Δεν είναι η πρώτη φορά που αποχαιρετούμε το Μέγκα. Από την παύση του ζωντανού προγράμματος, στις αποφάσεις του ΣΤΕ, από τις ειδήσεις για εξαγορά στις ανακοινώσεις των εργαζομένων. Αρκετά τα επεισόδια σε ένα σίριαλ που κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά πως όντως έφτασε στο τέλος του, πως όντως αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδαμε Μέγκα.

Παρόλα αυτά, το ξενυχτήσαμε για τον αποχαιρετισμό. Με tweet, με μηνύματα στα κινητά, με φωτογραφίες από την τηλεόραση. Ένας "θάνατος" σε ζωντανή μετάδοση. Φυσικά, με Απαράδεκτους: οτιδήποτε άλλο θα ήταν λάθος. Θα προτιμούσαμε βέβαια κάποιον άλλον στον ρόλο της τελευταίας ατάκας, αλλά η μοίρα ήθελε τα τελευταία λόγια να τα πει το Αστροπελέκι.

Έτσι, για την αποκατάσταση της "αδικίας", αφού η Ρένια κι ο Χαλακατεβάκης ήταν απόντες στο τέλος της σειράς: στο τελευταίο πλάνο μας αποχαιρετούσαν τραγουδώντας μόνο οι βασικοί τέσσερις.

ΟΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ Ή Ο ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ

Κι όπως πάντα, ο διχασμός στα social ήρθε από το πρώτο σχεδόν λεπτό. Τι είναι τελικά ένα κανάλι και πως “πρέπει” να νιώθουμε γι’αυτό όταν μας αποχαιρετά; Είναι οι πρωταγωνιστές των ψυχαγωγικών εκπομπών που αγαπήσαμε ή οι παρουσιαστές των ειδήσεων; Είναι οι εργαζόμενοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά ή οι μέτοχοι; Είναι οι απλήρωτοι μισθοί ή τα κόκκινα δάνεια;

“Σαν αιώνιον Ιησούν ή Βαραββάν” που λέει και η Νικολακοπούλου. Άλλος θυμάται το σήμα των Απαράδεκτων κι άλλος τους ήχους που μπήκαν ως “soundtrack” στο βίντεο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Άλλος τα πρόσωπα των ηθοποιών των αγαπημένων του σίριαλ κι άλλος το στραβωμένο ύφος του Πρετεντέρη.

Άλλος το “τι έγινε ρε παιδιά” που έγινε σλόγκαν στα χείλη της χώρας κι άλλος το “τι φταίμε εμείς που όλες οι κοινωνικές ομάδες” που πήρε κι αυτό τη θέση του στην ιστορία, λες και το είπε ο Λάρι Κινγκ κι όχι κάποια που χωρίς αυτό δεν θα ήξερε κανείς πως τη λένε.

Ανάλογα με τη θέση και η στάση στο σχετικό tweet. Το #mega_telos εννοείται πως γέμισε απ’όλες τις απόψεις και με τους σχετικούς τσακωμούς, γιατί αν δεν τσακωθείς στο Twitter στις 3 το πρωί πότε θα το κάνεις;

Η αλήθεια είναι πως μου είναι λίγο άβολο να γράφω για τηλεόραση γιατί η σχέση μου με αυτήν δεν ήταν ποτέ καλή. Ελάχιστα πράγματα έχω παρακολουθήσει φανατικά σε αυτήν. Σίγουρα τους Απαράδεκτους και τις πρώτες σεζόν των Δέκα Μικρών Μήτσων. Ναι, δεν υπερβάλλω, σχεδόν όλα τα υπόλοιπα θρυλικά πρόγραμμα που καθήλωσαν τον κόσμο μπροστά στις τηλεοράσεις δεν τα έχω δει φανατικά, παρά μόνον αποσπασματικά, στις επαναλήψεις, κτλ.

Γνωρίζω την ύπαρξή τους, έχω εικόνα, αλλά τίποτα παραπάνω. Το σκεφτόμουν ξανά χθες βράδυ, όταν έβλεπα τα αφιερωματικά βίντεο που έπαιζαν ανάμεσα στα επεισόδια των Απαράδεκτων. Ειδικά στα πιο πρόσφατα πλάνα, δεν έβλεπα τίποτα που να αναγνωρίζω με σιγουριά. Ξέρω τους ηθοποιούς, σε κάποιες περιπτώσεις θυμάμαι το σχετικό σίριαλ και μέχρι εκεί.

Τα καλά χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης πραγματικό ραντεβού με την οθόνη είχα μόνο για τον αθλητισμό και, να τα λέμε όλα, με τα πρώτα ριάλιτι και τάλεντ σόου, γιατί “έχω φτύσει αίμα Μεταξόπουλε”.

Ακόμα και σ’αυτήν την δεκαετία, όταν η χώρα έσπευσε μπροστά στις οθόνες όχι για να ψυχαγωγηθεί, αλλά για να ενημερωθεί για την κατάρρευση του χρεοκοπημένο της τόπου, το internet ήταν η οθόνη μου. Ακόμα και τις “σημαντικές” τηλεοπτικές στιγμές από εκεί τις έμαθα, για να τις δω μετά στο YouTube.

Έτσι, ακόμα και την εποχή που πρωταγωνιστές έγιναν οι παρουσιαστές των ειδήσεων και όχι οι ηθοποιοί των σίριαλ, η δική μου γνώση ήταν ελάχιστη.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ

Και κάπου εκεί, στα μονταρισμένα πλάνα των αφιερωματικών βίντεο του MEGA, σ’αυτή τη συρραφή στιγμών από όλα τα ψυχαγωγικά σόου, σκέφτηκα πως το τέλος του MEGA (μέχρι την επόμενη αρχή) είναι πάνω απ’όλα μια επιστροφή στην εφηβεία και ταυτόχρονα το τέλος της αθωότητας.

Πραγματικό δέσιμο ένιωθα μόνο με αυτά που είδα τότε, στα εφηβικά-μετεφηβικά μου χρόνια. Όλα τα υπόλοιπα μου ήταν απλώς γνωστά, έξυναν την επιφάνεια, δεν έφταναν σε κανένα βάθος.

ΕΝΑΣ ΤΥΠΟΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

Και κάπου εκεί, συνειδητοποίησα τη φθορά, τη σήψη, την παρακμή και τελικά την αποκαθήλωση. Προσωποποιημένη στον εθνικό Λάκη.

Ο Λαζόπουλος, που από ευφυής, ταλαντούχος και αστείος έγινε σταδιακά μια θλιβερή παρουσία με κλεμμένα αστεία, παρωχημένα ανέκδοτα, προπαγάνδα και μια σκανδαλώδη χρήση του “εμείς κυρία μου”.

Ένας τύπος τόσο αλλοιωμένος πια, που δεν μπορούσε καν να κάνει το απλό, να αφήσει τη σκηνή στον καλεσμένο του και να βγει από το κάδρο: κάποιος ερχόταν να τραγουδήσει στο σόου του κι ο Λαζόπουλος δεν ήταν ούτε στη σκηνή μαζί του, ούτε από κάτω στο κοινό.

Καθόταν όρθιος, να τον βλέπουμε στο πρώτο πλάνο και τον καλεσμένο στο δεύτερο, να κοιτάει τον κόσμο για να τον βλέπουν που τους κοιτάει. Ένας τύπος στον αέρα, που δεν είναι ούτε θέαμα, ούτε κοινό, απλώς κάποιος που δεν μπορεί να ζήσει εκτός κάδρου.

ΜΟΝΟ Η ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ ΕΜΕΙΝΕ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ

Ο Χαϊκάλης από αβίαστη πηγή γέλιου, ένα ψεκασμένο παρατράγουδο στην Βουλή, αστείος πια με την θλιβερή έννοια του όρου. Ο Σπύρος άλλαξε το “τι έγινε” με το “στην υγειά μας” μπροστά από το “ρε παιδιά”. Ο Γιάννης έγινε Μπέζος. Η εφηβεία μας ξέφτισε, όπως υποθέτω πως συμβαίνει σε όλες τις εφηβείες.

Ο Axl Rose έγινε 200 κιλά αηδία, ο Σφακιανάκης έγινε χρυσαυγίτης. Ο Ιωαννίδης ένας τύπος που μιλάει για τον Παϊσιο και την ομάδα Έψιλον. Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί με το ονόματα του καθενός από εσάς. Μόνο η Δημητρούλα έμεινε Δημητρούλα και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν “έκανε καριέρα”. Έκανε τηλεόραση, αλλά δεν έγινε τηλεόραση.

ΕΝΑ ΑΙΩΝΙΟ HAPPY PLACE

Φινάλε σαν αυτό του Μega στην ουσία δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μας φέρνουν αντιμέτωπους με την αλήθεια που δεν θέλουμε να ξέρουμε. Μεγαλώνουμε, η εφηβεία μας δεν είναι απλώς παρελθόν, αλλά κάτι που δεν υπάρχει πια κι αν υπάρχει έχει ξεφτίσει, έχει αλλοιωθεί, δεν μας λέει τίποτα πια.

Θα το δεχόμασταν πιο εύκολα αν ταυτόχρονα δεν ζούσαμε σε μια χρεοκοπημένη χώρα. Σ’αυτό το περιβάλλον, οι Απαράδεκτοι δεν είναι μόνο η εφηβεία μας, είναι και η εποχή που περνούσαμε καλά, ο καθένας στον δικό του Λαμόγια.

Γι’αυτό και το βλέμμα του Σπύρου όταν κοιτάει με απόγνωση τη Δημητρούλα, θα είναι ένα αιώνιο happy place και το στραβωμένο στόμα του Πρετεντέρη η αποτύπωση του “κλείστε την τηλεόραση”.