Επειδή, καθώς έχει πει και ο Όσκαρ Γουάιλντ, "εμπειρία είναι το όνομα που όλοι δίνουν στα λάθη τους", το ομολογώ: έχω… μεγάλη εμπειρία από λάθος εκτιμήσεις που βασίστηκαν στην απόδοση μιας ομάδας (ή κάποιων παικτών της) στα φιλικά προετοιμασίας.

Για την ακρίβεια, έχω εμπειρία (= λάθος εκτίμηση και πάλι) ακόμη κι από το υπ’ αριθμόν ένα υποτιθέμενο δίδαγμα-τυφλοσούρτη των φιλικών: ότι, δηλαδή (και καλά), όσο πιο ελκυστική η απόδοση σ’ αυτά, τόσο χειρότερη στα επίσημα και το αντίστροφο.

Ακριβώς επειδή (ειδικά τα πρώτα πρώτα) ματς προετοιμασίας έχουν βασικό σκοπό το να δοκιμάσει ένας προπονητής ό,τι πιο περίεργο και ριζοσπαστικό και «ανάποδο» έχει στο μυαλό του, η απόδοση σ’ αυτά έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι ουδεμία σχέση έχει με την απόδοση στα επίσημα ματς.

Μπορεί να βγάζεις μάτια στα φιλικά και για δέκα αγωνιστικές στο πρωτάθλημα να κάνεις τους οπαδούς σου να θέλουν… να βγάλουν τα μάτια τους απ’ αυτά που θ’ αντικρίζουν. Μπορεί, αντίστροφα, να τα πας χάλια στα φιλικά, αλλά στα επίσημα να παρουσιαστείς μια χαρά μονταρισμένος και σε κατάλληλη φόρμα. Μόνο για απόκτηση… εμπειρίας προσφέρονται αυτά τα ματς. Και για κάτι ακόμη, όμως:

Για το αν και κατά πόσο οι παίκτες που αποκτήθηκαν στις μεταγραφές είναι… Πίου ή όχι. Και το θέτω έτσι ακριβώς, διότι έτσι ακριβώς είναι. Όπως και με τις ομάδες συνολικά, έτσι και με κάποιον παίκτη συμβαίνει καμιά φορά να μην τα πάει καλά στα ματς προετοιμασίας αλλά να αποδειχθεί ταιριαστός με το σύνολο στα επίσημα παιχνίδια. Όμως αν είναι Πίου, το να φανεί στα φιλικά προετοιμασίας… Καβάνι, δε γίνεται. Ούτε το αντίστροφο.

Στην πορεία μιας σεζόν ένας παίκτης του μέσου όρου καθόλου δεν αποκλείεται να παίξει για παραπάνω εν τέλει. Όπως κι ένας παίκτης άνω του μέσου όρου να παίξει για πιο κάτω. Κάτι τέτοιο έχει να κάνει με τον προπονητή, με τους συμπαίκτες, με τις προπονήσεις, με το σύστημα που θα ακολουθηθεί, με την τακτική, ακόμη και με τον κόσμο.

Αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν αρκεί για να συμβεί μια μαγική μεταμόρφωση που θα κάνει έναν παίκτη πιο αργό κι από δημοσιονομική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα, γρήγορο σαν το χέρι δημόσιου λειτουργού που θέλει «το λαδάκι του».

Ένας επιθετικός που σε πενήντα τετ-α-τετ ευκαιρίες σε δέκα φιλικά προετοιμασίας βάλει ένα γκολ (κι αυτό από τριπλή καραμπόλα σε καλάμι-γοφό-σβέρκο αντίπαλων αμυντικών) είναι από χλωμό έως τελείως πεθαμενί να αποδειχθεί μυδραλιοβόλο στα επίσημα παιχνίδια.

Και ούτω καθεξής.

Και αν μέχρι το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, τέτοιου είδους διλήμματα (για το πόσα απίδια πιάνει ο σάκος ενός καθενός μεταγραφικού αποκτήματος) ήταν μάλλον φιλολογικά –καθότι σπανιότατα ήταν πρακτικώς άγνωστοι όσοι έρχονταν- τώρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Τώρα, τα μπάτζετ των ομάδων είναι πιο σφιγμένα κι από τα χείλη του Σόϊμπλε λίγο πριν απαντήσει στην ερώτηση «αν αγαπάει τους Έλληνες». Η εποχή σήμερα θυμίζει περισσότερο τις δεκαετίες του 1970 και του ‘80: τότε που, επειδή και πάλι το χρήμα ήταν λίγο και, απ’ την άλλη, ίντερνετ για ν’ ανοίγουν τα μάτια του κόσμου δεν υπήρχε, οι… «Πίου» πήγαιναν σύννεφο και το φύκι που έχει πωληθεί για μεταξωτή κορδέλα στο Ελλάντα δεν περιγράφεται.

Και είναι υπό αυτή την έννοια κυρίως που τα εφετινά φιλικά προετοιμασίας θα έχουν αυξημένο ενδιαφέρον: όχι επειδή, ξάφνου, θα αποτελέσουν ασφαλές κριτήριο για το πώς θα παρουσιαστούν οι ομάδες όταν θ’ αρχίσει η κανονική σεζόν.

Αλλά επειδή, αυτή τη φορά, θα έχει όντως ενδιαφέρον να δει κανείς με τα μάτια του αν, όντως, ο νεαρός φέρελπις «Τάδε», που αποκτήθηκε για να δώσει λύση στην άμυνα, π.χ., δεν είναι ούτε τόσο… νεαρός, σίγουρα δεν είναι φέρελπις και λύση μπορεί να δώσει μόνο στο σκοράρισμα –της… αντίπαλης ομάδας. Ή αν ο ταλαντούχος, ταχύτατος επιθετικός «Δείνα» είναι πράγματι ταχύτατος –αλλά μόνον όταν επιτίθεται στο σερβιτόρο που αργεί να φέρει στο τραπέζι μία ακόμη μερίδα προβατίνα κι ένα κιλό παλιόκρασο … Ή αν, αν, αν…

Στις συνεντεύξεις Τύπου, θέλω να πω, όλοι αυτό φωνάζουν: «Εγώ, το καθήκον μου το έκανα. Διαρκείας πάρτε όλοι». Αλλά όταν ο κόσμος μετράει σήμερα ακόμη και το πενηνταράκι, το να δει με τα ματάκια του αν «το μαύρο το πιστόλι» είναι, στην πραγματικότητα… «ο Γουίλι, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί» και μάλιστα, αν και άρτι ξέμπαρκος, ήδη ειδήμων περί την ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών όλων των γειτνιαζόντων την προβλήτα κωλόμπαρων, δεν είναι κακό, ε;