Μετά από πολύ δρόμο, διάφορες δοκιμασίες και μεγάλη προσπάθεια πετύχαμε το στόχο μας, προκριθήκαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Πάρα πολλά συνέβησαν μέσα σ' αυτά τα δύο χρόνια και κάνοντας μια αναδρομή θυμάμαι πολλές στιγμές. Έντονα συναισθήματα χαράς και απογοήτευσης.

Πέρυσι παλεύαμε με το χρόνο της αποθεραπείας για να προλάβουμε να παίξουμε, τελικά αποσυρθήκαμε σχεδόν από τα μισά τουρνουά και καμία στιγμή δεν ήμουν εντελώς υγιής. Μείναμε όμως, οριακά, μέσα στη 16άδα και κρατήσαμε ζωντανές τις ελπίδες μας για πρόκριση.

Φέτος από το πρώτο παιχνίδι μέχρι το τελευταίο ήμασταν με την πλάτη στον τοίχο, παίζαμε καλά, κάναμε τα αποτελέσματα που θέλαμε αλλά δεν ήταν αρκετό. Οι επόμενες ομάδες στη βαθμολογία ήταν σε απόσταση αναπνοής, το ίδιο και οι προηγούμενες. Ήρθε και η δεύτερη θέση στα τελικά του πανευρωπαϊκού, που ήταν μεγάλη επιτυχία κι επίσης μας έδωσε βαθμολογική ανάσα. Η κορυφαία στιγμή της ομάδας μας.

Αλλά και πάλι όλα ήταν πιθανά μέχρι το τελευταίο παιχνίδι. Στη Ρώμη, στο τελευταίο τουρνουά της πρόκρισης τελικά ήρθε το πολυπόθητο εισιτήριο κι ακριβώς επειδή ήρθε με περιπετειώδη τρόπο το χαρήκαμε ακόμη περισσότερο. Ό,τι κι αν συνέβαινε όμως τελικά, αυτό που ζήσαμε ήταν μεγάλη εμπειρία και άξιζε τον κόπο. Χιλιοειπωμένο αλλά αληθινό ότι σημασία έχει το ταξίδι κι όχι (μόνο) ο προορισμός...

Ξεκουραστήκαμε λίγες μέρες, κάναμε ένα μίνι κύκλο προετοιμασίας για το Λονδίνο κι επιστρέφουμε στη δράση για τα δύο Grand Slam, Βερολίνο και Κλάγκενφουρτ.