Ο Βούβαλος (όπως ήταν το παρατσούκλι του) αγωνίστηκε μόλις σε 23 παιχνίδια πρωταθλήματος με την ερυθρόλευκη φανέλα, αλλά αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον κόσμο της ομάδας. Πρόκειται για τον πιο εντυπωσιακό ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού στα τέλη της δεκαετίας του '80. Παρά το σωματότυπό του, είχε ταχύτητα, αλλά αυτό που τον καθιέρωσε στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα ήταν η τεχνική του (Αργεντίνος γαρ) και το δυνατό του σουτ.

Τα πρώτα του βήματα

Ενας "Βούβαλος"... Εκατομμυριούχος

Τον έφερε ο Κοσκωτάς

Στο απόγειο της καριέρας του, το 1988, έρχεται πρόταση από την Ελλάδα. Ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού, Γιώργος Κοσκωτάς, σε μια προσπάθεια να ξαναφέρει την ομάδα στην κορυφή, κάνει μια άκρως δελεαστική πρόταση στην Ρίβερ Πλέιτ, η οποία δεν μπορεί να αρνηθεί. Ο 25χρονος τότε Φούνες λέει το "ναι" και μπαίνει στο αεροπλάνο για να κάνει για πρώτη φορά στην καριέρα του το υπερατλαντικό ταξίδι. Φτάνει στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου τον υποδέχονται εκατοντάδες φίλοι των ερυθρόλευκων. Μαζί με τον Λάγιος Ντέταρι συνέθεταν ένα από τα καλύτερα δίδυμα ξένων που γνώρισαν τα ελληνικά γήπεδα.

Γκολ και θέαμα

Το πρώτο του γκολ στα ελληνικά γήπεδα το πέτυχε στις 24 Ιανουαρίου 1988. Παρουσία 75.000 οπαδών του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ (72.627 τα επίσημα εισιτήρια), ο Φούνες κάνει το 2-1 στο 54', πριν ο Αθανασίου στο 84' διαμορφώσει το τελικό 2-2. Σε 11 συμμετοχές σε εκείνο το πρωτάθλημα (1988-89) σκόραρε 6 φορές, ενώ την επόμενη χρονιά πέτυχε μόλις ένα γκολ (στις 22/01/1989 στο 2-0 επί του Απόλλωνα Αθηνών) σε 11 συμμετοχές. Αυτό ήταν και το τελευταίο του με τα ερυθρόλευκα.

Πέρα από τα τέρματα που πέτυχε, υπήρξε μια φάση που έμεινε στην ιστορία και δικαιολόγησε τον... τίτλο του "Βούβαλου". Στον αγώνα κυπέλλου με την ΑΕΚ στις 10 Φεβρουαρίου 1988 στη Νέα Φιλαδέλφεια, όταν κέρδισε στο σπριντ τον αμυντικό της ΑΕΚ, Στέλιο Μανωλά, ο οποίος δεν μπόρεσε να τον ανακόψει ούτε τραβώντας του τη φανέλα. Το παιχνίδι είχε λήξει 1-3 υπέρ του Ολυμπιακού, με τον Φούνες να σκοράρει το τρίτο γκολ με αριστερό πλασέ (Χαντζίδης και Μητρόπουλος ήταν οι σκόρερ των άλλων δύο τερμάτων).

Ενταση, παράπονα και αποχώρηση

Έχασε τον κόσμο από τα πόδια του

Πέθανε στην αγκαλιά του "Θεού"

Ο Φούνες απεβίωσε στην αγκαλιά του "Θεού" του ποδοσφαίρου. Του Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο ίδιος, μάλιστα, αφιέρωσε ένα κομμάτι στο βιβλίο του «Εγώ ο Ντιέγκο» στον αδικοχαμένο Χουάν. Γράφει, λοιπόν, ο Ντιέγκο: «Αργότερα, τον Απρίλη του 1992, συνέβη το χειρότερο: ήταν το παιχνίδι προς τιμήν του Φούνες. Του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή, σε μια στιγμή που έδινε αγώνα επιβίωσης.

Σήμερα μπορώ να προσθέσω τον «Μπούφαλο» στη λίστα των καλύτερων μου φίλων. Των πιο καρδιακών... Και δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε και νιώσαμε κοντά, πραγματικά και αληθινά κοντά. Στα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της ζωής του. Είχε εισαχθεί εδώ και καιρό στο νοσοκομείο Γουέμες, με την καρδιά του κατεστραμμένη ο ταλαίπωρος. Ηταν τρομερό θέαμα και πολύ επώδυνο να βλέπεις αυτόν τον άντρακλα, αυτός τον αγαθό γίγαντα καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Ημασταν κοντά του συνεχώς, και εγώ και η Κλαούντια, και ρωτάγαμε, την Ιβάνα, τη γυναίκα του, αν χρειαζόταν τίποτα, λέγοντάς της πως μπορούσε να βασιστεί επάνω μας. Την τελευταία μέρα, στις 11 Ιανουαρίου του 1992, -έτσι το θέλησαν για μένα η μοίρα και οι βουλές του γενειοφόρου (του Θεού)- εγώ βρισκόμουν εκεί. Εκεί δίπλα στο κρεβάτι του. Με είχε φωνάξει ο Χουάν, ήθελε να με δει. Ονειρευόταν μια κόκκινη μερσέντες και σκόπευε να την αγοράσει.

Τελικά το παιχνίδι έγινε στις 15 Απριλίου 1992, κι ενώ χρειάστηκε να ξεπεράσει ο Μαραντόνα τα προβλήματα που είχε με τη ΦΙΦΑ, λόγω της τιμωρίας του για χρήση ναρκωτικών: «Κάναμε πάνω από 100.000 δολάρια είσπραξη, με τη διαφήμιση και τα συναφή θα ξεπερνάγαμε τις 200.000. Ολα για την οικογένεια του Φούνες, για να πληρωθεί το νοσοκομείο και για να συνεχιστεί το έργο, που είχε ξεκινήσει ο Χουάν, μια μικρή σχολή ποδοσφαίρου για παιδιά»...

O γιος του Φούνες ξετυλίγει το κουβάρι...

To 2009 ο γιος του, Χουάν Πάμπλο, είχε μιλήσει με καμάρι για τον πατέρα του, στην ιστοσελίδα RedPlanet.gr: «Ήταν σπουδαίος άνθρωπος φίλε. Η μητέρα μου, η Ιβάνα, μου λέει συχνά ότι αγάπησε πολύ τον Ολυμπιακό. Είχε πάντοτε στην καρδιά του τους οπαδούς του Ολυμπιακού και είναι θαυμάσιο που ακόμη και σήμερα οι φίλαθλοι διατηρούν καλές αναμνήσεις από τον πατέρα μου. Κάθε ημέρα υπάρχει ένας άνθρωπος που κάτι θα με ρωτήσει για τον πατέρα μου. Κάποιοι θα αρχίσουν να κλαίνε, άλλοι θα ενθουσιαστούν όταν καταλάβουν ότι είμαι ο γιος του. Έχω πλέον συνηθίσει αν και πολλές φορές είναι δύσκολο να είσαι ο γιος του Φούνες, άλλες όχι. Αισθάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι με βλέπουν και θυμούνται τον πατέρα μου με καλά συναισθήματα. Είμαι ο γιος του. Πολλοί νομίζουν ότι είμαι αυτός. Το είδωλο. Αλλά δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι.

Δεν έχω έλθει ξανά στην Ελλάδα, αν και θα λάτρευα να έχω την ευκαιρία. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που βρέθηκα εκεί εξαιτίας της ιστορίας του πατέρα μου. Γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι τον αγαπούν και τον θυμούνται. Θα εκτιμούσα πολύ να δω που ζούσε, πως μετακινιόταν στην πόλη, να επισκεφτώ το γήπεδο του Ολυμπιακού. Είναι πράγματα που πρέπει να κάνω. Το μικρό μου παράπονο από τον Ολυμπιακό είναι ότι δεν έχει επικοινωνήσει ποτέ κανείς μαζί μας. Θα το ήθελα πολύ. Πολλές φορές το ονειρεύομαι.

Θα ήταν μεγάλη ικανοποίηση αν ήξερα ότι θυμούνται ακόμη τον πατέρα μου. Στο Σαν Λουίς μερικοί ποδοσφαιριστές συγκεντρώθηκαν και αγωνίστηκαν σε ένα ματς προς τιμήν του. Αρκετοί ήταν αυτοί που αγωνίστηκαν. Ο Μέσι, ο Ροναλντίνιο, ο Βερόν. Θυμάμαι ότι όλοι οι οπαδοί στο ματς άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά: Φούνες, Φούνες, Φούνες! Αξέχαστη στιγμή. Αυτός είναι και ο λόγος που θα ήθελα να οργανωθεί και από την πλευρά του Ολυμπιακού ένα παιχνίδι ή να δώσουν μια πλακέτα στην οικογένεια για την προσφορά του πατέρα μου. Τίποτα παραπάνω από αυτό. Θα με βοηθήσει να αντιληφθώ τι σήμαινε ο πατέρας για τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Έχω ένα όνειρο. Έχω κρατήσει πολλά πράγματα από τον πατέρα μου. Φανέλες από όποια ομάδα και αν αγωνίστηκε. Για παράδειγμα τη φανέλα του Μαραντόνα με την εθνική Αργεντινής. Αυτήν θα την κρατήσω για πάντα. Θέλω λοιπόν να δημιουργήσω ένα μικρό μουσείο στο Σαν Λουίς, όπου ο πατέρας μου γεννήθηκε. Κάτι μικρό, ένα μέρος όπου θα μπορώ να μοιράζομαι με τους οπαδούς όλα τα πράγματα που μου άφησε. Και φυσικά εκεί εξέχουσα θέση θα κατέχουν οι δύο φανέλες του Ολυμπιακού. Δεν γνωρίζω σε ποια ματς ακριβώς τις φορούσε, επειδή τις έλαβα και τις δύο μαζί. Τις έχω σε ένα μεγάλο κουτί και τις φροντίζω γιατί ξέρω ότι στον Ολυμπιακό πέρασε μεγάλες στιγμές. Για αυτό είναι πολύ σημαντικές για εμένα».

ΤΑ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΦΟΥΝΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

24/01/1988 (Πρωτάθλημα, 16η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΛΑΡΙΣΑ 2-2 (54')

10/02/1988 (Κύπελλο, Φάση "16"): ΑΕΚ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-3 (76')

14/02/1988 (Πρωτάθλημα, 19η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΒΕΡΟΙΑ 2-0 (88')

13/03/1988 (Πρωτάθλημα, 23η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΕΘΝΙΚΟΣ 4-1 (22', 26')

27/03/1988 (Πρωτάθλημα, 25η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΠΑΟΚ 2-1 (15')

30/03/1988 (Κύπελλο, Ημιτελικός): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΟΦΗ 3-0 (4', 41')

24/04/1988 (Πρωτάθλημα, 28η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΑΡΗΣ 2-1 (56')

08/05/1988 (Κύπελλο, ΤΕΛΙΚΟΣ): ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 2-2 (57', 96')

28/08/1988 (Κύπελλο, Προκριματική Φάση Α' Γύρος): ΚΑΒΑΛΑ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-2 (55')

04/09/1988 (Κύπελλο, Προκριματική Φάση "64"): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - SKODA ΞΑΝΘΗ 3-1 (48')

22/01/1989 (Πρωτάθλημα, 16η Αγωνιστική): ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΘΗΝΩΝ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 0-2 (75')

Αξίζει τον κόπο να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας και να δείτε τα βίντεο που ακολουθούν