Το ματς στο Περιστέρι έχει ολοκληρωθεί, ο ΠΑΟΚ έχει έρθει 1-1 με τον Ατρόμητο και έχει την πρώτη απώλεια βαθμών στο φετινό πρωτάθλημα. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου στέκεται μπροστά στην κάμερα και λέει πως "το αποτέλεσμα είναι άδικο, χάσαμε πέντε μεγάλες ευκαιρίες να πετύχουμε κι άλλο γκολ και υπήρξε ένα πέναλτι στο πρώτο ημίχρονο που δεν δόθηκε".

Μετά τον Ρουμάνο τεχνικό έρχεται η σειρά του Κρέσπο, που είχε ανοίξει το σκορ. "Μετά το δεύτερο ημίχρονο που κάναμε δεν αξίζαμε κάτι παραπάνω. Πρέπει να βρούμε τι φταίει και φτάσαμε στην ισοφάριση. Κάποια στιγμή ήμασταν κάπως υπερόπτες μέσα στο παιχνίδι και το πληρώσαμε".

Θα πάω με τον δεύτερο. Θα πάω με τον Κρέσπο και όχι με τον Λουτσέσκου. Ναι, προφανώς και η ισοπαλία στο Περιστέρι δεν είναι αποτέλεσμα που φέρνει κρίση, ούτε λόγος για σκληρή κριτική σε μια ομάδα που έχει πάρει όλα τα ντέρμπι και έχει 8-1-0, οδεύοντας σε αήττητο πρώτο γύρο.

ΚΟΙΤΑΓΜΑ ΣΤΟ ΡΟΛΟΪ

Όμως, η εικόνα στο χορτάρι είναι λόγος για πολύ σκληρή κριτική, ίσως και τη σκληρότερη. Προσωπικά, ελάχιστα πράγματα με ενοχλούν περισσότερο στο ποδόσφαιρο από μια ομάδα που δεν παίζει, αλλά κοιτάει το ρολόι.

Σε κάποιες περιπτώσεις το καταλαβαίνω: μπορεί να είναι κουρασμένη, μπορεί να έχει πολύ δύσκολο ματς σε μερικές μέρες. Συμβαίνει παντού, κερδίζεις 2-0, εξασφαλίζεις τους τρεις βαθμούς και μετά πας στο ρελαντί μέχρι τη λήξη, για να ετοιμαστείς για την επόμενη μάχη.

Δεν ήταν μια τέτοια περίπτωση στο Περιστέρι. Ούτε σκορ ασφαλείας είχε ο ΠΑΟΚ, ούτε λόγο να πιστεύει πως δικαιούται να είναι μπλαζέ. Δεν είναι δα πως μας έχει χορτάσει ποδόσφαιρο φέτος. Αποτέλεσματα παίρνει, τον χειροκροτάμε γι'αυτό, διαπιστώνουμε τον πλουραλισμό λύσεων που έχει μεσοεπιθετικά, αλλά απόλυτα πειστική εικόνα είδαμε μόνο πρόσφατα, με τον Παναθηναϊκό.

Από που κι ως που δικαιούται ο ΠΑΟΚ να κάθεται πάνω στο 1-0 και να περιμένει να τελειώσει το ματς; Από κι ως που είναι συμπεριφορά πρωταθλητισμού το "τόσο όσο";

ΟΠΩΣ ΠΕΡΥΣΙ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Το έκανε και πέρσι ο ΠΑΟΚ. Πήγε στη Λάρισα να παίξει με την ΑΕΛ, ήθελε επιτέλους να κάνει την πρώτη του νίκη εκτός έδρας. Προηγήθηκε με τον Μάτος στο πρώτο ημίχρονο και μετά κοιτούσε το ρολόι. Αν νομίζετε πως υπερβάλλω, σας θυμίζω πως σε εκείνο το ματς ο Δικέφαλος έκανε μόλις μία τελική στο δεύτερο ημίχρονο και τελικά ισοφαρίστηκε στο 90'.

Στο Περιστέρι ο ΠΑΟΚ είχε απέναντί του μια καλή ομάδα, που της έλειπαν και βασικά γρανάζια. Βρήκε ένα γκολ σε στημένη φάση και μετά κάθισε. Ούτε διάθεση να τελειώσει το ματς με 2ο γκολ, ούτε έλεγχος, ούτε προσπάθεια για ποδόσφαιρο.

ΑΛΙΜΟΝΟ ΑΝ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΑΤΥΧΙΑ

Πεντάλεπτο με το πεντάλεπτο ο Ατρόμητος πίστεψε πως μπορεί και τελικά δικαιώθηκε. Ενδιάμεσα ο ΠΑΟΚ είχε μόνο μία καλή στιγμή, λες και το ματς ήταν στο 0-3 και δεν είχε λόγο να παίξει άλλο. Και ναι, χάθηκαν δυο ευκαιρίες μετά το 1-1 (όχι πέντε), αλλά κανείς δεν σου φταίει όταν βρίσκεσαι να κυνηγάς σε ένα ματς που το είχες δικό σου και το άφησες στην τύχη του.

Κι αλίμονο αν μιλήσει ο φετινός ΠΑΟΚ για χαμένες ευκαιρίες: η μπάλα στο φετινό πρωτάθλημα του έχει κάνει όλα τα χατήρια. Αν δεν θες να είσαι άτυχος, φρόντισε ώστε ο Πρίγιοβιτς να έχει επαφές με την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή, όχι να έχει μία (!) σε όλο το 90λεπτο.

ΕΧΤΙΣΕ ΟΡΜΗ ΜΕ ΓΚΑΖΙ

Ούτε χορτασμένος, ούτε εξασφαλισμένος είναι ο ΠΑΟΚ. Και ναι, στο δύσκολο αρχικό πρόγραμμα το ζητούμενο ήταν τα αποτελέσματα και αυτά ήρθαν, όποτε job done. Όμως είναι εμφανές πως έχει δημιουργηθεί μια νοοτροπία ανωτερότητας, ένα "τόσο-όσο".

Δεν συνάδει. Ο καλός περσινός ΠΑΟΚ ήταν αυτός που δεν σήκωνε το πόδι από το γκάζι. Που δεν καθόταν σε αποτελέσματα, που έπαιζε μέχρι το τέλος. Δεν γέμιζε μόνο τον κόσμο του, δεν ήταν μόνο θέμα εικόνας, αλλά και ουσίας: κάπως έτσι χτίστηκε η ορμή που έφερε τον αλησμόνητο για τους ΠΑΟΚτσήδες τελικό του Κυπέλλου.

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ ΚΙ Η ΜΑΝΤΟΝΑ

Δεν υπάρχουν διακόπτες στο ποδόσφαιρο, να ανεβοκατεβαίνουν. Ναι, η ένταση αυξομειώνεται μέσα στη σεζόν, αλλά οι καλές ομάδες το ρελαντί το έχουν για τις εξαιρέσεις, όχι ως κανόνα.

Ο Κρέσπο το περιέγραψε καλά το ματς στο Περιστέρι, όχι ο Λουτσέσκου. Υπεροψία, επανάπαυση. Πράγματα που δεν δικαιολογούνται όταν διψάς για τίτλο, όταν νικάς μόνο με 0-1. Είναι κακοί σύμβουλοι ακόμα και για ομάδες που μαζεύουν τίτλους με το τσουβάλι, πόσο μάλλον για ομάδα που θέλει το πρώτο της πρωτάθλημα από την εποχή που το τείχος του Βερολίνου ήταν όρθιο και ο Σον Πεν με τη Μαντόνα ήταν νιόπαντροι.

ΥΠΕΡΒΑΛΛΩΝ ΤΖΗΛΟΣ

Και ναι, υπάρχουν και τα παράπονα για τον Τζήλο. Όμως, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι άλλο πράγμα η επικοινωνία κι άλλο η λογική. Δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει πως οι ξένοι διαιτητές έχουν βοηθήσει τα ντέρμπι και ταυτόχρονα έχουν εκθέσει τους Έλληνες.

Αλλά να υπάρχει και ένα μέτρο: άλλο πράγμα να θες να γκρινιάξεις για τον Τζήλο γιατί δεν τον εμπιστεύεσαι κι άλλο πράγμα να παίρνεις αυτή τη φάση ως παράδειγμα του "δείτε τι κάνουν οι Έλληνες".

Ο ΔΑΝΟΣ ΘΑ ΕΒΑΖΕ ΤΑ ΓΕΛΙΑ

Ο,τι τι; Ό,τι ξένος θα έδινε σίγουρα το πέναλτι; Είμαι σίγουρος πως ο Δανός που σφύριξε το ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός θα έβαζε τα γέλια. Και το λέω γιατί αυτό έκανε στη φάση του Μακέντα, στο τράβηγμα-σπρώξιμο του Μαυρομάτη στον Πρίγιοβιτς και σε ο,τι άλλο του ζήτησαν.

Αυτός του Άρης-ΠΑΟΚ μπορεί να το έδινε, αλλά αυτός ήταν κακός διαιτητής. Δεν μπορεί η αντίδραση να αλλάζει ανάλογα με την εθνικότητα. Καταλαβαίνω πως αυτό προέρχεται από τη καχυποψία: αν δεν το δώσει ο ξένος το κάνει επειδή έτσι το είδε, ο Έλληνας το κάνει από δόλο.

Δεν υπερασπίζομαι τον Τζήλο, αλλά τη λογική. Και στο φινάλε, αν ο Τζήλος πήγε στο Περιστέρι για να στήσει μπλόκο στον ΠΑΟΚ, ένας λόγος παραπάνω να μην καθίσει ο Δικέφαλος στο 0-1 και να μην είναι μπλαζέ στο δεύτερο ημίχρονο.

Οι ομάδες που (πιστεύουν πως) κοντράρονται, μάχονται ακόμα περισσότερο, δεν σηκώνουν το πόδι από το γκάζι.

ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΔΕΙΚΤΕΣ

Ο Γιώργος Σαββίδης και ο Λουτσέσκου τα έριξαν στον Τζήλο και ευτυχώς για τον κόσμο του ΠΑΟΚ ήρθε ο Κρέσπο να τους μιλήσει για το σημαντικό, τη νοοτροπία. Κι αυτή είναι το βασικό ζητούμενο.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα πρέπει ο ΠΑΟΚ κάποια στιγμή να παίξει και το ποδόσφαιρο που θα φτιάξει τους δείκτες του, που μέχρι στιγμής είναι επιεικώς μέτριοι, το επαναλαμβάνω. Έχει έξι βατά ματς ως το τέλος του πρώτου γύρου για να το πετύχει.