Ο πρώτος γύρος του Davis Cup ήταν σε εξέλιξη, όταν έγινε αυτό που θα δεις στο video που ακολουθεί -και το λες δολοφονικό χτύπημα, με ρακέτα.

Δες το άλλη μια φορά, πριν σου πω τι συνέβη. Ο Denis Shapovalov εκνευρίστηκε από τον τρόπο που του “πήρε” πόντο ο Kyle Edmund, έβγαλε το μπαλάκι που είχε στην τσέπη και να για ξεσπάσει το χτύπησε με όλη τη δύναμη του, στο πουθενά. Που δεν ήταν και τόσο... πουθενά, αφού προσγειώθηκε στο μάτι του umpire. Ο Καναδός πήγε απευθείας προς το μέρος του Arnaud Gabas, για να ζητήσει συγγνώμη. Εκείνος είχε κάτι σοβαρότερο να κάνει: να ζήσει. Σε παρακαλώ να δεις... τι παθαίνει η μπάλα, όταν "φεύγει" με την ταχύτητα που την έστειλε στον umpire ο Shapovalov.

Βάσει κανονισμών (και μετά το replay), ο 17χρονος σταρ -και φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου- αποβλήθηκε αφού πρώτα τον αποδοκίμασε το κοινό των 6000 θεατών, ο umpire πήγε στο νοσοκομείο για check up, με την International Tennis Federation να ενημερώνει πως “έχει πρηστεί γύρω από το αριστερό μάτι”. Κατά τα άλλα, χαίρει άκρας υγείας.

Επειδή ενδεχομένως να πιστέψεις πως ο Shapovalov μπορεί να γίνει και ο νέος Κύργιος, πρέπει να σου πω την ιστορία του, αφού πρώτα σε ενημερώσω ότι με δάκρυα στα μάτια ζήτησε συγγνώμη από τον umpire, αλλά και από τη χώρα του “την οποία απογοήτευσα με την απαράδεκτη συμπεριφορά μου. Είναι η τελευταία φορά που κάνω κάτι τέτοιο. Θα μάθω από το λάθος μου”. Oι συνάδελφοι του έσπευσαν να τον δικαιολογήσουν, εξηγώντας πως αυτό που έπαθε, μπορεί να συμβεί και στους καλύτερους. Όλοι τόνισαν ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό παιδί. Πόσο εξαιρετικό; Διάβασε.

Οι γονείς του, Voktor (πρώην παίκτης του βόλεϊ) και Tessa (διεθνής τενίστρια με τη Σοβιετική Ένωση) είναι από τη Ρωσία, εβραϊκής καταγωγής, εξ ου και με την πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας μετανάστευσαν στο Ισραήλ. Πολύ σύντομα αποφάσισαν πως τελικά, το μέλλον τους ήταν στο Τορόντο. Το ημερολόγιο έδειχνε “Ιανουάριος 2000” και η οικογένεια είχε γίνει τετραμελής, με τον ερχομό του πρωτότοκου Evgeniy, το 1996, ενώ στις 15 Απριλίου του 1999 εμφανίστηκε και ο Denis.

“Μας άρεσε το Tel Aviv, αλλά αισθανόμουν πως ήταν λίγο επικίνδυνο για τα παιδιά και για αυτό φύγαμε για τον Καναδά. Δεν γνωρίζαμε κανέναν, ίσα ίσα που μπορούσαμε να συνεννοηθούμε στα αγγλικά και παρ' όλα αυτά, δυο εβδομάδες μετά βρήκα δουλειά δασκάλας του τένις” είχε εξηγήσει η Tessa, πριν λίγους μήνες στην Globe and Mail.

Το δανεικό τρόπαιο

Ναι, η μητέρα του τον σύστησε στο σπορ όταν ήταν 5 χρόνων. “Είναι εκείνη που με βοήθησε να ξεκινήσω αυτό που έγινε καριέρα και με βοήθησε να φτάσω εδώ όπου είμαι τώρα”. Ήταν και αυτή που τον έπεισε να εγκαταλείψει το όνειρο να ασχοληθεί με το hockey. Το σύστημα που ακολούθησε δεν ήταν “αποφασίζω και διατάζω”, αλλά “μπορεί να τραυματιστείς”. Φράση που του έλεγε κάθε μέρα, ώσπου εκείνος πείστηκε για την αλήθεια της. Τον είχαν μαγέψει και τα τρόπαια της μητέρας του. Ήθελε να αποκτήσει τη δική του συλλογή. Εκείνη του δάνεισε ένα και του εξήγησε πως θα μπορούσε να το κρατήσει, έως ότου αποκτήσει το πρώτο δικό του.

“Από την πρώτη φορά που έπιασε στα χέρια του ρακέτα του τένις, δεν μπορούσα... να του την πάρω. Έπαιζε με μεγαλύτερα παιδιά, με μικρότερα, με όλους. Συχνά, στο τέλος της βάρδιας ρωτούσα το μεγάλο μου γιο αν ήθελε να παίξουμε. Συνήθως ένιωθε κουρασμένος, αλλά ο Denis δεν κουραζόταν ποτέ”. Του έδειξε πώς να παίζει με το στιλ που τον έκανε να νιώθει άνετα. Δηλαδή, αθλητικά και έντονα. Του έμαθε να είναι επιθετικός, να πηγαίνει κοντά στο φιλέ και να είναι αποτελεσματικός.

“Οι αντίπαλοι του έκαναν λόμπες πάνω από το κεφάλι του, όταν ήταν μικρός και πλησίαζε το φιλέ. Του είχα πει “μια μέρα θα μεγαλώσεις και θα μπορείς να πιάσεις αυτές τις μπαλιές. Δεν μας ενδιέφερε το αποτέλεσμα. Μόνο να παίζει τένις υπό κανονικές συνθήκες”. Ο ίδιος ο Shapovalov ομολογεί ότι “δεν ήμουν από τα παιδιά που κέρδιζαν κάθε τουρνουά, στο οποίο μετείχαν και αν με ρωτάτε τώρα, θα σας πω ότι αυτό με βοήθησε. Μου έδωσε εξτρά κίνητρο να προσπαθήσω περισσότερο, γιατί δεν μου άρεσε το πώς ένιωθα, όταν έχανα. Έμαθα να αγαπώ κάθε δύσκολο πόντο, κάθε δύσκολο παιχνίδι και να σκέφτομαι πώς μπορώ να επιστρέψω στη διεκδίκηση της νίκης, όταν έχανα”. Έμαθε να νικά.

Στα 8 άρχισε να παίζει με ένα χέρι. “Πολλοί μου είπαν ότι είναι πολύ δύσκολο για την ηλικία του και πως δεν θα έπρεπε να τον αφήνω. Τους εξηγούσα πως του έρχεται φυσικά και ότι γενικά τον αφήνω να παίζει, όπως θέλει”. Ο Denis που λες, πήγαινε σχολείο και στο τέλος των μαθημάτων έφευγε κατευθείαν για το γήπεδο. Συχνά έτρωγε καθ' οδόν. Για δυο χρόνια δοκίμασε και την κατ' οίκον εκπαίδευση. Όταν ο μικρός έγινε 9 χρόνων, η Tessa άνοιξε τη δική της σχολή, στην πόλη Vaughan του Ontario (τη διηύθυνε ο σύζυγος της), ώστε ο αριστερόχειρας γιος της να 'χει μια βάση, αλλά και... αντιπάλους -τους άλλους μαθητές. Είχε προηγηθεί η αύξηση των εξόδων του παιδιού και η αδυναμία να βρεθεί ένας χορηγός.

Επιπροσθέτως, του είχε κάνει πρόσκληση η ομοσπονδία, να πάρει μέρος σε εθνικό πρόγραμμα για εφήβους “αλλά εκεί δούλευαν πιο πολύ σε επίπεδο γκρουπ. Το δικό μου όραμα ήταν λίγο διαφορετικό”, εξήγησε η Tessa, η οποία εγκατέλειψε τη θέση της προπονήτριας, όταν ο γιος της έφτασε τα 13. “Δεν μπορούσα πια να του προσφέρω κάτι. Έπρεπε να διαχωρίσω τη μητέρα, από την προπονήτρια”.

Με τη μητέρα του και τον Fuorivia

Ξεκίνησε η έρευνα, για το ποιος θα μπορούσε να τον αναλάβει. Δεν ήταν εύκολο για την οικογένεια του να εμπιστευτεί σε άλλα χέρια το παιδί. Ο Adriano Fuorivia ήταν ο εκλεκτός και όπως θυμάται “με διάλεξαν γιατί αισθάνονταν βέβαιοι πως θα τον πιέζω κάθε μέρα. Δεν έχω δουλέψει ποτέ με άλλον που έστω να πλησιάζει στο επίπεδο του Denis, αλλά έχουμε εκπληκτική σχέση. Στα ταξίδια είμαστε μαζί 24 ώρες, το 24ωρο”. Αργότερα, προστέθηκαν στην ομάδα ο Clement Golliet (γυμναστής) και Nicholas Martichenko (φυσικοθεραπευτής), ενώ εμφανίστηκαν και οι χορηγοί. Απολυτήριο λυκείου δεν έχει πάρει ακόμα (“κάνω online μαθήματα”), αλλά θα το πάρει. Πανεπιστήμιο πάλι, δεν βλέπει να πηγαίνει γιατί θέλει να γίνει επαγγελματίας.

Είδωλο του ο Federer

Θυμάται τον εαυτό του να είναι μέσα στο μπούγιο των παιδιών που κυνηγούσαν τον Roger Federer, κάθε φορά που εμφανιζόταν στο Roger's Cup του Toronto. “Θυμάμαι να τον παρακολουθώ στην τηλεόραση, να κερδίζει Grand Slams και ονειρευόμουν τον εαυτό του στη θέση του”. Το 2014 έπαιξαν δίπλα δίπλα και μετά ο Denis βρέθηκε νικητής εφήβων στο Wimbledon (ήταν στο Νο2 αυτής της λίστας), για να γίνει ο τρίτος Καναδός τενίστας που κέρδισε ένα Grand Slam.

Σημείωση: ο Federer επίσης, είχε “πάρει” το Wimbledon, ως έφηβος, στα 16 του -το 1998. Ναι, ο Ελβετός ήταν το πρότυπο του, όπως και ο Milos Raonic. Ο τελευταίος είχε αφήσει το σπίτι του, για να μπορεί να προπονείται full time στο προπονητικό κέντρο της εθνικής, στο Montreal. Ο Denis δεν το κούνησε ρούπι. Έμεινε κοντά στην οικογένεια του και εκεί δούλευε επί της εξέλιξης του. Έγινε και διεθνής (η ομοσπονδία είχε προσλάβει ήδη τον Ισραηλινό, Οded Jacob για να δουλέψει επί της εξέλιξης των αθλητών της) και τον Αύγουστο του 2015, με την U18 στέφθηκε πρωταθλητής. Πρόσθεσε τρεις “Future” τίτλους και έχασε στα ημιτελικά του Junior French Open. Ήττα που τον έκανε έξαλλο... όχι στη φάση του να εκτοξεύει μπαλάκια σε umpire, αλλά που να αποφασίσει ότι στο Wimbledon θα έκανε αισθητή την παρουσία του.

Τι κάνει καλά

Ο Jacob είχε εξηγήσει πως “ο Denis έχει μεγάλη γκάμα στο παιχνίδι του, γεγονός που του επιτρέπει να δημιουργεί πόντους από διαφορετικά σημεία του γηπέδου. Είναι ηγέτης και το δείχνει. Κάνει μπροστά στα δύσκολα και θέλει να πάρει πόντους, με τους δικούς του όρους. Το στιλ του είναι ελκυστικό, ενώ πρόκειται για χαρισματικό παιδί εντός και εκτός γηπέδων, ο οποίος είναι εξόχως πιστός στον κόσμο που έχει γύρω του”. Συνεχίζουν να είναι φίλοι, μολονότι δεν συνεργάζονται πια. Γιατί δεν συνεργάζονται πια; Διότι και ο Jacob έφτασε στο σημείο να πιστεύει πως δεν έχει να του δώσει κάτι άλλο. Ότι χρειαζόταν έναν ακόμα καλύτερο προπονητή. Αυτός ήταν ο Martin Laurendeau, ο οποίος επίσης εργάζεται με την ομοσπονδία του Καναδά, στον τομέα της προσαρμογής από τη μια κατηγορία στην άλλη.

Ξέρεις τι έκανε στο Wimbledon, στις 10 Ιουλίου του 2016; Πήρε την πρώτη θέση στους Juniors, λίγο πριν νικήσει ο Murray τον Raonic, στην κατηγορία των ανδρών. Στο διπλό έχασε το τρόπαιο, αλλά η ημέρα έμεινε στην ιστορία ως “η μεγαλύτερη για το τένις του Καναδά”. Μεταξύ των παιχνιδιών, πρόλαβε να τηλεφωνήσει στους γονείς του “και να τους ευχαριστήσω για όλη τη στήριξη. Ήταν πολύ χαρούμενοι. Μπορούσα να καταλάβω ότι έκλαιγαν από χαρά”.

Ο φωτογραφικός φακός τον είχε συλλάβει να δαγκώνει με μανία τη ρακέτα του, έπειτα από ένα πόντο που έχασε στον τελικό του μονού με τον Αυστραλό Alex De Miaur. Παραδέχθηκε πως “ήμουν πολύ νευρικός, άρχισα να κάνω διαδοχικά λάθη, κατάφερα να επιστρέψω και... έκανα νέο λάθος πριν πω στον εαυτό μου “ηρέμησε λίγο”. Έως το τέλος του πρώτου σετ, είχα ανακτήσει την αυτοπεποίθηση μου”.

Είναι ο τύπος που στις 26 Ιουλίου του 2016 κλήθηκε να συναντήσει -στο Rogers Cup-, τον Νικ Κύργιο. Τους χώριζαν 350 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη (370 ο ένας, 19 ο άλλος), τόνοι εμπειρίας και... θα έλεγες αρκετές δόσεις τρέλας. Επίσης, θα έλεγες ότι ο 17χρονος δεν είχε τύχη. Αποδείχθηκε πως είχε τον τρόπο να “πάρει” το ματς με 7-6, 3-6 και 6-3 σετ, για να υπογράψει μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του έτους. Μετά την πρώτη του νίκη, στη δεύτερη συμμετοχή του σε World Tour tournament, σχολίασε “υποθέτω ότι είμαι αρκετά καλός”.

Δεν είπε ότι χρησιμοποίησε την υπομονή και την ευφυΐα του, απέναντι σε έναν παρορμητικό αντίπαλο που αρκέστηκε σε κάποιες στιγμές επίδειξης του λαμπρού ταλέντου του. Ναι, ήταν η ημέρα που ο Κύργιος δεν επιχειρούσε καν, να αντικρούσει τα σερβίς του Shapovalov, που μιλώντας σε φίλο του στην εξέδρα, είπε “θέλω να φύγω κατευθείαν για το σπίτι, μετά το ματς”, με τον umpire να του θυμίζει πως φορούσε μικρόφωνο και άκουγαν όλοι τι έλεγε, ενώ μετά το τέλος ομολόγησε πως όντως “προτιμώ να παίζω Pokemon Go από το να παίζω τένις”.

Ο Shapalov προτιμά πάλι, “να μείνω ταπεινός, γιατί αν δεν συνεχίσω να φέρνω αποτελέσματα, ό,τι έχω καταφέρει έως εδώ θα εξαφανιστεί. Θέλω να αφοσιωθώ στους ανθρώπους που έχω κοντά μου και είναι το παν για εμένα. Θέλω να αποτελέσω πηγή έμπνευσης για νέα παιδιά, όπως υπήρξε ο Milos για εμένα και ναι, μια μέρα θέλω να παίξω στον τελικό του Wimbledon, όπως ο Milos”.

Αυτό θα γίνει μεθοδικά, με τον προπονητή του να 'χει εξηγήσει πως “όταν είσαι ο κορυφαίος στην κατηγορία των εφήβων, δεν σημαίνει πως ανήκεις και στους καλύτερους, στην κατηγορία των ανδρών. Χρειάζεται υπομονή, πειθαρχία και να κάνεις το ένα βήμα μετά το άλλο. Δεν χρειάζεται να βιάζεσαι και να περνάς δυο, δυο τα επίπεδα. Όπως δεν πρέπει να... περιορίζεις τον εαυτό σου. Οφείλεις να βρεις την ισορροπία και αυτή είναι η πραγματική πρόκληση”.

Το φθινόπωρο του 2016 τραυματίστηκε στον αστράγαλο και στον ελεύθερο του χρόνο σκεφτόταν αν η καλύτερη επιλογή που είχε να κάνει ήταν να γίνει επαγγελματίας. Αφότου μίλησε με τους ανθρώπους του, κατέληξε πως δεν είχε πια θέση στα τουρνουά των εφήβων. Προς το παρόν, βρίσκεται στο Νο234 της παγκόσμιας κατάταξης και έχει ως στόχο να αποχωρήσει από τους 200, με κατεύθυνση τους 100 μέσα στο έτος. Βασική προϋπόθεση θα είναι να μην αποβληθεί ξανά.

Να σου δείξω όμως, τι έχει προηγηθεί σε... εκτόνωση τενίστα που να αφορά -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- umpire.

David Nalbandian, τελικός Queen's Club, 2012.

Jeff Tarango, Wimbledon 1995

John McEnroe, Wimbledon 1981