Ορμώμενη λοιπόν από τον τίτλο του προηγούμενου άρθρου μου και από την πρόταση με την όποια τελείωσα το μήνυμα μου στον κόσμο του Παναθηναϊκού –together we stand divided we fall- θα ήθελα να αναφερθώ σε όσα διεξήχθησαν στην πρεμιέρα της Α1 των αντρών.

Μπορεί να απουσίαζα 4 χρόνια στην Αμερική αλλά πάντα παρακολουθούσα την κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ και είχα προμηνύσει –όπως και πολλοί από εμάς- ότι θα ήταν απλά θέμα χρόνου να συμβούν τα όσα συνέβησαν. Όλοι το ξέραμε ότι το μπάσκετ θα περάσει δύσκολες στιγμές, το χειρότερο όμως δεν είναι ότι τις ζούμε το χειρότερο είναι ότι δεν κάναμε κάτι για να τις προλάβουμε! Είμαστε όλοι ένοχοι λοιπόν! Εγώ από συναδελφική αλληλεγγύη τάχθηκα και θα τάσσομαι με το μέρος του ΠΣΑΚ από την αρχή και θα τους υπερασπίζομαι μέχρι τέλους… άλλωστε όπως προείπα together we stand, divided we fall.

Δυστυχώς, ζούμε σε μια χώρα στην οποία ο συνδικαλισμός δεν ήταν ποτέ θεμιτός για τον απλούστατο λόγο ότι σαν λαός λειτουργούμε ο καθένας για την πάρτη του, όσο λαϊκό και αν ακούγεται αυτό, και αυτό επιβεβαιώθηκε με την έκβαση της απεργίας του ΠΣΑΚ. Οι απεργοσπάστες –πολλοί εκ των οποίων δηλωμένοι συνδικαλιστές- έπαιξαν κανονικά....οι απεργοί –οι πραγματικοί συνδικαλιστές και επαναστάτες κατ’εμέ - έπαιξαν....ξύλο με τα Μ.Α.Τ!

Βρέθηκα στο κλειστό του ελληνικού την προπερασμένη Κυριακή για να παρακολουθήσω το παιχνίδι της ΑΕΚ με τον ΙΚΑΡΟ Καλλιθέας. Από την στιγμή που μπήκα στο γήπεδο αντίκρισα τα μέλη του ΠΣΑΚ στο κέντρο του γηπέδου, τους παίκτες του ΙΚΑΡΟΥ έτοιμους για ζέσταμα και τους Έλληνες παίκτες της ΑΕΚ με φόρμες της ομάδας να διαπραγματεύονται μια με τους απεργούς και μια με τους απεργοσπάστες συναδέλφους τους. Κάποια στιγμή, και αφού ο κόσμος είχε εξοργιστεί διότι δεν αποχωρούσαν οι παίχτες για να αρχίσει το παιχνίδι, μια διμοιρία των Μ.Α.Τ εισέβαλε στο γήπεδο...η συνέχεια γνωστή!
Εκείνη την μέρα ένιωσα ντροπή αλλά συνάμα και θλίψη για το άθλημα που τόσο αγαπώ και υπηρετώ.

Όμως, βλέποντας τους συναθλητές μου να αντιμετωπίζονται σαν χούλιγκαν να γιουχάρονται από τον κόσμο και όμως να επιμένουν να μένουνε ΜΑΖΙ ενωμένοι και να λένε όχι στην απάθεια της μοντέρνας χούντας που ζούμε… ειλικρινά, τους χάρηκα! Και πιο πολύ από όλους χάρηκα τον ΛΑΖΑΡΟ... γιατί απέδειξε για ακόμα μια φορά ότι δεν είναι ψευτοεπαναστάτης! Και ότι την ώρα που το πλοίο του ελληνικού μπάσκετ βουλιάζει και οι ψευτοσινδικαλιστές κάνανε πράξη το « ο σώζον εαυτόν σωθήτω» αυτός επέμενε να σώσει όλους τους άλλους... τους νέους, τους φερέλπιδες... επέμενε να διορθώσει τα λάθη που γίνανε στο παρελθόν και τα όποια καθορίσανε όχι μόνο το τραγικό παρών που όλοι βιώνουμε, αλλά και ένα αβέβαιο μέλλον για το ελληνικό μπάσκετ.

Σαν παίκτρια, θα ήθελα να πω σε αυτούς τους «εξασφαλισμένους» παίκτες, που σπάσανε την απεργία και παίξανε ότι πολλοί στην θέση τους θα κάνανε το ίδιο, άλλωστε δεν φταίνε αυτοί που οι άλλοι είναι απλήρωτοι, ή αντιμετωπίζουν προβλήματα ...σωστά?.....αυτή είναι η λογική του Έλληνα και η νοοτροπία του! και αυτά είναι υπαίτια που έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει ...στον πάτο!

Τίποτα και ποτέ δεν πρόκειται να διεκδικηθεί από κανένα σύνολο αν δεν υπάρχει μεταξύ των μελών του αλληλεγγύη, αλληλοκάλυψη, αυτοθυσία και αφιέρωση στην διεκδίκηση των αιτημάτων τους. Αυτό είναι ο συνδικαλισμός, που πολλοί από εσάς επικαλεστήκατε, αν και πολύ αμφιβάλλω αν ξέρετε τι σημαίνει! Μαζέψτε λοιπόν τα λεφτά σας, όσα πάρετε και αν τα πάρετε...όσο είναι καιρός...άλλωστε για αυτά δεν παίζετε? Και μη πείτε όχι.... γιατί αυτό αποδείξατε! Μερικοί «βολεμένοι» παίχτες γίνανε χειρότεροι από αυτούς που κατηγορούν (ή κατηγόρησαν στο παρελθόν), γιατί απογοητεύσανε και προδώσανε όχι μόνο ο ένας τον άλλον, αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους! Άλλωστε είναι σωστό αυτό που λένε… το χρήμα δεν αλλάζει τον άνθρωπο… τον ξεσκεπάζει!

Ελπίζω λοιπόν, την επόμενη φορά που κάποιο κοινωνικό σύνολο –στην προκειμένη περίπτωση ο ΠΣΑΚ- αποφασίσει να προβεί σε διαδηλώσεις τέτοιου τύπου τα μέλη του να γνωρίζουν καλά πριν πάρουν οποιαδήποτε απόφαση και πριν δηλώσουν οτιδήποτε στον Τύπο και στους συναδέλφους τους, τον ορισμό και την πραγματική έννοια της συναδελφικής αλληλεγγύης και του συνδικαλισμού.

Δυστυχώς η πρόσφατη παραίτηση του Λάζαρου ήταν μια «βολική» λύση και έφερε χαμογέλα ικανοποίησης σε όλους εκείνους που θέλουν να συνεχίσουν να εκμεταλεύονται τον ιδρώτα μας και τα όνειρα μας... Πιστεύω ότι όλοι εμείς χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, όχι μόνον στον Λάζαρο αλλά και στα παιδιά που στάθηκαν στο πλευρό του, όχι μόνον με λόγια αλλά και έμπρακτα.

Εμείς λοιπόν, η γενιά μου, θα πρέπει να παραδειγματιστούμε από αυτούς τους αθλητές, να μάθουμε να παλεύουμε για τα δικαιώματα μας και πάνω από όλα να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις. Πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε το δικαίωμα μας να έχουμε φωνή και άποψη για αυτό που τόσο πολύ αγαπάμε ,το μπάσκετ. Πάνω από όλα όμως πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας ότι η «φωτιά» μπορεί να ξεκίνησε από τους ‘πρόποδες’ του βουνού –στην προκειμένη περίπτωση- αλλά αργά η γρήγορα θα φτάσει και στην ‘κορυφή’....

Εύχομαι λοιπόν, η δική μας γενιά να τελειώσει ότι άρχισαν αυτά τα παιδιά και να γλιτώσουμε το ελληνικό μπάσκετ από το αναπόφευκτο, όπως φαντάζει, ολοκαύτωμα....

Ευχαριστώ....και τα λέμε σύντομα!
#8