Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουνίου 2011, όταν η Ρίβερ Πλέιτ γευόταν για πρώτη φορά στην ιστορία της το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού στη 2η κατηγορία της Αργεντινής.

Στη ζωή -όπως και στο ποδόσφαιρο- ποτέ μη λες ποτέ. Στις 14 Απριλίου του 1912, το πλοίο που κατασκευάστηκε για να κυριαρχήσει στους ωκεανούς, ο "αβύθιστος" Τιτανικός, προσέκρουε σε παγόβουνο, πλέοντας στα βόρεια του Ατλαντικού. Το παρθενικό ταξίδι έμελλε να είναι και το τελευταίο για το σύγχρονο "θαύμα" της ναυπηγικής, που μετατράπηκε σε "υγρό τάφο" για περισσότερες από 1.500 ψυχές.

Έναν αιώνα μετά, ήταν η σειρά του καραβιού της Ρίβερ να οδηγηθεί στα… βράχια, "ναυαγώντας" στον πάτο της ποδοσφαιρικής θάλασσας.

Μία από τις λαοφιλέστερες ομάδες της Λατινικής Αμερικής θα "κηλίδωνε" την ιστορία της, «αμαυρώνοντας» την ποδοσφαιρική της Βίβλο.

Ο κατήφορος είχε ξεκινήσει τρία χρόνια νωρίτερα, όταν η Ρίβερ Πλέιτ έκοβε το νήμα του τερματισμού ως ουραγός στο πρωτάθλημα Apertura (2008), ωστόσο έσωζε την παρτίδα της παραμονής στο παρά 5’, εκμεταλλευόμενη το βαθμολογικό σύστημα που ίσχυε τότε σε βάθος τριετίας και "προστάτευε" τους (θεωρητικά) μεγάλους από ενδεχόμενο υποβιβασμό. Τελικά, οι "Εκατομμυριούχοι" θα χρεοκοπούσαν αγωνιστικά, πέφτοντας κατηγορία με (χρονο)καθυστέρηση.

ΟΤΑΝ "ΣΙΓΗΣΕ" ΤΟ ΜΟΝΟΥΜΕΝΤΑΛ

Σαν σήμερα, συμπληρώνονται 7 χρόνια από την κάθοδο της Ρίβερ στον ποδοσφαιρικό… Άδη. Ο ιστορικός σύλλογος του Μπουένος Άιρες (17η θέση στην Primera Division) έδινε αγώνα "do or die" εναντίον της Μπελγράνο (4η στη Β’ εθνική κατηγορία) και καλούνταν να ανατρέψει το εις βάρος του 2-0, που είχε διαμορφώθηκε στον πρώτο αγώνα μπαράζ.

Το "Μονουμεντάλ" ασφυκτικά γεμάτο. Κυριολεκτικά, δεν έπεφτε… καρφίτσα. Οι aficionados της Ρίβερ είχαν προειδοποιήσει για τις συνέπειες. "Σκοτώστε τους ή πεθαίνετε", ήταν το απειλητικό μήνυμα των ultras, ενόψει του επαναληπτικού επιβίωσης, με αποδέκτες τους παίκτες του κλαμπ, που ένιωθαν την πίεση στο… πετσί τους.

Το παιχνίδι ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τους γηπεδούχους, οι οποίοι ευτύχησαν να προηγηθούν σχεδόν με το… καλημέρα, βάζοντας «φωτιά» στις εξέδρες. Δράστης, ο Μαριάνο Παβόνε μόλις στο 6’. Η Ρίβερ χρειαζόταν ακόμη ένα γκολ, προκειμένου να πετύχει την ολική επαναφορά και να διατηρηθεί στην κεντρική ποδοσφαιρική σκηνή της Αργεντινής. Οι "millonarios" είχαν την εδαφική υπεροχή, ενώ έχαναν το ένα τέρμα πίσω από το άλλο για να διπλασιάσουν το προβάδισμά τους και να επαναφέρουν τις καρδιές των οπαδών στη θέση τους. Τελικά, ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου επιβεβαιώθηκε στο δεύτερο 45λεπτο της αναμέτρησης. Στο 62’ οι φιλοξενούμενοι "πάγωσαν" το άντρο της Ρίβερ, με "τιμωρό" τον Γκιγιέρμο Φαρέ, ο οποίος μετέφρασε σε γκολ το τραγικό λάθος των αμυντικών, Φερέρο και Μαϊντάνα, φέρνοντας το ματς στα ίσα.

Τέσσερα λεπτά αργότερα, η Ρίβερ κέρδισε πέναλτι, με τον Παβόνε να επωμίζεται το βάρος της εκτέλεσης από την άσπρη βούλα. Η μπάλα ζύγιζε τόνους, με τον Αργεντινό φορ να "λυγίζει" από το ψυχολογικό βάρος, αποτυγχάνοντας από τα 11 βήματα να βρει στόχο και από ήρωας να μετατρέπεται σε… αποδιοπομπαίο τράγο.

Η "ΚΟΛΑΣΗ" ΤΗΣ ΡΙΒΕΡ

Τα εναπομείναντα λεπτά κυλούν βασανιστικά. Το γήπεδο γέρνει. Η κλίση… κατηφορική, με τους γηπεδούχους να «κατασκηνώνουν» στην αντίπαλη περιοχή, αλλά να μην τινάζουν δίχτυα. Οι ελπίδες παραμονής εξασθενούν. Το σφύριγμα της λήξης σηματοδοτεί τον "θάνατο" της Ρίβερ και την "ανάσταση" της ομάδας από την Κόρδοβα, η οποία πανηγύριζε την θριαμβευτική άνοδο στα "σαλόνια" της μεγάλης κατηγορίας. Το γκολ του Φαρέ αποδείχθηκε η "ταφόπλακα" στα όνειρα της Ρίβερ για αποφυγή του… μοιραίου. Το κοντράστ των συναισθημάτων έκδηλο, με τη χαρά να διαδέχεται τη λύπη.

Ο «καπετάνιος», Χουάν Χοσέ Λόπες, απέτυχε να χειριστεί το «πηδάλιο» της Ρίβερ, με τους «πειρατές» (σ.σ.: ψευδώνυμο της Μπελγράνο) από την Κόρδοβα να προχωρούν σε… πλιάτσικο, παίρνοντας ως «λάφυρο» το εισιτήριο επιβίβασης στην Α’ κατηγορία.

Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, με τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς να ξεσπούν την οργή τους στα καθίσματα και να πετούν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο, αφού δεν μπορούσαν να πιστέψουν την ποδοσφαιρική "τραγωδία" που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια τους, δικαιολογώντας την περίφημη ρήση του μυθικού προπονητή της Λίβερπουλ, Μπιλ Σάνκλι: "Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι απείρως πιο σοβαρό".

Ύστερα από 110 χρόνια λαμπρής ιστορίας, η λευκή φανέλα με την κόκκινη ρίγα που δοξάστηκε από "ιερά τέρατα" του αθλήματος (Σιβόρι, Ντι Στέφανο, Γκαγιέγο, Κέμπες, Κουμπίγια, Φραντζέσκολι), αλλά και πιο πρόσφατους σταρ (Ορτέγκα, Μπατιστούτα, Κρέσπο, Αϊμάρ, Σάλας, Φαλκάο, Ιγκουαΐν κ.α.) "ατιμαζόταν", με τον σύλλογο της αργεντίνικης πρωτεύουσας να "εξορίζεται" για πρώτη φορά στα χρονικά στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία της χώρας και την παλιά δόξα του, Ντανιέλ Πασαρέλα, να χρεώνεται το… μάρμαρο της αποτυχίας από τον προεδρικό "θώκο".

Στο Μπουένος Άιρες, που αποκαλείται και "Παρίσι της Νότιας Αμερικής", θα… έσβηναν τα φώτα των προβολέων για την άλλοτε κραταιά Ρίβερ, που εισερχόταν στον κόσμο της εσωστρέφειας.

Το κλαμπ με τη μερίδα του λέοντος στους εγχώριους τίτλους μετέβαινε στα ποδοσφαιρικά… Τάρταρα. Στο καλεντάρι της επόμενης σεζόν θα υπήρχε μια μεγαλοπρεπής παύλα στην ημερομηνία διεξαγωγής του "Superclasico" κόντρα στην «αιώνια» εχθρό και… γειτόνισσα, Μπόκα Τζούνιορς, αφού το αντίπαλο δέος θα αντίκριζε για παρθενική φορά τα… κακοτράχαλα μονοπάτια της Primera B Nacional.

"Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς", αναφέρει ένα ρητό, με τον ήλιο της Ρίβερ να δύει, για να ανατείλει ξανά έναν χρόνο αργότερα, κερδίζοντας την επάνοδο στην Primera Division της Αργεντινής, εκεί όπου παραδοσιακά ανήκει… Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είχε λειτουργήσει υποδειγματικά, φανερώνοντας το DNA της πρωταθλήτριας.

Η ιστορία κάνει κύκλους με τη Ρίβερ, έκτοτε, να επιστρέφει δριμύτερη, μετρώντας στη συλλογή της 1 πρωτάθλημα (2014), 2 Κύπελλα (2016, 2017), 1 Copa Libertadores (2015), 1 Copa Sudamericana (2014), καθώς και 2 Recopa Sudamericana (2015, 2016).

Όπως είχε πει ο Ρόμπερτ Κένεντι: "Μονάχα εκείνοι που τολμούν να αποτύχουν παταγωδώς, μπορούν και να επιτύχουν μεγαλειωδώς", με τα λόγια του Αμερικανού πολιτικού να υψώνουν στο ποδοσφαιρικό ανάστημα της Ρίβερ…