Τον Ιούλιο του 2016 ο Τζουλιέν Λοπετέγκι ήταν ο Νο1 υποψήφιος για την τεχνική ηγεσία της Γουλβς, που είχε αλλάξει διοίκηση κι έκανε μεγάλα σχέδια για το μέλλον. Ο Ισπανός μόλις είχε αποχωρήσει από την Πόρτο, στην οποία έμεινε δύο χρόνια χωρίς να κερδίσει τίποτα, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ από το 1982 που πρόεδρος των Δράκων είναι ο Πίντο ντα Κόστα...

Ο Λοπετέγκι ήταν πολύ κοντά στο να υπογράψει στην αγγλική ομάδα. Δεν ήταν όνομα για πιο ψηλά, μόνο δύο ομάδες είχε προπονήσει στην καριέρα του, τη Ράγιο και την Πόρτο. Τελικά δεν το έκανε, γιατί του δόθηκε μια μεγάλη ευκαιρία: ο Ντελ Μπόσκε έφυγε από την Ισπανία μετά το Euro του 2016 και έτσι ο Λοπετέγκι ήταν ο εκλεκτός της ομοσπονδίας.

Είχε προπονήσει όλες τις μικρές Εθνικές της Ισπανίας, γιατί όχι και την Ανδρών. Ο μεγάλος στόχος ήταν φυσικά το Μουντιάλ της Ρωσίας. Και πριν αυτό ξεκινήσει, λίγο πριν ο Λοπετέγκι ζήσει το όνειρο να προπονήσει τη χώρα του σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπελλου, του έκανε πρόταση η Ρεάλ.

Αμέσως έχασε το ένα όνειρο, αφού η ομοσπονδία τον απέλυσε με συνοπτικές διαδικασίες και στο Μουντιάλ προπονητής ήταν ο Ιέρο. Του έμεινε το όνειρο της Ρεάλ, η οποία τελικά τον απέλυσε πριν μπει ο Νοέμβριος, με τελευταίο του ματς μια ταπεινωτική ήττα με 5-1 από την Μπαρτσελόνα.

Πριν λοιπόν πάμε στη Ρεάλ Μαδρίτης, σ'αυτήν που ενδιαφέρει περισσότερο, ας ξοδέψουμε μερικά δευτερόλεπτα σκέψης για τον Τζουλέν Λοπετέγκι, που του δόθηκαν οι δύο μεγαλύτερες δουλειές στο ποδόσφαιρο της χώρας του, παρότι δεν είχε ούτε τρεις σεζόν σε σύλλογο, και απολύθηκε κι από τις δύο μέσα σε μερικούς μήνες.

Ψιθυρίζουμε λίγο Πορτοκάλογλου και "τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω" και πάμε στη Ρεάλ.

Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΠΑΡΑΚΜΗ

Τι συμβαίνει στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, που έφαγε πέντε στο Καμπ Νόου, έχει πάρει μόνο τέσσερα απ’τα πρώτα δέκα ματς στην Ισπανία, μετράει ήττες όσες και νίκες και έχει φάει όσα έχει δεχθεί;

Με μία λέξη, αυτό που συμβαίνει είναι ο χρόνος. Με περισσότερες, η αναπόφευκτη πτώση, η μοιραία παρακμή. Μια εκπληκτική ομάδα, ένα σπάνιο γκρουπ παικτών, που έμεινε τρία σερί χρόνια στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά ταυτόχρονα έφθινε χρόνο με το χρόνο.

Οξύμωρο να μιλάς για παρακμή όταν μιλάμε για σύνολο που πέτυχε ένα ανεπανάληπτο three-peat στο Champions League. Κι όμως, αυτό που συμβαίνει δεν είναι μια ξαφνική, απότομη πτώση. Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι σε μια καθοδική πορεία.

Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ 2016-17

Η ακμή ήταν η σεζόν 2016-17. Η Ρεάλ μπήκε σ’αυτήν ως πρωταθλήτρια και ο Ζιντάν είχε μπροστά του τον στόχο του να σχεδιάσει την πρώτη του γεμάτη σεζόν ως πρώτος προπονητής. Στη Μαδρίτη αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν άλλο να παρακολουθούν την Μπαρτσελόνα να σαρώνει τους εγχώριους τίτλους, οπότε αυτή τη φορά ο στόχος ήταν το πρωτάθλημα, όχι μία ακόμα σεζόν “πάμε για το Champions League, αφού στην Ισπανία μείναμε πίσω”.

Η διαχείριση του Ζιντάν ήταν εκπληκτική. Η Ρεάλ έδωσε μέχρι το τέλος μια πολύ σκληρή μάχη με την Μπαρτσελόνα και ταυτόχρονα παρέμεινε φρέσκια κι ακαταμάχητη στο Champions League. Οι ρολίστες έλαμψαν όσο και οι μεγάλοι σταρ, το ρόστερ μεγάλωσε όσο ποτέ, ο Ρονάλντο πείστηκε να καλμάρει για να είναι φρέσκος στην Ευρώπη, ο Ζιντάν έβαζε τα δεύτερα κι αυτά κέρδιζαν σε όλα τα must-win παιχνίδια στην Ισπανία.

Εκείνη η ήττα με 2-3 από την Μπαρτσελόνα στο Μπερναμπέου ήταν περισσότερο μία ακόμα απόδειξη του μεγαλείου του Μέσι, παρά πρόβλημα της Ρεάλ. Ήταν ένα παράσημο του Αργεντινού, που στο τέλος της σεζόν δεν είχε καμία θέση στην ιστορία της Ρεάλ, σ’αυτό το ιστορικό double, στα συνεχόμενα γκολ του Ρονάλντο, στην τεσσάρα στη Γιουβέντους.

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΣΤΟ ΚΙΕΒΟ, -17 ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Και εκεί ήρθε μοιραία η περσινή κατηφόρα. Ναι, τέτοια ήταν, παρότι ήρθε κι άλλο ένα Champions League στο Κίεβο. Το σημειώσαμε όταν ο Ζιντάν έφυγε και έκλεισε την πόρτα πίσω του: δεν αφήνει την ομάδα που πήρε τρία σερί Champions League, αφήνει την ομάδα που δεν διεκδίκησε ποτέ το πρωτάθλημα στην Ισπανία, που ποτέ δεν έκανε πάνω από τέσσερις σερί νίκες και που τελικά τερμάτισε 3η, 17 βαθμούς πίσω απ’την κορυφή.

Το ρόστερ είχε μικρύνει, η στοχοπροσήλωση είχε κάνει φτερά, το καράβι κλυδωνιζόταν σε κάθε ευκαιρία. Η πρόκριση επί της Παρί έγινε εφαλτήριο: από εκεί και μετά η Ρεάλ είχε και τον χαρακτήρα και το know-how, όπως και τη ρέντα του πρωταθλητή. Το πήρε ξανά, αλλά είναι άλλο πράγμα το κατόρθωμα και άλλο η εικόνα στο σύνολο της σεζόν.

ΟΡΑΤΗ ΚΑΤΗΦΟΡΑ

Ναι, το Champions League είναι το κορυφαίο τρόπαιο. Έχει τη λάμψη, έχει τη δυσκολία. Όμως η δυσκολία έγκειται στο γεγονός πως στα επτά νοκ-άουτ τα περιθώρια είναι ελάχιστα: θες ρέντα, θες τύχη, γιατί τα προτερήματα μπορεί να βγουν όλα μαζί στην επιφάνεια και ταυτόχρονα μπορεί να μην πληρώσεις τις αδυναμίες σου.

Τα μεγάλα ματς του Champions League είναι στοπ-καρέ, μαζεύουν στιγμές και γράφουν ιστορίες. Ο μαραθώνιος των 38 αγώνων δεν έχει πρώτα και δεύτερα πλάνα: τα δείχνει όλα. Η κατηφόρα της Ρεάλ ήταν ορατή.

Στη σεζόν του πρωταθλήματος η διαφορά υπέρ της στα xGoals ανά αγώνα ήταν 1.35. Πέρυσι έπεσε στο 1.09 και φέτος είναι στο 0.79. Οι αγώνες της στην Ισπανία γίνονται διαρκώς και πιο αμφίρροποι, το να μην νικήσει ολοένα και πιο πιθανό.

ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΕΝΟΙ

Γιατί; Γιατί αυτό το γκρουπ των εκπληκτικών παικτών κάποια στιγμή θα είχε πτώση. Και απ’τη στιγμή που πέρυσι το ρόστερ έκλεισε, ήταν πολύ πιθανό πως αυτή η πτώση θα ήταν ομαδική, ταυτόχρονη. Το Μουντιάλ της Ρωσίας μεσολάβησε για να τα κάνει όλα χειρότερα.

Όχι μόνο για να ξεζουμίσει τους 30άρηδες Μαρσέλο και Μπενζεμά, τον 32άρη Ράμος και τον 33άρη Μόντριτς, αλλά να ντεφορμάρει και τους υπόλοιπους, που δεν είναι δυνατόν να είναι διαρκώς σε τοπ κατάσταση.

ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Και ναι, δεν έχει μόνο η Ρεάλ παίκτες εξαντλημένους από τα περσινά ματς και το Μουντιάλ που ακολούθησε. Όμως, μόνο η Ρεάλ είναι τόσο μα τόσο εξαρτημένη από την ατομική κατάσταση των παικτών: δεν έκανε το Champions League το παιχνιδάκι της μέσα από κάποια τρομερή ποδοσφαιρική πρόταση, κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο.

Το είπαμε αρκετές φορές αυτά τα χρόνια, η συνταγή της Ρεάλ ήταν δική της: κάνουμε απλά πράγματα, αλλά σε κάθε σημείο της κάθε φάσης έχουμε έναν world class ποδοσφαιριστή. Ούτε pressing game, ούτε passing game, ούτε positional football.

ΔΕΝ ΕΝΙΣΧΥΘΗΚΕ, ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ

Το ξέραμε από πέρυσι, δεν το άλλαξε το 3ο Champions League. Αν το καλοκαίρι του 2017 ήταν απαραίτητη η ενίσχυση/τροποποίηση του ρόστερ, το καλοκαίρι του 2018 ήταν αναγκαία όσο το οξυγόνο. Αντ' αυτού, ήρθε μόνο ο Κορτουά και έφυγε ο μέγας Κριστιάνο.

Αν η Ρεάλ είχε αποκλειστεί από την Παρί στους 16, είναι δεδομένο πως το καλοκαίρι θα έπαιρνε όποιον μπορούσε, ανεξαρτήτως του αν έφευγε ο Ρονάλντο ή όχι. Όμως, τους πρωταθλητές τους αλλάζεις δύσκολα κι ακόμα πιο δύσκολα αυτούς του three-peat.

Είναι ισχυρή η αίσθηση πως ο Πέρεθ ήξερε πως χρειάζονται κινήσεις, πολλές και δαπανηρές. Προτίμησε όμως να περάσει μια σεζόν, έστω κι αν φαινόταν πως δεν βγαίνει. Πήγε πάσο, ίσως γιατί ήξερε πως ακόμα ο Αζάρ πχ δεν θα άλλαζε τη φετινή μοίρα, αλλά θα πήγαινε κι αυτός προς τα κάτω μαζί με το πλοίο.

Οι μεγάλες αλλαγές θέλουν αποτυχία, θέλουν μια τελεία για να ξεκινήσει νέα παράγραφος.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΛΟΠΕΤΕΓΚΙ

"Και καλά, αυτός ο Λοπετέγκι δεν μπορούσε να βάλει κάποιες σταθερές, να φτιάξει κάποια πράγματα;" Πιο καταδικασμένος κι από ερασιτέχνη θηριοδαμαστή απέναντι σε αγέλη λιονταριών στη μέση της σαβάνας.

Ο Μιγκέλ Ντιλέινι έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο γι’αυτό στον Independent. Δεν ασχολήθηκε με την αγωνιστική κρίση της Ρεάλ ή τις μεταγραφές, αλλά αποκλειστικά με το γεγονός πως μιλάμε για έναν σύλλογο που πάντα έκαναν κουμάντο οι παίκτες.

"ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ"

Στους άλλους συλλόγους το μότο είναι "κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα". Στην Ρεάλ το μόνο είναι "κανείς δεν είναι πάνω από τους παίκτες".

Από την εποχή του Ντι Στέφανο θεμελιώθηκε η παράδοση που λέει πως στη Ρεάλ παίζουν οι καλύτεροι του κόσμου και οι καλύτεροι ξέρουν από μόνοι τους τι πρέπει να κάνουν. "Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, κερδίζεται" είπε ο Ράμος και στην ουσία δήλωσε δημόσια πως δεν θέλει τον Κόντε και άρα ο Ιταλός δεν έχει καμία τύχη.

Σε καμία άλλη ομάδα δεν θα έβγαινε ο αρχηγός να πει τέτοιο πράγμα δημόσια. Βεντέντες και ντίβες υπάρχουν παντού, οι προπονητές πάντού πρέπει να αποδεικνύουν στους σταρ πως είναι οι κατάλληλοι, αλλά δημόσια ο προπονητής έχει σεβασμό, αρκεί ο ρόλος του γι’αυτό.

ΓΕΛΙΑ, ΑΠΑΞΙΩΣΗ

Όχι στη Ρεάλ. Όπως γράφει κι ο Ντιλέινι, στη Ρεάλ θα γελάσουν μπροστά του, θα κοιταχτούν με νόημα μεταξύ τους, θα τον απαξιώσουν σε χρόνο ρεκόρ, σε 1-2 προπονήσεις. Αν είναι ένας Σάκι ή ένας Καπέλο, ο χρόνος του θα είναι λίγος. Αν είναι ένας Μουρίνιο, τότε ο πόλεμος μεταξύ τους θα είναι ανελέητος, θα κάνει τη Μαδρίτη να μοιάζει Στάλινγκραντ στο τέλος του.

Ενώ αν είναι ένας Ζιντάν, όλα αλλάζουν: τεράστιος παίκτης, πρώην της Ρεάλ, άρα ένας απ’αυτούς. Αν είναι ένας Λοπετέγκι, τα λιοντάρια μπορεί ακόμα και να τον λυπηθούν, να μην τον φάνε, αλλά να τον αφήσουν να πεθάνει μόνος του, από έφραγμα. Αν είναι ένας Κόντε, η άποψη του Κουρτουά, του Μοράτα και του Ντιέγκο Κόστα μετράει πολύ περισσότερο απ’τους τίτλους που μπορεί να έχει κατακτήσει, το ποδόσφαιρο που παίζει, κτλ.

ΘΗΡΙΟΤΡΟΦΕΙΟ

Καθόλου τυχαία, το θηριοτροφείο της Ρεάλ, αυτό που έκανε ρουτίνα το Champions League, αυτή η συλλογή εκπληκτικών ποδοσφαιριστών είναι πλέον ένα γκρουπ που κανείς δεν δέχεται εύκολα να αναλάβει: η δύναμή τους είναι μεγαλύτερη από ποτέ, η αγωνιστική τους κατάσταση χειρότερη από ποτέ. Ο Λάουντρουπ(;) είπε πως έχει αμφιβολίες, δεν το βλέπει ως ελκυστική προοπτική.

Η κορυφαία δουλειά στο ποδόσφαιρο είναι ταυτόχρονα μια δουλειά που ο ίδιος ο σύλλογος σνομπάρει. Οι παίκτες είναι οι προπονητές και ο Πέρεθ είναι οι τεχνικοί διευθυντές. Κανείς δεν ξέρει καλύτερα απ’αυτούς, γιατί κανείς δεν είναι πιο Ρεάλ από αυτούς. Ο,τι ξέρει, είναι χρήσιμο σε άλλους συλλόγους, εδώ τα ζητούμενα είναι άλλα.

Ακόμα και σε άσχημη αγωνιστική κατάσταση, οι παίκτες έχουν το κουμάντο και οι ίδιοι ξέρουν πως αυτοί σηκώνουν την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, αυτοί φταίνε κι όταν δεν κερδίζουν. Τους έφεραν τον Σολάρι να του λένε τι να κάνει και οι ίδιοι θα τραβήξουν το κάρο από τη λάσπη.

Και κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να πετύχουν αν πάλι είναι καλά στα νοκ-άουτ της άνοιξης.