Για δύο μήνες, Σίτι και Λίβερπουλ κοιτάχτηκαν στα μάτια. Το ήξεραν και οι δύο, καμιά τους δεν είχε το περιθώριο λάθος. Όποια κουνούσε πρώτη τα βλέφαρα, όποια λύγιζε, θα έχανε εκείνη τη στιγμή.

Και τελικά, δεν έκανε καμιά τους λάθος. Νίκη-νίκη, πήγαν έτσι μέχρι το τέλος. Η Λίβερπουλ δεν γκέλαρε σε κανένα ματς, δεν έδωσε ποτέ το δικαίωμα στη Σίτι να αναπνεύσει, να νιώσει έστω και λίγο άνετη. Και η Σίτι από την πλευρά της, σκότωσε όλες τις ελπίδες της Λίβερπουλ, που περίμενε μία γκέλα, οπουδήποτε.

Αγώνα με τον αγώνα, γκολ με το γκολ, η Σίτι τα πήρε όλα. Η πορεία της Λίβερπουλ ανάγκασε τους πρωταθλητές να πρέπει να τελειώσουν τη σεζόν με 14 συνεχόμενες νίκες αν ήθελαν να γίνουν η πρώτη ομάδα από το 2009 που κρατάει τα σκήπτρα της.

18 ΝΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΥΡΟ

Εύκολο να το γράφεις, δύσκολο να το δεις να συμβαίνει. Η ομάδα του Γκουαρδιόλα τα κατάφερε. “Ήταν ο πιο δύσκολος τίτλος της καριέρας μου, μακράν”, είπε χθες ο πανευτυχής Ισπανός. Και πως να μην είναι.

Για να κλείσει τη διαφορά, για να περάσει μπροστά, για να κρατήσει το προβάδισμα μέχρι τέλους, η Σίτι έκανε έναν δεύτερο γύρο με 18 νίκες και μία ήττα. Με αγώνες Κυπέλλου και Λιγκ Καπ, με αγώνες Champions League. Χωρίς να παρατήσει καμία διοργάνωση, έδωσε 19 αγώνες για τον δεύτερο γύρο της Premier League και πήρε τους 18.

Μια κούρσα που δεν έμοιαζε με καμιά άλλη στην καριέρα του Γκουαρδιόλα. Αφήστε τα αποτελέσματα και τις νίκες, αφήστε το τελικό 98-97 στους βαθμούς. Ας γυρίσουμε πίσω στο τέλος Φεβρουαρίου.

Η ΑΤΑΚΑ ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΠΕ ΟΛΑ

Η Σίτι μόλις είχε πάρει το Λιγκ Καπ στα πέναλτι απέναντι στην Τσέλσι και είχε χάσει τον Φερναντίνιο με τραυματισμό. Τον Βραζιλιάνο που έλειπε στις ήττες από την Κρίσταλ Πάλας και τη Λέστερ που κόστισαν έδαφος στη Σίτι.

“Δεν θέλω να ακούσω δικαιολογίες από τους παίκτες μου για κούραση, για το πρόγραμμα, τον αριθμό των αγώνων. Δεν είναι τίποτα. Όταν έχεις την ευκαιρία να παλέψεις μέχρι τέλους για τον τίτλο, η δύναμη και η ενέργεια που παίρνεις είναι μεγαλύτερες από τις δικαιολογίες”.

“Δεν με νοιάζει το πως θα παίξουμε. Θέλω να το μυρίσω στα αποδυτήρια, πριν τον αγώνα, κατά τη διάρκειά του, ότι μπορούμε να νικήσουμε”.

Ατάκες εμψύχωσης, συνηθισμένες, αλλά, μια στιγμή. Ο Γκουαρδιόλα είπε “δεν με νοιάζει το πως θα παίξουμε”; Ναι, το είπε. Ο ίδιος άνθρωπος που πριν από τον τελικό της Ρώμης του 2009 έγραψε στο match program πως “η Μπαρτσελόνα δεν ήρθε στον τελικό για να πάρει το Champions League, αλλά για να δείξει στον κόσμο σε τι ποδόσφαιρο πιστεύει”.

Ο Ισπανός κατάλαβε πως οι μήνες που ακολουθούν θα είναι εξαντλητικοί, σωματικά και πνευματικά. Για πρώτη φορά στην καριέρα του ένιωσε την ανάγκη να βγει δημόσια και να πει πως πλέον μετράνε μόνο οι νίκες, όπως κι αν έρθουν αυτές.

ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΓΚΑΖΙ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Εννοείται πως η Σίτι δεν άλλαξε, δεν έγινε ομάδα αντίδρασης, που δεν θέλει την κατοχή, που παίζει με αντεπιθέσεις. Όμως, οι στροφές χαμήλωσαν, η επιθετική αλεγρία μειώθηκε. Η Σίτι ήθελε μόνο νίκες, ήθελε να μειώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα περιθώρια για λάθος, για ατυχία, για δύσκολες στιγμές.

Για να το πετύχει, “έσβησε” τα ματς. Έβαλε σε πρώτη προτεραιότητα τον έλεγχο του αγώνα και του ρυθμού. Όχι πάνω-κάτω, όχι αδιάκοπες επιθέσεις και σφυροκόπημα από το πρώτο λεπτό. Έλεγχος, ηρεμία, πιο αργό χτίσιμο επιθέσεων. Να μην γίνει το ματς ροντέο, να μην μπορεί ο αντίπαλος να βρει κόντρα και στην επίθεση θα τη βρούμε την άκρη κάποια στιγμή.

Ακόμα και όταν έβρισκε το προβάδισμα, η Σίτι ήταν πιο προσεκτική από ποτέ. Καθόλου τυχαία, άλλαξε λίγο και η επιλογή των προσώπων. Στα 14 ματς που ακολούθησαν μετά την ήττα από τη Νιουκάστλ, Σανέ και Στέρλινγκ ξεκίνησαν μαζί στην ενδεκάδα μόνο δύο φορές, με την Πάλας και την Μπέρνλι.

ΤΗΝ “ΠΛΗΡΩΣΕ” Ο ΣΑΝΕ

Ο Γκουαρδιόλα πείραξε την επιθετική του τριάδα, αφαίρεσε ταχύτητα από το ένα άκρο. Κράτησε μόνο έναν εξτρέμ (ο Στέρλινγκ έμεινε στον πάγκο μόνο σε δύο ματς) και στο άλλο άκρο έψαξε καλύτερο έλεγχο με Μπερνάντο Σίλβα ή Μαχρέζ.

Την “πλήρωσε” ο Σανέ, όχι γιατί ο Πεπ είχε παράπονα από τον παίκτη που του έβαλε το πιο κρίσιμο γκολ της σεζόν, αλλά γιατί ο Ισπανός αποφάσισε πως αυτή είναι η καλύτερη προσέγγιση στην πιο δύσκολη κούρσα που έδωσε ποτέ.

Η Σίτι έμοιαζε λιγότερο απειλητική, στην πραγματικότητα ο κυνισμός της έκανε πιο επικίνδυνη, πιο σίγουρη. Η ίδια προσέγγιση την πλήγωσε στο Champions League (ναι, έχασε πέναλτι ο Αγουέρο, αλλά στο Λονδίνο η Σίτι πήγε για να “σβήσει” το ματς), όμως ήταν το κλειδί της επιτυχίας στην Premier League.

ΚΟΥΡΣΑ ΕΓΙΝΕ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ

Η Σίτι βρήκε τον τρόπο να τα πάρει όλα και όπως και η Λίβερπουλ είχε την τύχη με το μέρος της. Έμεινε πίσω στο σκορ μόνο για ένα λεπτό σ’αυτά τα 14 ματς και σ’αυτό που δυσκολεύτηκε περισσότερο είδε τον Κομπανί να βάζει γκολ καριέρας απέναντι στη Λέστερ. Άτυχος και πρωταθλητής δεν πάνε ποτέ μαζί, το ξέρουμε αυτό.

Εκατό βαθμοί πέρυσι, 98 φέτος, η Σίτι σήκωσε τον πήχη εκεί που κανείς δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Το ότι φέτος το πρωτάθλημα κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη Λίβερπουλ που έκανε ένα ανέλπιστο άλμα και μετέτρεψε σε ντέρμπι κάτι που θα έπρεπε να είναι περίπατος, όπως πέρσι.

ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΜΗΧΑΝΗ

Τις λεπτομέρειες για την κούρσα του τίτλου, την εικόνα όλων των ομάδων και του Top6 θα την κάνουμε τις επόμενες μέρες, στην καθιερωμένη πια ματιά στην Premier League, στα xGoals που θα μας πουν την ιστορία της φετινής σεζόν.

Μέχρι τότε, η Σίτι μπορεί να λέει πως έγινε η πρώτη ομάδα που παίρνει δύο συνεχόμενες Premier League μετά τη Γιουνάιτεντ του 2009 . Γιατί ήταν ξανά μια απίστευτη μηχανή, που κατάφερε να μαζέψει 98 πόντους παρότι στην ουσία αγωνίστηκε χωρίς τον Ντε Μπρόινε, τον καλύτερο παίκτης της στο περσινό πρωτάθλημα.