Την πατρότητα του ποδοσφαίρου τη διεκδικούν πολλοί: από τους Κινέζους έως τους Μάγια. Και αναλόγως με το τι ψηφίζετε ή πόσο εύπιστοι είστε, σίγουρα οι (αρχαίοι) Έλληνες –"σηκωθείτε τώρα, από ντιβάνια, καναπέδες κ.λπ. και τηλεφωνήστε 2310… ";) … Η μητέρα του, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι σίγουρα αρχαία Ελληνίδα. Θεά κιόλας. Η Έρις –Discordia, λατινιστί.

Κόρη της Νύχτας, evil alter ego της Αρμονίας, μητέρα η ίδια ενός… συρφετού καλόπαιδων όπως ο Πόνος, ο Λιμός, η Αμφιλογία και η Δυσνομία, η Έρις έγινε celebrity του διεθνούς τζετ-σετ μέσω του… μήλου της, που εξαιτίας του ξεκίνησε ο Τρωικός Πόλεμος. (Για την ακρίβεια, βέβαια, αν δεις… στόλο ολόκληρο από καράβια στην Τροία, ξέρεις τι θα τα έχει σύρει ως εκεί, οπότε δε φταίει η Έρις, αλλά η Ωραία Ελένη, αλλά λέμε τώρα…)

Στις μέρες μας, όμως, μάλλον το ποδόσφαιρο θα ήταν αυτό που θα χάριζε στην Έριδα status διασημότητας. Αφού, όπως γράφει ο Ησίοδος, αυτή είναι που, εν τέλει, "κάνει τον κεραμοποιό να οργίζεται με τον κεραμοποιό, τον τεχνίτη με τον τεχνίτη, τον ζητιάνο με τον ζητιάνο και τον βάρδο με τον βάρδο", ο ρόλος της στο ποδόσφαιρο είναι σίγουρα κομβικός: από στίβο (χαλαρά) έως και μπάσκετ (ή μήπως... κυρίως αυτό, κύριε κυρ Φιλέρη μου; ;) ) μπορεί να παρακολουθήσει κανείς τελείως αδιάφορος για την έκβαση του αγώνα και απολαμβάνοντας απλώς το θέαμα. Αλλά ποδόσφαιρο δεν μπορεί να δει κανείς χωρίς να διαλέξει "πλευρά".

Είναι σα να τρώει… προβατίνα light, να πίνει ρακή περιεκτικότητας 5% σε αλκοόλ, να φλερτάρει γυναίκα που θα θαύμαζε ομοφυλόφιλος σχεδιαστής μόδας επειδή ο πωπός της είναι "σανίδα"…

Δε γίνεται να δεις μπάλα –πόσο μάλλον τελικό EURO- και να μην "είσαι" με κάποιον. Να μπορέσεις να το "ζήσεις" ρε παιδί μου. Να φωνάξεις. Να σε πιάσει αγωνία. Να τσατιστείς. Επειδή, εν προκειμένω, είμαστε "ούνα φάτσα, ούνα ράτσα", π.χ. Ή, απ’ την άλλη, επειδή το ισπανικό είναι μάλλον το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Επειδή έχεις παίξει "χ" ευρώ τους μασκαλτσόνι ή τους σπανιόλι για τίτλο. Επειδή, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο ονομάζουμε "ισπανική – κάτι" μια συγκεκριμένη σεξουαλική πράξη που, μεταξύ μας, μάλλον "γερμανική" θα έπρεπε να ονομάζεται με βάση τα περί ων ο λόγος μέσα, ένθεν κακείθεν μπροστινά "διαφορικά"...

Επειδή τα μακαρόνια είναι το μόνο φαγητό που μπορείς να μαγειρέψεις μόνος σου, ακόμη και μετά από έξι τζιν και πέντε σφηνάκια γυρίζοντας σπίτι. Για κάποιο λόγο, ρε αδερφέ! Οποιοδήποτε λόγο!

Αρκεί να το δεις παθιασμένος. Διότι αλλιώς, δεν είναι το ίδιο.

Θα είμαι με τους Ιταλούς για τον (πρώτο) μη σοβαρό λόγο ότι έριξαν μια ξυλιά στην culona Μέρκελ! Και επειδή, ναι: έχω μεγαλουργήσει σε μακαρονάδες που (ευτυχώς…) έφαγα μόνος μου, μετά από έξι τζιν και πέντε σφηνάκια. Και, βέβαια, επειδή ο ανιψιός μου είναι μισός Ιταλός. Και ο πατέρας του ολόκληρος. Και επειδή μπορείς να πας στη γείτονα με καράβι, όχι μόνο με αεροπλάνο. Και επειδή έχουν την κορυφαία παροιμία-βιοθεωρία του πλανήτη: "aqua fresca, vino puro, fica nuova (ή και απλώς stretta ;) ), e cazzo duro". Και για άλλους τέτοιους.

Και για έναν σοβαρό όμως: δεν υπάρχει ωραίο ποδόσφαιρο, joga bonito που έλεγε κι η διαφήμιση, που δεν περιλαμβάνει την υπέρβαση! Και οι Ιταλοί, ό,τι κι αν λέμε, είναι οι μόνοι σ’ αυτό το Euro που την έκαναν. Είτε μέσω του 30-φεύγα Πίρλο, είτε μέσω του τρέλο-Μπαλοτέλι, είτε μέσω του Μοντολίβο, που έχει βγάλει μάτια, είτε –το κυριότερο- ως ΠΙΟ ομάδα απ’ όσο θα περίμενε κανείς να εμφανιστεί, η Ιταλία φτάνει στον τελικό όντας "αξιομνημόνευτη". Ολίγον αρνητικά, αλλά πολύ περισσότερο, θετικά.

Αν θα το πάρει, είναι άλλο θέμα. Αλλά ότι σε προκαλεί, ακριβώς επειδή γράφει σ’ αυτό το EURO το παραμύθι τη να "είσαι" μαζί της ακόμη κι αν δεν αποτελεί τη συνήθη συμπάθειά σου, είναι από μόνος του ένας τίτλος που δεν είναι εύκολο να κατακτηθεί και, για μένα, της αξίζει 100%.