OPINIONS

Χαμόγελο, επιβάλλεται. "Χοροί", όχι...

Χαμόγελο, επιβάλλεται. "Χοροί", όχι...
INTIME SPORTS

Ο Στέλιος Μαρκάκης γράφει για την καλή εμφάνιση του Παναθηναϊκού και εξηγεί γιατί δεν είναι αρκετή για να τον κάνει ξανά Panathinaikos και να εγγυηθεί την ανάκαμψη στην Ελλάδα. Οι παίκτες που ξεχώρισαν, οι υπερβολές και το 4-2-3-1. Αφήστε το σχόλιό σας...

Ώπα, παιδιά. Να... οργανωθούμε, που λέει και το ανέκδοτο, ναι; Μια τζούρα ήλιος μετά από πέντε μερόνυχτα βροχής και βέβαια είναι λόγος να χαμογελάσει κανείς πλατιά και να αλλάξει διάθεση γενικώς. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι το να στεγνώσει και να ζεσταθεί κιόλας, υπάρχει απόσταση.

Ναι: από χθές ήδη, κατά τον live σχολιασμό του αγώνα με την Τότεναμ είπαμε ότι ο Παναθηναϊκός, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν μια άλλη ομάδα απ’ αυτή που ταλαιπωρεί εδώ και αρκετές εβδομάδες τους φίλους του.

Πήρε πρωτοβουλίες, πίεσε (ναι: έως και ο Κουίνσι, είδα, βρέθηκε σε κάποια στιγμή κοντά στην περιοχή των "πρασίνων" και μάλιστα άπλωσε και το πόδι του για να εμποδίσει πάσα αντιπάλου!), κινήθηκε χωρίς τη μπάλα, έδειξε να αποκτά συνοχή και δημιουργικότητα στο κέντρο. Τι στο καλό; Αφού έως και σκόραρε –και μάλιστα με τον Τοτσέ!

Όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό δεν τον κάνει ξανά Panathinaikos (για το περί πάλαι ποτέ status πρέσβεως κιόλας, ας μη μιλήσουμε καθόλου καλύτερα...) και, βέβαια, δεν εξασφαλίζει ότι και στο ελληνικό πρωτάθλημα θα παρουσιαστεί μεταμορφωμένος προς το καλύτερο και μάλιστα δείχνοντας και την απαραίτητη σταθερότητα σ’ αυτό.

Χθες, οι "πράσινοι" έκαναν ένα πολύ σημαντικό πρώτο βήμα προς την αγωνιστική τους ανάκαμψη. Όχι μόνο επειδή σίγουρα ανέκτησαν ηθικό οι ίδιοι, όχι μόνο επειδή η καλή εμφάνιση "ζέστανε"τον κόσμο και, αναπόφευκτα, ηρέμησε και τους όποιους κυματισμούς από την απόφαση για τον Κατσουράνη, αλλά και επειδή έδειξε κάποια σημαντικά πράγματα που αφορούν στην ομάδα αυτή καθαυτή.

Τα δύο σημαντικά συμπεράσματα

Το πρώτο ήταν ότι το σύστημα που ταιριάζει περισσότερο στο παρόν υλικό είναι το 4-2-3-1, με τους τρεις μπροστά από τα αμυντικά χαφ να αλλάζουν θέσεις στο γήπεδο και τον διπλανό στον Βιτόλο παίκτη (προς το παρόν είναι ο Ζέκα ή ο Μαρίνος) να κινείται λίγο περισσότερο προς την περιοχή των "πρασίνων" και λιγότερο προς την αντίπαλη.

Και το δεύτερο ήταν η απόδοση κάποιων ποδοσφαιριστών. Ο Τριανταφυλλόπουλος, π.χ., ξεκίνησε (λογικά) λίγο μουδιασμένος, στη συνέχεια, όμως, έδειξε ότι "την έχει" τη θέση και αξίζει να πάρει περισσότερες ευκαιρίες. Ο Καρνέζης δείχνει να βρίσκει σταθερότητα κι αυτό είναι το πιο σημαντικό για έναν γκολκίπερ. Και, φυσικά, πιο ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν ο Γιούρκας.

Οι νεότεροι μάλλον υπερβάλουν λέγοντας ότι ήταν "Γιούρκας του 2004", διότι μπορεί να μην έχουν προσωπική εμπειρία από το τι ακριβώς ήταν εκείνη τη σεζόν ειδικά ο Σεϊταρίδης: ένα από τα πλέον ολοκληρωμένα μπακ-χαφ στην Ευρώπη, εξίσου καλός στο ανασταλτικό και στο δημιουργικό παιχνίδι, τέρας ψυχραιμίας, με εμπιστοσύνη στο σουτ του και σχεδόν κανένα λάθος μέσα στο ματς.

Ο χθεσινός Γιούρκας και λαθάκια έκανε και "τζάμπα" ντρίπλες έφαγε και, γενικώς, έδειξε λίγο αγχωμένος στις επιλογές του μπροστά. Παρά ταύτα ήταν ο καλύτερος Γιούρκας εδώ και πολλούς μήνες και αν είναι όντως προάγγελος του μέλλοντος η χθεσινή του εμφάνιση, ο Παναθηναϊκός βάζει στη μηχανή του ένα πολυ-εξάρτημα με φοβερές δυνατότητες, έναν ποδοσφαιριστή πραγματικά μεγάλης κλάσης.

Όμως, πολλές φορές το έχουμε πει: το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό παιχνίδι. Και στα ομαδικά παιχνίδια κάποιοι παίκτες ασφαλώς μπορούν να κάνουν τη διαφορά σ’ ένα ματς ή δύο. Σε βάθος χρόνου όμως είναι πάντοτε η συνολική δουλειά που αποδίδει ή όχι.

Έκανε το πρώτο βήμα, αλλά έχει πολλά ακόμα

Και γι’ αυτό, καλός ο ενθουσιασμός για τη χθεσινή εμφάνιση (του δευτέρου κυρίως ημιχρόνου), ακόμη καλύτερη όμως η επισήμανση των αδυναμιών. Διότι και χθες φάνηκαν τέτοιες. Έχουν να κάνουν κυρίως με την... "κοινωνικοποίηση" του Κουίνσι, που πρέπει επιτέλους να γίνει πιο ομαδικός, με το ρόλο που πρέπει να αναλάβει ο Λάζαρος σε σχέση (και σε συνδυασμό) με τον Σισοκό και με τη διαχείριση του Μαυρία.

Ο μικρός είναι ολοφάνερο ότι ταλέντο έχει πολύ και μπορεί να βοηθήσει σημαντικά, όμως μαζί με την ηλικία του έρχεται κι ένας ενθουσιασμός και "βιασύνη" που πρέπει να τιθασσευθούν και να μπουν σε λογική, προς το παρόν, "πρώτης αλλαγή", ώστε, σιγά σιγά να μπορέσει να αναλάβει με αυτοπεποίθηση και τις πρωτοβουλίες που απαιτεί η θέση του.

Με άλλα λόγια, πολύ θετικά τα μηνύματα από το ματς με την Τόττεναμ, αλλά στο πλαίσιο μιας πορείας που ακόμη έχει πολλά βήματα. Και, μ’ αυτό ειπωμένο, να τονίσουμε και κάτι ακόμη: όπως ήλθαν τα πράγματα, ο Φερέιρα βρίσκεται όντως πολύ ενισχυμένος ως παρουσία στην ομάδα σε σχέση με όσα θα μπορούσε να εκτιμήσει κανείς την περασμένη εβδομάδα. Το παιχνίδι είναι τώρα στα χέρια του και μόνο και οι πρωτοβουλίες που θα πάρει από εδώ και στο εξής πρέπει να γνωρίζει ότι, αναπόφευκτα, θα κριθούν με λίγο μεγαλύτερη αυστηρότητα απ’ ότι ως τώρα.

Κάθε ομάδα που δεν έχει την πολυτέλεια να αγοράζει "όποιον παίκτη της χρειάζεται" χωρίς να την απασχολούν ιδιαίτερα τα χρήματα που θα ξοδέψει γι’ αυτό, οφείλει να γίνεται "ομάδα του προπονητή" περισσότερο και λιγότερο των ποδοσφαιριστών. Μετά την απόφαση για τον Κατσουράνη, το μήνυμα προς πάντες από τη διοίκηση ότι έτσι θέλει να πορευτεί ο Παναθηναϊκός είναι ξεκάθαρο. Και δεν έχω αμφιβολία ότι ο Φερέιρα είναι ο πρώτος που το εισέπραξε και το εκτιμά αναλόγως, απλώς επισημαίνω ότι πρέπει στο εξής να το υπηρετήσει και στην πράξη πιο αποτελεσματικά απ’ ότι ως τώρα...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ