Εν μέσω των πιο «βουβών», από άποψη ενδιαφέροντος του κοινού (όπως το αντιλήφθηκα αυτές τις λίγες μέρες της απουσίας μου), Ολυμπιακών Αγώνων* της σύγχρονης εποχής, ο… Παναθηναϊκός αγώνας για πρόκριση στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ ξεκίνησε με μια σημαντικότατη και πολυτιμότατη νίκη με 2-0 στη Σκοτία επί της Μάδεργουελ.

Φυσικά, σε επίπεδο αγωνιστικό, η σκοτσέζικη ομάδα προσφέρεται για συμπεράσματα λιγότερο και από τις ομάδες με τις οποίες έδωσε φιλικά προετοιμασίας το «τριφύλλι», όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος: ότι, δηλαδή, στο πρώτο επίσημο ματς της χρονιάς ο Παναθηναϊκός όχι απλώς πέτυχε το ζητούμενο, αλλά, το κυριότερο, εμφανίστηκε και καλύτερος συνολικά ως ομάδα απ’ ότι στα φιλικά.

Στο μυαλό του Φερέιρα είναι σαφές ότι ο φετινός Παναθηναϊκός θα είναι, εφόσον μπορέσει να το καταφέρει ο ίδιος, μια ομάδα χωρίς… «δογματισμούς» οποιουδήποτε είδους. Ούτε σε συστήματα, ούτε σε μονάδες. Ανάλογα με τον αντίπαλο και τις απαιτήσεις του αγώνα, οι «πράσινοι» μπορεί να παίζουν με φορ περιοχής, μπορεί και μόνο με περιφερειακούς. Και στο κέντρο, το ζητούμενο θα είναι πάντοτε να συμπληρώνεται από τους επιθετικούς κυρίως η σχετική αδυναμία δημιουργίας των κεντρικών χαφ, κυρίως στα ματς όπου η αμυντική λειτουργία των τελευταίων θα είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, θα συμφωνήσω με την άποψη των περισσοτέρων ότι η πλέον ευχάριστη έκπληξη του αγώνα ήταν ο Ιβοριανός Ιμπραίμ Σισόκο και ειδικότερα με την άποψη του Sport24.gr ότι κεντρικό στοιχείο της απόδοσής του ήταν η ομαδικότητα που έδειξε για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό.

Σε μια ομάδα όπως ο εφετινός Παναθηναϊκός, το να υπάρχει μπροστά από τα χαφ ένας επιθετικός τόσο δραστήριος και κινητικός, αλλά και τόσο πρόθυμος να αλλάξει τη μπάλα και να βοηθήσει όσους αμύνονται είναι κομβικής σημασίας, ειδικά μέχρι να φανεί και στο γήπεδο αν το βιογραφικό του Φορναρόλι ανταποκρίνεται και στη… γηπεδική πραγματικότητα.

Έχουμε πει ήδη ότι αυτά τα πρώτα πρώτα ματς της σεζόν δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να αποτελέσουν ικανό και ασφαλές δείγμα για την μετέπειτα πορεία, της ομάδας συνολικά αλλά και κάποιων ποδοσφαιριστών της ειδικότερα. Όμως θα μου επιτρέψετε να πω από τώρα πως αν ο Σισοκό συνεχίσει έτσι, θα αποτελέσει, μαζί με τον Λάζαρο (που επίσης ήταν εξαιρετικός στη Σκωτία), το «βαρόμετρο» του φετινού Παναθηναϊκού. Αλλά, ας μη βιαζόμαστε. Ας περιμένουμε και τη… ρεβάνς τουλάχιστον και βλέπουμε, ε; Αν τελειώσει (η)… Μάδεργουελ, all well. Κι ακόμη καλύτερα εάν υπάρξει και πρόκριση στους Ομίλους –αλλά γι’ αυτό, θα πρέπει να περιμένουμε κι άλλο λίγο…

* Χαρακτήρισα «βουβούς» αυτούς τους ως τώρα Ολυμπιακούς Αγώνες, από άποψη ενδιαφέροντος του κοινού. Δεν φταίνε οι Αγώνες αυτοί καθαυτοί. Και, παρότι η τελετή έναρξης ήταν ό,τι πιο άκυρα ναρκισσιστικό θα μπορούσαν να προσφέρουν οι Άγγλοι, δεν φταίει ούτε η τελετή. Φταίει ότι «η ομορφιά είναι στο μάτι του παρατηρητή» και οι μισοί και πλέον Ευρωπαίοι παρατηρητές των Ολυμπιακών Αγώνων (με τους Έλληνες, αναγκαστικά, πρώτους πρώτους), δεν είναι σε διάθεση ή θέση να παρατηρήσουν ομορφιά ακόμη και όπου υπάρχει πλέον…

Σε εποχές αβεβαιότητας, μιζέριας και απελπισίας, ο αθλητισμός γίνεται κάτι σαν «περιττή πολυτέλεια» για τη μεγάλη μάζα του κοινού. Θέαμα που, χωρίς τη συνοδεία επαρκούς «άρτου» δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του σε μια περίοδο που θυμίζει μεσοπόλεμο…

Είναι κρίμα για τους αθλητές και τις αθλήτριες που αγωνίζονται στο Λονδίνο, αλλά φοβούμαι ότι έτσι είναι, παρά ταύτα…