Από ήρωας έγινε έρμαιο στο μελάνι ενός Τύπου, πλήρως ελεγχόμενου από τη δικτατορία του Πινοσέτ. Ο Κάρλος Κασέλι είναι τρίτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Χιλής, αλλά και ο μόνος εκείνη την εποχή που δεν δίστασε να αντισταθεί σ' ένα από τα πιο σκοτεινά καθεστώτα που γνώρισε η Λατινική Αμερική. Που πλήρωσε τις "συνέπειες", κι όμως δικαιώθηκε...

Το ημερολόγιο γράφει 20 Σεπτεμβρίου του 1988. Η Χιλή είναι στο μέσο της προεκλογικής περιόδου, σε μία διαδρομή, η οποία καταλήγει στην 5η του Οκτώβρη. Το διακύβευμα είναι ένα. Ο δικτάτορας, Αουγκούστο Πινοσέτ, θα συνεχίσει στη εξουσία μέχρι το 1997, ή όχι;

Ο γνωστός τηλεπαρουσιαστής κι από τους θερμότερους εκπροσώπους του "όχι", Πατρίσιο Μπονιάδος, δεν διστάζει να ερωτήσει στον "αέρα" για τη συλλήψεις και τους νεκρούς, επί δικτατορίας Πινοσέτ. "Πολύς κόσμος ρωτά, σε ποιον έχει συμβεί αυτό;"

Ξαφνικά στο στούντιο, η Όλγα Γαρίδο. Μία γυναίκα, άγνωστη μεταξύ γνωστών. Καταγγέλλει βασανισμούς από τη δικτατορία. Δεν μπορεί, καν, να διηγηθεί την ιστορία της.

Δίπλα στην άγνωστη, Όλγα, μία εκ των πιο γνωστών φυσιογνωμιών, στη Χιλή. Είναι ο Χιλιανός διεθνής επιθετικός - με ουγγρικές ρίζες - Κάρλος Κασέλι. "Γι' αυτό η ψήφος μου είναι όχι. Γιατί η χαρά της που έρχεται είναι και δική μου χαρά. Γιατί τα συναισθήματά της, είναι συναισθήματά μου. Γιατί, αύριο, θα μπορούμε να ζήσουμε σε δημοκρατία. Γιατί, αυτή η γυναίκα είναι η μητέρα μου."

Από τη Ρεάλ στη... Λεβάντε

Γιος ενός μετανάστη από την Ουγγαρία, εργάτη στους σιδηροδρόμους, σπούδασε Φυσική Αγωγή, στο πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας, Σαντιάγο. Έντονα πολιτικοποιημένος, από τότε. Φίλος του Αγιέντε εξηγεί μετά από χρόνια γιατί από το Σαντιάγκο κατάληξε στη Λεβάντε κι όχι στη Ρεάλ Μαδρίτης.

"Με ήθελαν στη Ρεάλ, αλλά όταν έμαθαν ότι είμαι φίλος του Αγιέντε, δίστασαν. Εγώ ήμουν και είμαι, πάντα, άνθρωπος του λαού".

Ο βασανισμός της μητέρας του

Αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Πινοσέτ, που αποφάσισε να "πονέσει" τον Κασέλι, στο ευαίσθητο σημείο του. Η μητέρα του συλλαμβάνεται πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο, του 1974.

Όταν φθάνει στο αεροδρόμιο μετά τον τελικό του Λιμπερταδόρες, το πρώτο πρόσωπο που αντίκρισε ήταν η μητέρα του. Η όψη της, όχι συνήθης. "Μαμά, κάτι σου συνέβη", λέει. Σιωπή. "Κάτι συνέβη", επιμένει. Σιωπή. Στο σπίτι η μητέρα του, λυγίζει και του εξηγεί.

"Ακόμη και σήμερα, δεν ξέρω. Τη συνέλαβαν και τη βασάνισαν άγρια, χωρίς όμως ακόμη και σήμερα να γνωρίζουμε γιατί έγινε αυτό."

Ένας αιώνας σιωπής

Τελικά, η μητέρα του απελευθερώνεται. Η μοίρα κρύβει μία μοιραία συνάντηση στον Κασέλι. Με τον Πινοσέτ. Ο χώρος, το κτίριο Ντιέγο Πορτάλες. Ο χρόνος, πριν η "ρόχα" (εθνική Χιλής) "πετάξει" στη Γερμανία για το Μουντιάλ του 1974.

Ο μύθος λέει ότι το παρατεταμένο χέρι του δικτάτορα, Αουγκούστο Πινοσέτ, δεν συναντήθηκε, δεν βρήκε ποτέ ανταπόκριση από αυτό του Κάρλος Κασέλι.

"Ήμουν ο μοναδικός, που δεν τον χαιρέτισα. Είχα φόβο, αλλά έπρεπε να το κάνω. Ακολούθησε σιωπή μερικών δευτερολέπτων. Αυτή η σιωπή κράτησε, αιώνες για μένα.

Τον συνάντησα πολλές φορές στη ζωή μου και μόνο μία τον χαιρέτισα. Ο Πινοσέτ δεν ήταν χαζός, ήξερε ότι δεν θα τον χαιρετούσα. Ότι θα είχα τα χέρια μου, κολλημένα πίσω. Μιλήσαμε κάποιες φορές, αλλά μόνο για ποδόσφαιρο. Αυτός ρωτούσε, κι εγώ απαντούσα.", εξηγεί ο πρώην Χιλιανός επιθετικός της Κόλο - Κόλο και της Λεβάντε, σήμερα, χρόνια μετά το συμβάν.

Το "σφαγείο" στο Μουντιάλ του 1974

Ο Τύπος τον αντιμετώπισε σαν ήρωα τότε, ο Στρατός τον σημάδεψε ως το "ρόχο" (κομμουνιστής) της "ρόχα". Το Μουντιάλ του 1974, είναι στη σέντρα. Στην αναμέτρηση της Χιλής με τη Δυτική Γερμανία, ο Κασέλι αποβάλλεται στη φάση με τον Μπέρτι Φογκτς. Η Χιλή, ηττάται με 1-0. Ο Τύπος έχει στήσει το δικό του "σφαγείο".

"Ο Κασέλι αποβάλλεται, γιατί δε σεβάστηκε τα ανθρώπινα δικαιώματα" είναι ο ενδεικτικός τίτλος, στο πρωτοσέλιδο της εποχής.

Τον κατηγόρησαν επίσης για δόλο, ότι δηλαδή αντίκρισε την κόκκινη κάρτα προκειμένου να χάσει την αναμέτρηση που ακολουθούσε. Με την Ανατολική Γερμανία, τα "κόκκινα αδέρφια" του, λόγω ιδεολογικών πεποιθήσεων.

Εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι για να βρεθεί η Χιλή στα γήπεδα της Γερμανίας χρειάστηκε πρώτα να περάσει το εμπόδιο της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά το 0-0 της Μόσχας, οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν να ταξιδέψουν στη Νότιο Αμερική, διαμαρτυρόμενοι συμβολικά για τη δικτατορία του Πινοσέτ.

Σε ένα ματς-παρωδία οι Χιλιανοί μπήκαν μόνοι τους στον αγωνιστικό χώρο, σκόραραν σε κενή εστία κι η FIFA κατοχύρωσε το ματς, 2-0 υπέρ των.

Εθνική τέλος με άνωθεν εντολή

Μετά το Μουντιάλ, το χιλιανό ποδόσφαιρο περνά στα χέρια του Ουμπέρτο Γκορδόν, ο οποίος με τη σειρά του απαγορεύει στον ομοσπονδιακό τεχνικό, Καουπολικάν Πένια, να καλέσει τον Κασέλι.

Ο τελευταίος ήταν ήδη στη Βαρκελώνη με την Εσπανιόλ, να του έχει βγάλει τα εισιτήρια από την Ισπανία για τη Χιλή. Όταν φθάνει στο αεροδρόμιο "Ελ Πρατ" λαμβάνει ένα χαρτί, όπου ο Πένια του εξηγεί την κατάσταση.

Η Χιλή, δίνει διαβατήριο στον Όσκαρ Φαμπιάνι, Αργεντινό προσκείμενο στο καθεστώς Πινοσέτ. Οι προσδοκίες, όμως, δεν δικαιώνονται.

Η Χιλή δεν τα καταφέρνει το 1982 και ο "Βασιλιάς του τετραγωνικού μέτρου" επιστρέφει να αγωνίζεται με το εθνόσημο στο στήθος.

Το 1985, είναι η ώρα για την τελευταία παράσταση. Κόντρα στη Βραζιλία, φεύγει με την τελευταία ανάμνηση να είναι ένα γκολάσο, από τον ίδιο.

Η τελευταία παράσταση με τον Πινοσέτ

Αφότου κρεμάσει τα παπούτσια, ο Κασέλι, στην πολιτική πλέον, συναντάται γι' ακόμη μία φορά στο Προεδρικό Μέγαρο της "Μονέδα", με τον Πινοσέτ.

Ακολουθεί ο εξής διάλογος:

Πινοσέτ: "Φεύγεις ;"

Κασέλι: "Έτσι είναι, καλά ήταν"

Πινοσέτ: "Πάντα με την κόκκινη γραβάτα σου. Ποτέ δεν την αποχωρίζεσαι"

Κασέλι: "Έτσι είναι Πρόεδρε, την έχω πάντα δίπλα στην καρδιά"

Πινοσέτ: "Έτσι θα σου έκοβα, αυτή την κόκκινη γραβάτα" (κάνοντας με τα χέρια την κίνηση του ψαλιδιού)

Ο σκοπός του Κασέλι επετεύχθη. Ο χιλιανός λαός αποφάσισε να αποχωρισθεί τη δικτατορία του Πινοτσέτ. Και μπορεί ο βασανισμός του πρώην ποδοσφαιριστή να μην έχει καμία σχέση με αυτούς της καθημερινότητας, αλλά ήταν η εμβληματική του φυσιογνωμία, που προσέδωσε ένα χαρακτήρα πιο ευγενή στο κύμα διαμαρτυριών κατά του δικτάτορα.

Ποδοσφαιρικά καθαρά, ο Κάρλος Κασέλι θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Χιλιανούς στράικερς, εφάμιλλος των Ιβάν Ζαμοράνο και Μαρσέλο Σάλας. Τρίτος σκόρερ, στην ιστορία της "ρόχα". Πρώτος σκόρερ με την Κόλο - Κόλο, στο Λιμπερταδόρες του 1973. Καλύτερος παίκτης του Κόπα Αμέρικα, του 1979. Νταμπλ με την Κόλο - Κόλο, το 1981. Συνολικά, πέντε πρωταθλήματα Χιλής, σε τρία από αυτά βγήκε και πρώτος σκόρερ.