Ο Ράσελ Γουέστμπρουκ παίζει για τα στατιστικά του. Δεν είναι καλός σκόρερ. Είναι μέτριος πασέρ. Έχει φτάσει 33 χρονών και παίζει ακόμα με το ένστικτο. Αρνείται να ωριμάσει.

Όλες αυτές οι φράσεις δεν αναφέρονται τυχαία. Είναι φράσεις που έχουν ειπωθεί για τον Ράσελ Γουέστμπρουκ. Και είναι απλώς μερικές από αυτές που έχουν ακουστεί για έναν από τους πιο πλήρεις παίκτες (και όχι απλώς γκαρντ) που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία του ΝΒΑ, ο οποίος πλέον είναι ο κάτοχος των περισσότερων triple-double στην ιστορία του ΝΒΑ τόσο στην κανονική περίοδο, όσο και μεικτά σε κανονική περίοδο και playoffs. Έχουν βάση αυτές οι φράσεις; Κάποιες από αυτές, σε έναν βαθμό, ναι. Αυτή όμως είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Όπως πάντα όμως, υπάρχει και η αλλη πλευρά. Και είναι η εξής:

Ο Ράσελ Γουέστμπρουκ παίζει για τα στατιστικά του: Για χρόνια, μετά την αποχώρηση του Κέβιν Ντουράντ το 2016 για τους Γουόριορς, ο Γουέσμπρουκ κατηγορήθηκε ότι έπαιζε για τους αριθμούς του, ειδικά την σεζόν 2016/17, όταν για πρώτη φορά στην καριέρα του (από τις συνολικά τέσσερις φορές πλέον) είχε triple-double σε μέσους όρους, έχοντας 31.6 πόντους, 10.7 ριμπάουντ και 10.4 ασίστ μέσο όρο.

Αυτή είναι η χρονιά που αναδείχθηκε MVP της σεζόν, οδηγώντας μία ομάδα όπου είχε για καλύτερους συμπαίκτες τον – τότε ακόμα άγουρο – Βίκτορ Ολαντίπο (15.9 πόντοι μέσο όρο) και τον Ένες Καντέρ (14.3 πόντοι μέσο όρο) στην 6η θέση της ανταγωνιστικής Δύσης. Οι Θάντερ ήταν τόσο κακοί εκείνη την σεζόν, που τρίτος σκόρερ τους (Καντέρ) ήταν ο back up σέντερ, ο τέταρτος σκόρερ τους ήταν ο Στίβεν Άνταμς (11.3 πόντοι μέσο όρο) και ο 5ος σκόρερ τους ήταν ο Ταζ Γκίμπσον (9 πόντοι μέσο όρο).

Στην πρώτη του σεζον χωρίς τον Ντουράντ στο πλευρό του, ο Γουέστμπρουκ χρειάστηκε να γίνει Σούπερμαν και Μπάτμαν μαζί για τους Θάντερ. Και αυτό ακριβώς έγινε. Κυνηγούσε σε κάποιον βαθμό τα ριμπάουντ; Ναι. Τον βοηθούσαν οι συμπαίκτες του σε αυτό; Ναι. Θα έμπαιναν οι Θάντερ playoffs χωρίς αυτόν; Όχι. Βασικά, θα κυνηγούσαν το Νο1 του ΝΒΑ Draft χωρίς αυτόν εκείνη την σεζόν.

Πέντε χρόνια αργότερα, ο κόσμος κατηγορεί ακόμα τον Γουέστμπρουκ ότι κυνηγάει τους αριθμούς του, ότι τον ενδιαφέρουν μόνο τα ρεκόρ, τα triple-double. Υπάρχει βέβαια και ένα στατιστικό που δείχνει αρκετά για τους λάτρεις της στατιστικής: Οι ομάδες του Γουέστμπρουκ νικούν στο 75% των αγώνων που έχει κάνει triple-double.

Ο Γουέστμπρουκ δεν είναι σκόρερ: Το σκοράρισμα είναι απλώς ένα από τα πράγματα που έκανε πάντα στην καριέρα του ο Γουέστμπρουκ. Στηριζόμενος στα αφύσικα αθλητικά του προσόντα, ακόμα και έπειτα από τρεις εγχειρίσεις στο γόνατο, ορμούσε – και ορμάει – πάντα προς το καλάθι σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν θεωρείται σκόρερ όμως, δεν θεωρείται ότι ανήκει στην ίδια κουβέντα με παίκτες όπως ο Κέβιν Ντουράντ ή ο Τζέιμς Χάρντεν.

Ο Γουέστμπρουκ δεν είναι γεννημένος σκόρερ. Την ίδια στιγμή όμως έχει αναδειχθεί δύο φορές πρώτος σκόρερ στο ΝΒΑ: Την σεζόν 2014/15 με 28.1 πόντους μέσο όρο και την σεζόν 2016/17 με 31.6 πόντους μέσο όρο. Πολλοί μπορούν να πουν ότι αν οποιοσδήποτε παίκτης μονοπωλούσε τις επιθέσεις όπως αυτος θα αναδεικνυόταν πρώτος σκόρερ. Αυτό όμως είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα. Δεν μπορεί ο καθένας να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ στο ΝΒΑ. Το γεγονός ότι μόνο 17 παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο δύο φορές στην καριέρα τους το αποδεικνύει αυτό.

Ο Γουέστμπρουκ είναι μέτριος πασέρ: Αυτό που θέλει περισσότερο να πει ο κόσμος σε αυτή την περίπτωση είναι ότι ο Γουέστμπρουκ δεν είναι πλέι-μέικερ με την παραδοσιακή έννοια του όρου, αν και αυτό κοντεύει να καταργηθεί. Αυτό του προσάπτει ο κόσμος κυρίως είναι ότι δεν έχει την αίσθηση της πάσας που είχαν πριν από αυτόν παίκτες όπως ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Τζέισον Κιντ ή από τους πιο σύγχρονους ο Στιβ Νας, ο Κρις Πολ, ο Ραζόν Ρόντο.

Είναι γεγονός ότι ο Γουέστμπρουκ δεν έχει το ένστικτο του πασέρ με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Την ίδια στιγμή όμως ο σταρ των Γουίζαρντς έχει αναδειχθεί τρεις φορές πρώτος πασέρ στην κανονική περίοδο του ΝΒΑ (2017/18, 2018/19 και φέτος).

Έχει φτάσει 33 χρονών και παίζει ακόμα με το ένστικτο. Αρνείται να ωριμάσει: Αυτός είναι – περιέργως – ο πιο ευγενικός τρόπος που χρησιμοποιούν οι επικριτές του για να πουν ότι ο Γουέστμπρουκ δεν έχει υψηλό μπασκετικό I.Q και εξακολουθεί να στηρίζεται στα αθλητικά του προσόντα αντί για το μυαλό του και το μπασκετικό του ταλέντο. Και είναι πέρα για πέρα άδικο, γιατί επισκιάζει κάτι άλλο: Ότι είναι τέρας της φύσης.

Ο κόσμος συχνά ψέγει τους παίκτες που παίζουν με το μυαλό για την έλλειψη αθλητικών προσόντων και αυτούς που έχουν αθλητικά προσόντα ότι στηρίζονται υπερβολικά σε αυτά. Έχει επκρατήσει αυτό το στερεότυπο.

Ο Γουέστμπρουκ μπορεί να μην έχει το μπασκετικό I.Q του ΛεΜπρόν, του Πολ ή ακόμα και του του Λούκα Ντόντσιτς. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είναι ακόμα ο παίκτης που στα 22 του πρώτα ορμούσε προς το καλάθι και μετά σκεφτόταν. Με τα χρόνια ο Γουέστμπρουκ έχει ωριμάσει. Δεν είναι τόσο βιαστικός στις αποφάσεις του. Σαφώς και εξακολουθεί να παίζει τα κόκκινα. Αυτό όμως είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει. Είναι ένας παίκτης με ύψος 1.90 μέτρα ο οποίος τα βάζει με παίκτες που είναι ψηλότεροι και νεότεροι από αυτόν. Αν δεν παίξει στα κόκκινα θα έχει πρόβλημα. Και αυτός και η ομάδα του.

ΕΝΑΣ ΠΑΙΚΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ο Γουέστμπρουκ είναι από τους... επιζήσαντες ενός διαφορετικού ΝΒΑ. Αυτών του λυκαυγές του 21ου αιώνα, όπου οι παίκτες ενθαρρύνονταν να ορμάνε προς το καλάθι και να σουτάρουν από μέση απόσταση, αφού αυτό θεωρείτο ένα αποτελεσματικό όπλο. Με το σουτ από μέση απόσταση να θεωρείται πλέον... περιττό λόγω της έκρηξης των προσπαθειών από την γραμμή του τριπόντου – και τον Γουέστμπρουκ να είναι έτσι κι αλλιώς μέτριος σουτέρ από μέση απόσταση – ο σταρ των Γουίζαρντς μοιάζει... αρχαίος. Όπως αρχαίος μοιάζει και ο Καρμέλο Άντονι (που πλήρωσε και τις συνέπειες μένοντας χωρίς δουλειά για έναν χρόνο).

Παίκτες όπως ο Γουέστμπρουκ μοιάζουν με τα απομεινάρια μίας άλλης, διαφορετικής εποχής. Με το μπάσκετ – όπως και την ζωή – να εξελίσσεται διαρκώς, αυτό είναι κάτι που παραδοσιακά συμβαίνει για τους παίκτες που διανύουν τα τελευταία μπασκετικά τους βήματα και εξακολουθούν να πορεύονται τον δικό τους δρόμο. Το ίδιο συνέβη στο παρελθόν για άλλους σπουδαίους παίκτες – όπως για παράδειγμα τον συγχωρεμένο Κόμπι Μπράιαντ και τον Άλεν Άιβερσον – το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τον Γουέστμπρουκ και τον Άντονι. Αυτό δεν αποτελεί μομφή για τον Γουέστμπρουκ. Αυτός είναι απλώς ο κύκλος της ζωής και της εξέλιξης.

Ο Γουέστμπρουκ ήταν και είναι ένα μπασκετικό παράδοξο. Είναι ένας παίκτης μίας άλλης, πιο σκληρής εποχής. Είναι ένας παίκτης με ξεκάθαρα ψεγάδια, τα οποία δεν έχει διστάσει να αγκαλιάσει όσο περνούν τα χρόνια. Σε μία εποχή που τα προηγμένα στατιστικά έχουν τον πρώτο λόγο, ο ίδιος εξακολουθεί να πηγαίνει κόντρα στους αριθμούς και την λογική.

Ο Γουέστμπρουκ είναι ένας τύπος με ύψος 1.90 μέτρα που προέρχεται από τρία χειρουργεία στο γόνατο αλλά εξακολουθεί να στηρίζεται στα αθλητικά του προσόντα. Που κάνει triple-double πιο συχνά από από κάθε άλλον στην ιστορία του ΝΒΑ. Που σουτάρει περισσότερο από ότι πρέπει από μέση απόσταση όταν όλοι σουτάρουν τρίποντα. Που βγάζει μία πρωτοφανή ένταση και ενέργεια για παίκτη της ηλικίας του με τα δικά του μπασκετικά “χιλιόμετρα” στο ΝΒΑ. Αυτός όμως είναι ο Ράσελ Γουέστμπρουκ: Ένα μπασκετικό παράδοξο. Ο “Mr triple-double”. Όλα τα άλλα είναι απλώς ιστορία.

Photo Credits: ⓒ 2021 Sue Ogrocki/Associated Press