Αν και τα γράμματα είναι ένας από τους ελάχιστους τομείς στους οποίους αυτή η χώρα διαπρέπει εδώ και αιώνες και παρότι δέκα, είκοσι όλους κι όλους "Καζαντζάκηδες", είναι ζήτημα αν έχει βγάλει η ανθρωπότητα από τότε που υφίσταται γραφή, ακόμη και αυτός ο μέγας λογοτέχνης μας, μιλώντας (με μετριοφροσύνη είναι η αλήθεια) εκ μέρους των συγγραφέων γενικότερα, είπε κάποτε: "Όλα τα λόγια μας είναι δανεικά".

Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, το να γεννηθεί εδώ στην Ελλάδα του 2012 κάτι τελείως πρωτότυπο σχετικό με το ποδόσφαιρο (που δεν είναι ακριβώς και το φόρτε μας σε επίπεδο επιτυχιών), θα ήταν από απίθανο έως αδύνατο. Και άρα, η προσπάθεια της οποίας ηγείται ο Γιάννης Αλαφούζος στον Παναθηναϊκό, θα ήταν άδικο να κριθεί σ’ αυτό το επίπεδο: της καινοτομίας.

Πολλά μπορεί να είναι αυτή η προσπάθεια, αλλά καινούρια ως σύλληψη, δεν είναι. Η συνταγή είναι παλιά και στην Ελλάδα έχουν ήδη αποπειραθεί να την εφαρμόσουν, με διαφορετικό ή λιγότερο διαφορετικό τρόπο, ο Ντέμης στην ΑΕΚ, ο Ζαγοράκης στον ΠΑΟΚ, η "Λέσχη" στον Άρη.

Με εξαίρεση τον τελευταίο, γενικώς δεν έχει ως τώρα αποδώσει, ακόμη κι όταν προέκυψε ως πρόταση προς τον κόσμο σε εποχές ευημερίας (έστω φαινομενικής) και με κεντρικά πρόσωπα της προσπάθειας ανθρώπους-σύμβολα των ομάδων τους, που οι φίλαθλοί τους λάτρευαν και ακολουθούσαν με κλειστά μάτια.

Ίσως επειδή ο (νέο)Έλλην είναι πιο πολύ της αφ’ υψηλού κριτικής και του… δεθελοντισμού και λιγότερο της ενεργού συμμετοχής (πολύ δε περισσότερο όταν περιλαμβάνει και οβολό τινά), ίσως επειδή ακριβώς το μοντέλο που προτείνει η κίνηση του Αλαφούζου (μία ψήφος για τον καθένα που θα συμμετάσχει) δεν είχε προταθεί σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, η συνεισφορά του κόσμου στους δύο «Δικέφαλους» εκφράστηκε κυρίως με την αγορά διαρκείας, αλλά όχι με κάποια μορφή που θα οδηγούσε σε εταιρεία "λαϊκής βάσης".

Στον Παναθηναϊκό, όμως, όπως είδα να επαναλαμβάνει και χθες ο εμπνευστής και οργανωτής της απόπειρας, οι στόχοι είναι διαφορετικοί: σε ευρώ (ακόμη… ) της τάξεως των 30.000.000, αν οι υπολογισμοί "βγουν". Ποιοι υπολογισμοί; 1.700.000 οπαδοί, 154.000 με «ισχυρή ταύτιση» και, απ’ αυτούς, 40.000 με διάθεση να συνδράμουν σε χρήμα κάθε χρόνο. Πόσο χρήμα; Περί τα 1.000 ευρώ, είναι η εκτίμηση του κ. Αλαφούζου.

Μακάρι, λέω εγώ, να γίνει έτσι. Ως μοντέλο, μια ποδοσφαιρική εταιρεία λαϊκής βάσης που δίνει έμφαση στη δημοκρατικότητα και τη διαφάνεια στις διαδικασίες διοίκησης και διαχείρισής της είναι κάτι πολύ θετικό ως ιδέα. Και, συγχρόνως, αρκετά ρεαλιστικός στόχος στην εποχή μας. Στην Ελλάδα της "κρίσης", βλέπετε, πλούσιοι εξακολουθούν και υπάρχουν μπόλικοι (και κάποιοι να γίνονται και πλουσιότεροι, μάλιστα, μέρα με τη μέρα). Αλλά να ανακατευτούν με κάτι που κατά κανόνα "μπαίνει μέσα" δεν το θέλουν. Ούτε, σε αντίθεση με άλλες καιρούς, τη δημοσιότητα που αποφέρει (ή... επιφέρει;) το ποδόσφαιρο θέλουν. Δεν είναι κατάλληλο το περιβάλλον για να επιδεικνύει κάποιος την τυχόν ευμάρειά του τώρα…

Τι απέμενε, λοιπόν; Όσο κι αν δεν αρέσει αυτό σε όσους μεγάλωσαν θεωρώντας (δικαίως κιόλας) τον Παναθηναϊκό μαγαζάρα-γωνία, πόλο έλξης για τους πλέον επιφανείς και εύρωστους οικονομικά επιχειρηματίες και, εν γένει, με μια νότα ωχαδερφισμού και υπεραισιοδοξίας, "ΠΑΕ για την οποία", όπως και για την Ελλάδα, "έλα, μωρέ, κάτι θα γίνει τελικά, σιγά μη χαθεί", μόνο κάτι σαν κι αυτό που επιχειρείται από τον Αλαφούζο.

Διότι καλοί είναι οι Σαουδάραβες "πρίγκιπες", όπως ακόμη καλύτερες θα ήταν και τυχόν εκπάγλου και εξωτικιάς –sic- καλλονής "πριγκιπέσσες", που θα έρχονταν και θα έκαναν την ΠΑΕ πασαρέλα ευμορφίας, κομψότητος και πετροδολαρίων ωσαύτως. Πλην όμως από γλαρόσουπα με φύκια χορτάσαμε, ευχαριστούμε πολύ, στο επόμενο τραπέζι το σερβίτσιο, please.

Ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν μια λύση που, έστω και σε επίπεδο σχεδιασμού και προδιαγραφών και μόνον θα ήταν συγχρόνως αποτελεσματική και εφικτή. Και η λύση της "εταιρείας λαϊκής βάσης" είναι, σε επίπεδο σχεδιασμού και προδιαγραφών και τα δύο.

Φυσικά, ό,τι έχει σχεδιαστεί σωστά και έχει μελετηθεί με τις σωστές προδιαγραφές δεν είναι απαραίτητο ότι θα υλοποιηθεί ανάλογα. Και, όπως είπα και πιο πάνω ήδη, αυτό το 40.000 επί 1.000 ευρώ, π.χ. δεν μου κάνει και πολύ πιθανό. Απ’ την άλλη, δεν μου κάνει και απίθανο όμως. Και σε κάθε περίπτωση, εξ αρχής απαισιοδοξία θα έπρεπε να υπάρχει μόνον εάν ο σχεδιασμός ήταν επίσης εξ αρχής λανθασμένος και οι προδιαγραφές εκτός πραγματικότητας. Τώρα που αυτό δεν συμβαίνει, η απαισιοδοξία δεν χρειάζεται. Όπως –γενικότερα ωστόσο- δεν χρειάζεται και η υπερβολική αισιοδοξία. Άλλο το… "Λεφτά θα υπάρξουν", εννοώ κι άλλο το "Λεφτά –είναι ήδη σα να- υπάρχουν"...