ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Γιαννάκης: "Το '87 ήταν μια απίστευτη ραψωδία"

Γιαννάκης: "Το '87 ήταν μια απίστευτη ραψωδία"

Οι Παναγιώτης Γιαννάκης, Παναγιώτης Φασούλας και Νίκος Φιλίππου μίλησαν στο "Game Changer" για τον άθλο του 1987.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από τον άθλο τους και την έκδοση του βιβλίου του Γιάννη Φιλέρη με τίτλο "Τίποτα δεν μας σταμάτησε" το οποίο είναι αφιερωμένο στον άθλο της ομάδας μπάσκετ του 1987, οι Παναγιώτης Γιαννάκης, Παναγιώτης Φασούλας και Νίκος Φιλίππου μίλησαν στο "Game Changer".

Στην αρχή ο Μένιος Σακελλαρόπουλος μας ταξίδεψε πίσω στο χρόνο θυμίζοντας μας τις ηλικίες των τεσσάρων συνομιλητών του, τα σουξέ του 1987, αλλά και τα πολιτικά δρώμενα της εποχής.

Γιαννάκης: "Το '87 ήταν μια απίστευτη ραψωδία"

Στη συνέχεια ο Γιάννης Φιλέρης έδωσε πάσα στον Παναγιώτη Γιαννάκη ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε: "Μέσα από τον αθλητισμό ο άνθρωπος μπορεί να κερδίσει πολλά. Μπορεί να βγάλει δεξιότητες που ούτε καν τις φαντάζεται. Εκείνη τη μαγική περίοδο βοηθήσαμε να δει ο Έλληνας και οποιοσδήποτε στον κόσμο ο οποίος αισθάνεται ανασφαλής και δεν πιστεύει ότι έχει μέσα του ένα θηρίο που αν το σκαλίσει μπορεί να κάνει πράγματα. Κατά καιρούς έχω θαυμάσει πολλά ταλέντα στο μπάσκετ και γενικά στον ελληνικό αθλητισμό. Τελικά η πίστη των ανθρώπων που πίστευαν ότι αυτό το ταλέντο μπορεί να δικαιωθεί δημιούργησε μια παρέα 15-20-30 ανθρώπων οι οποίοι μετά από πολλές σφαλιάρες που φάγαμε καταλάβαμε ότι έχουμε δυνατότητες και μπορούμε να δικαιωθούμε.

Τελικά αυτή η σφαλιάρα που φάγαμε στο τουρνουά των προκριματικών μας έκανε να καταλάβουμε ότι μία πάσα κάνει δύο χαρούμενους και οι πολλές πάσες κάνουν ένα έθνος ολόκληρο χαρούμενο. Μετά το 1985 ξεκίνησε μια καλή προσπάθεια. Το 86 πήγαμε στη Γαλλία και κάναμε εκπληκτικό ματς και μας οδήγησε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που δεν είχαμε πάει ποτέ. Μετά απο αυτό είχαμε δείξει ότι μπορούσαμε να παίξουμε με οποιονδήποτε. Δεν φαινόμασταν γίγαντες όπως αποδειχθήκαμε. Το 87' στην ΑΘήνα ήταν μια απίστευτη ραψωδία.

Το τρόπαιο ήταν πολύ βαρύ. Τελικά μάλλον ήταν τόσο βαρύ γιατί μέσα σε αυτό υπήρχαν πολλοί μεγάλοι αντίπαλοι, αθλητικοί. Εμείς είχαμε αρχίσει να το πιστεύουμε όταν στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα είχαμε αντιμετωπίσει την Σοβιετική Ένωση κλπ και παίξαμε πολύ καλά. Ερχόμενοι εδώ, στόχος μας ήταν να παίξουμε στους 8".

Στη συνέχεια σε ερώτηση που του έγινε για το εάν είναι ποιο δύσκολος ο ρόλος του παίκτη ή του προπονητή είπε: "Σαν παίκτης, πιστεύω ότι ο αθλητικός εγωισμός σε κάνει να προσπαθείς να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με μεγαλύτερη ασφάλεια. Σαν προπονητής πρέπει να πείσεις τα παιδιά με τα οποία συνεργάζεσαι να ακολουθούν αυτά που έχετε συζητήσει. Αυτό σε κάνει πιο ανασφαλή. Σε ένα τουρνουά εθνικών ομάδων είναι πολύ λίγος ο χρόνος και δεν ξέρεις πως θα αντιδράσουν σε καποιες συνθήκες του παιχνιδιού. Αυτό είναι πιο δύσκολο. Να είσαι προπονητής. Έχεις μεγαλύτερη πίεση. Σαν προπονητής, η ομάδα εξαρτάται από τις αποφάσεις σου. Σαν παίκτης δεν γίνεται αυτό".

Για το δώρο που ήθελε να κάνει η οικογένεια Λάτση και το πόσο άλλαξε η ζωή τους μετά τον άθλο του "87'" είπε: 'Αλλάξαμε, αλλά ποτέ δεν ξεχάσαμε από πού ξεκινήσαμε. Πάντα σεβόμασταν όλους τους ανθρώπους που μας συμπαραστάθηκαν. Η συμπεριφορά της οικογένειας Λάτση ήταν πρωτόγνωρη".

Για το πόσο δύσκολο είναι μετά από μια τέτοια επιτυχία να βρεις κίνητρο για να συνεχίσεις δήλωσε: "Στον αθλητισμό δεν μπαίνεις για να κάνεις μια νίκη, μπαίνεις γιατί σου αρέσει. Ήμασταν παιδιά που είχαμε μεγαλώσει με αυτό τον τρόπο. Μπαίναμε στο γήπεδο και προσπαθούσαμε να πετύχουμε καλύτερο χρόνο κάθε φορά σε μια άσκηση και φυσικά να κερδίσουμε τους αντιπάλους μας. Το κίνητρο είναι ο αθλητικός εγωισμός που σου δίνει πάντα δύναμη να ξεπεράσεις δυσκολίες που μπορεί να είναι και πρωτόγνωρες είτε είναι τραυματισμοί, είτε πίεση για το αποτέλεσμα, είτε οικογενειακές καταστάσεις".

Γιαννάκης: "Το '87 ήταν μια απίστευτη ραψωδία"

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Παναγιώτης Φασούλας: "Πρέπει να φέρουμε τους εαυτούς μας πίσω στο 87. Πως ήταν η χώρα τότε αθλητικά. Παίζανε μπάλα, ποδόσφαιρο χωρίς κάποιον ουσιαστικό στόχο. Δεν υπήρχε κάτι στον ορίζοντα για να μαζέψει μια ομάδα να συνεργαστεί καλά ο ένας με τον άλλον. Η Εθνική του 87 ήρθε να ανατρέψει ακριβώς αυτό.

Ήταν διαφορετικοί άνθρωποι που κατάφεραν να παντρευτούν μεταξύ τους και να καταφέρουν αυτό που κατάφεραν τότε. Το παράδειγμα αυτής της ομάδας ανθρώπων συνεπήρε πολύ κόσμο αυτή την εποχή. Αυτή η ομάδα ξεκίνησε μια πορεία που δεν σταμάτησε το 87. Ήταν εκεί και τα επόμενα χρόνια. Αυτή η ιστορία κρατά 30 χρόνια. Το ελληνικό μπάσκετ διατηρεί τη σοβαρότητά του και την πορεία των επιτυχιών. Για το ελληνικό μπάσκετ, για τα νέα παιδιά που παίζουν τώρα ήταν κάτι μεγαλειώδες αυτό που συνέβη και ελπίζω ότι θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια".

Για τον κόσμο: "Ευτυχώς για εμάς τότε δεν υπήρχαν τα σόσιαλ μίντια που μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο σκουπίδι μέσα σε δευτερόλεπτα. Ήμασταν τυχεροί που μας αγκάλιασε ο κόσμος. Γιατί κάναμε κι εμείς τρέλες δεν ήμασταν άγιοι. Δεν υπήρξε παράγοντας τότε που να μην βοήθησε".

Σε ερώτηση που του έγινε για τις διαφορές της επιτυχίας του 1987 με εκείνη της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου το 2004 τόνισε: "Το 2004 ήταν μια τεράστια επιτυχία. Όμως στο ποδόσφαιρο οι ομάδες (οι σύλλογοι) ποτέ δεν πίστεψαν ότι μπορούν να κάνουν μεγάλα πράγματα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Στο μπάσκετ ήταν πιο καθαρά τα πράγματα, είναι διαφορετικά.

Είναι πιο λίγος ο κόσμος, πιο κλειστά τα γήπεδα και αυτό δεν άφηνε να εξαπλωθεί το μικρόβιο "όλοι μπορούμε να παίξουμε στον Ολυμπιακό και πρέπει να πατήσω πάνω σε σένα". Στο μπάσκετ είναι δύσκολο ένας μέτριος παίκτης να φτάσει σε υψηλό επίπεδο. Στο ποδόσφαιρο δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το μπάσκετ είναι πιο αξιοκρατικό. Στο ποδόσφαιρο μπορεί να αδικηθούν ταλέντα. Στο μπάσκετ όχι".

Γιαννάκης: "Το '87 ήταν μια απίστευτη ραψωδία"

Τρίτος το λόγο πήρε ο Νίκος Φιλίππου ο οποίος είπε: "Έπαιξα πολύ λιγότερο εγώ, αλλά αυτή η ομάδα έφτασε στο χρυσό πράγμα που δείχνει ότι είχε γερές βάσεις και οποιοσδήποτε μπορούσε να αναπληρώσει ένα κενό. Κάποιοι άνθρωποι δούλεψαν για εμάς και βοήθησαν ώστε να έρθει αυτό το αποτέλεσμα. Η στελέχωση αυτής της ομάδας ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα και συνέβαλε σε αυτή την επιτυχία.

Ήμουν ένα παιδί από τα Γιάννενα που η Ομοσπονδία με έστειλε στην Αμερική σε ηλικία 16 ετών. Αυτή η ομάδα χτίστηκε μέσα από τις αποτυχίες, στηρίχθηκε, ανανεώθηκε και έφτασε στην επιτυχία. Χρωστάμε πολλά και σε αυτούς που ήταν πριν από εμάς, οι οποίοι στήριξαν το άθλημα μέχρι αυτό το σημείο. Το βρήκαμε εμείς και πλέον το μπάσκετ μεγαλουργεί μέχρι και σήμερα.

Ήταν η πρώτη φορά που οι κάμερες έδειξαν την ανθρώπινη πλευρά όλων μας. Εγώ σε σχέση με τα λεπτά που έπαιξα στο Ευρωμπάσκετ είχα 115 λεπτά δημοσιότητας".

Αποκαλύπτοντας μία από τις ιστορίες που συνέβησαν είπε: "Τότε που ήμουν τραυματίας στην Εθνική είχαμε έναν φυσιοθεραπευτή, ο οποίος αφού έκανε τα πάντα για το πόδι μου, μου είπε ένα βράδυ. "Με πήρε η μάνα μου τηλέφωνο. Τα κάναμε όλα. Θα βάλουμε κρεμμύδι πάνω στο πόδι σου". Τελικά, βάλαμε κρεμμύδι. Δεν ξέρω αν βοήθησε η όχι. Το θέμα είναι ότι όλοι ήθελαν να βοηθήσουν την Εθνική ομάδα".

Το βιβλίο «Τίποτα δεν μας σταμάτησε», που εξιστορεί το έπος του '87, κυκλοφορεί από την «Physical Goods» της 24Media σε αποκλειστική συνεργασία με τα Public


Photo Credit: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ