Φέντερερ, Ναδάλ ή μήπως Τζόκοβιτς; Αυτό θα είναι ένα ερώτημα που θα βασανίσει τους ιστορικούς του μέλλοντος σχετικά με το ποιος είναι ο κορυφαίος τενίστας όλων των εποχών. Ένα ερώτημα δύσκολο να απαντηθεί αφού ο καθένας έχει την άποψη και την προσωπική του αδυναμία.

Εμείς σήμερα θα ασχοληθούμε με τον Ραφαέλ Ναδάλ, ο οποίος τα ξημερώματα της Δευτέρας κατέκτησε τον 19ο τίτλο του σε Grand Slam.

O "Ράφα" λύγισε μετά το τέλος του σπουδαίου αγώνα του με τον Μεντβέντεβ βλέποντας το βίντεο με όλους τους τίτλους του σε major τουρνουά, ενώ την ίδια ώρα άκουγε το όνομα του να γίνεται σύνθημα στα χείλη όσων βρέθηκαν στο στάδιο. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που τον είδαμε να ξεσπά έτσι, όμως δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα θα τον απολαμβάνουμε να παίζει στα κορτ.

Το κορμί του είναι ταλαιπωρημένο. Ο ίδιος στο παρελθόν έχει δηλώσει χιουμοριστικά πως δεν υπάρχει σημείο που δεν έχει χτυπήσει, όμως παραμένει εδώ και μαζί με τους άλλους δύο σπουδαίους τενίστες συνεχίζουν να παραδίδουν μαθήματα τένις.

ΑΡΙΣΤΕΡΟΧΕΙΡΑΣ ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ

Όλα ξεκίνησαν στις 3 Ιουνίου 1986, όταν ο Ραφαέλ Ναδάλ Παρέρα, όπως είναι το πλήρες όνομα του, είδε για πρώτη φορά το φως στην πόλη Μανακόρ της Μαγιόρκα. Μεγάλωσε σε μία αθλητική οικογένεια με τον θείο του Μιγκέλ Άνχελ Ναδάλ να παίζει ποδόσφαιρο στο κορυφαίο επίπεδο αγωνιζόμενος στην Μπαρτσελόνα και την Εθνική Ισπανίας. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Ναδάλ από μικρός ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο, λάτρευε τον Ρονάλντο και μάλιστα είχε βγει φωτογραφία με τον Βραζιλιάνο στο δωμάτιο του.

Εκείνος όμως που υπερίσχυσε και τον έφερε στον δρόμο του τένις ήταν ένας άλλος θείος του, ο λόγος για τον Τόνι Ναδάλ. Εκείνος ανέλαβε τον “Ράφα” από μικρή ηλικία και τον έφτασε σε αυτό που είναι σήμερα.

Αυτός ήταν και πίσω από την επιλογή του Ναδάλ να παίζει με το αριστερό χέρι. Βλέπεται μπορεί ο Ισπανός να έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους (για πολλούς ο καλύτερος) αριστερόχειρες στον κόσμο, όμως αυτό έγινε από επιλογή για να αποκτήσει πλεονέκτημα στα κορτ και όχι επειδή γεννήθηκε έτσι.

Σε ηλικία μόλις 12 ετών κατέκτησε τον τίτλο στην ηλικιακή του κατηγορία στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και δύο χρόνια αργότερα αναγκάστηκε να αφήσει την Μαγιόρκα για να συνεχίσει την καριέρα του στην Βαρκελώνη.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΤΟ ΡΟΛΑΝ ΓΚΑΡΟΣ

Από τότε άρχισε και η ραγδαία άνοδος του σε όλα τα επίπεδα. Από τα 15 άρχισε να αγωνίζεται σε τουρνουά της παγκόσμιας ομοσπονδίας και σιγά σιγά ξεκίνησε και η συλλογή τίτλων. Πρώτα ήρθαν σε Challenger, μετά το Davis Cup και ακολούθησαν αυτοί σε τουρνουά της ATP.

Το Αυστραλιανό Όπεν ήταν το πρώτο που αγωνίστηκε, φτάνοντας το 2004 μέχρι τον τρίτο γύρο και ένα χρόνο αργότερα μέχρι τον τέταρτο. Η καρμική του σχέση με το Ρολάν Γκαρός ήρθε να επιβεβαιωθεί το καλοκαίρι του 2005. Τότε που ο Ραφαέλ Ναδάλ έγραψε ιστορία στο Παρίσι.

Στην πρώτη του συμμετοχή στο Γαλλικό Όπεν ο “Ράφα” κατάφερε να φτάσει στην κατάκτησή του και να γίνει ο πρώτος που καταφέρνει κάτι τέτοιο μετά το 1982 και τον Ματς Βιλάντερ.Ακολούθησαν εκεί οι τίτλοι του 2006, του 2007 και του 2008 πριν ο Ράφα Ναδάλ καταφέρει να κατακτήσει κάποιο άλλο Grand Slam. Αυτό έμελλε να έρθει στο Γουίμπλεντον και μάλιστα απέναντι στο Ρότζερ Φέντερερ μετά από έναν σπουδαίο τελικό.

ΤΟ CAREER SLAM ΚΑΙ Η ΚΟΡΥΦΗ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΤΑΞΗ

Η χρονιά σταθμός στην τεράστια καριέρα του είναι για πολλούς το 2010. Τότε κατάφερε να ολοκληρώσει το Career Slam, κατέκτησε τρία Grand Slam σε μία χρονιά και ταυτόχρονα ανέβηκε στο Νο1 της Παγκόσμιας κατάταξης.

Η αρχή εκείνης της σεζόν δεν ήταν βέβαια η καλύτερη δυνατή. Ο Ναδάλ αφού το γόνατό του τον πρόδωσε στη μάχη του απέναντι στον Μάρεϊ στο Αυστραλιανό Όπεν και αυτό είχε όως αποτέλεσμα να μείνει περίπου ένα μήνα εκτός αγωνιστικής δράσης.

Τελικά, ο "Ράφα" επέστρεψε και ήταν καλύτερος από ποτέ. Παίζοντας κατά διαστήματα τρομερό τένις κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση των άλλων τριών Grand Slam της χρονιάς. Η αρχή έγινε στο αγαπημένο του Ρολάν Γκαρός, ακολούθησε το Γουίμπλεντον και στο τέλος το US Open. Η κατάκτηση μάλιστα του Αμερικανικού Όπεν ήταν εκείνη που του επέτρεψε να ολοκληρώσει το Career Slam αφού πλέον είχε κατακτήσει όλα τα Grand Slam τουλάχιστον μία φορά. Η εντυπωσιακή του παρουσία του επέτρεψε να ανέβει στο Νο1 της Παγκόσμιας κατάταξης

ΔΕΝ ΤΟΝ ΛΥΓΙΣΑΝ ΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΜΥΘΟΣ

Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν εννιά χρόνια στα οποία ο Ναδάλ έχει ζήσει τα πάντα. Δεν θα ήταν υπερβολή να γράψουμε πως για κάθε ένα από τα δέκα Grand Slam που κατέκτησε σε αυτό το διάστημα πέρασε πολλούς περισσότερους μήνες πόνου.

Παίζοντας πάντα στα άκρα έφερνε το οργανισμό του στα όρια του και αυτό όσο περνούν τα χρόνια του δημιουργεί επιπλέον προβλήματα. Το πάθος του για το τένις, το γεγονός ότι κυνηγά κάθε μπαλάκι σε κάθε άκρη του γηπέδου τον έχει αναγκάσει να περάσει πολλές ώρες σε αποθεραπείες.

Βέβαια, ποτέ δεν έπαψε να παλεύει και αυτό του επέτρεψε να φτάσει στα 19 Grand Slam και στην καθολική αναγνώριση ότι ανήκει ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών. Εκεί μαζί μαζί με τον Φέντερερ και τον Τζόκοβιτς.

ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥΣ ΠΗΓΑΝ ΣΕ ΑΛΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟ ΤΕΝΙΣ

Πάμε να δούμε ορισμένα επί μέρους στατιστικά που το αποδεικνύουν αυτό. Από το Αυστραλιανό Όπεν του 2017 και μέχρι σήμερα όλοι οι τίτλοι Grand Slam έχουν καταλήξει σε κάποιον από την Big 3 του τένις.

Τζόκοβιτς, Ναδάλ και Φέντερερ παρά το γεγονός ότι τα χρόνια έχουν περάσει διατήρησαν την κυριαρχία τους και την έφτασαν σε απόλυτο βαθμό την τελευταία τριετία. Ο τελευταίος που “έσπασε” αυτή την τριάδα ήταν ο Σταν Βαβρίνκα, ο οποίο κατέκτησε το US Open το 2016.

Ακόμα όμως κι αν πάμε πιο πίσω τα ποσοστά κυριαρχίας αυτής της τριάδας είναι εντυπωσιακά. Για να γίνει ακόμα καλύτερα αντιληπτό το μέγεθός της θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω κατά 16 χρόνια. Από το 2003 μέχρι σήμερα έχουν διεξαχθεί 66 Grand Slams εκ των οποίων τα 55 έχουν καταλήξει σε κάποιον από τους τρεις. Με απλά μαθηματικά οι τρεις τους έχουν πάρει το 83% των Major τα τελευταία 16 χρόνια.

Σε όλες αυτές τις σεζόν έχει υπάρξει μόλις μία που έχουν χάσει δύο Grand Slam. Φυσικά, πρόκειται για το 2016 όταν αντιμετώπισαν προβλήματα τραυματισμών με τον Άντι Μάρεϊ να κατακτά το Wimbledon και τον Σταν Βαβρίνκα το US Open. Με την κατάκτηση του US Open από τον Ναδάλ συμπληρωσαν οκτώ σεζόν που δεν έχουν αφήσει κάποιον άλλον να πάρει τίτλο σε Grand Slam.

Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι μόνοι που τα έχουν καταφέρει είναι οι Σταν Βαβρίνκα (3), Άντι Μάρεϊ (3), Γκαστόν Γκαούντιο (1), Μάρατ Σάφιν (1), Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο (1), Άντι Ρόντικ (1) και Μάριν Τσίλιτς (1).

ΜΥΘΙΚΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Οι τίτλοι σε Grand Slam είναι μόνο ένας από τους πολυάριθμους τομείς που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στο τένις στα χρόνια της Open Era (δηλαδή από το 1968 και μετά).

Δεν υπάρχει στατιστική κατηγορία στο άθλημα που να μην βρεις κάποιον από τους ή και τους τρεις αν όχι στις πρώτες θέσεις, τουλάχιστον στην πρώτη δεκάδα. Πρώτα απ' όλα οι τρεις τους ανήκουν στο κλειστό γκρουπ αθλητών που έχουν καταφέρει το Career Grand Slam δηλαδή να έχουν κατακτήσει και τα τέσσερα Major. Πέρα από αυτούς τους τρεις στην Open Era το έχει καταφέρει μόνο ο Αντρέ Αγκασι, ενώ νωρίτερα το είχαν κάνει οι Ρόι Έμερσον, Ροντ Λέιβερ, Ντον Μπάτζ και Φρεντ Πέρι.

Ο Ραφαέλ Ναδάλ είναι ο αθλητής που έχει καταφέρει να κερδίζει τουλάχιστον ένα Grand Slam το χρόνο για περισσότερες σεζόν (10), ενώ οι τρεις τους βρίσκονται στις επί μέρους κορυφές με τις κατακτήσεις των τεσσάρων Grand Slam στην Open Era. Ο Τζόκοβιτς είναι πρώτος στο Αυστραλιανό Όπεν με επτά τίτλους, ο Ναδάλ κυριαρχεί στο Roland Garros με 12, ο Φέντερερ στο Wimbledon me 8, ενώ ο Ελβετός ισοβαθμεί στην κορυφή με πέντε κατακτήσεις στο US Open μαζί με τους Πιτ Σάμπρας και Τζίμι Κόνορς.

Ο Φέντερερ έχει τις περισσότερες νίκες από τον καθένα σε Αυστραλιανό Όπεν (97) και Wimbledon (101), ο Ναδάλ είναι πρώτος στο Roland Garros (93), ενώ ο Τζίμι Κόνορς βρίσκεται στην κορυφή του US Open με 98 έχοντας δεύτερο τον Φέντερερ με 85.

Το μόνο που λείπει από την τεράστια συλλογή τους είναι το ημερολογιακό Grand Slam, δηλαδή να κατακτήσουν και τα τέσσερα τουρνουά σε ένα έτος. Ο Φέντερερ και ο Τζόκοβιτς έχουν φτάσει κοντά στην επίτευξή του όμως δεν τα κατάφεραν. Ο “μαέστρος” το 2006 και το 2007 έπαιξε σε τέσσερις τελικούς κατακτώντας τους τρεις με τον Ναδάλ να τον κρατά μακριά από το ημερολογιακό Grand Slam και τις δύο φορές νικώντας τον στο Roland Garros. Από την άλλη ο Σέρβος έφτασε κοντά στο 2011 κατακτώντας και εκείνος τους τρεις από τους τέσσερις τίτλους με τον “Ράφα” να τον νικά στο γαλλικό Όπεν.

Φυσικά είναι περιττό να αναφέρουμε πως από τις 2 Φεβρουαρίου του 2004 όταν για πρώτη φορά ο Ρότζερ Φέντερερ βρέθηκε στην κορυφή της Παγκόσμιας κατάταξης έκτοτε ο μόνος που κατάφερε να σπάσει την πρωτοκαθεδρία του Big 3 ήταν ο Άντι Μάρεϊ.

Η ΚΟΡΥΦΗ ΣΤΑ GRAND SLAM ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΟΣΕΙΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Όσο θα συνεχίσουν να παίζουν αυτοί οι τρεις τόσο θα συνεχίσει να μαίνεται η μάχη για την κορυφή στους τίτλους Grand Slam. Αυτή τη στιγμή ο Φέντερερ έχει 20, ο Ναδάλ 19 και ο Τζόκοβιτς 16.

Με δεδομένο ότι ο Φέντερερ σε λίγες ημέρες κλείνει τα 38 του χρόνια και κανείς δεν γνωρίζει για πόσο θα αγωνίζεται ακόμα είναι δεδομένο ότι οι άλλοι δύο εφόσον δεν αντιμετωπίσουν προβλήματα τραυματισμών θα έχουν την ευκαιρία να τον προσπεράσουν. Ο Ναδάλ στα 33 του και ο κατά έναν χρόνο μικρότερος Τζόκοβιτς, θα μπορέσουν πιθανότατα να παλέψουν για την άτυπη κορυφή.

Εμείς από την πλευρά μας το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να απολαμβάνουμε τις μοναδικές στιγμές τενιστικής μαγείας που μας προσφέρουν όσο ακόμα θα βρίσκονται στα κορτ. Ανεξάρτητα με τις συμπάθειες που έχει ο καθένας δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει πως αυτοί οι τρεις έχουν πάει το τένις σε άλλο επίπεδο και θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τους επόμενους να τους διαδεχτούν.

Η σταθερότητα και η διάρκειας τους αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και σίγουρα οι αθλητές της νέας γενιάς θα πρέπει να προσπαθήσουν να τους μοιάσουν. Το εάν θα καταφέρουν θα φανεί στο άμεσο μέλλον.