Μια βραδιά που μπήκε κι αυτή στην ιστορία της Ρεάλ και του Μπερναμπέου. Ένα γεμάτο ματς στο Τορίνο, που απέδειξε την πρόοδο της Τότεναμ και δύο αγγλικά διπλά που κάνουν βαρετές τις ρεβάνς. Πάμε να δούμε τι είδαμε στα πρώτα τέσσερα ματς των φετινών νοκ-άουτ του Champions League.

"Αυτός ο σύλλογος έχει 12 Champions League και υπάρχει λόγος γι’αυτό. Οι παίκτες ξέρουν τι διακυβεύεται, ότι είναι μια σημαντική διοργάνωση, ότι πάντα θέλουμε να δείχνουμε στον κόσμο τι έχει αυτή η ομάδα". Ο Ζιντάν ήταν σαφής μετά το τέλος του αγώνα.

Αν κάποιος δεν ξέρει τι έχει η Ρεάλ, μπορεί απλώς να σκεφτεί τι δεν έχει η Παρί. Ιστορία, χαρακτήρα, βάρος, κυνικότητα, αποτελεσματικότητα, know-how. Οι δύο ομάδες έφτασαν στο ραντεβού του Μπερναμπέου με εντελώς διαφορετικές διαδρομές.

Η Ρεάλ τέταρτη στο πρωτάθλημα, εκτός διεκδίκησης του τίτλου, εκτός Κυπέλλου, με τριβές που μόνο εσωτερικές δεν είναι, με ένα καλοκαίρι μεγάλων αλλαγών να πλησιάζει σχεδόν απειλητικά. Η Παρί με δύο άσους στο χέρι στα πρόσωπα των Νεϊμάρ και Εμπαπέ, με περίπατο στη Γαλλία, να προετοιμάζεται άνετη για να παίξει ρέστα στο φετινό Champions League.

Το τελικό σφύριγμα της λήξης βρήκε τον οργανισμό της Ρεάλ να έχει εκραγεί σαν κοιμισμένο ηφαίστειο και την Παρί να αναρωτιέται πως γίνεται να έζησε ξανά μια τέτοια ήττα στην Ισπανία, σχεδόν έναν χρόνο μετά από εκείνο το 6-1 στο Καμπ Νόου.

Πως φτάσαμε σ’αυτό το σημείο; Η Παρί δεν ήταν για να χάσει 3-1, η Ρεάλ δεν ήταν για να πετύχει μια τέτοια νίκη. Κι όμως στο τέλος το πράγμα μοιάζει δικαιολογημένο. Αν όχι τόσο ποδοσφαιρικά, σίγουρα βάση των πραγμάτων που είπαμε ήδη. Ιστορία, χαρακτήρας, know-how.

"Κάναμε το ματς που θέλαμε. Πάντα λέμε τα ίδια πράγματα, πάντα κάνουμε τα ίδια πράγματα, αλλά στο τέλος είμαστε πάντα χαμένοι με τον ίδιο τρόπο". Ο Ραμπιό είναι μικρός, αλλά τα είπε μια χαρά.

Όλα κρίθηκαν στο τέλος. Η ιστορία θα γράψει πως οι τρεις αλλαγές του Ζιντάν έκριναν τα πάντα. Η Ρεάλ γύρισε σε 4-4-2 στην ευθεία, ο πιο κινητικός Μπέιλ πήγε στο πλευρό του Ρονάλντο, Ασένσιο και Βάσκεθ έδωσαν πλάτος και ρήγματα στα άκρα, η Βασίλισσα βρήκε έτσι δύο γκολ. Η ιστορία θα γράψει πως ο Έμερι έβγαλε τον Καβάνι και έστειλε Νεϊμάρ - Εμπαπέ δίδυμο στην κορυφή και δεν βρήκε τίποτα.

Στην πραγματικότητα όσες ευκαιρίες βρήκε η μία ομάδα βρήκε και η άλλη. Δεν ήταν λιγότερο επικίνδυνες οι μπούκες της Ρεάλ απ’τα σουτ του Νεϊμάρ και του Εμπαπέ, το παράλληλο γύρισμα του Γιούρι ή η φάση που ο Εμπαπέ κόπηκε λανθασμένα με οφσάιντ ενώ έφευγε μόνος του.

Όμως η Παρί έχει τον Αρεολά, που σε ένα απλό γύρισμα σέρβιρε στον Ρονάλντο και η Ρεάλ έχει τον Κριστιάνο, που κινείται στην περιοχή λες και έρχεται απ’το μέλλον και ξέρει που θα πάει η μπάλα. Έχει τον Μαρσέλο, που μπορεί να περιορίσει όσο μπορεί ένα φαινόμενο σαν τον Εμπαμπέ και ταυτόχρονα να πατήσει περιοχή στο 87’ και να σκοράρει, αλλάζοντας τις ισορροπίες.

Το αποτέλεσμα είναι τεράστιο για τη Ρεάλ, ανεξάρτητα του τι θα γίνει στη ρεβάνς, και σοκ για την Παρί. Του Αγίου Βαλεντίνου πέρυσι η Παρί νικούσε με 4-0 την Μπαρτσελόνα και μετά ήρθε το ναυάγιο της Βαρκελώνης. Αυτή τη φορά η σφαλιάρα ήρθε πρώτη και η Παρί έχει μια ακόμη ευκαιρία.

Μέχρι τότε, ισχύει αυτό που έγραψαν και ο Σιντ Λοβ στον Guardian και ο Μιγκέλ Ντιλέινι στον Independent. "Στο τέλος το κοινό τραγουδούσε ‘έτσι νικάει η Μαδρίτη’. Αλλά τελικά και έτσι χάνει η Παρί".

ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΤΟΤΕΝΑΜ

Στο Τορίνο η Τότεναμ επιβεβαίωσε τη διαρκή άνοδό της. Όχι αγωνιστική άνοδο μέσα στη σεζόν, δεν μιλάμε για φόρμα. Μιλάμε για μια ποδοσφαιρική ομάδα που με τον Ποτσετίνο στον πάγκο μεγαλώνει, εξελίσσεται, καλυτερεύει, γίνεται ολοένα και πιο σίγουρη για τον εαυτό της και για τον τρόπο που παίζει.

Το γρήγορο 1-0 και το ατομικό λάθος που έφερε το δεύτερο γκολ έβαλαν την Τότεναμ με την πλάτη στον τοίχο, αλλά η ομάδα του Ποτσετίνο έδειξε το πόσο καλό και δουλεμένο σύνολο είναι.

Η Τότεναμ πήρε την μπάλα και την πρωτοβουλία και έκανε αυτό που κάνει καλά: κυριάρχησε όσον αφορά τον έλεγχο του αγώνα, έφτιαξε καθαρές ευκαιρίες απέναντι σε οργανωμένη άμυνα και ταυτόχρονα είχε ασφάλεια στις αντεπιθέσεις.

Σχεδόν άριστα, απέναντι σε μια ομάδα που λατρεύει να αμύνεται χαμηλά και υποτίθεται πως είναι εξαιρετική σ’αυτό. Το υποτίθεται μπαίνει γιατί αρκετές φορές η Γιουβέντους στηρίζει τη φήμη της στη ρέντα, όπως πχ στους περσινούς δύο αγώνες με την Μπαρτσελόνα, όταν οι Ιταλοί δεν στέρησαν την παρέα του Μέσι από καθαρές ευκαιρίες, αλλά απλώς η μπάλα δεν έμπαινε μέσα.

Η απόκρουση του Μπουφόν στην εξ επαφής κεφαλιά του Κέιν θύμισε ένα τέτοιο σενάριο, αλλά τελικά η Τότεναμ δεν αποδείχθηκε σπάταλη και μείωσε με τον Κέιν να φτάνει τα εννέα γκολ σε ισάριθμες παρουσίες στο Champions League.

Ναι, αν ο Αργεντινός έβαζε το δεύτερο πέναλτι η Γιουβέντους μάλλον θα έπαιρνε τη νίκη, ενώ το ίδιο μπορεί να συνέβαινε αν ο Μπουφόν είχε σωστή αντίδραση στο φάουλ του (εξαιρετικού για μία ακόμη φορά) Έρικσεν. Όμως, όποιο κι αν ήταν το τελικό σκορ, τα ενενήντα λεπτά στο Τορίνο έδειξαν την πρόοδο της Τότεναμ τόσο αγωνιστικά, όσο και ψυχολογικά.

Την ίδια στιγμή, στο χορτάρι φάνηκε ξανά πως η άμυνα με μόλις μία καλή αντεπίθεση δεν είναι και πολύ καλό σχέδιο. Ναι, η Γιουβέντους είχε απουσίες και ήταν σημαντικές απώλειες ο Ντιμπάλα με τον Ματουϊντί, αλλά η Μεγάλη Κυρία ήταν παθητική στο σχέδιο της. Παρότι οι γηπεδούχοι απειλούσαν σε μεγάλους χώρους και οι φιλοξενούμενοι σε μικρούς, η Τότεναμ έφτιαξε περισσότερες ευκαιρίες και γι’αυτό άξιζε τελικά 100% την ισοπαλία.

Θα ήταν και οξύμωρο το 2018 να δικαιωθεί η ομάδα του Κεντίρα και όχι του Ντεμπελέ. Ο Γερμανός απέναντι στην Φιορεντίνα είχε μόλις 16 πάσες, χωρίς να έχει έστω ένα τάκλινγκ, κλέψιμο, σουτ ή μία ντρίμπλα. Τέσσερις μέρες μετά απέναντι στην Τότεναμ είχε 13 πάσες (ο Μπουφόν είχε 25) , δύο τάκλινγκ, μηδέν κλεψίματα και ντρίμπλες, με μόλις 52% στις μεταβιβάσεις.

Την ίδια ώρα ο Ντεμπελέ είχε 94/99 πάσες, έξι στις οκτώ ντρίμπλες, τέσσερα τάκλινγκ, ένα κλέψιμο και έφτιαξε και δύο ευκαιρίες. Δεν είναι πως πάντα επικρατεί το ποδόσφαιρο της πρωτοβουλίας, αλλά το ποδόσφαιρο της αντίδρασης δεν μπορεί να σταθεί με την παθητικότητα που εκφράζεται στις επιδόσεις του Κεντίρα.

Προφανώς και τίποτα δεν έχει κριθεί όσον αφορά την πρόκριση, οι πιθανότητες είναι μοιρασμένες και η ρεβάνς του Γουέμπλεϊ θα είναι πολύ μεγάλος αγώνας. Μέχρι τότε, το χορτάρι καθρέφτισε την άνοδο της Τότεναμ και έδειξε στη Γιουβέντους πως κάποιοι κύκλοι φτάνουν στο τέλος τους, τόσο στα πρόσωπα, όσο και στην αγωνιστική νοοτροπία.

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΙΔΡΩΣΕΙ Η ΣΙΤΙ

"Δεν υπάρχει τίποτα να δείτε εδώ, προχωρήστε". Η ατάκα των αστυνομικών στις ταινίες ταιριάζει γάντι στο Βασιλεία - Σίτι. Η ομάδα του Γκουαρδιόλα πέρασε εύκολα απ' την Ελβετία, χωρίς στην ουσία να χρειαστεί να πατήσει γκάζι ή να είναι εντυπωσιακή. Το θέμα με τη Σίτι είναι πως μπορεί να σκοράρει και με στημένα και με εκτελέσεις εκτός περιοχής.

Αν τα προσθέσεις αυτά στην ευχέρεια με την οποία παράγει καθαρές ευκαιρίες, η πράξη για τον αντίπαλο δεν βγαίνει. Με το βλέμμα στους 16, η Σίτι έχει το πλεονέκτημα να έχει "καθαρίσει" το πρωτάθλημα. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως ο Γκουαρδιόλα θέλει χαλάρωση, αφού κάτι μου λέει πως θα επιδιώξει να πάρει την πρώτη του Premier League με τη μεγαλύτερη δυνατή διαφορά.

Το νέο που μάθαμε στη Βασιλεία ήταν η παρουσία του Σανέ, που επέστρεψε πολύ πιο γρήγορα απ' όσο εκτιμόταν όταν γύρισε τον αστράγαλό του σε εκείνο το άθλιο τάκλινγκ κόντρα στην Κάρντιφ. Η Σίτι εξακολουθεί να είναι ένα απ' τα φαβορί για να πάει ψηλά, πήρε τον Λαπόρτ για να μην την πατήσει με τραυματισμό/τιμωρία στο κέντρο της άμυνας, αλλά όλα θα ήταν καλύτερα αν έπαιρνε και τον Φρεντ για τη θέση του έξι.

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΜΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΦΑΝ ΝΤΑΪΚ

Η Λίβερπουλ ήταν η 2η ομάδα που έκανε διαδικαστική τη ρεβάνς με το 5-0 στο Ντραγκάο. Η ομάδα του Κλοπ είχε πιο ψηλό εμπόδιο απ’τη Σίτι και σίγουρα μόχθησε περισσότερο στο χορτάρι. Το πρώτο καλό νέο για τη Λίβερπουλ ήταν το πόσο βελτίωσε τα πάντα γύρω του ο Φαν Ντάικ, απ’τον Λόβρεν μέχρι το χτίσιμο των επιθέσεων από πίσω.

Το δεύτερο καλό νέο ήταν το χατ-τρικ του Μανέ. Ο Σενεγαλέζος φέτος έχει μπει στη σκιά του Σαλάχ (τι έκανε πάλι ο Αιγύπτιος), αλλά και του Φιρμίνο, που κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Ο Μανέ έμεινε για αρκετό διάστημα μακριά από γκολ, μακριά απ’τους προβολείς που συγκέντρωσε πάνω του στην περσινή, πρώτη του σεζόν στο Άνφιλντ.

Σε κάποια ματς ήταν εμφανές πως δεν είχε καλή ψυχολογία, πως έπαιζε με λίγο άγχος και όχι με την γνωστή του χαλαρότητα και το χαμόγελο που τον συνοδεύει. Ένας Μανέ με την κλασική του αυτοπεποίθηση είναι εξαιρετικό νέο για τη Λίβερπουλ.

Τρίτο καλό νέο, το ίδιο το σκορ. Μετά την πώληση του Κουτίνιο, η Λίβερπουλ δεν έχει χάσει μόνο τον βασικό της δημιουργό απέναντι σε κλειστές άμυνες, αλλά έχει μείνει χωρίς πολλές εναλλακτικές μπροστά.

Φιρμίνο, Μανέ και Σαλάχ μπορεί να σκορπάνε τρόμο, αλλά μεγάλο βάθος δεν υπάρχει. Μια διαδικαστική ρεβάνς είναι ο,τι πρέπει για ομάδα που μπορεί να θέλει να προχωρήσει στη διοργάνωση που τόσο της έλειψε για μια δεκαετία, αλλά ταυτόχρονα δίνει τη σκληρή μάχη για την τετράδα στην Premier.

Photo credits: AP Photo/Francisco Seco, AP Photo/Rui Vieira, AP Photo/Antonio Calanni