Τη μία δηλώνει ότι ο τίτλος δεν είναι στόχος, αλλά όνειρο. Την άλλη βγαίνει σε ανύποπτο χρόνο στη Ρουμανία και κάνει χιούμορ λέγοντας: “Αν έλεγα ότι δεν πάμε για τίτλο, θα με σκότωναν”.

Να πει κανείς ότι δεν ξέρει σε ποια ομάδα δουλεύει και ποιες είναι οι απαιτήσεις για “το πιο ακριβό ρόστερ της ιστορίας της”;

Να πει κανείς ότι δεν είχε μιλήσει τετ-α-τετ με τον Ιβάν Σαββίδη και δεν είχε ακούσει από το στόμα του: “Δεν βλέπω ποια άλλη ομάδα μπορεί να πάρει τον τίτλο φέτος στην Ελλάδα”;

Να πει κανείς ότι δεν ακούει τους πάντες να λένε “φέτος μας το κάνουν δώρο με τις γκέλες τους οι ανταγωνιστές μας”;

Ο Ραζβάν Λουτσέσκου λειτουργεί λες και έχει μαγνήτη και τραβάει την κριτική πάνω του.

Αλήθεια, όμως;

Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί υποδύεται τον ρόλο του... δυσάρεστου όταν όλοι γύρω του θριαμβολογούν προκαταβολικά; Έχει προσπαθήσει να μπει στη θέση του;

Μήπως δεν είναι ανθρώπινο να ψάχνει κάπου κι αυτός να τα πει; Έστω να τα ψελλίσει εντός συνόρων και να αστειευτεί έξω από αυτά στην πατρίδα του, εκεί που οι συμπατριώτες του δεν τον περιμένουν με το δάκτυλο στην σκανδάλη;

Δεν γνωρίζει άραγε ότι θα είναι ο πρώτος που θα φύγει αν δεν κατακτήσει τον τίτλο ή αν ο ΠΑΟΚ δείξει έστω μία στιγμή στο πρωτάθλημα ότι παραστρατεί;

Ας αφήσουμε λίγο τα όπλα παρά πόδα και ας σκεφτούμε ρεαλιστικά: Ο Ραζβάν Λουτσέσκου κρίνεται από αυτά που λέει στις δημόσιες τοποθετήσεις του ή από το ποδόσφαιρο που παίζει και τα αποτελέσματα που παίρνει ο ΠΑΟΚ στο χορτάρι;

Αν ίσχυε το πρώτο, ο Ίγκορ Τούντορ θα είχε φύγει από το πρώτο τρίμηνο-τετράμηνο από τον Δικέφαλο, αφού κάθε φορά που μιλούσε δημόσια άνοιγε και ένα μέτωπο. Και, ναι, μπορεί να απολύθηκε μετά τις δηλώσεις του για τον Μυστακίδη και τον Πέλκα που δεν ήταν Μπεργκ και Ιντέγιε, αλλά αυτό ήταν η αφορμή.

Η αιτία ήταν ότι τα είχε κάνει μαντάρα αγωνιστικά και ο ΠΑΟΚ κινδύνευε να χάσει τον ένα και μοναδικό στόχο που του είχε απομείνει στην προπέρσινη σεζόν, την έξοδο στα προκριματικά του Champions League.

Αν, λοιπόν, μετρούσαν οι δηλώσεις, ο Βλάνταν Ίβιτς θα είχε αποχωρήσει αμέσως μετά τη "βόμβα" που έριξε για τον Τζαβέλλα και τη συμπεριφορά του στο περσινό Ατρόμητος-ΠΑΟΚ, όταν δέχθηκε τα πυρά από ουκ ολίγους ανθρώπους γιατί είπε δημόσια πράγματα που θα έπρεπε να συζητήσει κατ' ιδίαν με τον μεγαλομετοχο.

Ο Σέρβος κόουτς έμεινε, όμως, και έκανε θριαμβευτική πορεία μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου, παίρνοντας, μάλιστα, τον τίτλο του πρώτου προπονητή που άρχισε και τελείωσε μία σεζόν στην εποχή Σαββίδη. Και τώρα, κάθε φορά που στραβώνει κάτι για τον ΠΑΟΚ, τα social media κατακλύζονται από τη φράση "Βλάνταν, γύρνα η έστω τηλεφώνα".

ΕΙΤΕ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΕΙΤΕ ΘΑ ΝΙΚΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ

Τα πράγματα είναι πολύ απλά για να τα μπλέκει κανείς σε ό,τι έχει να κάνει με τον Λουτσέσκου και κάθε προπονητή του ΠΑΟΚ που δεν έχει καταφέρει ακόμη να δώσει ένα τίτλο στην ομάδα. Κρίνονται και θα κρίνονται μόνο από αυτό. Ο Ιβάν Σαββίδης έχει βάλει πάνω από 90 εκατομμύρια ευρώ στην επένδυσή του στον ΠΑΟΚ.

Φέτος, ειδικά, έχει “στήσει” ένα άκρως ανταγωνιστικό ρόστερ, με κόστος που μαζί με την εφορία ξεπερνά τα 35 εκατ. ευρώ, χωρίς να έχει τα έσοδα του Champions Leaguie που καρπώνονται ο Ολυμπιακός και ο Μαρινάκης.

Συνέβαλε τα μέγιστα στο να αλλάξει η κατάσταση στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου, να ανατρέψει το κατεστημένο στη διαιτησία, να καθοριστούν ξανά οι όροι του παιχνιδιού που λέγεται διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Και πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να το πάρει. Εδώ και τώρα.

“Είστε οι καλύτεροι, δεν γίνατε ακόμη η καλύτερη ομάδα”, είχε πει ο μεγαλομέτοχος του Δικεφάλου στους παίκτες, στην οικογενειακή γιορτή που είχε διοργανώσει η ΠΑΕ τον Σεπτέμβριο σε γνωστό κτήμα έξω από τη Θεσσαλονίκη.

Ποιος έχει την ευθύνη να φτιάξει την καλύτερη ομάδα; Ρητορικό το ερώτημα και τίθεται απλά για να αντιληφθεί κανείς τη δυσκολία της μακροημέρευσης που έχουν οι προπονητές στον ΠΑΟΚ.

Για να μην αδικούμε, όμως, ούτε τον ΠΑΟΚ, ούτε τον Σαββίδη: Το ίδιο θα συνέβαινε, ίσως και με μεγαλύτερη συχνότητα, σε οποιαδήποτε από τις άλλες τρεις μεγάλες ομάδες της χώρας, αν είχαν 33 χρόνια να κατακτήσουν το πρωτάθλημα. Αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία μας ως λαός, ως οπαδοί. Αυτοί είμαστε. Το πρόβλημα είναι η απουσία ποδοσφαιρανθρώπων με ειδικό βάρος

Για να πάμε λίγο βαθύτερα την κουβέντα για τον ΠΑΟΚ. Αν υπάρχει ένα πόρισμα που προκύπτει από τα σχεδόν 5,5 χρόνια παρουσίας του Ιβάν Σαββίδη στον Δικέφαλο είναι πώς το αγωνιστικό πρόβλημα της ομάδας δεν είναι οι προπονητές.

Με εξαίρεση τον Αλεξάνταρ Στανόγεβιτς που αποδείχθηκε πολύ κατώτερος των προσδοκιών έχοντας πάρει την ευκαιρία να δουλέψει από την αρχή της σεζόν με μία ομάδα (και βγάζοντας από την κουβέντα τον μονίμως υπηρεσιακό Γιώργο Γεωργιάδη), όλοι οι υπόλοιποι, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, είχαν δοκιμασμένες ικανότητες. Απόδειξη είναι (και) η χθεσινή βραδιά του Γιώργου Δώνη με τον ΑΠΟΕΛ στο Ντόρτμουντ.

Το πρόβλημα είναι το περιβάλλον γύρω από τον προπονητή. Η έλλειψη ποδοσφαιρανθρώπων με ειδικό βάρος που θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο της ασπίδας για τον εκάστοτε κόουτς και θα τραβούσαν από πάνω του μεγάλο κομμάτι της πίεσης που δέχεται.

Το παράδειγμα του Ζαγοράκη στην εποχή Σάντος είναι το απολύτως πειστικό για το τι πραγματικά χρειάζεται ο ΠΑΟΚ. Μέχρι να το βρει, ας δώσουμε τον Λουτσέσκου το δικαίωμα πού και πού να λέει και μία κουβέντα παραπάνω, αν αυτό τον βοηθά να αποσυμπιέζεται και να παίρνει καλύτερες αποφάσεις στην διάρκεια των αγώνων.

Άλλωστε και το δικό του έργο θα κριθεί από το αν σημαδεύει εύστοχα ο Μαουρίσιο, αν παραμένει καυτός ο Πρίγιοβιτς και βρει τη μαγική συνταγή για τα εκτός έδρας ματς, αν ο Βιεϊρίνια και ο Μακ βγάλουν κάτι από τον παλιό καλό εαυτό τους...

Photo Credits: Eurokinissi