Επειδή οι καλοί λογαριασμοί, κάνουν τους καλούς φίλους, το γράφω από την αρχή και αμαρτίαν ουκ έχω...

Αυτό το κείμενο πάσχει!

Πάσχει σε αντικειμενικότητα, διότι η ταπεινότης μου ανήκει στο κίνημα του ΛεΜπρονισμού, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται...

Τον λεγάμενο τον παρακολουθώ εξ απαλών ονύχων: των δικών του απαλών ονύχων και όχι των δικών μου: μιας και το ‘φερε κιόλας η κουβέντα σε αυτή την έκφραση, ελόγου μου, όποτε δεν έτρωγα τα νύχια μου, τα έκοβα με τους ονυχοκόπτες που είχαν πέραση εκείνη την εποχή...

Η δική μου η γενιά μεγάλωσε με τον Doctor J, ενηλικιώθηκε με τον Μάτζικ και τον Μπερντ, έκανε το φανταρικό της με τον...ακατονόμαστο και πάει λέγοντας...

Ο ακατονόμαστος βεβαίως έχει ονοματεπώνυμο: όπως λέγεται και στη στρατιωτική διάλεκτο, είναι ο Μάικλ Τζόρνταν και λέγεται G.O.A.T!

Όχι, αγάπες μου, δεν σφάξανε που θα μπω στο τριπάκι και θα υποκύψω στον πειρασμό να ανοίξω τώρα την κουβέντα για το εάν και κατά πόσον ο ΛεΜπρόν θα αυξήσει τις μετοχές του στην κούρσα για τον τίτλο του μεγαλύτερου παίκτη όλων των εποχών, σε περίπτωση κατά την οποία στεφθεί πρωταθλητής για τέταρτη φορά στην καριέρα του και μάλιστα με τρίτη διαφορετική ομάδα...

Πριτς που λέει και ο «Νονός»!

Σύμφωνοι, η ατάκα «Πριτς» δεν ακούγεται στην αριστουργηματική τριλογία του Μάριο Πούτσο και του Φράνσις Φορντ Κόπολα: δεν βγαίνει από το στόμα ούτε του Μάρλον Μπράντο, ούτε του Αλ Πατσίνο, ούτε του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ούτε κανενός από τους πρωταγωνιστές...

Βγαίνει όμως εκεί μια άλλη ατάκα που μάλιστα κατατάσσεται στο Νο 2 των πλέον αξιομνημόνευτων κινηματογραφικών φράσεων και του ταιριάζει γάντι: κολλάει στο modus vivendi του παίκτη που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδυθεί τον ρόλο του «Νονού» του ΝΒΑ, εάν βεβαίως τον αφήσει ο παραγωγός της προηγούμενης Οσκαρικής ταινίας του, ο πρόεδρος των Χιτ, Πατ Ράιλι...

«Ι’m going to make him an offer he can’t refuse»!

Αυτό ακριβώς έκαναν πριν από δυο χρόνια οι Λέικερς: έκαναν στον ΛεΜπρόν μια πρόσφορά που δεν μπορούσε να αρνηθεί!

Δεν επρόκειτο για ένα συμβόλαιο θανάτου, όπως είναι η έννοια της στην ταινία, αλλά για ένα συμβόλαιο πρωταθλήματος!

Το καλοκαίρι του 2018, όταν σε άλλη μια κοσμογονική «decision», ο ΛεΜπρόν πήρε τα ταλέντα του και τα κουβάλησε από το κακάσχημο Kλίβελαντ που αποκαλείται «mistake on the lake» στο φωτολουσμένο, χλιδάτο και Χολιγουντιανό Λος Αντζελες, ήξερε τι έκανε...

Ήταν ταγμένος από την Ιστορία και καταδικασμένος από το πεπρωμένο του να αναστηλώσει το γόητρο των Λιμνάνθρωπων και να τους οδηγήσει στη Χαναάν.

Ο ίδιος έταξε αυτό το ταξίδι στη Γη της Επαγγελίας και με κάποια (είναι η αλήθεια) χρονοκαθυστέρηση εμφανίζεται τώρα «σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος» να τηρήσει την υπόσχεση του.

Λογικό είναι να υπάρχει χρονοκαθυστέρηση: με αυτή τη διαδικασία λειτουργούν όλα τα θησαυροφυλάκια και ο ΛεΜπρόν ήξερε ότι θα χρειαστεί να βρει τα κατάλληλα κλειδιά, τους φακούς, τους εκρηκτικούς μηχανισμούς και τους απαραίτητους συνεργούς ώστε να στήσει τη συμμορία με την οποία θα επιχειρούσε το μεγάλο ριφιφί!

Επέστη ο χρόνος!

Επέστη τώρα στη φούσκα του Ορλάντο...

Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το ποδάρι του στο LA, ο ΛεΜπρόν συστηνόταν ως «Α man on a mission»: ένας άνδρας σε αποστολή, σε διατεταγμένη υπηρεσία!

Οι Λέικερς πιθανότατα δεν παίζουν το καλύτερο μπάσκετ στο ΝΒΑ: οι εμπειρογνώμονες επισημαίνουν ότι δεν είναι τόσο well coached και συντεταγμένοι ως ομάδα, αλλά ξα τους...

Σε αντιδιαστολή με τους Χιτ, τους Σέλτικς ή ακόμη και τους ταπεινότερους (σε σχέση με τα μεγάλα και παραδοσιακά) μεγέθη) Νάγκετς τους οποίους έκαναν μια χαψιά στους τελικούς της Δύσης, οι Λέικερς έχουν δυο ιδιαιτερότητες...

Η μία είναι ότι στηρίζονται περισσότερο στο ατομικό ταλέντο και στην υπεροχή του ΛεΜπρόν και του Ντέιβις: κύλησε ο τέντζερης του ενός και βρήκε το καπάκι του άλλου!

Μια πριμαντόνα της ρακέτας και η απόλυτη σύγχρονη ντίβα, αυτός είναι ένας συνδυασμός που σκοτώνει...

Ο ΛεΜπρόν χρειαζόταν εκ προοιμίου ένα έρεισμα εντός και στα πέριξ της ρακέτας για να κάνει τα δικά του κορδελάκια στο παιχνίδι με μεγαλύτερη ασφάλεια: πίεσε και ο ίδιος για να αριβάρει ο «Μονόφρυδος» από τη Νέα Ορλεάνη, άλλωστε αυτή η «πολιτική» είναι η δεύτερη φύση του.

Το δεύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα που μοστράρουν οι Λέικερς είναι η αποφασιστικότητα τους και οι παρωπίδες που φορούν εστιάζοντας σε έναν, μοναδικό και αδιαπραγμάτευτο στόχο: την επιστροφή στο θρόνο...

Τίποτε λιγότερο από αυτό!

Όση υπερβολή κι αν ενέχει αυτή η άποψη, θα...σκότωναν και τις μανάδες τους για να πάρουν ένα πρωτάθλημα που είναι πολλώ λογιώ στοιχειωμένο και δαιμονοποιημένο...

Οι Λέικερς έμειναν εκτός νυμφώνος (των πλέι οφς) τις προηγούμενες έξι σεζόν, ένα το κρατούμενο...

Οι Λέικερς έχουν να γευθούν το νέκταρ του θριάμβου εδώ και μια δεκαετία, δυο τα κρατούμενα...

Το τρίτο είναι και το φαρμακερό της υπόθεσης, από εκείνη την αποφράδα ημέρα της 26 Ιανουαρίου του 2020 όταν μέσα από τα συντρίμμια ενός ελικοπτέρου ανασύρθηκε η σορός μιας θεότητας του μπάσκετ, κατά κόσμον Κόμπε Μπράιαντ...

Εκείνη τη μέρα, Mamba out για πάντα...

Από εκείνη τη μέρα, King in!

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο αθλητισμός είναι μια υπόθεση κινήτρων και από δαύτα ο ΛεΜπρόν έχει να φαν’ κι οι κότες!

Τον Μάιο, οι απανταχού της γης φίλοι του μπάσκετ και των σπορ βρήκαν τον τρόπο να αμβλύνουν την κακή ψυχολογία και τα αρνητικά vibes που γεννούσε η καραντίνα, παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ «The Last Dance».

Εάν για τον Μάικλ Τζόρνταν και τους Mπουλς η σεζόν 1997-98 υπήρξε «Ο τελευταίος χορός», ο ΛεΜπρόν παρουσιάζει μια δική του βερσιόν αυτή την εποχή...

The Last Chance!

Αν και η ψυχή των μεγάλων πρωταθλητών είναι άβυσσος, πιθανότατα αυτή η ευκαιρία που ξανοίγεται μπροστά του είναι η τελευταία: στις 30 Δεκεμβρίου θα κλείσει τα 36 χρόνια του, του χρόνου θα σουλατσάρουν ξανά στη σκηνή ο Στεφ Κάρι, ο Κλέι Τόμπσον, ο Κέβιν Ντουράντ, ο Καϊρί Ερβινγκ, χώρια οι υπόλοιποι σταρ των ομάδων που πρωταγωνιστούν κι εφέτος...

Θα ζορίσει πολύ περισσότερο το πράγμα, άρα βουρ στον πατσά κι ό,τι κάτσει!

Έγραψα προηγουμένως ότι οι Λέικερς δεν είναι αυτό ακριβώς που λέμε «fun to watch», αλλά μπρος στα κάλλη ενός τίτλου, τι ‘ν’ ο πόνος της αυστηρής κριτικής;

Ο Λεμπρόν στοιχίζει πίσω του παίκτες που ακόμη κι αν του έχουν κάνει κασκαρίκες στο παρελθόν (βλέπε Τζέι Αρ Σμιθ) ή είναι άγουροι στον πρωταθλητισμό, δέχονται τις δικές του ενέσεις οι οποίες (αποδεικνύεται ότι) θεραπεύουν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν!

Με εξαίρεση τους Χιτ που τεκμηριώνουν την περιβόητη κουλτούρα τους με τα 18 πρωταθλήματα (Ράιλι 9, Σπόελστρα 3, Ιγκουοντάλα 3, Χάσλεμ 3), του ΛεΜπρόν δεν μπορεί να του παραβγεί κανείς σε τεχνογνωσία και συσσωρευμένη εμπειρία και τριβή ...

Δεν είναι μονάχα τα τρία δαχτυλίδια που μάλιστα τα ‘χει πάρει για πάρτη του, ούτε οι εννέα σειρές τελικών στις οποίες ήδη έχει παίξει: περισσότερο από αυτά το δικό του «been there, done that» στοιχειοθετείται από την επίδραση που ασκεί στις ομάδες, από την ηγετική φυσιογνωμία και από το γενικότερο status του.

Παρεμπιπτόντως κι από τους συντρόφους του σε αυτή την επιχείρηση δεν λείπουν τα στολίδια και τα παράσημα: πέραν των τριών τίτλων του ΛεΜπρόν, μοστράρουν άλλους οκτώ ο Ντάνι Γκριν (2), ο Τζαβέιλ ΜακΓκι (2), ο Ραζόν Ρόντο (1), ο Τζέι Αρ Σμιθ (1) και οι καθήμενοι στο πλάι του Φρανκ Βόγκελ, Τζίσον Κιντ (1) και Λάιονελ Χόλινς (1).

Δεν βάζω σε αυτό τον λογαριασμό την ιδιοκτήτρια Τζίνι Μπας που κουβαλάει την πατρική κληρονομιά, χώρια η πολύχρονη σχέση της με τον Φιλ Τζάκσον, ούτε τον Κυριάκο Ραμπίδη ο οποίος είναι σύμβουλος, ούτε τους λοιπούς... παρατρεχάμενους στη διοίκηση και στον περιβάλλον...

Οι Λέικερς δεν θέλγουν πάντοτε με το μπάσκετ τους, αλλά ξέρουν να τελειώνουν τις φάσεις και τις μπίζνες τους: στην οικονομία των πλέι οφς και στην πορεία προς την κορυφή αυτό είναι ένα ανεκτίμητο χάρισμα.

Το ταλέντο, η κυριαρχική παρουσία και η ικανότητα του Ντέιβις να πηγαινοέρχεται από το «4» στο «5» και τούμπαλιν είναι το κομμάτι του παζλ που τους έλειπε και αποδεικνύεται περίτρανα πως κάνει τη διαφορά.

Οι Λέικερς επέζησαν της απουσίας του Ειβερι Μπράντλεϊ και της καθυστερημένης ένταξης του Ραζόν Ρόντο και συνεχίζουν ακάθεκτοι για να εκπληρώσουν το απωθημένο και το κισμέτ τους...

Σε αυτή την ομάδα ο ΛεΜπρόν είναι τα πάντα όλα: αρχηγός, ηγέτης και αυτός που συνεγείρει συνειδήσεις, διεγείρει πόθους, κινητοποιεί και οιστρηλατεί.

Ο ΛεΜπρόν παίζει διαρκώς στα όρια του triple double figure: εάν το έβαζε στοίχημα θα το κατάφερνε κάθε, μα κάθε βράδυ, διακτινιζόμενος σε όλες τις θέσεις, είτε αμύνεται, είτε επιτίθεται, είτε δημιουργεί!

Ανεξαρτήτως του εάν μας αρέσει ή όχι το στιλ του, και πέρα από τις αιτιάσεις των haters, ο ΛεΜπρόν είναι μια κινητή μηχανή μπάσκετ, που μπορεί να παίζει άσος στην επίθεση και συνάμα πεντάρι στην άμυνα και τούμπαλιν.

Όλοι οι μεγάλοι παίκτες, στο πλαίσιο του πλουραλισμού και του ολοκληρωτικού μπάσκετ (στο οποίο εμφιλοχωρούν κιόλας οι βασικές αρχές της τριγωνικής επίθεσης) οφείλουν να υποστηρίζουν όλες τις θέσεις.

Ο ΛεΜπρόν στην πραγματικότητα δεν έχει θέση.

Είναι ένας αενάως κινούμενος παίκτης που δεν μπαίνει σε καλούπια και του ταιριάζει αυτό που είχε πει ο Γιατζόγλου για να περιγράψει την μπασκετοσύνη και το μεγαλείο του συχωρεμένου του Τάρπλεϊ, όταν, το καλοκαίρι του ’92, έσκασε μύτη για πρώτη φορά στο «Παλέ Ντε Σπορ”…

Toν ρώτησαν τότε οι δημοσιογράφοι σε ποια θέση θα παίζει ο Ρόι και ο Στιβ απάντησε γελώντας...

«Τι με ρωτάτε ρε; Πώς να στο (μ)πω, ο Ρόι είναι σαν την αρκούδα στο δάσος. Όπου θέλει, χέζει η αρκούδα, όπου θέλει παίζει και ο Ρόι»!

Όπου θέλει παίζει και ο ΛεΜπρόν που έχει τα κλειδιά της ομάδας και βγήκε πρώτος πασέρ στην κανονική περίοδο με μέσο όρο 10.2 και είναι τρίτος στα πλέι οφς με 8.9, πίσω από τον Μάλκολμ Μπρόγκντον (10.0) και τον Κάρις ΛεΒερτ (9.5).

Τρίτος, σύμφωνοι, αλλά οι δυο που τον προσπερνούν έπαιξαν μόλις από τέσσερα ματς, ενώ ο ΛεΜπρόν έχει τραβήξει κουπί σε 15 και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω στους τελικούς του ΝΒΑ.

Τα ξημερώματα της Κυριακής, πέρα από τα έργα του εντός παιδιάς και το triple double που πέτυχε στον πέμπτο τελικό της Δύσης με τους Νάγκετς, ο ΛεΜπρόν έφαγε τα λυσσακά του και ύστερα έβγαλε και τα σώψυχα του...

Είπε πολλά, μεταξύ άλλων ότι πέρυσι προσπάθησε να πνίξει τον πόνο του (για τον αποκλεισμό των Λέικερς από τα πλέι οφς) μέσα στους καπνούς που αναδίδουν οι ναργιλέδες...

Δεν έχασε, λέει, ούτε ένα ματς της post season και αυτή εντέλει είναι η διαφορά τους με τους υπόλοιπους: ο ΛεΜπρόν είδε όλες τις σειρές των πλέι οφς, που διεξήχθησαν ερήμην του, ενώ ο Τζορτζ Χιλ (μετά τον αποκλεισμό των Μπακς από τους Ράπτορς) πήγαινε, λέει, για ψάρεμα!

Το αργότερο μέχρι τις 16 Οκτωβρίου, ο ΛεΜπρόν μπορεί να ξανακλαίει με αναφιλητά, όπως είχε συμβεί και στις 19 Ιουνίου του 2016, στην Oracle Arena του Οκλαντ, μετά τον έβδομο τελικό με τους Γουόριορς, μπροστά στο μικρόφωνο που του έτεινε η εμβρόντητη Ντόρις Μπερκ.

Νωρίτερα είχε σπριντάρει σαν τον Γιουσέιν Μπολτ για να ταπώσει τον Αντρέ Ιγκουοντάλα, κολλώντας την μπάλα πάνω στο ταμπλό.

Στο μεσοδιάστημα, γονάτισε πάνω στο παρκέ και πλάνταξε στο κλάμα. Η εικόνα είναιdéjàvuαπό τις 16 Ιουνίου του 1996 στο «UnitedCenter» του Σικάγο, όπου λίγα λεπτά μετά τη λήξη του έκτου τελικού με τους Σόνικς (85-75) και την κατάκτηση του τέταρτου τίτλου του με τους Μπουλς ο Μάικλ Τζόρνταν σωριάστηκε στα αποδυτήρια και έκλαιγε με λυγμούς...

Ήταν και τότε (όπως στις 19 Ιουνίου του 2016 ) η «Father’sDay» και ο «Αir» βίωνε την απόλυτη χαρμολύπη που προκαλούσαν ο θρίαμβος του στο γήπεδο και η οδύνη του επειδή δεν ήταν παρών (όπως στους προηγούμενους τρεις) ο δολοφονημένος πριν από τρία χρόνια πατέρας του.

Θεοί και οι δυο. Πλην όμως θνητοί! Υπερβατικοί, αλλά συνάμα γήινοι...

Ο ΛεΜπρόν διαλαλεί εδώ και χρόνια ότι είναι πιστός και αφοσιωμένος στο παιχνίδι και δεν πουλάει φούμαρα. Είναι, όσο κανείς άλλος, με τον δικό του τρόπο βεβαίως, αλλά αυτός (ο τρόπος) του κάνει τη διαφορά...

Το ‘μολόγησε και χθες αυτό, περιγράφοντας το ταξίδι του. « Όπως είπε ο Φρανκ Σινάτρα, “I did it my way”. Στο τέλος της καριέρας μου , ελπίζω να έχω εμπνεύσει πολλούς ανθρώπους για να παίξουν μπάσκετ με τον σωστό τρόπο και να έχουν τον σεβασμό από τους αντιπάλους τους. Εν κατακλείδι, αυτό μετράει πάνω απ’ όλα: να σε σέβονται».

Ο Λεμπρόν σέβεται το παιχνίδι και το παιχνίδι σέβεται τον ΛεΜπρόν. Το παιχνίδι υποκλίνεται μπροστά σε αυτό τον τύπο, ο οποίος στις 20 Ιουνίου του 2013, όταν ανέβηκε στο βάθρο της απονομής για να παραλάβει το βραβείο του MVP των τελικών (με το repeat των Χιτ) αυτοσαρκάσθηκε λέγοντας το εξής...

«I 'mLeBron James fromAkron,Ohio, from the inner city. I'mnotevensupposedto behere. That's enough»...

Όντως δεν προβλεπόταν, δεν αναμενόταν, ίσως δεν θα έπρεπε κιόλας να είναι εδώ!

Ήταν όμως εδώ το 2012, το 2013 και το 2016 και μπορεί λίαν συντόμως να κατσικωθεί ξανά σαν τσάμικος ταμπάκος!

Ο ΛεΜπρόν δεν λυγάει από τις αντιξοότητες, ίσα ίσα που αυτές τον τρέφουν και τον ατσαλώνουν. Η λέξη «adversity» βρίσκεται στο λεξικό του πάνω και από το «good morning»!

Γυρίζω πάλι σε εκείνη την άγια νύχτα του στο Οκλαντ, όταν μάλιστα ο Καϊρί Ερβινγκ είχε υποκλιθεί μπροστά του λέγοντας ότι «βλέποντας τον ΛεΜπρόν να παίζει, ένιωθα σαν να ακούω μια συμφωνία του Μπετόβεν»!

Τότε λοιπόν ο Τζέιμς δεν είχε επικαλεσθεί τον Σινάτρα ή τον «Νονό», αλλά τον Γουίνστον Τσόρτσιλ.

Μετά τον έβδομο τελικό είχε ανατρέξει στον λόγο που εκφώνησε ο «Πατέρας της νίκης» (των συμμάχων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) στις 13 Μαΐου του 1940 στη Βουλή των Κοινοτήτων.

«Δεν έχω τίποτε άλλο να σας προσφέρω τίποτε άλλο παρά μόχθο, ιδρώτα, δάκρυα και αίμα»!

Ο Μάτζικ Τζόνσον βγήκε και είπε ότι «μετά από αυτά που έκανε μη μου λέτε ότι ο Λεμπρόν δεν είναι ο MVP της λίγκας»

Πριν από τέσσερα χρόνια ο ίδιος πάλι είχε τονίσει ότι ο ΛεΜπρόν ανέβηκε στο (μπασκετικό) όρος Ράσμορ που για τους Αμερικανούς είναι μια πολύ κολακευτική και ιερή υπόθεση...

Όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα, ο ΛεΜπρόν γουστάρει τις αναγωγές σε τσιτάτα, τραγούδια, ταινίες και τις αλληγορίες...

Βούτυρο στο ψωμί μου αλείφει ο μπαγάσας και αυτό συνέβη τον Ιούνιο του 2016 σε ένα τετ-α-τετ που είχαμε...

Τότε λοιπόν είχε πει στη διάρκεια των πλέι οφς διάβασε την αυτοβιογραφία του Τζέρι Γουέστ («Η γοητευτική βασανισμένη ζωή μου») και είδε έξι φορές την επική τριλογία του «Νονού»

Τούτου δοθέντος αποτόλμησα να ζητήσω τον λόγο στη συνέντευξη Τύπου πριν από τον έκτο τελικό και τον ρώτησα ποια ατάκα του έχει εντυπωθεί περισσότερο

«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία, κάν’ το εσύ για εμένα» μου απάντησε και δεν του χάλασα το χατίρι!

Μισή ώρα μετά τη λήξη του έβδομου τελικού των Καβαλίερς με τους Γουόριορς και ενώ έφευγεμαζί με τον γιόκα του και με τη συνοδεία του από την αίθουσα Τύπου και κατευθυνόταν προς τα αποδυτήρια, με είδε μπροστά του και κοντοστάθηκε.

Χαιρετηθήκαμε και μετά τα συχαρίκια του είπα ότι, όπως μου το ζήτησε, διάλεξα τη φράση του Μάικλ Κορλεόνε που ταιριάζει στην περίσταση...

« Don’tyouknowthatIwoulduseallofmypowertopreventsomethinglikethatfromhappening?”

« Δεν ξέρεις ότι θα χρησιμοποιούσα όλη τη δύναμη μου για να εμποδίσω να συμβεί κάτι τέτοιο;»

Χαμογέλασε με νόημα, με ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο του...

Κάτι μ’ έτρωγε όμως εκείνο το βράδυ και ξαναγύρισα μέσα στα αποδυτήρια των Καβαλίερς όπου τα πάντα ήταν καταβρεγμένα από τις σαμπάνιες Moet et Chandon στις ετικέτες των οποίων ήταν τυπωμένο το αρχίγραμμα των Καβαλίερς, το C.

Πήγα λοιπόν προς τα εκεί όπου βρισκόταν το ντουλαπάκι του ΛεΜπρόν και ανασήκωσα τα νάιλον με τα οποία είχαν καλυφθεί όλοι οι χώροι για να μην γίνουν χάλια από τις σαμπάνιες...

Εκεί πάνω ο «Κing James» είχε κολλήσει ένα πλαστικοποιημένο χαρτάκι στο οποίο ήταν γραμμένες μερικές κουβέντες και από τις δυο πλευρές...

Το τσούρνεψα και το έχω κρατήσει στο αρχείο μου...

Στη μια πλευρά είναι τυπωμένη μια ρήση της
Αμερικανίδας ποιήτριας Καμίλ Ντάνγκι...

«Τα όνειρα που βάζει ο Θεός στην καρδιά σου δεν αλλάζουν ποτέ. H ακεραιότητα σου απαιτεί να κάνεις βήματα προς τα εμπρός, να ακολουθείς αυτά τα όνειρα, να φτάνεις σε μια καλύτερη θέση, να ξανασηκώνεσαι και να σπρώχνεις τον εαυτό σου».

Στην άλλη πλευρά υπάρχει μια ρήση του προφήτη Ιερεμία από το ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης και συνίσταται σε δυο ρητορικές ερωτήσεις...

«Όταν οι άνθρωποι πέφτουν κάτω δεν σηκώνονται;»

«Όταν ένας άνθρωπος ξεμακραίνει, δεν γυρίζει πίσω;»

Ο ΛεΜπρόν έδωσε τότε τις απαντήσεις του σε αυτές τις ερωτήσεις και τέσσερα χρόνια είναι πάλι έτοιμος να τις βροντοφωνάξει...

Σπολλάτη του!