Η αλήθεια είναι πως είμαστε πολύ τυχεροί. Διότι μπορούμε να θαυμάζουμε δύο από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών στην ακμή τους. Έχουμε την δυνατότητα και πρέπει να νιώθουμε ευλογημένοι που μπορούμε να τους βλέπουμε να "μαγεύουν" μέσα στα γήπεδα.

Είναι οι καλύτεροι της εποχής τους. Με διαφορά. Αυτή η κατάσταση όμως, αντί να ήταν ότι καλύτερο για όλους εμάς τους ποδοσφαιρόφιλους, πολλές φορές μας κάνει να... τρωγόμαστε μεταξύ μας. Και εξηγούμε το γιατί.

Η ΜΕΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

Πριν λίγες μέρες ο Κριστιάνο Ρονάλντο κατέκτησε την Χρυσή Μπάλα του 2017. Αυτή ήταν η πέμπτη του και έφτασε τον Λίο Μέσι. Κάπου εκεί στήθηκε (ξανά) ένας "χορός" γύρω από το πόσο άξιζε αυτή την διάκριση ο Πορτογάλος.

Πολλοί έγραψαν και είπαν ( κυρίως στα social media) πως " δεν έπρεπε να την πάρει, δεν την άξιζε, μόνο Μέσι" και άλλα παρόμοια. Θυμάμαι ότι σε αντίστοιχες επιτυχίες του Αργεντινού τα σχόλια ήταν πάνω-κάτω τα ίδια, μόνο που πολλοί έπαιρναν το μέρος του "CR7". Το θέμα είναι: Γιατί όλο αυτό το "πανηγύρι"; Σε τι ωφελεί; Ποιος στην τελική δίνει τόση μεγάλη βαρύτητα στα ατομικά τρόπαια;

Δεκάδες παιχταράδες, που αποτελούν ΘΡΥΛΟΙ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και έχουν γράψει την δική τους ιστορία, όπως ο Τιερί Ανρί ή ο Αντρέα Πίρλο, δεν κατάφεραν να κατακτήσουν ούτε μία Χρυσή Μπάλα. Άρα, μειώνεται η ποδοσφαιρική τους αξία; Φυσικά και όχι. Ίσα ίσα που αποτελούν μεγάλα κεφάλαια για τις ομάδες που αγωνίστηκαν. Είναι τελείως ανόητο να καταπιάνεσαι με ένα πράγμα, όπως με ένα τίτλο ή μια ατομική διάκριση. Γιατί έτσι χάνεται η ουσία. Ένα μόνο πράγμα σε καθιερώνει στην συνείδηση του κοινού και σε κάνει σεβαστό σε αυτό. Η διάρκεια.

Δεν υπάρχει ξεκάθαρη λογική γιατί πρέπει να υπάρχει όλος αυτός ο αλληλοσπαραγμός. Ξαναλέω. Δεν μιλάω για τους παίκτες, αλλά για το ποδοσφαιρικό κοινό. Δεν κερδίζει σε τίποτα, παρά μόνο χάνει. Χάνει όλη αυτή την αίγλη, την χαρά, την αγάπη που προσφέρει το ποδόσφαιρο και δυστυχώς αναλώνεται σε ανούσιες κόντρες. Μονό και μόνο για να γίνει... η καζούρα στους απέναντι.

Λάθος τεράστιο, ειδικά για δύο ποδοσφαιριστές που έχουν μπει -ήδη- στο "πάνθεον" του ποδοσφαίρου.Δεν μπορείς να συγκρίνεις δύο τόσο τεράστιους παίκτες μεταξύ τους πια. Έχουν φτάσει ταβάνι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους θαυμάζεις.

WHAT ABOUT REAL AND BARCA?

Πλέον, νομίζουμε πως δεν υπάρχουν ομάδες. Μόνο παίκτες. Σαν να παίζει… Μεσινιακός (λες από εκεί να έχει πάρει το όνομα του;) και ο Ροναλντιακός. Ασχολούμαστε με τοClasicoκαι μας ενδιαφέρει μόνο πόσα γκολ θα βάλει ο ένας και πόσα ο άλλος. Δύο τεράστιοι σύλλογοι, πηγαίνουν παραπέρα, μόνο και μόνο για να δούμε τους δύο superstars.

Μειώνεται η αξία των συμπαικτών τους, για να προβληθούν αυτοί οι δύο. Είναι οι ηγέτες της κάθε ομάδας. Λογικό να έχουν όλα τα φώτα στραμμένα επάνω τους. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως παίζουν μόνοι τους. Οι ίδιοι μπορεί να το ξέρουν, τα εκατομμύρια μάτια που τους παρακολουθούν όμως, δεν έχουν την ίδια άποψη. Συνήθως, οιfans κοιτάνε το «δέντρο» και χάνουν το δάσος…

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΥΟ

Ασφαλώς και στην εποχή που ζούμε δεν υπάρχουν μόνο αυτοί οι δύο. Κάθε άλλο. Υπάρχουν δεκάδες παίκτες που πρωταγωνιστούν σε υψηλό επίπεδο και μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, λόγω αυτής της "κόντρας".

Παιχταράδες που δεν έχουν τιμηθεί, όπως τους αξίζει, διότι έχουν μπροστά τους αυτό το απίστευτο δίδυμο. Είναι άδικο πέρα για πέρα. Και για αυτούς, αλλά κυρίως για εμάς που δεν μπορούμε να τους απολαύσουμε με αντικειμενικά κριτήρια και τους θεωρούμε λίγους όταν τους συγκρίνουμε με τον"CR7" και τον Λίο.

Έτσι χάνεται η "μαγεία" του αθλήματος. Εστιάζουμε σε δύο ποδοσφαιριστές και αφήνουμε πίσω όλα αυτά τα ποδοσφαιρικά διαμάντια, που εντυπωσιάζουν, αλλά δεν λάμπουν όπως οι προαναφερθέντες. Διότι αυτοί και η περίφημη κόντρα τους, "πουλάνε" περισσότερο στο μέσο ποδοσφαιρικό κοινό που τους παρακολουθεί.

Παίκτες όπως ο Ζλάταν, ο Ρομπέν, ο Ινιέστα, ο Μόντριτς, ο Ρούνεϊ και πάρα πολλοί ακόμα ( όπως οι εικονιζόμενοι ), όσο και αν δεν φαίνεται, είναι στην σκιά τους… Και όπως και να το κάνουμε, πάντα στο τέλος κάθε ποδοσφαιροκουβέντας θα πρέπει να κλείσει με την ατάκα «παιχταράς αυτός που λες, αλλά σαν τον Μέσι κανείς φίλε».

ΟΥΤΕ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ, ΟΥΤΕ ΜΙΣΟΣ ΟΜΩΣ...

Εδώ και περίπου 10 χρόνια, είναι μόνοι οι δύο τους. Κάνουν ότι θέλουν στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Σηκώνουν το ένα τρόπαιο, μετά το άλλο. Και στη μέση οι fans τους, που «συγκρούονται» μεταξύ τους.

Φυσικά αγνοούν πως η μεταξύ τους σχέση είναι κάτι παραπάνω από καλή. Δεν είναι φίλοι, αλλά δεν έχουν μίσος. Δείχνουν τρομερό σεβασμό ο ένας προς τον άλλο, πράγμα αξιοθαύμαστο και μάλιστα συγχαίρονται, σε κάθε προσωπική επιτυχία. Δείχνει κάτι αυτό ίσως; Μήπως πρέπει να διδαχθούν οι οπαδοί εκατέρωθεν;

Τα κατορθώματα και των δύο είναι ΜΥΘΙΚΑ. Πέραγιαπέρα out of this world.Μοναδικά ρεκόρ που δύσκολα στο μέλλον θα σπάσουν. Εκεί πρέπει όλοι μας να εστιάσουμε. Πως ζούμε στην εποχή που μεγαλουργούν και μας προσφέρουν ένα θέαμα, που δύσκολα θα μπορούμε να δούμε τα χρόνια που θα έρθουν.

Στην τελική, μιλάμε για ποδόσφαιρο. Για τον λεγόμενο " βασιλιά των σπορ". Όσο συναρπαστικό και να είναι ως άθλημα, στο τέλος είναι μόνο ένα παιχνίδι, που παίζεται σε ένα γήπεδο και διαρκεί 90 λεπτά. Δεν είναι ούτε κάποια μεγάλη επιστήμη, αλλά ούτε και κάποια φανταστική ανακάλυψη που θα αλλάξει τον πλανήτη. Είναι διασκέδαση και έτσι πρέπει να το βλέπουμε.

(Photo credits: AP images, Facebook: Goal.com)