Το κακό με τις στιγμές που γράφεται ιστορία είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος να πατήσει το "pause" για να ακολουθήσει μια ξεκάθαρη ματιά και η... φάση της συνειδητοποίησης. Αυτό προφανώς και πάει στον Ολυμπιακό, που κανένα μέλος του δεν θα έχει καταλάβει ακόμη τι ακριβώς πέτυχε.

Να μιλήσουμε με στατιστικά ή θα κουράσουν; Οι "ερυθρόλευκοι":

-Έγιναν η 2η ομάδα τα τελευταία 20 χρόνια που κάνει το repeat. Και η πρώτη ελληνική.

- Για δεύτερη φορά πήγαν στο φάιναλ-φορ με το μικρότερο μπάτζετ και το χειρότερο ρεκόρ και κατάφεραν να πάρουν τον τίτλο απέναντι στα φαβορί

- Πέτυχαν τη μεγαλύτερη νίκη ελληνικής ομάδας στο φάιναλ-φορ, το +17 απέναντι στην ΤΣΣΚΑ (69-52). Ο Ολυμπιακός κατείχε την προηγούμενη μεγαλύτερη νίκη το +15 με τη Μπαρτσελόνα (73-58)

- Έγινε η 2η ομάδα τα τελευταία 45 χρόνια που πετυχαίνει 100 πόντους σε τελικό. Εξαίρεση η Μακάμπι του 2004 (118 πόντοι)

- Το +29 που κέρδισαν τα παιχνίδια στο Λονδίνο (+17 και +12) είναι η 3η μεγαλύτερη διαφορά πόντων που σημειώθηκε στο φάιναλ-φορ τα τελευταία 20 χρόνια. Εξαίρεση το +52 της Μακάμπι πάλι το 2004 και το +46 της Κίντερ το 1998 που είχε κερδίσει ωστόσο με 32 πόντους διαφορά την αδύναμη Παρτίζαν στον ημιτελικό

-Έγιναν η 2η ομάδα στην ιστορία της Ευρωλίγκας που επιστρέφουν από το -17 στο πρώτο δεκάλεπτο.

Και επιμέρους:

Ο Βασίλης Σπανούλης έκανε το 6 στα 6 σε παιχνίδια φάιναλ-φορ!

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έγινε ο πρώτος Έλληνας που κατακτά την Ευρωλίγκα!

Αρκετά, όμως, με τα νούμερα. Ας δούμε λίγο την ουσία. Ο Ολυμπιακός επανέλαβε τον περσινό άθλο. Στην Πόλη ήταν το -19 στο τρίτο δεκάλεπτο, στο Λονδίνο το -17 στο 10'. Διαφορετικές ομάδες, διαφορετικές συνθήκες ίδιο αποτέλεσμα. Και η ίδια νοοτροπία, αυτή του "refuse to lose".

Οι Πειραιώτες με τον τρόπο που παίζουν αποτελούν την ενσάρκωση της ατάκας του Μάικλ Τζόρνταν. " Δεν έχω χάσει ποτέ παιχνίδι. Απλά κάποια δεν πρόλαβα να τα κερδίσω". Αυτή την αίσθηση δίνουν: ότι δεν θα "πεθάνουν" ποτέ. Δεν θα τα παρατήσουν. Ότι είναι όντως "the baddest motherf$%*&s in this tournament". Ο "κακός μπελάς" που δεν λέει να αφήσει τον άλλον σε ησυχία.

Στο πρώτο ημίχρονο οι "ερυθρόλευκοι" κατάφεραν να γυρίσουν ένα ματς από το -17 στο -3 με τον Σπανούλη να μην κάνει ούτε μια σωστή επιλογή και να τελειώνει ένα ημίχρονο με μηδέν (0) πόντους και 1 ασίστ. Και παρόλα αυτά ήταν μες στο ματς και η Ρεάλ αισθανόταν την καυτή τους ανάσα στο λαιμό της.

Πως τα κατάφεραν; Ο Ολυμπιακός παραμένει μια από τις ελάχιστες ομάδες που υποστηρίζει το μεγάλο rotation. Ο Σλούκας και ο Κατσίβελης από τον πάγκο έδωσαν λύσεις στην περιφέρεια και δημιούργησαν φάσεις. Ο Περπέρογλου έδωσε μαθήματα στον Ρούντι και ο Άντιτς μοίραζε σφαλιάρες κάνοντας -για πρώτη φορά- σκληρή την άμυνα της ομάδας του. Όσο για τον Χάινς; Αυτός απλά έκανε τον Χάινς.

Το μισό βήμα είχε γίνει. Το υπόλοιπο ήταν η αλλαγή του momentum με τον Βασίλη Σπανούλη να πετυχαίνει τρία συνεχόμενα pull-up τρίποντα και να φέρνει την ομάδα του μπροστά στο σκορ. Οι ισορροπίες άλλαξαν και πάλι όταν αποχώρησε ο Άντιτς και η Ρεάλ βρήκε την ευκαιρία να ανανεώσει επιθέσεις. Γιατί στην 4η περίοδο ο παμπόνηρος Λο, ο Περπέρογλου και ο Σπανούλη (εν τέλει) πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Το αποτέλεσμα ο αρχηγός του Ολυμπιακού να σκοράρει 22 πόντους στα 18 λεπτά που έπαιξε στο δεύτερο μέρος και συνολικά η υπόλοιπη ομάδα να μην έχει παίκτη που να υστέρησε. Με εξαίρεση ίσως τον Πάουελ που δεν μπορεί να κριθεί ασφαλώς γιατί χρησιμοποιήθηκε λίγο.

Πλην του Σπανούλη αποδείχτηκαν παίκτες κλειδιά ο Λο που αποτέλεσε μια πηγή δημιουργίας και γενικά πήρε πολύ καλές αποφάσεις, ο Σλούκας που έβαλε μεγάλα σουτ αυτά που τείνουν να γίνουν... σήμα-κατατεθέν, ο Άντιτς που έδεσε την άμυνα και βοήθησε στα ριμπάουντ και φυσικά ο Στράτος Περπέρογλου που είχε 10 πόντους και έπαιξε πολύ καλή άμυνα. Σαν έφηβος... Γιατί δεν είναι εύκολο να χρειάζεται να κυνηγάς τον Ρούντι ή κοντύτερους παίκτες (Σέρχιο Ροντρίγκεθ, Κάρολ) και να μην σε περνάνε, ή όταν σε περνάνε να τους κάνεις έγκαιρα και καλά φάουλ.

Έτσι κάπως ο Ολυμπιακός σκόραρε 90 πόντους σε τρεις περιόδους και γύρισε το παιχνίδι, που όπως τέλειωσε δεν "θυμόταν" κανείς ότι είχε ξεκινήσει με τη Ρεάλ να προηγείται με 27-10. Οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα ανταποκρίθηκαν και απέναντι στις σύνθετες άμυνες του Πάμπλο Λάσο (1-4 τον Σπανούλη και μια ιδιότυπη 1-3-1 με τον Σλότερ μπροστά), είχαν υψηλά ποσοστά, έλεγξαν τα ριμπάουντ και τελικά απέδειξαν τι είναι αυτό που περιέγραφε ο Ρούντι Τομγιάνοβιτς όταν έλεγε ότι δεν πρέπει να υποτιμά κανείς την καρδιά του πρωταθλητή.