Ένα από τα (πολλά) ωραία που έχει αυτό το επάγγελμα, είναι τα ταξίδια και το να γράφεις γι' αυτό που αγαπάς. Πηγαίνεις σε μέρη που πιθανότατα δεν θα αποτελούσαν ποτέ κομμάτι των ταξιδιωτικών προορισμών σου, βλέπεις πράγματα που αλλάζουν τις καθημερινές σου παραστάσεις, γεμίζεις από εμπειρίες και εικόνες που μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό σου. Δεν είναι βέβαια όλα τα μέρη παραδεισένια, ούτε κατ' ανάγκη ομορφότερα από τον τόπο που ζεις, αλλά η εμπειρία του "κάτι διαφορετικού" είναι αρκετή. Ανοίγει τους οριζόντές σου, έχεις να λες ότι "έχω πάει και εγώ εκεί", έστω και αν τις περισσότερες φορές δεν είναι για πάνω από 1-2 μέρες.

Πάμε, λοιπόν και στο δια ταύτα που ήταν η... περιπλάνηση μαζί με την Εθνική ομάδα στα προκριματικά του EURO 2016. Ναι, αυτή την εφιαλτική, καταραμένη, την "να πάει και να μην ξανάρθει" προκριματική φάση που είχε πίκρες, απογοητεύσεις, ελπίδες που κάθε φορά αποδεικνύονταν φρούδες και το όνομα που (μου) βγήκε και το οποίο ειλικρινά κάποια στιγμή πίστεψα. Γκαντέμης, μαυρόγατα, φτυσμένος και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος από κοσμητικά επίθετα, αλλά και την αγαπημένη ατάκα σε κάθε επιστροφή στο σάιτ: "Μπράβο ρε, τρένο την πας την Εθνική από την ημέρα που την ανέλαβες. Συνέχισε έτσι...".

Αυτό που αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως όντως είσαι εσύ το πρόβλημα και όχι οι 38 διαφορετικές κλήσεις του Ρανιέρι, το σύστημα 4-2-4 στο εντός έδρας ματς με τη Βόρεια Ιρλανδία (0-2) ή το ότι η αντίπαλη περιοχή σχεδόν σε κάθε ματς έμοιαζε με ναρκοπέδιο. Να αναρωτιέσαι μήπως καλό θα είναι να πάει και κανένας άλλος στο γήπεδο μπας και σταυρώσει νίκη η ομάδα, που κατάφερε να σπάσει μέχρι και το αρνητικό ρεκόρ αγώνων δίχως νίκη. Οι ήττες έμοιαζαν πλέον ως κάτι φυσιολογικό και οι ισοπαλίες αντιμετωπίζονταν με... χαμόγελο. Ναι, εκεί φτάσαμε, να χαιρόμαστε στις ισοπαλίες, όταν 15 μήνες πριν γκρινιάζαμε γιατί δεν περάσαμε στα προημιτελικά του Μουντιάλ.

Η Εθνική είναι άρρωστη, το καταλάβαινες από πολλά πράγματα. Προφανώς και δεν ήταν μονάχα αγωνιστικό το πρόβλημα. Αλίμονο αν εντοπιζόταν μόνο εκεί. Θα ήταν το εύκολο και το προφανές, αλλά δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτό. Επειδή, δε, το ζήτημα είναι πολυσύνθετο και έχει παρακλάδια, γι' αυτό και όσο κυλούσαν τα παιχνίδια και δεν βρισκόταν γιατρειά, τόσο γινόταν χειρότερο. Κάθε φορά απογοήτευση, γκρίνια, κείμενα για το τι πήγε άσχημα, προσπαθούσαμε όλοι να πιαστούμε από κάτι απειροελάχιστο για να προκύψει κάτι αισιόδοξο, αλλά μάταια. Ερχόταν το επόμενο ματς και η θλίψη μεγάλωνε, όπως βέβαια και η απαξίωση. Αυτό το πράγμα δεν ήταν Εθνική ομάδα.

Θα πει κάποιος βέβαια και δικαιολογημένα "δεν σε χάλασαν τα ταξιδάκια στο εξωτερικό...". Όχι, δεν με χάλασαν. Ήταν πολύ ωραία, θαυμάσια μπορώ να πω. Καταπληκτικά τα Νησιά Φερόε, μοναδική εμπειρία να πηγαίνεις σε έναν τόπο τόσο διαφορετικό από τον δικό μας, βλέποντας την ζωή σε ένα μέρος που δεν θα σκεφτόσουν να πας. Πολύ όμορφο το Ελσίνκι, εξαιρετική και αριστοκρατική η Βουδαπέστη, σούπερ και το Βουκουρέστι. Είναι αρκετά καλύτερο απ' ό,τι φαντάζονται οι περισσότεροι και αναπτύσσεται χρόνο με το χρόνο. Στη Βόρεια Ιρλανδία δεν κατέστη δυνατό να πάω, οι ελπίδες όλων αναπτερώθηκαν για μια νίκη, η απόδοση του διπλού έπεσε σε όλες τις στοιχηματικές εταιρείες αφού έλειπε η... αιτία όλων των δεινών, αλλά και στο Μπέλφαστ ήρθε το τρίμπαλο και ησυχάσαμε όλοι.

Το να βλέπεις πάντως από κοντά δυο ήττες από τα Νησιά Φερόε, είναι κάτι που θα έχεις να το λες και στα εγγόνια σου. Χάσαμε στο Τορσχάβν από ομάδα των οποίων οι παίκτες το πρωί του αγώνα ήταν στη... δουλειά τους. Στην κανονική τους δουλειά, αυτή που τους ζει. Στα άλλα τρία ματς εκτός έδρας, παραδόξως τα πήγαμε ικανοποιητικά. Ισοπαλία με τους Φινλανδούς ( 1-1), το ίδιο με Ούγγρους ( 0-0) και Ρουμάνους ( 0-0). Στο μεσοδιάστημα, υπήρξε άλλο ένα 0-0 στο πραγματικό υπέροχο Γκντανσκ με τους Πολωνούς. Να αναφερθεί μάλιστα ότι το ταξίδι στα Φερόε περιελάμβανε πρώτα μια στάση στην Κοπεγχάγη. Δυο φορές απέτυχε το αεροπλάνο να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Τορσχάβν και προκειμένου να μην υπάρξει κάποιο απρόοπτο που θα ήταν δίχως γυρισμό, πήγαμε μέχρι την Δανία.

Το μεγάλο κακό βέβαια έγινε στα εντός έδρας ματς, στο Φάληρο. Εκεί που κάποτε νικούσαμε με συνοπτικές διαδικασίες και πλέον είχε μετατραπεί το καλύτερο "πέρασμα" για κάθε αντίπαλο. Τραγικές εμφανίσεις, κανένα γκολ και τέσσερις απανωτές ήττες. Να βλέπεις παίκτες που δεν ήξεραν τι έκαναν στο χορτάρι, να μην έχουν κανένα αγωνιστικό προσανατολισμό, τον κόσμο να μην πιστεύει στα μάτια του και κάθε φορά στο τέλος να φεύγει απογοητευμένος. Μοναδική εξαίρεση το ματς της πρεμιέρας με τη Ρουμανία, απλά και μόνο επειδή ήταν κεκλεισμένων. Πάλι κείμενα για το τι έφταιξε, ότι έπρεπε να γίνει στο επόμενο παιχνίδι μια νέα αρχή, ερχόταν αυτό το επόμενο παιχνίδι, χάναμε και βλέπαμε το... μεθεπόμενο. Μέχρι που τελείωσαν όλα και τερματίσαμε τελευταίοι.

Στην αναμέτρηση με τους Ούγγρους, η Εθνική παρουσίασε το καλύτερο της πρόσωπο σε αυτά τα προκριματικά, νικώντας 4-3. Πανηγυρίζαμε τα γκολ στα δημοσιογραφικά περισσότερο από τους συναδέλφους από το Γιβραλτάρ στο πρώτο τέρμα της δικής τους εθνικής. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν να πανηγυρίζεις ένα γκολ, το οποίο να μην ήταν απλά μια μείωση του σκορ. Το αμέσως προηγούμενο που είχε μια κάποια ουσία, ήταν στην... 2η (!) αγωνιστική με τη Φινλανδία στο Ελσίνκι. Τραγικές καταστάσεις, όχι αστεία. Είχαν ξεχάσει όλοι πως ήταν να αγκαλιάζονται οι διεθνείς σε ένα ματς και να χαίρονται. Αφού δεν σκόραραν και δε νικούσαν ποτέ, πώς θα συνέβαινε; Ε, στο τέλος ήρθε η... δικαίωση! Έσπασε η γκίνια, νίκησε επιτέλους η Εθνική (!!!), αλλά βέβαια το πουλάκι είχε πετάξει και η τελευταία θέση ήταν δικαιωματικά δική μας. Αποδόθηκε για τα καλά ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.

Δεν αλλάζει βέβαια σε τίποτα πως είναι άλλο πράγμα να ζεις από κοντά μια ομάδα, στα καλά και στα άσχημά της. Να βλέπεις τις εναλλαγές συναισθημάτων, τις διαφορετικές εμπειρίες, να περιμένεις με αγωνία την αγωνιστική ανάταση. Όλοι λένε να πάει και να μην ξανάρθει αυτή η προκριματική φάση. Να μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, να κλειδωθεί και να μην χρειαστεί να... ξεσκονίσουμε ποτέ ξανά το "βιβλίο" που γράφτηκε και το οποίο ήταν γεμάτο από αρνητικά γεγονότα. Να έρθουν νίκες, χαρές, προκρίσεις, επιτυχίες. Σαν αυτές της προηγούμενης δεκαετίας. Ουτοπικό ή όχι, θα φανεί στο μέλλον. Ραντεβού στα προκριματικά του Μουντιάλ. Θέλει να είναι εκεί και η "μαυρόγατα".