Όλη την εβδομάδα πριν το ματς στην Θεσσαλονίκη, άπαντες μιλούσαν για «τελικό». Είχαν δίκιο. Το ήξερε και ο Πέδρο Μαρτίνς για αυτό τον λόγο και ρίσκαρε. Ξέρετε καλά, πως θεωρώ πολύ καλό προπονητή αυτόν τον άνθρωπο και δε πρόκειται να με κάνει το αποτέλεσμα στην Τούμπα να αλλάξω γνώμη.

Φυσικά και ρίσκαρε. Είχε ένα πιο… αργό κέντρο γιατί ήθελε να του δώσει ποιότητα. Είχε τον δυο «κλικ» πιο αργό Τοροσίδη από τον Ομάρ, αφού ο Νορβηγός ήταν νοκ- άουτ. Και αν κάποιοι παίκτες του καθυστέρησαν να μπουν δυνατά στο ματς, ε, δε φταίει αυτός. Στην τελική, όταν έχεις ένα πλάνο και τρως γκολ στο 3’, άστα να πάνε. Έτσι γίνεται στη μπάλα. Δε τον «βγάζω λάδι» τον Πορτογάλο, αλλά δε θα δεχτώ και κανέναν «νεκροθάφτη» που θα προσπαθήσει να μας κάνει να ξεχάσουμε αυτά που ξέρουμε.

Ο ΠΑΟΚ κέρδισε δίκαια. Παίρνει ένα πρωτάθλημα μετά από πάρα πολλά χρόνια, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να απασχολεί τους ανθρώπους του Ολυμπιακού. Το μόνο που ‘χουν να κάνουν, είναι να δουν τη δική τους ομάδα. Γιατί όπως θα καταλήξω σε αυτό το άρθρο, πλέον θα συμβεί κάτι που έχει να γίνει πάρα μα πάρα πολλά χρόνια. Και αυτό αναγκάζει τον Ολυμπιακό να δει τον εαυτό του πιο αυστηρά από ποτέ.

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι, ότι η μπάλα δε στα φέρνει πάντα όπως τα υπολογίζεις και πριν αναλωθείτε σε βαθυστόχαστες αναλύσεις ή πριν μπείτε στον μαγικό κόσμο των… θεωρητικών, που όλα τα λένε όμορφα έχοντας την άνεση να μην έχουν «μυρίσει» αποδυτήρια, επιτρέψτε μου να σας επισημάνω κάποια πράγματα. Ο Μαρτίνς φρόντισε να γνωστοποιήσει μέρες τώρα, την διάθεσή του, ότι θα πάει στην Τούμπα να «χτυπήσει» το ματς.

Όποιος παρακολουθεί συστηματικά τον Ολυμπιακό, ήξερε ότι ο Πορτογάλος δε θα πάει να ταμπουρωθεί, ούτε θα περιμένει να «κλέψει» με καμιά στημένη μπάλα, ούτε θα ελπίζει να κερδίσει όπως ο ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη με ένα αυτογκόλ. Δεν έβαλε παίκτες που τρέχουν να κυνηγήσουν τους αντιπάλους τους στο κέντρο. Πήγε με τον φορμαρισμένο Γκιλιέρμε, τον ποιοτικό Νάτχο και μπροστά τους, τον Φορτούνη. Αν είχε επιλέξει κάτι άλλο και έχανε, θα του έλεγαν γιατί δεν έκανε αυτό. Άκρη δε βγάζεις με δυο λόγια. Η απουσία του Ελαμπντελαουί ήταν ο «πόνος» για την ομάδα, αλλά δε πρόλαβε καν να φανεί αυτή η απουσία έτσι όπως πήγε η εξέλιξη. Ο ΠΑΟΚ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την διάθεση του Ολυμπιακού να παίξει για τη νίκη.

Ο Λουτσέσκου με την κλασική του ενδεκάδα, γνώριζε ότι αν έπρεπε να «χτυπήσει» κάπου τον αντίπαλο, αυτό ήταν το αμυντικό του τρανζίσιον. Και έτσι ήρθαν τόσο νωρίς τα γκολ του «Δικεφάλου» που αποτέλεσαν ουσιαστικά και το «βουλοκέρι-τίτλου». Αφού πρώτα ο Μαουρίσιο φρόντισε να καταδείξει το ανασταλτικό κενό στο τρίτο λεπτό (απλά έκανε κοντρόλ κατηχητικού), μετά ήρθε το 1-0 από κόντρα και το 2-0 με τρόπο που η άμυνα του Ολυμπιακού ήξερε ότι μπορεί να το πάθει. Ο ΠΑΟΚ βρήκε τους Πειραιώτες σε πλήρη ανισορροπία, κανείς δε πρόλαβε να βγει για να μην γίνει σέντρα, κανείς δεν πρόλαβε να πιέσει για να μην γίνει η πρώτη κεφαλιά, κανείς δεν πρόλαβε να αντιδράσει για να μη σημειώσει ο Μπίσεσβαρ το πιο εύκολο γκολ στην καριέρα του.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού έβλεπε την ομάδα του να έχει πάει στην Τούμπα για να παίξει ποδόσφαιρο, να παίρνει κατοχές, να δοκιμάζει σουτ, να υπάρχουν συνεργασίες και να μπαίνει στα αποδυτήρια με εις βάρος της 2-0. Παραγγελία να το ‘χε κάνει ο Λουτσέσκου αυτό το 45λεπτο, δε θα του το είχαν… σερβίρει έτσι. Αυτό όμως είναι το ποδόσφαιρο. Με την ψυχολογία και την έδρα εξάλλου δική τους, ήταν εύκολο για τους ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ και να αντιδράσουν σωστά μέσα στη μεγάλη τους περιοχή, αλλά και να γίνουν ακόμη πιο ήρεμοι με τη μπάλα στα δικά τους πόδια.

Ο Ολυμπιακός ήθελε να κερδίσει, αυτός «καιγόταν» και αυτός βρέθηκε να χάνει. Φυσικά και είναι εύκολο να επισημανθούν προσωπικά λάθη σε παίκτες. Θεωρώ όμως, ότι τακτικά, έκαναν όσα τους είπε ο προπονητής. Όμως όταν χάνεις 2-0 στο 19’ θα σε πιάσει «αλαλούμ» στο κεφάλι και θα κάνεις και παλαβομάρες. Λογικό... Ο «Δικέφαλος» δεν είναι κακή ομάδα, οπότε, ήρθαν οι κακές φάσεις στην περιοχή του Σα. Το σουτ του Βιεϊρίνια βρήκε στον Νάτχο και στο δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν χάσει κάθε επαφή με τα πόστα που έπρεπε να βρίσκονται. Συνέχισε ο Ολυμπιακός και στο δεύτερο ημίχρονο με ψηλά τις γραμμές και με διάθεση δημιουργίας.

Αν μη τι άλλο, οι φίλοι του ΠΑΟΚ που ήταν στο γήπεδο, ασχέτως φανατισμού και πάθους (ακόμη και ο Βαρέλα με τον Βιεϊρίνια κάποιες στιγμές έκαναν τον... Μπόγρη), είδαν ότι ο αντίπαλός τους δεν είχε διάθεση ούτε να παρατήσει το ματς, ούτε να καθίσει να κλαφτεί επειδή δέχτηκε δυο γρήγορα τέρματα. Και χαρακτήρα έχει και φιλοσοφία η ομάδα του λιμανιού. Η απουσία του Ελαμπντελαουί, ενός φορ-δολοφόνου και ενός στόπερ-άρχοντα, ίσως να έπαιξαν τον ρόλο τους. Εξάλλου τα δυο τελευταία, μάλλον είναι και οι λόγοι της βαθμολογικής διαφοράς. Το 3-0 έγινε σε καθεστώς κόντρας και το 3-1 με ένα ριμπάουντ του Ποντένσε.

Θα πρέπει στον Πειραιά να είναι ψύχραιμοι. Καταλαβαίνω ότι ο Ολυμπιακός δεν αντέχει να μην είναι πρωταθλητής. Έχουν 44 και θέλουν άλλα τόσα. Δε τους καλμάρει ούτε ότι απλά ο ΠΑΟΚ πάει να πάρει το τρίτο του πρωτάθλημα. Οι Θεσσαλονικείς πέρα όμως από τις όποιες επενδύσεις που ‘χουν κάνει, είναι καιρό μαζί, με τον ίδιο προπονητή και όπως διαπιστώσατε έχουν μάθει να παίζουν και με τον χρόνο, αλλά και να κλείνουν όλους τους χώρους εύκολα, δίνοντας γήπεδο στον αντίπαλο. Το έκαναν με την ΑΕΚ και με παίκτη λιγότερο, το επανέλαβαν και με τον Ολυμπιακό στην έδρα τους.

Από την άλλη, στον Πειραιά, έχουν μια καινούργια ομάδα, που έχει παίξει όμορφο ποδόσφαιρο φέτος και συνεχίζει να αγωνίζεται και στην Ευρώπη. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Ολυμπιακού, ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο εαυτός του. Το πρωτάθλημα δε το έχασε στην Τούμπα η ομάδα. Το έχασε στο πρώτο μισό του πρώτου γύρου και στην μη έλευση -κυρίως- ενός επιθετικού

Και αυτό που σας χρωστάω από τον πρόλογο είναι το εξής σημαντικό στοιχείο: Από τη σεζόν 1996- 97, η ομάδα δε πήρε τρία πρωταθλήματα. Δυο τα κατέκτησε ο Παναθηναϊκός (’04 και ’10) και το περσινό η ΑΕΚ. Είναι η πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, που χάνεται δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Για να δούμε λοιπόν την αντίδραση όλων την επόμενη σεζόν.

Τα λέμε μετά τη Ντινάμο…