Υπό αυτή την έννοια, το 0-1 του Παναθηναϊκού στη Λιβαδειά στην πρεμιέρα της… Σούπερ Γλύκας, όπως ανέκαθεν μου άρεσε να ονομάζω το προϊόν που παράγει αυτός ο θαυμαστός συνεταιρισμός, θα είχε μια ιδιαίτερη σημασία έτσι κι αλλιώς.

Ακόμη κι αν η ενδεκάδα που παρέτασσε ο Φερέιρα ήταν η "αναμενόμενη", με βάση τις δεδομένες απουσίες.

Ακόμη κι αν δεν ήταν ο Βύντρα που (με το αριστερό κιόλας!) έκανε ποδαρικό στο σκοράρισμα στη σεζόν, αλλά ο Φορναρόλι, π.χ.

Ακόμη κι αν το αποτέλεσμα ήταν άλλο.

Τώρα, που το θετικότατο αποτέλεσμα ήρθε έτσι όπως ήρθε –και, βασικά, με μια ενδεκάδα που ήταν κατά 65% διαφορετική από τη "δοκιμασμένη" και "λογική"- αυτό το 0-1 αποκτά διαστάσεις διαφορετικές.

Όχι διαστάσεις "θριάμβου", βέβαια

(στην τελική, αυτό που συνέβη ήταν ότι ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Λεβαδειακό εκτός έδρας, όχι ότι νίκησε ο Πλατανιάς τη Γιουνάιτεντ στο Ολντ Τράφορντ και το να κατεβάζεις τον πήχη για οποιοδήποτε λόγο ποτέ δεν έκανε καλό σε μια μεγάλη ομάδα).

Αλλά διαστάσεις νίκης "ειδικής σημασίας", σίγουρα.

Διότι αυτό το 0-1, απέδειξε ότι η ομάδα έχει, αν μη τι άλλο, προπονητή με μπρούτζινα "μπαλάκια". Υπεύθυνο, σοβαρό, με σχέδιο στο μυαλό του και έτοιμο να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη αναλογεί σε οποιαδήποτε απόφασή του. Και αυτό είναι το πλέον κρίσιμο στο ποδόσφαιρο, ακόμη κι αν έχεις όλα τα λεφτά του κόσμου να ξοδέψεις –πόσο μάλλον όταν δεν τα έχεις, όπως εν προκειμένω.

Ο Φερέιρα πήρε στη Λιβαδειά ένα μεγάλο ρίσκο και κέρδισε την παρτίδα.

Ναι. Φυσικά και με λίγη (απαραίτητη πάντοτε, ούτως ή άλλως) τύχη.

Κυρίως όμως αποδεικνύοντας μια και καλή και από την αρχή, όχι μόνο ότι γνωρίζει καλά τις δυνατότητες ενός καθενός στην ομάδα του, αλλά συγχρόνως και ότι τους αντιμετωπίζει όλους με τα ίδια μέτρα και σταθμά. Ότι όλοι θα έχουν την ευκαιρία τους –και καλά θα κάνουν να την εκμεταλλευτούν.

Σ΄ ένα Παναθηναϊκό που πορεύεται όπως ο φετινός, χωρίς κανένα μεγάλο όνομα και, αναγκαστικά, με τη μενταλιτέ ενός "μετρίως μέτριου και πάντα μετρημένου" μικροαστού νοικοκύρη, το να υπάρχει στον πάγκο ένας τέτοιος προπονητής είναι κομβικής σημασίας. Δεν εξασφαλίζει, φυσικά, το λαμπρό μέλλον, εξασφαλίζει όμως ότι η καλύτερη δυνατή προσπάθεια για να γίνει λαμπρό το μέλλον, θα γίνει και θα γίνει σωστά, μεθοδικά και χωρίς "αγκυλώσεις".

Αν είναι μια προσπάθεια που θα ευοδωθεί, είναι άλλο ζήτημα. Αλλά το να γίνεται, έστω και απέλπιδα η προσπάθεια είναι το πιο σημαντικό. Και ως προς αυτό η πρεμιέρα δεν χαρακτηρίζεται απλώς θετική, αλλά κάτι παραπάνω. Ίσως και πολύ…