώρα, πέταξε”.

Η γκρίνια, η πλεονεξία του, δεν ήταν αρκετές για να χαλάσουν τη διάθεση της παρέας. Κανείς τους δεν ήταν οπαδός της Μίλαν, κανείς δεν ήταν φίλος της Λίβερπουλ, ίσα-ίσα που αρκετοί ήταν Γιουνάιτεντ. Είχαν ποντάρει στην μακράν καλύτερη ομάδα και είχαν ήδη δικαιωθεί, πέρα από τις προσδοκίες τους.

Τελικός είναι, το φαβορί έπαιξαν, αλλά πόσο συχνά το φαβορί είναι μπροστά με 3-0 στο ημίχρονο; Σπάνιο γεγονός. Όπως σπάνιο ήταν κι αυτό που συνέβαινε στο γήπεδο. Όσοι ώρα εκείνοι μετρούσαν κέρδη και χαμογελούσαν δικαιωμένοι, οι δεκάδες χιλιάδες των οπαδών της Λίβερπουλ “έβραζαν” στις κερκίδες.

ΒΑΡΥ ΚΙ ΑΣΗΚΩΤΟ ΤΟ 3-0

Το 3-0 ήταν βαρύ για να το σηκώσουν, ακόμα κι αυτοί που έχουν μάθει να στηρίζουν πάντα, στα εύκολα και στα δύσκολα. Δεν είχαν άλλη επιλογή, έπρεπε να στείλουν ένα μήνυμα στην ομάδα που ήταν κλεισμένη στα αποδυτήρια. Τα κεφάλια εκεί μέσα ήταν κατεβασμένα, οπότε οι οπαδοί της Λίβερπουλ άνοιξαν τα κασκόλ και τραγούδησαν ξανά το “ψηλά το κεφάλι” που περιέχεται μέσα στο You’ll never walk alone.

Δεν ήταν στήριξη, ήταν περισσότερο απαίτηση. Εντάξει η ήττα, είναι μέσα στο παιχνίδι, ειδικά όταν ο αντίπαλος είναι καλύτερη ομάδα από εσένα. Αλλά όχι 3-0 ημίχρονο και μετά συντριβή, κάντε κάτι για να το αλλάξετε αυτό. Κι ας χάσετε κι ας μην είναι αρκετό, αλλά κάντε κάτι.

Οι ομάδες βγήκαν για το 2ο ημίχρονο. Η παρέα των νοτίων προαστίων σήκωσε ξανά το βλέμμα στην τηλεόραση, χωρίς πια μεγάλο ενδιαφέρον, όπως άλλωστε και όλες οι παρέες του κόσμου που έβλεπαν το ματς. Κανείς στον ποδοσφαιρικό πλανήτη δεν ήταν έτοιμος γι’αυτό που ακολούθησε

Ένα ο Τζέραρντ στο 54’ και το γήπεδο εξερράγη. Δύο ο Σμίτσερ στο 56’ και ξαφνικά όλα είχαν αλλάξει. Στην ουσία είχαν έρθει τούμπα, ήταν θέμα χρόνου να ολοκληρωθεί η επιστροφή. Στο 60’ ο Αλόνσο το έβαλε με τη δεύτερη όταν ο Ντίντα απέκρουσε το πέναλτι.

Έξι λεπτά, τρία γκολ, ο τελικός ήταν πια στο 3-3. Οι κόρες ήταν διεσταλμένες, τα στόματα μισάνοιχτα. Είναι αδύνατο να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Όμως, όλα τα πράγματα είναι αδύνατα μέχρι να συμβούν την πρώτη φορά. Ναι, ήταν δυνατόν.

Ο ΠΙΟ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ ΜΕΤΕΤΡΑΠΗ ΣΤΟΝ ΠΙΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ

Πάνε οι υπολογισμοί για τα κέρδη, πάνε οι συζητήσεις για το πόσα περισσότερα θα μπορούσαν να έχουν ποντάρει στη Μίλαν. Ο πιο σίγουρος τελικός είχε μετατραπεί με κάποιον τρόπο στον πιο συναρπαστικό, στον πιο απίστευτο.

Το απίστευτο συνεχίστηκε. Στις άμυνες που έβγαλε η Λίβερπουλ, στην προσπάθεια να κρατήσει με νύχια και με δόντια αυτό το 3-3. Κορυφώθηκε στο 118’, όταν ο Ντούντεκ όχι μόνο απέκρουσε την κεφαλιά του Σεφτσένκο, αλλά κατάφερε, πεσμένος στο έδαφος, να απλώσει τα χέρια πάνω στην μπάλα και να πει δεύτερο “όχι” στον Ουκρανό που είχε το τέρμα στο έλεός του.

Είχαν ήδη πάει στον κουβά τα δελτία που είχαν παίξει Μίλαν στο 90λεπτο, ακολούθησαν κι εκείνα που είχαν μια κάλυψη στην παράταση. Έμεναν μόνο αυτά που είχαν παίξει την απλή κατάκτηση της Μίλαν, είχαν μια τελευταία ελπίδα στο πέναλτι. Ζορζίνιο στα πουλιά, Πίρλο στον Ντούντεκ, Σεφτσένκο άσπρος κι αυτός εκτέλεσε πάνω στον Πολωνό.

Τέλος. Η παρέα των νοτίων προαστίων μαζί με όλες τις παρέες της χώρας έμειναν να κοιτούν αποσβολωμένοι την οθόνη. Ο πιο σίγουρος τελικός όχι μόνο έγινε συναρπαστικός, αλλά τελικά χάθηκε. Νίκησαν οι άλλοι.

Ο τελικός του 2005 πέρασε στην ιστορία με πολύ ξεχωριστή θέση. Κάθε φίλαθλος, αλλά και κάθε παίκτης του Πάμε Στοίχημα έχει μια ιστορία να πει για το πως έζησε εκείνο το βράδυ. Κι όταν όλοι έχουν μια ιστορία να πουν για ένα γεγονός, τότε σίγουρα αυτό το γεγονός είναι πραγματικά μοναδικό.

Είναι η ιστορία που στέκεται πάνω από όλες τις ατομικές ιστορίες, για να μας θυμίζει πως βεβαιότητες δεν υπάρχουν ούτε στο ποδόσφαιρο, ούτε στο Πάμε Στοίχημα.

Photo Credits: AP Photo/Thomas Kienzle