Το γκολ μπαίνει πιο δύσκολα κι απ’ όσο εκταμιεύει λεφτά για την Ψωροκώσταινα η τρόικα. Η άμυνα μοιάζει ώρες ώρες να έχει μεγαλύτερη τρύπα απ’ αυτή του προϋπολογισμού της χώρας.

Το κέντρο, στα περισσότερα ματς μοιάζει με την πάλαι ποτέ... Ένωση Κέντρου: δεν υφίσταται πια εδώ και χρόνια. Τα «εφικτά» 10-15.000.000 γιούροζ από τους οπαδούς έχουν μετά βίας φτάσει ούτε 2.500.000.

Ένεση «ρευστού» αναζητείται επειγόντως. Οι μέτοχοι σφυρίζουν πιο καλά κι από τον Μπόμπυ ΜακΦέρριν, του διεθνούς φήμης «Don’t worry, be happy». Οι πληρωμές θα αρχίσουν από Δευτέρα –όπως, συνήθως, συμβαίνει και με τις δίαιτες που είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.

Ο Ελευθεράκης μιλάει στους παίκτας –sic-, οι οπαδοί επισκέπτονται την προπόνηση και ζητούν απλώς «προσπάθεια», η στήριξη στον προπονητή έχει γίνει τόσο δημόσια ως κουβέντα που προοιωνίζεται... απόλυση εν χρω και να μου το θυμηθείτε, όλα όσα κάποτε έβλεπαν στον Παναθηναϊκό και χαμογελούσαν (λίγο υπεροπτικά, όπως αποδεικνύεται), συμβαίνουν καθημερινά στην ομάδα εδώ και μήνες.

Αλλά επίσης κάθε μέρα, τα μαθήματα δίνονται δωρεάν και απλόχερα από τους «πράσινους». Μαθήματα για τα new media και τη χρήση (ή μήπως κατάχρηση;) των social networks. Μαθήματα για τα παλιά media και τα όρια της επιτρεπτής κριτικής τους και του επιπέδου συμπάθειας που «οφείλουν» να δείχνουν στην ομάδα. Μαθήματα για την ορθή «διακυβέρνηση» του ποδοσφαίρου. Μαθήματα για τη διαιτησία...

Και, δε λέω: σε αρκετά απ’ όσα εκπορεύονται από καθέδρας από τη διοίκηση της ΠΑΕ υπάρχει όντως δόση αλήθειας, από μικρή έως πολύ μεγάλη. Όμως το κακό είναι ότι στο επικοινωνιακό παιχνίδι, πειστικός είναι όποιος μοιάζει να βρίσκεται καβάλα στ’ άλογο και μεγαλόψυχα, έτσι, προσφέρει τη γνώση και την άποψή του. Όχι όποιος (καλώς ή κακώς) μοιάζει, είτε να απολογείται είτε να λεονταρίζει ασκόπως και αναποτελεσματικά είτε να προσπαθεί απλώς να αλλάξει το αντικείμενο της κουβέντας.

Με άλλα λόγια, αυτό που θέλω να πω, είναι ότι πέρα από τους σπήκερ των καναλιών, πέρα από τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς που κάνουν έστω και αγενή πλάκα, πέρα από τα διαιτητικά λάθη και τα παιχνίδια εξουσίας της Λίγκας ή της ΕΠΟ, στον Παναθηναϊκό υπάρχει και μια πραγματικότητα που φοβάμαι ότι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν αντιμετωπίζεται όσο σοβαρά πρέπει.

Είναι η αγωνιστική πραγματικότητα της ομάδας που, φευ, ίσως αποτελεί την λογική συνέχεια όλων των υπολοίπων που συνθέτουν τη γενική εικόνα της: οικονομική δυσπραγία, διοικητική απειρία, υπεραισιόδοξος σχεδιασμός και όλα τα υπόλοιπα.

Με εννιά βαθμούς απόσταση από την κορυφή μετά από μόλις 4 αγωνιστικές (και συγκομιδή σ’ αυτές 5 αγωνιστικούς βαθμούς όλους κι όλους), ο Παναθηναϊκός βεβαίως και οφείλει να καυτηριάζει οτιδήποτε βλέπει γύρω του να είναι στραβό. Πρωτίστως όμως οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του και να βρει τον τρόπο να παρουσιαστεί δυνατός και στο... προσκήνιο, στο γήπεδο δηλαδή. Όχι μόνο στο όποιο παρασκήνιο.

Δεκάδες φορές το έχω πει (κυρίως από τη στιγμή, πριν από έξι εφτά χρόνια, που η γκρίνια για την «παράγκα» και η προσπάθεια επιβολής συγκεκριμένης «γραμμής» στα media έφτασε να αποτελεί όχι απλώς την πρώτη, αλλά μάλλον τη... μοναδική πρεμούρα της ΠΑΕ), το ξαναλέω και τώρα: σε ζητήματα όπως αυτά που κατά κόρον καυτηριάζονται από τους «πράσινους» με τη μορφή διαμαρτυριών που ξεκινούν από... τιτιβίσματα και φτάνουν σε πρωτοσέλιδους τίτλους, αν μπορείς να κάνεις κάτι, έχει καλώς. Αν δεν μπορείς, όμως, το μόνο που καταφέρνεις δίνοντας τόσο μεγάλη και συνεχή δημόσια σημασία σ’ αυτά, είναι να καλλιεργείς και να εμπεδώνεις σιγά σιγά μια λανθασμένη νοοτροπία και στους παίκτες και στη διοίκηση και στους οπαδούς της ομάδας.

Και το μόνο που καταφέρνει αυτό με τη σειρά του, είναι να χαμηλώσει τις προσδοκίες, ώστε να βγει με λιγότερη γκρίνια από τον κόσμο μια σεζόν. Όχι απλώς αδκιαολόγητα χαμηλός ως στόχος, κατά τη γνώμη μου, αλλά και μάταιος, υπό προϋποθέσεις. Διότι αν μετά την 5η αγωνιστική το ταμπλό γράφει -12, για παράδειγμα, ακόμη και στον πιο εύπιστο οπαδό της ομάδας όλα αυτά τα παράπονα για τις «γύρω-γύρω» καταστάσεις θα αρχίσουν πολύ εύκολα να μοιάζουν ολίγον επιδερμικά και πάντως άσχετα με την ουσία. Που ήταν, παραμένει και πάντοτε θα είναι το να μπορεί η ομάδα να κάνει πράγματα στο γήπεδο και όχι να εξηγεί γιατί υποχρεούται «εκ των (παλιο)πραγμάτων» να χαμηλώνει τον πήχυ...