Όταν σε δύο ντέρμπι πρωταθλήματος εντός έδρας, υπάρχουν μεγάλα κομμάτια που κυριαρχείς απόλυτα, πολιορκείς την αντίπαλη εστία, παίζεις μονότερμα, δημιουργείς συνολικά 44 τελικές και πετυχαίνεις μόλις ένα γκολ, ενώ δέχεσαι δύο, σε 7 τελικές των αντιπάλων, υπάρχει πρόβλημα. Με μία λέξη: Φταις!

Ο Ολυμπιακός φταίει συνολικά ως ομάδα, όταν κόντρα σε ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό είναι διαρκώς στη θέση του οδηγού, κάνει παιχνίδι, αλλά όχι μόνο δεν μπορεί να νικήσει, βρίσκεται να κυνηγάει και το σκορ! Κάτι δεν πάει καλά, δεν συμφωνείτε;

Αφού ξεκαθαρίσω ότι στη δική μου σούμα, το πρόσημο για τη δουλειά του Πέδρο Μαρτίνς συνεχίζει να είναι θετικό και θα είναι λάθος να γίνονται δεύτερες σκέψεις, αν κι απ’ όποιον γίνονται, για την παραμονή του ή όχι στον πάγκο, είναι δεδομένο ότι έχει ζητήματα να λύσει.

ΟΛΟ ΜΕΛΙ-ΜΕΛΙ ΚΑΙ ΤΗΓΑΝΙΤΑ ΤΙΠΟΤΑ

Έχει φτιάξει μια ομάδα που ξέρει να φέρνει το παιχνίδι στα μέτρα της. Μια ομάδα που ασκεί σωστά πίεση, τρέχει πολύ, ξέρει πώς να ανεβάσει τις γραμμές της, πώς να επιτεθεί, πώς να περιορίσει τον αντίπαλο, αλλά... Όλο μέλι-μέλι και τηγανίτα τίποτα! Σε κάθε μεγάλο αγώνα του «Καραϊσκάκη», ο Ολυμπιακός δημιουργεί ευκαιρίες για να νικήσει όχι σε ένα, αλλά σε δύο ματς! Δύο είναι, όμως, τα προβλήματα.

Πρώτον ότι οι περισσότερες επισκέψεις στην αντίπαλη περιοχή δεν είναι καθαρές ευκαιρίες. Κι εκείνες που είναι, όμως, δεν μεταφράζονται εύκολα σε γκολ, επειδή δεν διαθέτει καλούς εκτελεστές. Όταν σε δύο ντέρμπι έχεις βάλει ένα γκολ κι αυτό στο 95’ με σκόρερ τον στόπερ σου, το γεγονός αποτελεί στοιχείο έντονου προβληματισμού.

Δεν έχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία να σταθούμε μόνο σε ένα χέρι που δεν είδε ο διαιτητής ( ήταν πέναλτι, σύμφωνα και με τον Ηρακλή Τσίκινη), ή σε άλλα δύο γκολ που δεν μέτρησαν, το ένα λόγω οφσάιντ (Ποντένσε) και το άλλο (Λάζαρος) λόγω επιθετικού φάουλ (Νάτχο). Ο Ολυμπιακός του Πέδρο Μαρτίνς έχει σημαντικά ζητήματα να λύσει.

ΌΧΙ ΑΛΛΟ... ΚΑΡΒΟΥΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΓΙΟΜΕΣ

Δεν παίρνει εύκολο γκολ από τον επιθετικό ρόμβο πλην του Φορτούνη. Επίσης, δεν έχει την ηρεμία, την ψυχραιμία, το καθαρό μυαλό να λειτουργήσει όταν η μπάλα καίει και ξεκινούν οι γιόμες/σέντρες. Αυτό συμβαίνει όταν δεν έχεις πλάνο για να μετατρέψεις την παραγωγικότητα σε αποτελεσματικότητα...

Είμαι βέβαιος ότι ο Πορτογάλος τεχνικός θα είναι πολύ προβληματισμένος σήμερα. Αρχικά επειδή δεν έχει βρει τον τρόπο να κρατά ψύχραιμη την ομάδα του όταν περνά η ώρα και δεν έρχεται το γκολ. Από το 0-1 και μετά το άγχος ήταν τόσο μεγάλο και εμφανές που ένιωθες ότι έχει «πνίξει» τους «ερυθρόλευκους».

Όπως με τον ΠΑΟΚ, έτσι και χθες. Σφυροκόπημα, υπερπροσπάθεια, λύσσα στην προσωπική μονομαχία, διαδοχικά «αχ» από την εξέδρα, αλλά η μπάλα να μη μπαίνει με τίποτα. Δικαίως σε έναν βαθμό, αφού με σέντρα στη σέντρα και γιόμα στη γιόμα η προσέγγιση είναι η πλέον προβλέψιμη, ακόμη και από μία στατική άμυνα.

ΛΑΘΟΣ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ

Για το χθεσινό ντέρμπι, έχω την πεποίθηση ότι ήταν λάθος η αρχική προσέγγιση. Για να χωρέσει ο Νάτχο θυσιάστηκε ο Φορτούνης. Ο Ολυμπιακός πήρε ορισμένες καλές –κάθετες- πάσες του Ισραηλινού που έχει μυαλό κι ευχέρεια στο παιχνίδι με τη μία, αλλά έχασε για τουλάχιστον μισή ώρα τον «Φορτού». Στο αριστερό άκρο, ο αρχηγός ήταν εντελώς απενεργοποιημένος κι εμφανώς ξενερωμένος.

Από το μισάωρο που πήρε εντολή να πάει δεξιά, βολεύτηκε κάπως καλύτερα, αλλά και πάλι έδωσε ελάχιστα, συγκριτικά με όσα θα μπορούσε να δώσει αν έπαιζε στη φυσική του θέση. Την ασίστ στον Ποντένσε, πάντως, την έφτιαξε και ήταν μισό γκολ...

Με λίγα λόγια, ο Μαρτίνς πείραξε την καλή του συνταγή και για να προσθέτει λίγη ακόμη ποιότητα στον άξονα, απενεργοποίησε το καλύτερό του όπλο, ενώ έχασε κι έναν ακόμη ακραίο στις πτέρυγες, με αποτέλεσμα η επίθεση να παίρνει -μονοδιάστατα- πλάτος μόνο από την πλευρά του Ποντένσε που για μία ακόμη φορά έχασε το άχαστο, ξεπερνώντας σε αστοχία και τον Φετφατζίδη!

Από την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε αναλύσει γιατί δεν είναι εύκολη η συνύπαρξη Φορτούνη-Νάτχο, αλλά ο Πορτογάλος κόουτς με την απόφαση να τους χωρέσει μαζί πήγε κόντρα στα δικά του "πιστεύω" και την ποδοσφαιρική λογική. Αντί να θυσιάσει ένα χαφ, θυσίασε τον Λάζαρο. Δεν του βρήκε, όπως δεν θα του έβγαινε και το πρώτο σενάριο. Νάτχο και Φορτούνης μπορούν να βρεθούν μαζί στην 11άδα σε ματς όπως με τον Απόλλωνα και τη Ντουντελάνζ...

ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ Ο ΠΟΝΤΕΝΣΕ

Έγραψα στο χθεσινό κείμενο ότι παίκτης-κλειδί για τον Ολυμπιακό στο ντέρμπι θα ήταν ο Πορτογάλος εξτρέμ. Όχι από διαίσθηση, ούτε από έμπνευση. Απλώς επειδή είναι ποιοτικός και άπιαστος στο "ένας με έναν" θεωρούσα δεδομένο πως θα βρεθεί σε φάσεις για γκολ. Αν τις αξιοποιούσε, η ομάδα του θα έφτανε και στο στόχο.

Για άλλη μία φορά, τις άφησε ανεκμετάλλευτες, με κορυφαία το τετ α τετ του 38’ που είχε άλλες δύο επιλογές (να πασάρει στον Χασάν ή να πλασάρει, όχι να σκάψει τη μπάλα) κι αυτό στοίχισε στην τελική έκβαση του αγώνα. Με 1-0 από το ημίχρονο, άλλα θα λέγαμε και θα γράφαμε σήμερα...

Ο Πέδρο Μαρτίνς στάθηκε στη συνέντευξη Τύπου σε κάποιες διαιτητικές αποφάσεις. Δικαίωμά του να πιστεύει ότι αδικήθηκε η ομάδα του, δεν είναι ο μόνος. Υπάρχει τουλάχιστον μια φάση πέναλτι που προκάλεσε διαμαρτυρίες. Έχει απορίες και για το ακυρωθέν γκολ του Λάζαρου και για ορισμένες άλλες φάσεις που ο Ελβετός ρέφερι θα μπορούσε είτε να σφυρίξει κάτι, είτε να σφυρίξει αλλιώς.

Στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος, όμως, είναι σε τελική ανάλυση τσάμπα κόπος να προσπαθείς τόσο πολύ και στο τέλος να μην παίρνεις τίποτα, ή έστω να παλεύεις στα... κόκκινα για να ισοφαρίσεις στο 95’. Κρίμα, όχι, όμως, άδικο.

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ

Είμαι πεπεισμένος ότι κάτι λείπει ακόμη στον Ολυμπιακό για να φτάσει εκεί που θέλει, εκεί που του αξίζει -σε τελική ανάλυση- σύμφωνα με την προσπάθεια και τη συνολική εικόνα. Ότι είναι ενδιαφέρον το πρότζεκτ, όπως παραδέχθηκε και ο Γιώργος Δώνης, δεν το συζητάμε. Το ζητούμενο είναι να προκύψει και η ουσία. Με έναν ή δύο καλούς εκτελεστές (εξτρέμ και φορ) τον Γενάρη; Με κάποια άλλη προσέγγιση; Με συνέχεια στη δουλειά, ώστε να βελτιωθούν οι όποιες ατέλειες; Ίσως κι όλα τα παραπάνω...

Το να πνίγεται συνεχώς ο Ολυμπιακός σε μια κουταλιά νερό μέσα στο σπίτι του και μπροστά στον κόσμο του δεν δικαιολογείται. Όπως δεν δικαιολογείται και ο Πέδρο Μαρτίνς να μην μπορεί να κρατήσει ήρεμους τους παίκτες του την ώρα που η μπάλα καίει.

Όπως κι εκείνοι να φωνάζουν μεταξύ τους ή προς τον πάγκο (όπως έγινε για παράδειγμα με τον Λάζαρο) όταν κάτι δεν πάει καλά. Με λίγα λόγια, το "ενδιαφέρον πρότζεκτ" θέλει ακόμη δουλειά. Πολλή δουλειά και απ' όλους.

Κι ας χαθεί μια χρονιά. Τουλάχιστον φέτος έχουν μπει θεμέλια και είναι γερά. Θα είναι τεράστιο έγκλημα το "γκρεμίζω και χτίζω" από την αρχή, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουν και τα "πειράματα"...

Υ.Γ.: Συλλυπητήρια στην οικογένεια του καλού φίλου -από τις εποχές του "Πρωταθλητή"- Γιάννη που έφυγε τόσο άδοξα, βλέποντας από την εξέδρα την αγαπημένη του ομάδα. Μεγάλη καρδιά, αλλά δεν άντεξε. Γιωργάκη, κουράγιο...

Υ.Γ.2: Περαστικά στον Σωκράτη Διούδη, στο πλευρό του οποίου ήταν μέχρι να αναχωρήσει για το νοσοκομείο, ο Σάββας Θεοδωρίδης και του φώναζε " είσαι παλικάρι, όλα θα πάνε καλά". Εδώ δεν χωράνε οπαδικά...

Υ.Γ.3: Ο Τουρέ -αναρωτιέμαι- δεν χωρούσε ούτε στη 18άδα;