Δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από τα παιδιά και τα όνειρά τους. Σε αυτό βασίζεται και ολόκληρη η ζωή του Κριστιάνο Ρονάλντο και βέβαια έρχεται η πείνα της νίκης, όπως ο ίδιος εξηγεί.

Ο Πορτογάλος έγραψε την δική του αρθρογραφία ή μάλλον την δική του ιστορία στο γνωστό site, "theplayerstribune.com".

Αναλυτικά το κείμενο του CR7:

Υπάρχει μία δυνατή ανάμνηση απ' όταν ήμουν 7 ετών. Είναι τόσο ξεκάθαρη σε μένα που μπορώ και τη βλέπω τώρα και με κάνει να νιώθω ζεστασιά. έχει να κάνει την οικογένειά μου.

Είχα μόλις ξεκινήσει να παίξω πραγματικό ποδόσφαιρο. Πριν, απλά έπαιζα στους δρόμους της Μαδέιρα με τους φίλους μου. Όταν λέω στο δρόμο, δεν εννοώ έναν άδειο δρόμο. Εννοώ έναν πραγματικό δρόμο. Δεν είχαμε τέρματα και έπρεπε να σταματάμε όποτε περνούσε αυτοκίνητο. Ήμουν απόλυτα χαρούμενος που το έκανα αυτό κάθε μέρα, αλλά ο πατέρας μου ήταν ο υπεύθυνος των εμφανίσεων/ρούχων (kitman) στην CF Andorinha και με προσπαθούσε να με πείσει να παίξω για την ακαδημία της. Ήξερα πως θα τον έκανα περήφανο, έτσι πήγα.

Την πρώτη μέρα, υπήρχαν πολλοί κανόνες, αλλά το λάτρεψα. Εθίστηκα στην δομή της ομάδας και στην αίσθηση της νίκης. Ο πατέρας μου ήταν πάντα στο γήπεδο, με το μεγάλο του μούσι και την φόρμα της δουλειάς. Το λάτρευε. Η αδελφές μου και η μητέρα μου όμως δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο.

Κάθε βράδυ στο δείπνο προσπαθούσε να τις πείσει να έρθουν να με δουν να παίζω. Ήταν σαν τον.... πρώτο μου ατζέντη. Θυμάμαι να γυρίζουμε μαζί σπίτι απ'τα ματς και να λέει: "Ο Κριστιάνο έβαλε γκολ".

Αυτές έλεγαν, "Α, ωραία".

Δεν ενθουσιαζόντουσαν όμως ιδιαίτερα.

Ερχόταν την επόμενη φορά και έλεγε, "Ο Κριστιάνο έβαλε δύο γκολ".

Και πάλι κανένας ενθουσιασμός. Έλεγαν απλά, "Α, πολύ καλά, Κρις".

Τι να κάνω και εγώ; Συνέχισα να σκοράρω και να σκοράρω.

Ένα βράδυ, ο πατέρας μου γύρισε σπίτι και είπε, "Ο Κριστιάνο έβαλε τρία γκολ! Ήταν απίστευτος! Πρέπει να έρθετε να τον δείτε να παίζει".

Η πιο μεγάλη στιγμή

Ακόμη κι έτσι, κοιτούσα έξω απ'το γήπεδο πριν από κάθε ματς και ήταν μόνο ο πατέρας μου. Μια μέρα - δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την εικόνα - έκανα ζέσταμα, κοίταξα έξω απ΄τον αγωνιστικό χώρο και είδα τις αδελφές μου να κάθονται στην εξέδρα μαζί με τη μητέρα μου. Έμοιαζαν... πως το λέω αυτό; Έμοιαζαν άνετες. Ήταν κοντά, σαν αγκαλιασμένες, δεν φώναζαν ή χειροκροτούσαν, αλλά με χαιρετούσαν λες και ήμουν στην παρέλαση. Ήταν ξεκάθαρο πως δεν είχαν ξαναπάει σε αγώνα ποδοσφαίρου. Ήταν όμως εκεί. Αυτό με ενδιέφερε μόνο.

Ένιωσα τόσο καλά εκείνη τη στιγμή. Σήμαινε τόσα πολλά για μένα. Ήταν σαν να άλλαξε κάτι μέσα μου. Ήμουν πολύ περήφανος. Τότε, δεν είχαμε αρκετά χρήματα. Η ζωή ήταν μία μάχη τότε στη Μαδέιρα. Έπαιζε με παλιά παπούτσια που μου άφηνε ο αδελφός μου ή τα ξαδέλφια μου. Όταν όμως είσαι παιδί, δεν ενδιαφέρεσαι για τα χρήματα. Σε ενδιαφέρει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Εκείνη την ημέρα, αυτό το συναίσθημα ήταν πολύ δυνατό. Ένιωθα πως με προστάτευαν και με αγαπούσαν. Στα πορτογαλικά, λέμε menino querido da família (το αγαπημένο παιδί της οικογένειας).

Κοιτάζω αυτήν την ανάμνηση με νοσταλγία, καθώς αυτή η περίοδος της ζωής μου αποδείχθηκε μικρή. Το ποδόσφαιρο μου έδωσε τα πάντα, αλλά επίσης με πήρε μακριά απ'το σπίτι πριν ακόμη είμαι έτοιμος για αυτό. Όταν ήμουν 11 ετών, πήγα από το νησί στην ακαδημία της Σπόρτινγκ Λισαβόνας και αυτή ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου.

Είναι τρελό για μένα που το σκέφτομαι τώρα. Ο γιος μου, Κριστιάνο Jr., είναι 7 ετών τώρα που γράφω αυτό το κείμενο. Σκέφτομαι απλά πως θα ένιωθα, να έφτιαχνα για αυτόν μια τσάντα σε 4 χρόνια και να τον έστελνα στο Παρίσι στο Λονδίνο. Φαντάζει αδύνατο. Φαντάζομαι φάνταζε αδύνατο και για τους γονείς μου να το κάνουν με μένα.

Καθημερινότητα το κλάμα

Ήταν όμως η ευκαιρία μου να κυνηγήσω το όνειρό μου. Έτσι με άφησαν να πάω και πήγα. Έκλαιγα σχεδόν κάθε μέρα. Ήμουν ακόμη στην Πορτογαλία, ήταν σαν να έχω μετακομίσει σε άλλη χώρα. Η προφορά την έκανε μια εντελώς διαφορετική γλώσσα. Η κουλτούρα ήταν διαφορετική. Δεν ήξερα κανέναν και ήμουν υπερβολικά μόνος. Η οικογένειά μου είχε την οικονομική δυνατότητα να έρθει να με επισκεφτεί μόνο κάθε 4 μήνες. Μου έλειπαν πολύ και κάθε μέρα ήταν επίπονη.

Το ποδόσφαιρο με έκανε να συνεχίζω. Ήξερα πως έκανα πράγματα στο γήπεδο που τα άλλα παιδιά της ακαδημίας δεν μπορούσαν να κάνουν. Θυμάμαι μία φορά που άκουσα ένα παιδί να λέει σε ένα άλλο, "Είδες τι έκανε; Ο τύπος είναι τέρας".

Ξεκίνησα να ακούω τέτοια διαρκώς. Ακόμη και απ'τους προπονητές. Αλλά μετά κάποιοι έλεγαν, "Ναι, αλλά είναι κρίμα που είναι τόσο μικρόσωμος".

Αυτή ήταν η αλήθεια, ήμουν αδύνατος. Δεν είχα μύες. Έτσι, πήρα μια απόφαση στα 11 χρόνια μου. Ήξερα πως είχα ταλέντο, αλλά αποφάσισα να δουλέψω πιο σκληρά απ'τον καθένα. Θα σταματούσα να παίζω σαν παιδί. Θα σταματούσα να συμπεριφέρομαι σαν παιδί. Θα έκανα προπόνηση σαν να προετοιμάζομαι για να γίνω ο καλύτερος του κόσμου.

Δεν ξέρω πως προήλθε αυτό το συναίσθημα. Ήταν απλά μέσα μου. Είναι σαν μια πείνα που δεν φεύγει ποτέ. Όταν χάνεις, είναι σαν να... πεθαίνεις της πείνας. Όταν έχεις νικήσει είναι το ίδιο, πεινάς πολύ, αλλά είναι σαν να έχει έστω μερικά ψίχουλα. Μόνο έτσι μπορώ να το εξηγήσω.

Ξεκίνησα να βγαίνω έξω τα βράδια για να προπονηθώ. Έγινα... μεγαλύτερος και γρηγορότερος. Αυτοί που έλεγαν, "Ναι, αλλά είναι κρίμα που είναι τόσο μικρόσωμος", τώρα μπορούσαν να με κοιτάζουν σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου.

Ο καλύτερος του κόσμου

Όταν ήμουν 15 ετών, είπα σε κάποιους συμπαίκτες μου στην προπόνηση, "Θα γίνω ο καλύτερος στον κόσμο μία μέρα". Ουσιαστικά γέλασαν με αυτό. Δεν ήμουν καν στην πρώτη ομάδα τη Σπόρτινγκ, αλλά είχα αυτήν την πίστη. Το εννοούσα πραγματικά.

Όταν ξεκίνησα να αγωνίζομαι επαγγελματικά στα 17 μου, η μητέρα μου δεν μπορούσε να παρακολουθεί λόγω στρες. Ερχόταν να με δει στο παλιό "Estádio José Alvalade"και ήταν τόσο νευρική στα μεγάλα ματς που λιποθυμούσε μερικές φορές. Οι γιατροί άρχισαν να της συνταγογραφούν ηρεμιστικά μόνο για τους αγώνες μου.

Της έλεγα, "θυμάσαι όταν δεν ενδιαφερόσουν για το ποδόσφαιρο;"

Ξεκίνησα να κάνω μεγάλα όνειρα. Ήθελα να παίξω για την εθνική ομάδα και ήθελα να παίξω για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, καθώς έβλεπα το αγγλικό πρωτάθλημα στην τηλεόραση τότε. Ήμουν γοητευμένος με την ταχύτητα του παιχνιδιού και τα τραγούδια των οπαδών. Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα. Όταν έγινα παίκτης της Γιουνάιτεντ ήταν μια πολύ περήφανη στιγμή για μένα, αλλά νομίζω ήταν ακόμη πιο περήφανη για την οικογένειά μου.

Αρχικά, το να κερδίζω τρόπαια ήταν κάτι που μου δημιουργούσε πολύ έντονα συναισθήματα. Θυμάμαι όταν κέρδισα το πρώτο μου Champions League στο Μάντσεστερ, ήταν τρομερή η αίσθηση. Τι ίδιο με την πρώτη μου "Χρυσή Μπάλα". Αλλά τα όνειρά μου όλο και μεγάλωναν. Αυτό είναι το νόημα των ονείρων, σωστά; Πάντα θαύμαζα τη Ρεάλ και ήθελα μια νέα πρόκληση. Ήθελα να κερδίσω τρόπαια στη Μαδρίτη, να σπάσω όλα τα ρεκόρ και να γίνω θρύλος του συλλόγου.

Τα τελευταία 8 χρόνια, έχω πετύχει απίστευτα πράγματα στη Μαδρίτη. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, το να κερδίζω τρόπαια τελευταία μου προκαλεί ένα διαφορετικό συναίσθημα. Ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια. Στη Ρεάλ, αν δεν κερδίζεις τα πάντα, κάποιοι το θεωρούν αποτυχία. Αυτή είναι η προσδοκία του μεγαλείου. Αυτή είναι η δουλειά μου.

Ποδοσφαιριστής, αλλά και πατέρας

Όταν όμως είσαι πατέρας, το συναίσθημα είναι εντελώς διαφορετικό. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Γι' αυτό η περίοδός μου στη Ρεάλ ήταν ιδιαίτερη. Έγινα ποδοσφαιριστής, ναι, αλλά έγινα και πατέρας.

Υπάρχει μία στιγμή με τον γιο μου που θυμάμαι πάντα τόσο έντονα.

Όταν την σκέφτομαι, νιώθω... ζεστασιά.

Ήταν η στιγμή στον αγωνιστικό χώρο αφού κερδίσαμε το Champions League στο Κάρντιφ. Γράψαμε ιστορία εκείνο το βράδυ. Όταν ήμουν στον αγωνιστικό χώρο μετά το σφύριγμα της λήξης, ένιωθα πως είχα στείλει ένα μήνυμα σε όλο το κόσμο. Μετά όμως μπήκε στον αγωνιστικό χώρο ο γιος μου για να γιορτάσει μαζί μου... και ήταν σαν το χτύπημα του δαχτύλου! Ξαφνικά, όλο το συναίσθημα άλλαξε. Έτρεχε τριγύρω με τον γιο του Μαρσέλο. Κρατήσαμε το τρόπαιο μαζί. Μετά περπατήσαμε στο χορτάρι χέρι-χέρι.

Όταν γυρίσαμε στο Bernabeu για να γιορτάσουμε, ο Cristiano Jr. και ο Marcelito έπαιζαν μπροστά σε όλους τους φιλάθλους. Εντελώς διαφορετική εικόνα με μένα να παίζω στους δρόμους σε αυτήν την ηλικία, αλλά ελπίζω το συναίσθημα για τον γιο μου να ήταν το ίδιο με το δικό μου. Menino querido da família (το αγαπημένο παιδί της οικογένειας).

Μετά από 400 ματς με τη Ρεάλ, η νίκη είναι ακόμη η απόλυτη φιλοδοξία μου. Νομίζω γεννήθηκα έτσι. Άλλα το συναίσθημα μετά από κάθε νίκη έχει αλλάξει. Αυτό είναι ένα κεφάλαιο στη ζωή μου. Έχω ένα νέο μήνυμα στα νέα μου παπούτσια. Είναι στην δεξιά φτέρνα και τα λόγια αυτά είναι το τελευταίο πράγμα που διαβάζω πριν τα δέσω και πάω προς τη φυσούνα.

Είναι σαν μια τελική υπενθύμιση... ένα τελικό κίνητρο. Λέει, "El sueño del niño".

Το όνειρο του παιδιού.

Ίσως τώρα καταλαβαίνετε.

Στο τέλος, φυσικά, η αποστολή μου είναι η ίδια όπως πάντα. Θέλω να συνεχίσω να σπάω τα ρεκόρ στη Μαδρίτη. Θέλω να κερδίζω τίτλους. Αυτή είναι η φύση μου.

Αυτό όμως που μετράει περισσότερο για μένα το διάστημα που είμαι στη Μαδρίτη και αυτό που θα λέω στα εγγόνια μου όταν θα είμαι 95 ετών, είναι το συναίσθημα όταν περπατούσα στο γήπεδο ως πρωταθλητής, κρατώντας το χέρι του γιου μου.

Ελπίζω να το κάνουμε ξανά αυτό.

Κριστιάνο Ρονάλντο

photo: theplayerstribune.com