Σύμβολο ηρωισμού και ανδρείας μιας άλλης εποχής, όταν οι άνδρες είχαν πραγματικά ιδανικά και αξίες. Ένας άνθρωπος που μπορούσε να αποφύγει την πρώτη γραμμή της μάχης, αλλά αρνήθηκε και το πλήρωσε με την ίδια του την ζωή. Δεν ήθελε να καθίσει στα μετόπισθεν, δεν ήθελε να βλέπει άλλους να χάνονται στη μάχη και εκείνος απλά να παρακολουθεί.

Η ιστορία του Μίμη Πιερράκου είναι μια από τις πολλές ξεχωριστές την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι ποδοσφαιριστές της εποχής έβγαλαν τις αθλητικές εμφανίσεις, φόρεσαν τα στρατιωτικά τους και μπήκαν με ορμή στη μάχη για την ελευθέρωση της πατρίδας. Ακόμα και αν αυτό μπορεί να τους κόστιζε την δική τους ζωή. Ακόμα και αν οι ίδιοι δεν θα έβλεπαν ποτέ την Ελλάδα ελεύθερη...

Σαν σήμερα (19/11) το 1950 ενταφιάστηκε στην Αθήνα, στο νεκροταφείο του Ζωγράφου, ο τότε ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, ο οποίος είχε σκοτωθεί το Νοέμβριο του 1940, έξω από το Πόγραδετς, στην περιοχή Διποταμιά της Βορείου Ηπείρου, κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Ναι, δέκα χρόνια μετά...

Ο αδελφός του, Στέφανος, κατάφερε να βρει τα οστά του και τον τόπο που είχαν ταφεί. Αρωγός του στην προσπάθεια αυτή ήταν ο άνθρωπος που τον έθαψε και προερχόταν από τον χώρο του αθλητισμού κι αυτός. Ήταν ο έφεδρος λοχίας, τότε, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος που είχε διατελέσει προπολεμικά σύμβουλος στον Άρη. Αυτός υπέδειξε τον τόπο, αλλά κι έναν Έλληνα Βορειοηπειρώτη που είχε βοηθήσει στην ταφή, ο 15χρονος Ιωσήφ.

Τραγική ειρωνεία; Ο Μίμης Πιερράκος έφυγε από την ζωή, ενώ έγραφε γράμμα στη μητέρα του, η οποία δεν έμαθε ποτέ για τον θάνατο του γιου της. Βλέπετε, αυτή η μάνα είχε χάσει άλλο ένα παιδί στην αεροπορία και δεν μπορούσε να αντέξει και άλλη τέτοια απώλεια.

Πανευτυχής για το κατόρθωμά του, βρήκε μια κόλλα χαρτί και άρχισε να γράφει γράμμα στη μητέρα του και στα άλλα μέλη της οικογένειάς του. Εξιστορούσε το πώς περνούσε, τι συνέβαινε στο Μέτωπο και τους έλεγε ότι είναι καλά. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να τελειώσει ποτέ αυτό το γράμμα...

Πριν ολοκληρώσει το γράψιμο, το ιταλικό πυροβολικό βομβάρδισε την περιοχή, ο ίδιος δεν πρόλαβε να καλυφθεί και σκοτώθηκε από θραύσμα οβίδας που τον χτύπησε στο κεφάλι. Το γράμμα βρέθηκε δίπλα στη σωρό του. Ο διοικητής της μονάδας του έδωσε εντολή να ενταφιαστεί λίγο έξω από τη Διποταμιά και την ταφή έκαναν ο λοχίας και παλιός παράγοντα του Άρη, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος και ένας 15χρονος Βορειοηπειρώτης.

" Δόξα τω θεώ είμαι καλά. Μην ξεχάσεις Στέφανε να μου στείλεις ένα πουλόβερ, λίγα τσιγάρα, ξυραφάκια και λίγο χαρτζιλίκι για κανένα καφεδάκι όταν μπαίνουμε σε κανένα χωριό και για κονιάκ.

Σήμερα ήρθαν εχθρικά αεροπλάνα και τους ρίξαμε τρία. Από το ένα γλίτωσαν τρεις με αλεξίπτωτα. Τον έναν τον έπιασα εγώ με τρέξιμο για 5 χιλιόμετρα και αν με έβλεπε ο Σίμιτσεκ, θα με έπαιρνε στην Εθνική Ομάδα. Έπειτα από τα συγχαρητήρια βρήκα λίγο καιρό να σας γράψω ένα γράμμα. Τα πάμε υπέροχα στο μέτωπο, νομίζω ότι είμαι στην εξοχή», έγραφε το γράμμα, το οποίο έφτασε στον αδερφό του, μαζί με την επιστολή της μονάδας που γνωστοποιούσε στην οικογένεια το χαμό του.

"Κυρία, Εις τα ψυχάς όλων ημών μένει αλησμόνητον το αγέρωχον παράστημα, η μεγαλειώδης ψυχραιμία και ο τίμιος ηρωισμός του εκλιπόντος υιού σας. Ήρωες ωσάν τον Μίμη Πιερράκον δεν αποθνήσκουν, αλλά ζουν εις τα καρδίας όλων των Ελλήνων και ως λαμπρός φάρος καταυγάζουν την οδόν της Δόξης και της Νίκης της μεγάλης μας Πατρίδος. Ο Διοικητής του Συντάγματος". ανέφερε η επιστολή.

Ο Στέφανος δεν έδειξε κανένα από τα δύο γράμματα στην μητέρα του, που πέθανε μετά από λίγο καιρό χωρίς ποτέ να μάθει ότι ο γιος της είχε φύγει από τη ζωή. Δεν μπορούσε να της το κάνει αυτό, γνωρίζοντας πως αυτή η μάνα είχε στερηθεί άλλο ένα παιδί και τον άντρα της, ο οποίος πέθανε από το μαράζι του για τον χαμό του παιδιού του.

Το 1950 μεταφέρθηκαν τα οστά του από την Αλβανία στο νεκροταφείο Ζωγράφου και εκεί έγινε η ταφή με τιμές και ήταν σκεπασμένα με την ελληνική σημαία και το λάβαρο του Παναθηναϊκού. Ο Μίμης Πιερράκος κόσμησε την ομάδα του Παναθηναϊκού από 17 χρόνων και ήταν από τους βασικούς σκόρερ στο αθηναϊκό και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Συμμετείχε επίσης στην ομάδα που πήρε το μοναδικό προπολεμικό πρωτάθλημα.

Είχε γεννηθεί στο Γύθειο, το 1909, αλλά από μικρός πήγε με την οικογένειά του στην Αθήνα (1912). Ξεκίνησε να παίζει μπάλα στην Ένωση Αμπελοκήπων, για να τον εντοπίσουν οι υπεύθυνοι των "πρασίνων" και να τον πάρουν στην ομάδα τους το 1926, όταν ήταν 17 χρόνων. Έπαιξε 4 φορές στην Εθνική Ελλάδας (1931-33) και σημείωσε ένα γκολ στη Λεωφόρο κόντρα στη Γιουγκοσλαβία.

Στον πόλεμο ήταν 31 ετών και ως διεθνής ποδοσφαιριστής μπορούσε να αποφύγει τη στράτευση. Παρουσιάστηκε οικειοθελώς, όπου του είπαν ότι μπορούσε να μείνει στα μετόπισθεν επειδή ήταν περασμένης κλάσης. Φυσικά, αυτό δεν πέρασε ούτε ως σκέψη από το μυαλό του. Έφυγε υπέρ πατρίδος...