Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, από μόνος του, αποτελεί έμπνευση και παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Επομένως, η καταγραφή της ιστορίας και της πορείας του από τους δρόμους της Αθήνας, από τα Σεπόλια και τον Ζωγράφου, μέχρι την κορυφή του ΝΒΑ δεν μπορεί παρά να έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Ειδικά, όταν παρουσιάζονται πτυχές της που είναι άγνωστες στο (ευρύ) κοινό.

Αυτές τις άγνωστες πτυχές, τις ανέκδοτες ιστορίες και τις στιγμές της ζωής του που ουδείς -πλην των πολύ κοντινών του ανθρώπων- γνωρίζει, αποτύπωσε στο χαρτί η Μιρίν Φαντέρ.

Η διάσημη δημοσιογράφος από τις ΗΠΑ, η οποία έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Για να δημιουργηθεί το επικό έργο των 500 σελίδων, μίλησε με περισσότερα από 200 άτομα. Με τους πρώτους προπονητές του Γιάννη, με τους φίλους της παιδικής του ηλικίας, με τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, με τη μητέρα και τα αδέλφια του, αλλά και με τον ίδιο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, στο σπίτι του στο Μιλγουόκι.

Η "Διόπτρα" ήταν ο εκδοτικός οίκος που εξασφάλισε τα δικαιώματα του βιβλίου στην Ελλάδα, μέσα από μια δημοπρασία που καταγράφεται ως η μεγαλύτερη της τελευταίας δεκαετίας και το SPORT24 σάς παρουσιάζει κατ' αποκλειστικότητα ένα απόσπασμα.

Αθήνα 2007

Όταν ο Θανάσης έφτασε τα δεκαπέντε και ο Γιάννης τα δεκατρία, βγήκαν να πουλήσουν μπιχλιμπίδια μόνοι τους, χωρίς τους γονείς. Την πρώτη φορά που ξεχύθηκαν στους δρόμους, περπατούσαν στον ήλιο πέντε ώρες σερί, γελώντας, διασκεδάζοντας, παίζοντας σφαλιάρες, φιλονικώντας, γελώντας ξανά.

Σε μια από εκείνες τις εξορμήσεις συγκέντρωσαν το εκπληκτικό ποσό των 150 ευρώ. Ο Τσαρλς και η Βερόνικα φούσκωναν από χαρά και από καμάρι. Αλλά η επόμενη μέρα ήταν σκέτο βάσανο. Πολλές φορές επέστρεφαν στο σπίτι με λιγότερα από δέκα ευρώ στην τσέπη. Ένα αυτοκινητάκι ή ένα φτηνό ρολόι έφτανε ίσα ίσα για να ξεγελάσουν την πείνα εκείνης της βραδιάς.

Συχνά δεν κατόρθωναν να πουλήσουν το παραμικρό. "Πρέπει να κάνουμε κάτι στη ζωή μας για να μην ξαναζήσουμε αυτό το μαρτύριο", έλεγε κατάκοπος ο Θανάσης στον Γιάννη.

Ο Θανάσης δημιουργούσε σιγά σιγά τον δικό του κύκλο φίλων, αφήνοντας τα δύο μικρότερα αδέλφια υπό την αιγίδα του Γιάννη. Παρόλο που αυτός ήταν ακόμη αμούστακος, απέκτησε ρόλο καθοδηγητή για τον Κώστα και τον Άλεξ. Άλλωστε, έδειχνε μεγαλύτερος απ’ ό,τι ήταν.

Οι δύο πιτσιρικάδες πήγαιναν όπου τους έλεγε ο Γιάννης. Χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς ερωτήσεις. Τον αντιμετώπιζαν με δέος. Ο Γιάννης απέφευγε να μιλάει στους μικρούς για τα βάσανα της οικογένειας. Και τι να τους έλεγε; Δεν έχουμε να φάμε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε το νοίκι; Άσε τους φίλους σου κι έλα να δουλέψεις;

Μπορούσε να τους εξηγήσει τα πάντα, όμως ήθελε να τους προφυλάξει από τον πόνο και τον φόβο. Ο Γιάννης μιλούσε με τα μάτια του. Κάθε φορά που ο Άλεξ ή ο Κώστας το παράκαναν, τους μάλωνε με ένα βλέμμα. Όποτε ένιωθε απογοήτευση για την ασυλλόγιστη συμπεριφορά των αδελφών του, το πρόσωπό του σφιγγόταν. Όχι, δεν ήταν σωστό που ζήτησες ένα PlayStation. Τα καστανά μάτια του Γιάννη σκοτείνιαζαν και έκαιγαν. Ξέρεις ότι δεν έχουμε λεφτά για τέτοιες πολυτέλειες…

Κι έτσι, ο Κώστας και ο Άλεξ έμαθαν να μη ζητάνε. Να κρύβουν τις επιθυμίες τους. Το ίδιο έκανε και ο Γιάννης. Ήθελε πολύ μια τηλεόραση, αλλά το κρατούσε για τον εαυτό του. "Να θέλεις πολλά, αλλά να μη γίνεσαι άπληστος", του έλεγε συχνά ο πατέρας του. "Στα μάτια των ξένων, το μεταξύ μας δέσιμο μοιάζει εξωπραγματικό", ομολογεί ο Άλεξ.

"Καλά, εσείς δεν καβγαδίζετε; Δεν έχετε θέματα να λύσετε; Κι όμως, δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ διχόνοια. Το μοναδικό μας πρόβλημα ήταν το οικονομικό. Έπρεπε να βρούμε τρόπο να σταθούμε στα πόδια μας και να ενταχθούμε ομαλά στην κοινωνία".

Δεν είχαν την επιλογή της αποτυχίας. Ήταν υποχρεωμένοι να πετύχουν. Κακήν κακώς. Με κάποιον τρόπο. Κουτσά ή στραβά. Ο Γιάννης ήταν αποφασισμένος να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να τους οδηγήσει σε ήρεμο λιμάνι. Για να μην ξαναδεί την έκφραση της απογοήτευσης στο πρόσωπο του μικρότερου αδελφού του.

Ξέρεις ότι δεν έχουμε λεφτά για τέτοιες πολυτέλειες...

Μιλγουόκι 2013, εφτά χρόνια μετά

Ο Γιάννης προσπαθούσε να κάνει αποταμίευση. Τη μέρα των γενεθλίων ενός φίλου του, του Γκάιγκερ, προσφέρθηκε να οδηγήσει ο ίδιος μέχρι το εστιατόριο όπου περίμενε η υπόλοιπη παρέα. Όταν μπήκε μέσα ο Γκάιγκερ πρόσεξε έντρομος ότι το ντεπόζιτο ήταν σχεδόν άδειο.

"Ρε Γιάννη, η βενζίνη σου δεν φτάνει ούτε για δέκα χιλιόμετρα. Πρέπει να βρούμε πρατήριο επειγόντως".

"Εντάξει, εντάξει, θα σταματήσω".

Ο Γιάννης πήρε στα χέρια του την αντλία και γύρισε τον διακόπτη, αλλά σταμάτησε μετά από είκοσι δευτερόλεπτα.

"Τι συμβαίνει; Αποκλείεται να γέμισε το ρεζερβουάρ τόσο γρήγορα".

"Εεε, ξέρεις… Δεν έχω πάνω μου λεφτά".

"Τι εννοείς, δεν έχεις λεφτά;" Ο Γκάιγκερ δεν πίστευε στα αφτιά του. Ήξερε ότι ο Γιάννης ξόδευε ελάχιστα στην καθημερινότητά του.

"Έχω φορτώσει ελάχιστα στην κάρτα μου και πλησιάζω στο όριο. Όλα τα υπόλοιπα τα στέλνω στους γονείς μου".

Πριν ο άλλος συνέλθει από την έκπληξη, ο Γιάννης έδωσε έναν πήδο και μπήκε στο αυτοκίνητο. "Μην ανησυχείτε, έχουμε αρκετή βενζίνη για να πάμε και να γυρίσουμε. Πάμε για να μην αργήσουμε και θα το φουλάρω αργότερα! Όλα είναι υπό έλεγχο"!

Κάποτε ο Γιάννης ζήτησε από τον βοηθό φροντιστή Σαλ Σέντικ να τον πετάξει μέχρι το σουπερμάρκετ. Ο Σέντικ έφτασε στο σπίτι του Γιάννη και τον βρήκε σκυμμένο μέσα σε μια μι- σογεμάτη βαλίτσα. Όταν ο Γιάννης αναδύθηκε, κρατούσε στα χέρια του τέσσερις φακέλους. Ήταν τα βδομαδιάτικα του τελευταίου μήνα.

"Καλέ Γιάννη, δεν τα ξόδεψες αυτά τα ψιλά; Τα έβαζες στην άκρη τόσες μέρες;"

"Ναι, τα κρατούσα για να τα δώσω στην οικογένειά μου, το καλοκαίρι που πιστεύω ότι θα έρθουν στην Αμερική. Εγώ τι να τα κάνω;"

Υπήρχαν πολλά πράγματα που ο Γιάννης θεωρούσε περιττά. Όταν η ομάδα τού έδινε διπλά και τριπλά αποθέματα από μπλουζάκια ή κάλτσες, εκείνος τα χάριζε στα παιδιά που μάζευαν τις μπάλες. Για τον εαυτό του δεν αγόραζε ποτέ τίποτα.

Μοιραία, ένιωσε ενοχές όταν ερωτεύτηκε ένα PlayStation στη βιτρίνα κάποιου καταστήματος ηλεκτρικών ειδών. Το παιχνίδι κόστιζε 400 δολάρια, αλλά ο Γιάννης το ήθελε πολύ. Και είχε τα λεφτά να το πληρώσει. Στάθηκε και το κοίταζε επίμονα, σαν να περίμενε θεία επιφοίτηση.

Ξέρεις ότι δεν αντέχουμε τέτοιες πολυτέλειες. Ξαφνικά, βρισκόταν πίσω στους δρόμους της Αθήνας. Και ήταν ξανά μικρό παιδί. Κρατούσε στα χέρια ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου και προσπαθούσε να το πουλήσει. Προτεραιότητα δεν είχαν οι επιθυμίες αλλά οι ανάγκες. Και οι νουθεσίες προς τα μικρά του αδέλφια. Κώστα, Άλεξ, ξέρετε ότι δεν αντέχουμε τέτοιες πολυτέλειες.

Αλλά εκείνη τη μέρα στο μακρινό Μιλγουόκι, υπερίσχυσε το θυμικό του. Ο Γιάννης μπήκε στο μαγαζί και αγόρασε το αντικείμενο του πόθου του.

Όμως οι τύψεις τού προκαλούσαν ασφυξία. Επέστρεψε στο σπίτι, κοίταξε αυστηρά τον εαυτό του στον καθρέφτη και τον επανέφερε στην τάξη.

Πώς έγινε τόσο σπάταλος αυτός ο Γιάννης Αντετοκούνμπο; Τι του συνέβαινε; Ακόμη δεν είχε κατακτήσει τίποτα. Ήταν άτοπο να δώσει τόσα λεφτά για ένα παιχνίδι.

Το επόμενο πρωινό, ξαναπήγε στο κατάστημα και έδωσε πίσω το παιχνίδι, αχρησιμοποίητο, του κουτιού.

Για να γράψει το βιβλίο "Γιάννης - Εκτόξευση στα αστέρια" η διάσημη Αμερικανίδα δημοσιογράφος Μίριν Φέιντερ πήρε 221 συνεντεύξεις. Μίλησε με τον Γιάννη και τα αδέλφια του. Με τους φίλους στα Σεπόλια, τον κ. Αντώνη Σαμαρά, τη Βερόνικα, τους ορκισμένους αντιπάλους στο NBA. Ανακαλύψτε το βιβλίο που κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Διόπτρα.